Zaterdag 28 mei: Schiphol – Londen – Washington (VA) – Bowie (MD)
Na circa 6 uur slapen gaat de wekker. Het is 4.30 uur. Pfff, wát een tijd. We snoozen één keer en staan dan om kwart voor 5 op. We kleden ons aan, de spullen worden in gepakt en checken dan tien over 5 uit. Voor de tweede keer zeg ik: ja, CitizenM is een heerlijk hotel!
We lopen naar de aankomsthal en zien dan op de borden dat we in moeten checken bij balie 17 van vertrekhal 3. We lopen naar boven en zien dan dat het helemaal de achterste balie is. Of de eerste, net hoe je het bekijkt ? Vrij snel zijn we aan de beurt om onze koffers af te droppen. We hebben drie stuks handbagage bij ons: een rugzak, een trolley en een fototas. De rugzak en fototas krijgen een label om, omdat deze niet in de bagagebakken bovenin moeten, maar neergelegd moeten worden onder de stoel voor ons. Nu is dat voor de fototas niet zo’n probleem, dit betreft maar een klein tasje tenslotte, maar de rugzak is toch behoorlijk groot. Daarmee verlies ik dus wat ruimte om mijn voeten goed kwijt te kunnen. Naja, het is niet anders.
Als we naar de gate willen lopen, zien we dat het allemaal veranderd is op Schiphol. Vroeger ging je eerst door de marechaussee en daarna door de bagagecheck, maar nu is dit andersom. Dat wil zeggen, als eerste moet je zelf je instapkaart scannen om door de poortjes te gaan. Daarna kom je bij de bagagecheck. Het is gelukkig niet druk en kunnen meteen alles in een bakje leggen. Pas daarna kom je uit bij de marechaussee. Onze paspoorten worden gecontroleerd en mogen doorlopen.
Het is nog maar net half 6 geweest, terwijl we pas uiterlijk om tien voor zeven bij de gate hoeven te zijn. Eerst maar eens een ontbijtje scoren dus. We bekijken de plattegrond en besluiten om richting Dutch Kitchen te gaan. Dit is alvast in de goede richting (de D-gate) en hier hebben we vaker – en goed – gegeten. Maar helaas, de keuken is nog gesloten. Wederom kijken we op de plattegrond welke mogelijkheden er nog meer zijn. Zo te zien een andere plattegrond als waar we net waren, waardoor we niet per sé weer terug hoeven te lopen. We zien een broodjeszaak. Hopelijk is deze wel open. We hebben geluk. Martijn gaat voor twee croissantjes ham/kaas en een yoghurtje. Ik ga voor een croissant ham/kaas en een croissant met jam. Wat smaakt dat toch lekker als je maag knort, zelfs op de vroege morgen.
Na het ontbijt lopen we rustig naar D26. Het is vrijwel achteraan de D-gate en zien dat ze al bezig zijn met boarden. Goh, hoeven we niet zo lang te wachten. Dat scheelt. Als we instappen, merk ik op dat het lijkt alsof de ruimte steeds kleiner en kleiner wordt. Wat een krappe bedoeling toch weer. Zeker nu de rugtas voor me onder de stoel ligt. Twee rijen achter ons is de Exit-rij. Wat een beenruimte daar zeg! En echt, alsof de goden mij gehoord hebben; een stewardess merkt op dat Martijn toch wel erg lang is en vraagt of wij wellicht op de stoelen in de exitrij willen plaatsnemen. Ehm,… we kijken elkaar aan en zeggen uiteraard ja! Hahaha… hoe komisch. In de Exit-rij mag er geen rugzak voor je liggen, dus deze moet alsnog bovenin de bagagebakken gelegd worden ?
