Woensdag 8 juni: Provincetown (MA) – Saugus (MA)
Wederom word ik vanochtend vroeg wakker en weet ineens waar het aan ligt. In de kamer is het vrij licht. De gordijnen verduisteren niet goed. Blijkbaar word ik daar wakker van. Maar het lukt toch om tot half 10 wat te dommelen.
Gisteravond is het nog gelukt om een hotel te kunnen Hotwiren. Dat was wel even een zoektocht hoor. Wat een prijzen vragen ze in en rondom Boston. De goedkoopste was 160 dollar per nacht. We besloten dan ook om iets verder weg te gaan kijken voor een hotel. Maar de wat acceptabele prijzen zijn weer té ver weg. Dan ben je minstens een uur onderweg met de auto naar Boston, exclusief het drukke verkeer. Totdat we een leuk klein gebied zagen bij het vliegveld. Niet veel hotels te vinden daar, dus weet je eigenlijk al wat je zou kunnen krijgen. Alleen een Holiday Inn Express, een Red Roof Inn Plus en een Econo Lodge te vinden in dat gebied. Op Hotwire lazen we ‘business center’ bij de anenities, waardoor we eigenlijk al wisten dat het de Econo Lodge het niet zou zijn. Kosten voor dit hotel 103 dollar per nacht, exclusief tax. Best wel acceptabel nog. Op 20 minuten rijden van Boston, maar in de spits kan dit langer zijn. We gokten zelf dat het de Holiday Inn zou zijn. Via tripadvisor de nummer 2 van de 6 hotels. Zijn er nog meer hotels dan? Klopt, maar die liggen niet in het gebied van Hotwire. Reviews zijn goed, dus we waagden de gok en… Het blijkt de Red Roof Inn Plus te zijn. Reviews van dat hotel via Trip gelezen en deze blijkt de nummer 1 van de 6 hotels te zijn, hahaha… Ook goed ? Het enige minpuntje wat je steeds weer leest (want de kamers en het personeel is erg in orde), het drukke verkeer. Goed, genoteerd, weten we dat.
Verder met de orde van de dag, we staan op, kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. We eten weer heerlijk rustig buiten. Het zonnetje schijnt weer fel aan de hemel, maar toch is het nog wat frisjes. Het is net wel of net geen jasjes weer. Na het ontbijt pakken we de koffers in en checken uit. Wat gaan we vandaag eigenlijk doen? Wellicht dat we naar de vuurtoren hier om de hoek kunnen gaan? Al rijdend komende we tot de conclusie dat er drie vuurtorens zijn in Provincetown en geen van de drie kun je bereiken met de auto. Wel rijden we door een prachtig gebied met duinen. Dan zien we een afslag met ‘tourist center’. Ja, laten we daar eens kijken of we wat informatie kunnen vinden over Cape Cod. Vanaf het gebouwtje kun je ook over de zee kijken. Wat een prachtig rustgevend uitzicht.
Binnen vinden we wat informatie over de vuurtorens van Cape Cod. Er is er maar eentje die je kunt bezoeken en dat is de Highland vuurtoren. Laten we daar dan maar heen rijden.
Onderweg nemen we de afslag Pilgrim Heights. Vanaf hier heb je de keuze om twee trails te lopen: Small’s Swamp Trail van 1.1 kilometer en de Pilgrim Spring Trail van 0,4 kilometer. We nemen de Swamp trail en lopen dan gezellig door het bos. Wat een rust. Door de bomen heen schijnt de zon, maar daardoor is het gelukkig niet te warm, want inmiddels is het toch wel weer wat warmer geworden.Dan komen we bij de uitkijkplek waar je de swamp kunt zien. Iets verderop zien we ineens een soort van regenboog in de lucht. Dit terwijl het super zonnig is.
We lopen een goed twintig minuten voordat we weer bij de auto zijn.
De volgende stop is bij de Highland Lighthouse. Hij staat half in de steigers, ze zijn met het dak bezig van het gebouw er naast. Ook hier kijk je prachtig over de zee uit. We lopen het winkeltje even in. Vanaf hier kun je ook een tour door de vuurtoren doen, maar we besluiten deze niet te doen.
We laten Cape Cod voor wat het is en stellen de Tom Tom in op Mayflower II in Plymouth. Iets langer dan anderhalf uur rijden geeft hij aan. Om kwart over 2 rijden we het dorpje Plymounth binnen. Het doet mij een beetje denken aan Valkenburg, zo met al die heuvelige wegen. Vervolgens komen we aan bij een kleine haven en zien de Mayflower II liggen. Deze boot is gebouwd in 1955/1956 en is een replica van de Mayflower, het schip waarmee in 1620 de Pilgrim Fathers naar de Amerikaanse kolonie New England voeren.
We zoeken een parkeerplekje en zien mooi nog een plekje langs de weg. Je betaalt hier via een eigen parkeermeter voor je vak. Kosten, 1 dollar per uur. Maar er blijkt nog een kwartje in te zitten, want als wij er drie ingooien, geeft hij al aan dat we 59 minuten hebben. Lang genoeg voor ons, gokken we.
We lopen naar de boot, maar om hierop te mogen, betaal je 12,50 dollar. Dat vinden we eigenlijk wat voor voor die vijf minuten dat we er op zouden zijn. We lopen naar voren en kunnen zo ook een stukje boot op de foto zetten. Daarna lopen we nog naar de andere kant en zo kunnen we ook de zijkant erop zetten.
Vervolgens lopen we naar de overkant, want daar zien we een Pillory Pub. We hebben eigenlijk wil zin in een kleine snack en deze blijken ze hier ook te hebben. Martijn neemt een Roadhouse Dog, BBQ saus, bacon en uien en ik ga voor de Griekse versie met feta, gele pepers, olijfjes en tzatzikisaus. Geen alcohol, want we moeten nog een stukje rijden.
