Vrijdag 17 juni: Queensbury (NY) – Liverpool (NY)
Na twee keer sluimeren staan we op, kleden ons aan en lopen naar beneden, naar de ontbijtzaal. Na twee dagen croissantjes, ben ik wel weer toe aan bagels met creamcheese. Ze hebben hier ook de aardbeienvariant en één met kruiden. Maar ik vind ze beide eigenlijk niet zo lekker. Geef mij maar gewoon de naturelversie.
Eenmaal terug op de kamer, pakken we de koffers in en zijn dan op weg naar het zoveelste Six Flags park deze vakantie, wat echt op nog geen vijf minuten rijden van ons hotel ligt. Toch fijn, zo’n seizoenspas. Bespaar je behoorlijk wat geld op, als je zoveel parken doet als ons ?
Het is even zoeken waar exact de ingang van de parkeerplaats is. De Johnny Rocket zit namelijk ook bij de ingang en men staat daar te gebaren dat daar alleen de gasten voor het restaurant mogen parkeren. De parkeerplaats voor het pretpark blijkt nog wat verder te liggen, via het hotel van het park. Er is al een behoorlijke rij met auto’s. Het park is nog maar net open, dus hopelijk is dit niet een voorbode dat het druk is. We parkeren de auto en lopen dan terug naar de ingang. Het is hier ook vrij heuvelachtig, dat wordt dus veel klimmen. Het eerste wat je ziet is een achtbaan. Deze lijkt vrijwel buiten het park te liggen. Nog nét niet op de parkeerplaats. Het wordt toch niet weer zo’n park, net als La Ronde? Sfeerloos… We zullen zien.
Als eerste lopen we door de metaaldetectorpoorten. Voor mij gaat het vrij snel, maar bij Martijn moeten ze de cameratas goed checken. Ondertussen zie ik in een andere rij iemand van security de smartphone van een bezoeker laten vallen. Bam, een barst erin. Wat lullig! De vrouw gaat terecht verhaal halen. De security loopt met haar naar zijn leidinggevende. Geen idee hoe ze dit gaan oplossen, maar ik ben in ieder geval blij dat het niet bij ons is gebeurd. Ik heb sinds twee dagen de zakelijke telefoon van Martijn in bruikleen. Kan ik in ieder geval m’n mail lezen en facebooken ? Helaas nog geen whatsapp. Dat zal hopelijk vanavond weer lukken, als ik mijn nieuwe telefoon opgehaald heb bij de Best Buy.
Omdat ik op 597 achtbanen sta, wil het zeggen dat mijn derde achtbaan van vandaag mijn 600e wordt. We bekijken het aanbod aan achtbanen en zijn er al snel uit welke mijn 600e moet gaan worden. Met twee Arrow achtbanen, een Vekoma, een kinderbaan en een houten is die keuze natuurlijk té simpel. Het wordt natuurlijk de houten achtbaan. Goed, hoe gaan we het aanpakken qua route? We besluiten om de Vekoma Boomerang als eerste te doen. Hebben we die maar alvast gehad.
We wachten een beurt of drie en stappen dan in het achterste karretje. We worden omhoog getild en dan losgelaten. Woohoo, wat is hij soepel voor een Vekoma Boomerang! Uiteraard schudt hij nog wel wat, maar wat een verademing met andere Vekoma banen. Dit was mijn nummer 598 btw. Daarna lopen we naar Frankie’s Mine Train. Een Zamperla kinderbaan. Maar helaas, voor deze baan heb je per sé een kind nodig om erin te mogen. Het is te rustig om te kijken of we wellicht bij iemand in kunnen stappen. En we gaan het toch echt niet vragen, of we een ‘leenkindje’ mogen hebben. Jammer, geen bingo vandaag.
De volgende baan is de Alphine Bobsled. Jaja, een bobslee wordt ook gezien als achtbaan. We mogen vrijwel direct instappen. Het is zo’n zelfde soort als in de Efteling. Heerlijke baan. Nummer 599!