Het valt me overigens sowieso op dat het personeel erg aardig is. Aan de andere kant van de Exit-rij zit een meneer met het hoofd te leunen tegen het raam en ‘onze’ stewardess geeft hem een kussentje om tegenaan te liggen. Echt erg vriendelijk personeel. British Airways rocks! Dan gaan we taxiën. Helemaal naar de Polderbaan. Uiteindelijk stijgen we exact om half 8 op. Al vrij snel beginnen ze met het uitdelen van het ontbijt. Ja, Amsterdam-Londen is niet zo erg lang reizen, dus het moet natuurlijk allemaal wel snel-snel. Als er een steward mij een croissantje geeft en zijn collega Martijn een ander broodje geeft, wordt de collega gecorrigeerd. Het blijkt haar eerste dag te zijn en het ander broodje is voor de vegetariërs. Dus wordt het weer omgeruild. Maar Martijn heeft eigenlijk juist meer zin in dat andere broodje en vraagt dus of hij toch dat andere broodje mag hebben. Nog voordat de steward iets kan zeggen, heeft zijn collega het broodje alweer omgeruild. Aan het gezicht van de steward te zien was dit eigenlijk niet helemaal de bedoeling, maar ach.. het is haar eerste dag. Wat geeft het…
Nadat het broodje opgegeten is, wordt alles weer snel opgehaald. We sluiten voor dat kleine stukje nog even de ogen, want ze gaan alweer bijna landen. Als ik ze weer open, zijn we bijna geland. Tjee, ben ik dan toch echt even weggeweest. Vervolgens raken de wielen weer de aarde en Martijn schrikt wakker. “Uh, had niet eens in de gaten dat we aan het landen waren”, zegt hij verbaast. Als we bij de gate zijn en de slurf aangesloten is op het vliegtuig, kunnen we vrij snel uit het vliegtuig. Eerst moeten we door de douane, of iets wat er op lijkt. De mevrouw achter de balie bekijkt in ieder geval onze paspoorten. Vervolgens gaan we met de roltrap naar boven en komen uit bij de bagagecheck. Het is vrij druk, maar als we eenmaal aan de beurt zijn, gaat het toch wel snel.
Na de bagagecheck gaan we als eerste op zoek naar een toilet. Vervolgens bekijken we de borden of er al op staat vanaf welke gate onze volgende vlucht gaat. Maar helaas, het was te verwachten, nog niets. Ons tweede traject staat gepland voor 10.50 uur en pas om 9.35 uur wordt er bekend gemaakt vanaf welke gate dit zal zijn. Het is nog maar half 9, dus we hebben nog even. We zoeken een plaatsje op bij de borden en internetten dan nog wat. De wifi is hier gratis, dus dat komt mooi uit. Als het tien voor half 10 is, zien we op de borden nog geen tijd, maar wel dat onze vlucht vanaf de C gate zal vertrekken. Dit is ongeveer een minuut of 10 hier vandaan, dus we besluiten om alvast die kant op te gaan. Zien we daar wel welke gate het uiteindelijk is geworden.
We gaan met de – lange – roltrap naar beneden en stappen dan in het treintje naar de andere Gates. Bij de C gate kopen we nog twee flesjes water en zien dan dat het C65 is geworden. Er zit nog bijna niemand, dus kunnen mooi plaats nemen bij de ingang voor te boarden. Rond kwart over tien beginnen ze met het boarden van de business class, members en frequent flyers. Daarna zijn wij – het gewone gepeupel – aan de beurt. Als Martijn zijn instapkaart geeft, krijgt hij een rood lampje. De grondsteward kijkt nog eens goed op zijn computer en zegt dan: ah, ik zie het al, jullie zijn geupgrade naar business class”. Pardon me? Wat zeg je nou toch weer? Ja echt, zegt hij nog eens. Martijn en ik kijken elkaar echt énorm verbaast aan. Ooo-kéé… We krijgen de boardingpassen weer terug en zien nog steeds rij 18 staan, welke we gisteren zelf uitgezocht hebben bij het inchecken. Naja, hij zal het wel fout gezien hebben dan. Dan stappen we in het vliegtuig en zien dan rij 18. Ehm, oké… dit is écht een standje hoger ja. Het zijn van die stoelen die tegenover elkaar/naast elkaar staan. Moeilijk uit te leggen, maar de foto zal verduidelijking geven…
