Maandag 6 juni: Enfield (CT) – Provincetown (MA)
Heerlijk uitgerust worden we wakker. Doet ons goed, een nacht van 10 uur slapen. Lijkt wel vakantie ? Omdat we bij dit motel geen ontbijt erbij hebben, pakken we meteen onze koffers in en rijden dan naar Country Diner. Een plaatselijke diner. Buiten is het weer ouderwets warm. Het zonnetje schijnt en vrijwel geen wolkje aan de lucht.
In de diner mogen we zelf een plekje uitzoeken, maar het tafeltje welke we willen staat nog vol troep van de vorige gasten. Er is wel één ander tafeltje schoon, maar die zijn zo klein. Ik hou wel van wat ruimte. Maar geen nood, de serveerster gaat hem meteen opruimen voor ons. We bekijken de kaart en zien echt een enorme keuze aan ontbijt. We hebben eigenlijk wel weer eens zin in een omelet. Dat vult goed en dan hoeven we geen lunch te nemen. Martijn gaat voor de Hazardville Hillbilly Omelette (ham, paprika, uien en kaas) en ik voor de Philly Steak Omelet (geraspte stukjes steak, uien, champignons en kaas). Omdat we niet in Philadelphia zijn geweest, heb ik zo toch een beetje het ‘Philly Steak’ gevoel. Al heb je in Philadelphia de échte natuurlijk. Zeg maar ‘De Bossche Bol’ van Philadelphia. Aan de buitenkant zien ze er overigens exact hetzelfde uit 
Als we de borden voor onze neus krijgen, verbazen we ons aan de hoeveelheid. Je krijgt niet alleen een omelet, maar ook een toast en aardappeltjes. Een goed bord vol voor nie veel! Het smaakt in ieder geval heerlijk. Ook checken we weer even het internet. Alhoewel, 2G geeft onze mifi aan. Dat hebben we tijdens onze vakantie nog niet gehad. Geen internet dus. Wel zie ik een whatsapp op mijn telefoon. Wellicht nog nét meegekregen met het internet van het motel. Het is een behoorlijk super leuk bericht ook. Net voor mijn vakantie heb ik gesolliciteerd naar een andere baan en nu krijg ik het bericht dat ik ben aangenomen. Echt super vet dus!
Blijf bij hetzelfde bedrijf, maar ga naar een andere afdeling. Jammer dat we nu geen internet hebben, want ik wil het van de daken schreeuwen en iedereen berichten… Even geduld dus nog.
Dan zijn we op weg naar Six Flags New England, een park elf achtbanen. Echter hebben we tien jaar geleden er al zes gedaan. Ik zelfs zeven stuks. De attractie Superman The Ride heeft een maximale lengtetoegang van 193 meter. Al kan ik me herinneren dat dit tien jaar geleden 195 meter was. Waarschijnlijk mag Martijn er nu wederom niet in, maar wie niet waagt, wie niet wint. Dezelfde baan staat ook in Six Flags America en daar mocht hij tenslotte ook in. Dus wie weet.
Six Flags ligt in Agawam, een plaatsje nét in de staat Massachusetts. Dus tijdens het rijden bekijken we goed of we het bordje van de staatsgrens zien. Maar helaas, er staat geen bord. Of we hebben hem gemist. Dat kan natuurlijk ook. Vervolgens missen we ook nog eens een keer de parkeeringang van het park. We waren zo gefocust op het staatsbord dat we de ingang voorbij rijden. Ach, geeft niet. Draaien we toch gewoon om. Kunnen we meteen de tank van de auto weer volgooien, die is ook weer aardig leeg.
Als we de auto geparkeerd hebben bij het park, stappen we in het trammetje wat ons naar de ingang van het park brengt. Ofja, je moet eerst nog wel een trap op, om zo over de weg heen te lopen, maar het is wel een mooie trap. Met allemaal m&m’tjes.
Bij de ingang laten we onze seizoenspas weer scannen en zijn dan binnen. Als eerste lopen we naar Wicked Cyclone. Een houten achtbaan welke omgebouwd is met een stalen track. Dat is tegenwoordig erg in. Op zich is het dan geen houten achtbaan meer. Tien jaar geleden hebben we de houten achtbaan beide gedaan, maar nu er een nieuw track van gebouwd is, is het ook een nieuwe achtbaan geworden. Ofwel, voor onze coastercounter is hij nieuw ?