Goed, nummer 600 komt eraan! We lopen helemaal naar de achterkant van het park, naar Comet. Een houten achtbaan van het merk PTC. Uiteraard willen we hem helemaal voorin doen. Hiervoor wachten we een beurt of twee. Ik stap in, pak mijn blad met #600 en Martijn maakt foto. Hihi… stelletje achtbaannerds dat we zijn. Maar wat kan het ons schelen. Nummer 600 is in the pocket! En het is ook nog eens een hele leuke baan! Een dubbele out-and-back. Niet super snel, maar gewoon leuk. En het betreft ook nog eens een oudje. Mijn 600e baan is met historie. Ik zeg: goedgekeurd.
Inmiddels hebben we eigenlijk wel zin gekregen in een biertje. Het is tenslotte alweer na 12-en. Maar als we de prijzen zien, dan vergaat de dorst snel: 10 dollar! En dat voor een saai biertje. Echt veel keuzes hebben ze niet. Nee, laat maar dan.
We lopen langs een soort sprookjesbos. Laten we die ook maar meepikken dan. Het blijkt een bos te zijn met het verhaal van Alice in Wonderland. Maar my oh my, wat een verschrikking. De poppen moeten hoognodig een onderhoudsbeurt krijgen hoor. Een likje verf kan het wel gebruiken. Alhoewel, of dat een verbetering wordt. Geen idee. De poppen zien er ook wel wat eng uit eigenlijk.
Verder ligt het parkje er overigens prima bij. Onze eerste verwachtingen dat het een verschrikkelijk lelijk park zou zijn, wordt door ons meteen in de prullenbak gedaan. Veel groen en vooral ook leuk personeel. Bij elke attractie zijn ze erg vrolijk. Ze zijn niet snel, maar wel leuk. Dat maakt een park natuurlijk ook veel leuker om naar toe te gaan. Jammer alleen dat ze zo weinig aanbod hebben qua achtbanen.
Dan lopen we naar de vierde baan voor ons van vandaag: Canyon Blaster. Een Arrow Dynamics Mine Train. We stappen in het voorste karretje. Leuke baan, maar meer ook niet.
Voordat we naar de laatste achtbaan voor vandaag lopen, zien we een Saloon Bar. Oeh, wellicht hebben ze daar meer keuzes voor bier. Maar helaas, de saloon is nog dicht. Dan toch maar naar de achtbaan. De Steamin’ Demon is een Arrow Dynamics Loop & Corkscrew. Zeg maar zo iets als de python in de Efteling. Ook hier stappen we voorin, maar echt prettig vinden we hem niet.
Dan hebben we alle achtbanen gedaan en is ons plan om het park maar te verlaten. We hebben nog een lange rit voor de boeg, dus waarom blijven hangen als het niet nodig is? We lopen het park uit, terug naar de parkeerplaats en om half 2 zitten we goed en wel in de auto. We bedenken ons dat een milkshake van Johnny Rocket misschien wel erg lekker is. Geen bier ter afkoeling, dan maar een shake. In twee minuten rijden we naar JR. Inmiddels hebben we ook wel trek in een lunch, dus bestellen we er meteen een hamburger bij. Martijn gaat voor de The Spicy Houston en ik neem de Smoke House Burger. Het smaakt prima, maar we schrikken wel van het aantal calorieën. Echt, we zijn klaar voor vandaag qua eten. Meer mag er niet bij hoor. Tegen de 2000 calorieën bij elkaar. Niet normaal…
Na het eten stellen we de navigatie in op de Best Buy in Albany. Jaja, ik ga mijn telefoon ophalen. Een uurtje rijden, geeft hij aan. Mooi, dan kan ik alvast beginnen aan het verslag. Scheelt straks weer tijd in de avond.
Als we bij de Crossgates Mall aankomen, is het even zoeken waar de Best Buy zit. We rijden uiteraard verkeerd, maar kunnen helaas niet, zoals we gewend zijn bij een Mall, er rondom rijden. Naja, dan parkeren we de auto maar gewoon ergens en lopen we wel via de mall naar de Best Buy. Via Dick’s lopen we naar binnen. We kijken nog even of ze hier toevallig een leuke afritsbroek van The North Face hebben, maar helaas. Dan door naar de Best Buy. Bij Order Pick Up halen we de Motorola G op en dan lopen we naar de mobiele afdeling. Want in mijn kapotte Nexus zit natuurlijk nog mijn simkaart en die moet eruit. Dat kan door middel van een pinnetje, maar die hebben we natuurlijk niet bij ons. Alleen niet alle medewerkers hebben ook zo’n pinnetje, blijkbaar. Bij de derde persoon is het raak en kunnen mijn simkaart eruit halen.