Het is een 4 zits, waarbij de buitenste stoelen naar voren staan en de binnenste stoelen achterstevoren. Martijn zit in de stoel naar voren en ik naar achteren. Echter, de stoel naast me zit dus ook achterstevoren, waardoor ik hoop dat er niemand komt zitten. Dat is dan wel erg close. Op zich zit er wel een mogelijkheid om een scherm dicht te maken (ook tussen de stoel van Martijn en mij overigens), maar het is toch leuker om naast elkaar te zitten. Zeker omdat we nu niet de mogelijkheid hebben om de laptop op het tafeltje te zetten om zo beide film te kijken. Ik probeer het scherm tussen Martijn en mij dicht te maken om te kijken hoe en wat, maar ik word vrijwel meteen op m’n vingers getikt door de steward. “Nee, nee mevrouw. Niet met de handen. Er zit een knopje hier. Foei”. Woeps. Sorry… En met een glimlacht zegt hij er achteraan: “alsof je een klein kind bent, die zitten ook overal aan tengels aan”. En bedankt, nu zit ik met een rood hoofd te schamen, hahaha… Martijn vraagt aan de steward of degene die naast me zou kunnen komen te zitten wellicht met hem mag ruilen. De steward is nog steeds wat lacherig. Natuurlijk mag dat, zolang die persoon er dan ook comfortabel mee is he. D’oh ? Bijdehandje hoor, deze steward.
We kunnen er nog steeds niet helemaal over uit. Zitten wij nu écht hier, in een klasse hoger? Ja, het schijnt. Uiteraard worden de nodige foto’s gemaakt. Anders ga ik het zelf later niet geloven hoor. Vervolgens komt de steward weer terug met de mededeling dat de stoel naast me helemaal vrij is. Woohoo! Martijn verhuist naar de stoel naast me en zitten dan als een soort ‘honeymoners’ te genieten. Er wordt drinken uitgedeeld: champagne of jus d’orange. Tegen ieders verwachting kiezen wij gewoon voor de jus ? Wat gewoon in een écht glas zit hier. Wow. Dan gaan we taxiën. De inmiddels lege glazen worden opgehaald en stijgen dan om 11.19 uur op. Dat is wel even een rare gewaarwording, achteruit opstijgen. In plaats van dat je hoofd in de stoel wordt gedrukt, heb je nu de neiging om je hoofd naar voren te buigen. Maar door onze vele achtbaan-ervaringen, is dit niet geheel onprettig. Alsof we in Mr Freeze Reverse Blast zitten, dan wordt je tenslotte ook achterstevoren ‘afgeschoten’. Als we in de lucht zijn en de riemen mogen los, sprinten we zo wat naar de toiletten. Het is alleen wel lastig om er te komen. Omdat wij een soort van ‘ingebouwd’ zijn, moeten we langs een meneer welke in de buitenste stoel zit op rij 19. We moeten dus over zijn benen heen stappen. Ach ja, als dat het ergste is…
Als we weer zitten wordt ons gevraagd wat we willen eten straks. We krijgen een menu voor ons waar we een voor- en hoofdgerecht mogen uitkiezen. Als voorgerecht kies ik voor de bietencarpaccio met geitenkaas en Martijn voor de asperges met ham, ei en truffeldressing. Als hoofdgerecht kiezen we beide voor de rund. Mijn eerste voorkeur, pasta, hebben ze helaas niet meer. Vervolgens wordt ons gevraagd of we wat drinken willen. Goh ja, doe maar wat wijn dan. En zelfs de wijn wordt ingeschonken in een echt wijnglas. Als mijn wijn nog maar halfvol is, wordt me gevraagd of ik nog bijgeschonken wil worden. Ach gut toch, doe maar dan. Al moet ik uitkijken, want ik moet tenslotte nog rijden straks. Alhoewel… dat duurt nog een goed 8 uur vliegen.
We bekijken het aanbod aan films, series en muziek. We beginnen beide met wat series. Martijn met Topgear en ik Friends. Al heb ik deze serie echt al -tig keer gezien, het is en blijft een geweldige serie.