We worden tegen gehouden bij de ingang. De tassen mogen niet mee en moeten in een kluisje. Potjandossie, die kluisjes staan een stukje terug naar beneden. Ik ben nog aan het uit hijgen van de klim. Hadden ze die kluisjes ook niet gewoon hier kunnen plaatsen dan? Martijn is zo lief om alleen naar de kluisjes te lopen. Ah, sweet. Als hij terugkomt, sluiten we aan in de rij van Wicked Cyclone. Ofja, rij… er is helemaal geen rij! We lopen dus meteen door naar het poortje van de voorste rij, maar worden verzocht om de lege plekken op te vullen. Nou zeg, wat is dat nou weer voor onzin? Zeker nu het niet druk is, kunnen we toch wel een keer wachten om voorin plaats te nemen? Helaas, we worden nogmaals vriendelijk verzocht om de lege plekken op te vullen. We nemen bijna achterin plaats. De rit is echt tof. Alhoewel, hij is niet zo leuk als de Texas Giant in Six Flags Over Texas. Die is ook nog een stukje hoger. En ik vind hem zelf behoorlijk wat schudden. Niet zo ‘smooth’ als we gewend zijn bij dit soort attracties. Maar we willen hem zeker nog een keer doen. We proberen van te voren al te kijken of we voorin kunnen plaatsnemen. Het is toch niet druk. Als we weer boven aankomen bij het stationnetje zouden we meteen door mogen lopen naar een plek in het midden. Maar dat doen we dus niet. We laten wat mensen voor en de medewerker vraagt aan ons ‘jullie wachten nog op iemand’. Onschuldig roepen we ja en we mogen blijven wachten. Mooi. Vervolgens mogen we de volgende rit doorlopen. Zo, vooraan! En wát een verschil met net. Vooraan is hij wel een stuk smoother. Hij haalt het nog steeds niet met de Texas Giant hoor, maar wel een hele verbetering, hier voorin.
En omdat de kluisjes voor twee uur gehuurd zijn, doen we hem gewoon nóg een keer. Nu kunnen we helaas niet voorin plaatsnemen. Wel op de derde plek. Doen we het ook voor. Na drie keer vinden we het prima. We hebben tenslotte nog wat achtbanen te doen. We halen onze spullen op en willen dan nog wat foto’s maken. We vragen aan de medewerker welke voor bij ingang van de attractie staat of we wellicht met onze spullen mogen doorlopen zodat we foto’s willen maken. Ze kijkt ons eerst wat argwanend aan. Ze vertrouwt het blijkbaar niet helemaal. Maar wij geven aan om echt niet in de attractie te willen, puur en alleen wat foto’s te maken. Ze laat ons door en hoopt hierdoor geen problemen mee te krijgen. Maar wij verzekeren haar dat dit niet zal gebeuren hoor. We maken een paar foto’s van verschillende standpunten en zien zelfs een bord met ‘Welcome in Massachusetts’. Hm, hebben we alsnog het bord op de foto ? Dan lopen we weer terug. We laten de foto’s aan haar zien en ze is helemaal enthousiast. Toffe foto’s, zegt ze ?
Dan gaan we even op een bankje zitten en zetten onze mifi weer aan. Ik moet iedereen toch echt even laten weten dat ik helemaal blij ben met het grote nieuws. Ik app mijn nieuwe leidinggevende dat ik het top nieuws vind. En stuur een mail naar de familie. Dan is het weer tijd om verder te gaan.
Als we in de rij staan voor Goliath (niet zo’n zelfde soort als bij ons in Walibi World, maar dit betreft een Vekoma Giant Inverted Boomerang. Niet de meest prettige banen. Wat overigens wel erg opvallend is. Exact naast deze Inverted Boomerang staat een normale Vekoma. Ze kregen zeker korting bij Vekoma. Alhoewel, tien jaar geleden stond de normale Vekoma er al wel, maar deze hangende versie nog niet. Weird. Vanuit de wachtrij zien we een JB’s Smokehouse BBQ. Inmiddels is het ook na 12-en, dus eigenlijk hebben we wel een biertje verdiend ter ere van dit geweldige nieuws. Na de attractie maar eens kijken wat ze hebben.
Dan ziet Martijn staan dat hier ook een maximale lengte van 76 inch is. Ofwel, 193 meter. Oef, we zien de bui al hangen. Als we bijna aan de beurt zijn, wordt Martijn gemeten… En hij mag gewoon doorlopen. Naja zeg. Tof! Maar echt prettig vind ik de baan niet. Martijn heeft er schijnbaar minder moeite mee. Dat is ook voor het eerst. Ik vind hem behoorlijk schudden. Vooral mijn rug krijgt het te verduren.
Dan lopen we de BBQ-tent binnen, zien we inderdaad wat bier, maar het doet alleen niet zo gezellig aan. We besluiten om ergens anders maar wat te nuttigen. Maar eerst pikken we nog een ritje met Great Chase mee. Al is deze helemaal niet ‘great’, aangezien het een kinderbaan betreft. We stappen beide apart in een karretje, met zijn tweetjes gaat het echt niet passen. Leuk, zo’n kiddie. Maar ach, we kunnen hem in ieder geval weer afvinken.