Daarna lopen we nog wat door de mall. Op een gegeven moment komen we langs een dierenwinkel. Oh, wat lief, denk je dan. Maar nee. Bij deze winkel krijg ik bijna tranen van in mijn ogen. Een twintigtal hokken zijn gevuld met hondjes/puppy’s. Maar de hokken zijn niet groter dan 50 bij 50 bij 50. Centimeter wel te verstaan. Echt veel-en-veel te klein. Formaat magnetron, zeg maar. Zo zielig. De meeste liggen dan ook maar enorm stil erbij. Een ander hondje is enorm veel lawaai aan het maken en aan het springen. Maar echt veel bewegen kan hij niet. Er staat bij dat er geen foto’s gemaakt mogen worden, anders had je het zelf kunnen zien. Echt niet normaal. Ik wil ze meenemen. Allemaal! Ze verdienen zoveel beter dan in zo’n klein hokje te zitten. Zouden ze überhaupt ook uitgelaten worden? Nee, dat lijkt er niet op. Onder de hokken zit namelijk een bak en bij sommige worden deze verschoond. Ze kunnen dus gewoon in hun hok van 50x50x50 hun plasje en poepje doen en dan wordt het vanzelf een keer verschoond. Zulke hokken zie je ook wel bij vogelkooien. Waar je dan alleen de bak met zand hoeft te verschonen. Snel maar weer er vandoor, ik kan het echt niet langer aanzien.
Als we weer terug in de auto zijn, bekijken we de bonnenboekjes. Yep, voor vanavond hebben we weer geen hotel geboekt. Want we wisten nog niet tot hoe ver we wilden gaan rijden. Dat lag eraan hoe lang we bij Six Flags zouden zijn. Maar we zijn op tijd weg gegaan daar en zoveel tijd heeft het bezoekje aan Best Buy ook niet gekost. In mijn oorspronkelijke planning had ik overnachtingsplaats Utica staan. Maar we kunnen nu nog wel een stad verder rijden. We bekijken dus in onze couponboekje voor hotels Syracuse. Een bonnetje of 15. Mooi, veel keuze dus. Maar dan zien we dat vrijwel elke bon een vervaldatum heeft van 15 juni. Damn, het is natuurlijk 17 juni. Vandaar dat de jongen achter de balie gisteren ook al zei dat het bonnetje verlopen was. Helemaal niet gezien! Gaan we die gok nu weer wagen? Of gaan we kijken wat Hotwire te bieden heeft?
Maar we hebben hier geen internet. De mifi werkt al dagen niet. We zitten blijkbaar in een gebied wat niet ondersteund wordt door T-Mobile. Alhoewel, in Acadia of Canada kan ik dat nog wel begrijpen, maar we zitten nu in zo’n grote stad, Albany, in de staat New York. Dan zou je toch moeten verwachten dat je hier gewoon bereik hebt. Wellicht straks eens onderzoeken of het wellicht ergens anders aan ligt.
We besluiten om de mall weer binnen te gaan, daar heb je immers gratis wifi. Op een bankje net buiten Dick’s bekijken we het aanbod. Een 2,5 ster voor 45 dollar, 80% aangeraden. Of een 2,5 ster voor 60 dollar, 90% aangeraden. Deze laatste ligt iets verder weg, in Liverpool, maar dat betekent juist dat het voor de planning van morgen dichterbij ligt. Goed, we wagen de gok en… krijgen de Best Western Plus. Top!