Vervolgens brengen ze het voorgerecht. Dat ziet er echt lekker uit! En met écht bestek ? De wijn wordt weer aangevuld en wij genieten van het heerlijke eten.
Na een goed drie kwartier komt het hoofdgerecht. Ook dat ziet er prima uit, al is de steak goed doorbakken, terwijl wij van ‘medium-rare’ houden. En zoals altijd maken we ook hier foto’s van het eten.
Als de stewardess langs loopt vraagt ze of ze wellicht een foto van ons tweetjes moet maken. Ja, leuk! Maar als ze een foto gemaakt heeft, gniffelt ze en maakt ze er nog één. Ze geeft de camera weer aan ons terug en zegt dat haar collega zo enorm irritant aan het doen was, vandaar nog een foto erachteraan zonder haar collega. We bekijken de foto en zien op de achtergrond een enorm blije steward. Hahaha, echt briljant!
Als ook het hoofdgerecht op is en we weer even van de series hebben genoten, komt het nagerecht. Martijn had voor de chocolade gekozen, maar deze hebben ze helaas niet meer. In plaats daarvan hebben ze cheesecake. Ook prima. Mijn eerste keuze hebben ze nog wel: kaasplankje! De stewardess vraagt of ze mijn wijn nog bij moet vullen. Hm, laten we dat maar niet doen dus ik zeg netjes ‘nee bedankt’. Dan vraagt ze: of wil je misschien een glaasje port erbij? Oh my… dat smaakt daar écht wel goed bij ja. Maar oef, verstandig zijn Linda. Als je niet wilt dat ze je op de stoelen zien dansen, moet je het niet doen. Dus ook hier zeg ik nee op.
Het nagerecht smaakt erg lekker en nadat ze de lege bordjes weer opgehaald hebben, gaan we in de ligstand. Jaja, ook dat kan hier bij Club World.
Op de oortjes gaat wat dancemuziek en dan sluiten we de ogen. Na een goed anderhalf uur word ik weer wakker en merk dat mijn blaas een bepaalde druk geeft. Goed, ik ga dus weer even gymnastieken, want ik zal weer over de benen van de meneer schuin tegenover me heen moeten stappen. Hij is er nu zelf ook bij gaan liggen, dus kan ik hem niet vragen om zijn voeten even aan de kant te schuiven. Het ziet er knullig uit, maar uiteindelijk lukt het me wel. Als ik terugkom zie ik dat Martijn ook weer wakker is. Hij besluit om een film te gaan kijken (Deadpool), terwijl ik nog wat verder dommel. Maar na een kwartier ben ik er eigenlijk ook wel klaar mee en start ik ook een film op: Frozen! Als een kind zo blij lig ik TV te kijken.
Als de film op twee derde is, besluit ik om het verslag alvast te gaan tikken. Dan hoef ik dat straks in het hotel niet meer te doen. Maar niet snel nadat ik de laptop aangezet heb en zo goed als begonnen ben, komen de stewards weer aan met eten: lunch. Martijn vraagt wat de opties zijn en de steward zegt met de glimlach: gewoon, ja of nee. Hahaha, humor! Drie mini sandwiches met drie petitfourtjes. Ook dit smaakt weer prima.