Via de souvenirswinkeltjes lopen we terug naar de auto. In één van de winkeltjes vinden we een klein USA vlaggetje wat nog op het verlanglijstje van mijn moeder staat. Mooi, hebben we die ook alvast.
We stellen de Tom Tom in op ons vers ge-hotwire-de hotel in Boston. Exact een uur rijden. Maar we gokken erop dat het toch wel iets langer gaat duren, aangezien Tom Tom ons midden door Boston stuurt.
En inderdaad, tot aan de rand van Boston gaat het prima, maar dan… We belanden in een langzaam rijdende file. We rijden over de interstate 93 wat overgaat in een tunnel welke onder het drukke centrum van Boston loopt. Uiteindelijk is de vertraging 33 minuten. We verlaten de file als we de highway 1 oprijden richting Saugus.
Als we tien minuten verwijdert zijn van ons hotel, belanden we weer in een file. Gelukkig lopen we nu maar een vertraging van 5 minuten op. Red Roof Inn is makkelijk gevonden. We checken in en krijgen kamernummer 317 toegewezen. Op het plattegrondje welke op de balie ligt van de receptie, lijkt het alsof dit één van de kleinere kamers zijn. Een stuk of 10 kleine kamers tegenover een stuk of 30 grotere kamers. Nou zeg… We zullen toch niet in zo’n klein hokkie weggezet worden? We laden de koffers op een bagagetrolley en lopen er mee naar onze kamer. Bij de lift zien we dat je ook een upgrade kunt vragen naar een ‘Premium’ kamer. Dat zullen die grotere kamers dan wel zijn. Als we de deur van onze kamer open doen, zien we een prima perfecte kamer. Niets op aan te merken. Mooi zo.
Op de kamer chillen we nog wat. We hebben totaal geen idee wat we morgen gaan bekijken in Boston. Dus ik pak mijn Capitoolgids erbij. Normaal gesproken heb ik thuis alles al voorbereid, maar door drukte op het werk, heb ik daar gewoon geen tijd en zin in gehad. Martijn zoekt ondertussen uit hoe het met het vervoer is gesteld. We hebben echt geen zin om in de spits anderhalf uur te rijden naar Boston om vervolgens ons scheel te betalen aan parkeergeld. Vanuit hier ben je in een twintig minuten bij een treinstation in Lynn. Kosten voor parkeren daar is 4 dollar voor de hele dag. Dat lijkt ons beter. Dan hebben we in ieder geval geen stress voor het drukke verkeer.
Als ik een mooi lijstje in elkaar heb gefröbeld, lopen we naar de buren: Kowloon. Ofwel, Aziatisch eten. Het menu is zó uitgebreid, we weten gewoon niet wat te kiezen. Zullen we voor een keer ook een voorgerecht bestellen dan? We bestellen de Kowloon Combination om te delen (chicken fingers, chicken wings, egg roll, spare-ribs en crispy wontons). Het hoofdgerecht bestellen we nog maar niet. Als na tien minuten het voorgerecht op tafel wordt gezet, zijn we verbaast over de hoeveelheid. Ofja, eigenlijk was dit natuurlijk wel te verwachten bij een Chinees. Het blijkt echt een mega groot voorgerecht te zijn.
Maar het is erg lekker. Omdat we eigenlijk benieuwd zijn naar het hoofdgerecht, wachten we een kwartier om daarmee te bestellen. De ober komt ons alleen na een tijdje vragen om toch snel te bestellen, want om 21.00 uur komt er een grote groep aan. Martijn bestelt de Singapore Street Noodles (noodles met varken, garnalen en groente) en ik ga voor een Thai Style Pan Fried dish, namelijk gele curry met rundvlees.
Dan wordt onze bestelling op tafel gezet. We willen onze borden van het voorgerecht inleveren, maar worden er op gewezen dat het hoofdgerecht ook voor te delen is, dus dat we de borden voor ons mogen houden. Het is erg lekker, maar wel pittig zeg. Mijn biertje gaat dan ook iets te snel op. Gelukkig hebben we ook nog een glas water erbij gekregen. Zoals verwacht krijgen wij het hoofdgerecht niet op, maar het was dan ook best wel veel. We hebben beide twee keer opgeschept en nog is de helft over.
We vragen de ober of we nog een cocktail mogen bestellen en hij verwijst ons naar de bar. Laten we dat maar doen inderdaad. De grote groep van 20 man is inmiddels gearriveerd en is ook niet bepaald stil. We nemen plaats aan de bar en bestellen een Blue Hawaï en een Zombi. Voor mij deze laatste en de ober vertelt me dat deze wel erg zuur is en vraagt me dan of dit erg is? Nee, ik denk het niet in ieder geval. Vervolgens is hij in 2 seconde alweer terug met onze drankjes. Dat is snel. Te snel… Blijkt dat ze de cocktails voorgemixt zijn. Of wellicht al voorgemixt uit de verpakking gekocht? Geen idee. Mijn Zombi blijkt inderdaad erg zuur. Gelukkig lust Martijn hem ook en we ruilen van cocktail.
We rekenen af en lopen dan weer terug naar onze hotelkamer. Martijn begint alvast met het opschonen van de laptop, zodat we hem overmorgen weer in kunnen leveren bij Best Buy. Toevallig net ook een mail van Best Buy gekregen dat de nieuw bestelde pc verscheept is en deze dus op 10 juni klaar zal liggen. Mooi.
Aantal gereden miles: 136
Weertype: zonnig, lenteweer