We lopen weer terug naar de auto en stellen de navigatie dus in op ons vers geboekte hotel. Zo’n 2,5 uur rijden. Dat lukt nog prima, aangezien het nog maar kwart voor 5 is. Als we een half uur onderweg zijn, zien we een Service Area voorbij komen. Wellicht hebben ze daar nieuwere couponboekjes? Als we naar binnenlopen, worden we meteen geconfronteerd met de boekjes. Juni tot en met augustus, staat erop. Mooi. Ook de Best Western Plus staat erbij. Oef, zou hij via zo’n bonnenboekje goedkoper zijn geweest? We kijken en zien dat je met een bonnetje 104 dollar betaald. Woppa! Wat een besparing dan zeg.
Ook zien we een Starbucks en zien dat ze nieuwe drankjes hebben: Granita’s. Oeh, daar hebben we met dit weer eigenlijk best zin in. Martijn gaat voor de Caramel Espresso en ik voor de aardbei met limoen (Strawberry Limoen Limonade Granita). Als we onze bestelling doorgeven, vraagt de medewerker aan haar meerdere wat de afkortingen daarvan zijn, voor op de beker te schrijven. Want het drankje is blijkbaar erg nieuw, dus moet dat nog geleerd worden. Ook haar leidinggevende weet het niet uit haar hoofd en pakt er een map bij: ESPG en SLLG. Klinkt logisch ? Vervolgens worden de bekers doorgegeven aan degene die ze moet maken. Maar ook vanuit daar klinkt er een ‘uh?’. Ze wist niet eens dat ze nieuwe drankjes hadden. De leidinggevende roept ook naar de andere medewerkers: “Weet er iemand hoe je de Granita wel moet maken?” Maar iedereen schudt van nee. Goed, dan gaan ze het met z’n alle maken, zodat ze meteen ingewerkt worden hoe het moet.
Uiteindelijk is het eigenlijk een soort Slush Puppy. Het smaakt in ieder geval prima met dit weer. We rijden weer verder en drie Service Area’s verder wisselen we van chauffeur en rijd ik het laatste uur naar Liverpool.
Als we bij afslag 37 zijn, betalen we 6,40 dollar voor de toll en na een keer rechts en dan links, zijn we bij ons hotel Best Western Plus. We checken in en krijgen kamernummer 102 toegewezen. Lekker makkelijk, dichtbij de ingang. Maar als we naar binnen lopen, ruiken we een hele muffe geur. Alsof er gerookt is. En dat terwijl er toch geen rokerskamers zijn in dit hotel. We lopen terug naar de receptie en meteen wordt er een nieuwe kamer toegewezen. Kamernummer 114. Iets verder de gang in dus. Als we kamer 114 binnen lopen, ruiken we meteen dat het hier wél fris is. Mooi. Verder ziet de kamer er prima uit, dus we stallen de koffers neer en bekijken dan waar we willen gaan eten.
Een Denny’s blijkt op nog geen vijf minuten rijden te zijn. Daar zijn we deze vakantie – althans voor avondeten – nog niet geweest. Top.
Bij Denny’s bestellen we beide gewoon wat fris. Ook een keer goed, toch? Verder gaat Martijn eigenlijk voor zijn standaard recept hier: Bourbon Chicken Skillet. En ik ga voor de sirloin steak en kies daarbij de dipbare groente met ranchdressing en aardappelpuree met kaas als sides. Vooral de dipbare groente zijn we erg benieuwd naar. Dit blijken selderie, wortels en komkommer te zijn. De selderie is niet mijn favoriet. Die laat ik dan ook staan, maar de wortels en komkommer gaan er goed in. Zeker met de ranchdressing. Heerlijk. Ook mijn vlees smaakt goed mals. Martijn smult ook weer heerlijk van zijn maaltijd. Ja, goede keuze… Denny’s….
Binnen drie kwartier zijn we alweer klaar met eten en rijden we weer terug naar het hotel, alwaar we nog wat relaxen. De avond is tenslotte nog maar net begonnen. Morgen staan er twee kleinere pretparken op het programma in Amerika, om vervolgens door te rijden naar Toronto. Weer naar Canada dus ?
Aantal gereden miles: 199 (320 km)
Weertype: warm, rond de 30 graden
Aantal achtbanen gedaan vandaag: 5