Inmiddels zijn we nog maar drie kwartier van het landen verwijderd. Goh, zo’n vliegreis gaat zo wel erg snel. Bijna zonde eigenlijk dat we er alweer uit moeten. Iets na half 3 landen we op Dulles International Airport. Ofwel, half 9 ’s avonds Nederlandse tijd. We lopen door naar Immigrations. Omdat wij al eerder met een Esta gereisd hebben, mogen we nu zelf bij een apparaat onze vingerafdrukken en foto’s maken. Het apparaat kent zelfs Nederlands. Super handig ? Maar helaas, we krijgen beide een kruis. Niet erg, maar daarmee moet je alsnog door naar Immigrations voor een ‘echt’ mannetje. Deze rij is gelukkig niet zo lang als de rij voor de normale Immigrations. Als we aan de beurt zijn, verwacht de man achter de balie dat dit komt omdat ik een nieuw paspoort heb. Dan moeten alle vingerafdrukken weer opnieuw. Bij het apparaat hoef je namelijk alleen maar de rechter vier vingers te laten scannen. Maar ik moet dus nu alle tien m’n vingers weer in het systeem laten zetten. En wellicht is er bij Martijn een kruis doorheen gegaan omdat we op de vraag ‘heb je voedsel bij je’ ja hebben geantwoord. We hebben namelijk voor een Nederamerikaan (ofwel, een Nederlander welke geëmigreerd is naar Amerika) aka mede-forum’er van het Alles Amerika Forum kaas bij. Wel vacuüm verpakt uiteraard. Daar gaan we aanstaande maandag op visite. Op Memorial Day dus. Dit is prima toegestaan, maarja… dan moet je dat wel gaan verantwoorden nu. Want dat kun je niet bij het apparaat. Alles wordt goedgekeurd en we mogen verder.
We komen uit bij de bagage afhaalband. Aan de overkant zien we dat medewerkers alle koffers eraf aan het halen zijn. Wat is dat nou weer voor onzin? Het gaat rond op de band, dan hoef je ze er toch niet af te halen. We lopen er naar toe en zien onze koffers er nog niet bij staan, maar dan zien we ze in de verte aankomen. Snel maar gewoon zelf pakken. Wij zien in ieder geval het nut niet om alles aan de kant te verzamelen. Het is niet dat ze de band weer snel nodig hebben voor andere koffers, aangezien de andere 5 bagagebanden gewoon leeg zijn. We blijken ook niet de enige te zijn die hier zo verontwaardigd over zijn. Ik hoor om mij heen meerdere verontwaardigde geluiden.
Inmiddels doet de wifi het ook weer, dus even rustig op een bankje alles checken. Ja, we geven het toe, we draaien er niet om heen: wij zijn internetverslaafd! Meteen wordt er met het thuisfront geappt. Altijd leuk om te laten weten dat je goed aangekomen bent, toch? We lopen verder en nadat we de Customs zonder problemen zijn gepasseerd, gaan we op zoek naar Budget Rent-a-car. Voor de eerste keer in al die jaren Amerika hebben we niet bij Alamo gehuurd, maar bij Budget. Het is even zoeken, maar zien dan het busje van Budget. Bam, dat was de muur van warmte als we naar buiten lopen! Goedendag zeg, wat is het warm. We stappen in en de buschauffeur gebaard ons om de koffers te laten staan. Dat sjouwt hij wel even naar binnen. Ach goss, die oude man, met dit weer… Straks maar een fooi geven ?
Dan zijn we bij Budget. We lopen naar binnen en worden geholpen door een mevrouw. Ze is nieuwsgierig naar de lengte van Martijn, lange man… Het gesprek begint dus erg leuk, maar als snel veranderd dat als ze het over de verzekeringen begint. Ze waarschuwt ons dat we nog een verzekering erbij moeten nemen, anders zijn we niet volledig verzekerd. Ja uh-huh. Wij huren al járen in Amerika, dus ga ons niet vertellen wat er wel en niet bij zit. Maar ze blijft er op hameren á 13 dollar per dag á 28 dagen huur. Nee, dat gaan we niet doen. Martijn weet namelijk zeker dat we gewoon volledig verzekerd zijn. Goed, we moeten tekenen dat deze verzekering er dan niet bij zit en het helemaal zelf weten. Het klinkt ineens allemaal niet zo aardig meer. Als Martijn ziet om welke verzekeringen het precies gaat, valt het kwartje. Het betreft een zogenaamde personenverzekering, maar deze hebben wij natuurlijk al via onze reisverzekering. Maar goed, dat gaan we haar maar niet meer vertellen. Want echt uit te leggen valt het ook niet. Althans, niet aan haar.
Helaas mogen we niet zelf een auto uitkiezen en krijgen we een Kia Sorento mee. Tof! Geen Amerikaanse bak helaas, maar een Aziaat is ook prima. We rijden zelf thuis tenslotte in een Suzuki. Alle bagage past met gemak in de bolide en we installeren de rest van de spullen.
De Tom Tom wordt ingesteld op ons eerste logeeradres. Dit blijkt net op geen uur rijden te zijn. En we zijn onderweg! Heerlijk zeg, Amerikaanse snelwegen. Gewoon geen stress, geen bumperklevers of weet ik wat. We zijn weer ‘thuis’. Onderweg is het af en toe wat drukjes, maar om half 5 rijden we de parkeerplaats op van ons hotel Comfort Inn in Bowie. We checken in en krijgen kamernummer 139 toegewezen. Deze is het beste te bereiken via de achterkant. Daar kunnen we de auto ook makkelijk parkeren. We droppen de koffers af in de kamer, welke prima is overigens en bedenken dan het plan van aanpak.
Officieel had ik een middagje Annapolis gepland, maar daar is het eigenlijk al te laat voor en daar hebben we ook niet echt zin meer in. We moeten tenslotte ook nog wat boodschappen doen. De Walmart ligt op een goed 5 mins rijden hier vandaan. Mooi. Het boodschappenlijstje wordt gemaakt en rijden dan naar de Walmart. We hoeven dit keer niet zoveel te hebben, aangezien we voorlopig óf ontbijt bij het hotel hebben, of er zit een Dennys naast ? Wel kopen we wat fris, water, een koelbox en voor 30 dollar een opwaardeerkaart á 3GB voor onze MiFi. Zo hebben we in de auto enzo ook gewoon internet. Wat zeg ik nou net: internetverslaafd!
Na onze inkopen is het plan om meteen ergens wat te gaan eten. Alleen, waar? Behoorlijk wat aanbod hier in de omgeving: Applebees, Olive Garden, TGI Friday’s, Hibachi Japan, Longhorn Steakhouse, Ichiban Sushi, Ruby Tuesday, Carrabba’s Italian Grill en Bob Evans. We besluiten om naar Carrabba’s te gaan. Zelf zijn we hier nog nooit geweest, maar vriendin Jolanda adviseerde ons om hier toch echt eens heen te gaan. Dus bij deze…
De menukaart oogt op het eerste gezicht erg lekker. We krijgen wat brood met olie op tafel en nadat we onze Diet Coke hebben gekregen, bestelt Martijn lasagne met kipschnitzel en ik de pasta Alfredo. Onze vriendin heeft niet gelogen. Het smaakt echt verrukkelijk. We nemen zelfs nog een toetje na, al wordt deze wel gedeeld. Een hele cheesecake krijgen we niet meer op, maar ieder een halve daarentegen…
Na het eten rijden we weer terug naar ons hotel, wat schuin tegenover Carrabba’s ligt. We ordenen alle spullen en ik ga dan weer verder met het tikken van dit verslag. Martijn probeert ondertussen de 3gb aan data te activeren op onze wifi, wat prima lukt overigens, en dan is de avond alweer een tijdje aan de gang. Niet te laat gaan slapen vandaag, want het lichaam snakt wel naar rust nu. We lazen overigens ook dat Max Verstappen morgen op een niet al te beste plek vertrekt (vanuit de pit, wtf Max… doe ‘ns ff nie!), dus echt vroeg op te staan hoeven we niet. We hadden namelijk uitgerekend dat de Formule 1 morgen om 8 uur Amerikaanse tijd begint. Maarja, als Max tóch niet redelijk vooraan vertrekt, dan is het lang niet zo spannend als twee weken terug. Sorry Max, maar de vakantie gaat dan voor ?
Morgen staat onze eerste pretpark op de planning: Six Flags America. Met maar liefst 9 achtbanen. Echter, twee daarvan hebben een lengtebeperking van maximaal 1,93 meter. Daar gaat Martijn nooit in mogen natuurlijk, met z’n 1 meter 97. Ach, we zien wel… Desnoods doe ik die wel alleen =) Verwacht wel dat het énorm druk is. Het is tenslotte Memorial Day Weekend.
Aantal miles gereden: 54 (87 km)
Weertype: warm, zonnig, 31 graden.