Vervolgens kijken we op de plattegrond waar de andere achtbanen staan welke we nog moeten doen: Superman, Catwoman’s Whip en Gotham City Gaunlet Escape. Deze liggen vrijwel alle drie bij elkaar. Dat is mooi. Als we nu eerst een heerlijk koude milkshake van Johnny Rockets pakken, daarna de drie attracties en dan aan het bier? Goed plan. Tegenover Johnny Rockets zit Superman. Hij blijkt dicht te zijn. Hoezo dat dan? Vanaf 11 juni wordt de attractie geopend met Virtual Reality brillen. En nu zijn ze aan het testen en reclamefilmpjes aan het openen. Nou zeg, doe dat eens een andere keer. Niet als Tijn & Lin op visite zijn, grrr!
Vervolgens zitten we heerlijk aan de shake van Johnny Rockets. Dat hebben we wel even nodig zeg. Heerlijk koud ook. Het is buiten weer echt zo warm. We lijken wel Nederlanders: dan is het te warm en dan regent het weer. Het is ook nooit goed he ?
Na dit verfrissend tussendoortje lopen we naar Catwoman’s Whip, een Zierer Tivoli. Ofwel, een kinderbaantje. Volgens mij zelfs dezelfde als in Duinrell, de kikkerbaan. Uiteraard stappen we hier ook weer in ieder een apart karretje. Whieee… Dan lopen we naar de achtbaan er tegenover: Gotham City Gaunlet Escape. Een simpele Mack Wild Mouse. Martijn wordt tegen gehouden. Hij mag er niet in met zijn lengte. Uh, hoezo dat niet? Het is een gewone muis. Daar zit toch nooit lengte restricties op? Blijkt dat ze op de baan zelf wat borden hebben geplaatst en met zijn lengte kan het zijn dat hij te groot is en met zijn hoofd tegen het bord aan knalt. Nou zeg, hang die borden dan gewoon wat hoger joh. Maar helaas. Martijn mag er niet in. Dus ga ik maar gezellig in m’n uppie. Nou, Martijn hoeft niet rouwig te zijn om hier niet in te mogen hoor. Alles behalve prettig vind ik hem. Maar goed, een muis attractie is eigenlijk nooit echt soepel.
Als we weer langs Superman lopen, horen we het personeel tegen bezoekers zeggen dat hij wellicht vandaag nog wel open gaat, maar dan zal het omgeroepen worden door het speakers over het gehele park. Tja, gaan we daar op wachten? Nu hebben we in ieder geval erg behoefte aan bier. Dus lopen naar Northern Star Brew House. Daar zullen ze toch ook wel wat biertjes hebben? Jazeker wel en we bestellen beide een Blue Moon. Een wit biertje.
Als we net twee slokken op hebben, wordt er omgeroepen dat Superman The Ride open is. Ja hee, we zitten nét! We besluiten om vooral niet te haasten. Bier van bijna 9 dollar moet je niet in één keer wegtikken natuurlijk. De mifi gaat weer aan en ik zet het goede nieuws op facebook. Iedereen mag tenslotte weten dat ik heel erg blij ben ?
Na een half uur genieten van ons biertje lopen we dan toch maar naar Superman The Ride. Er staat een proefkarretje ervoor, dus Martijn gaat zitten en krijgt groen licht. Als we door willen lopen, zien we een medewerker met een meetlat staan. Hij verzoekt ons om de tassen op te bergen in de kluisjes. Martijn vraagt eerst maar na of hij er uberhaupt wel in mag. Een beetje zonde om een kluisje te betalen om vervolgens te horen dat hij er niet in mag. Maar ook van de jongen krijgt hij ‘groen licht’. Zo zeg, tien jaar geleden nog een hele discussie gehad bij deze attractie over het feit dat Martijn er niet in mocht (het is een Intamin Mega, gaat niet over de kop of iets dergelijks, dus we vonden het toen zo’n onzin – maar goed. De manager is er zelfs toen bijgehaald en het mocht gewoon niet. Punt). En nu, Martijn mag er gewoon in. Super tof! Wel jammer dat hij nu alsnog geen coasterbingo heeft doordat hij niet in de muis mocht. Ach, proberen we die over een jaar of tien gewoon weer ?
De wachtrij is wel aan de lange kant. Logisch, nadat er omgeroepen is dat de attractie open is gegaan, zijn de meeste mensen hier natuurlijk naar toe gerend. We wachten een goed drie kwartier en mogen dan instappen. Helaas mag je hier ook niet wachten voor de eerste rij. Ach ja, we zijn allang blij dat Martijn er nu ook gewoon mee in mag. De baan zelf is zeker tof. Al rammelt hij toch nog wel wat. Wellicht dat deze ook voorin beter is, maarja… we gaan er niet nog een keer drie kwartier voor wachten met het risico weer niet voorin plaats te kunnen nemen.
Het is iets voor vier. Mooie tijd om er vandoor te gaan. We moeten tenslotte nog een goed vier uur rijden naar ons volgende hotel in Providence, Cape Cod. We willen namelijk ietsjes omrijden, zodat we ook door de staat Rhode Island komen. Die hebben we namelijk ook nog niet af kunnen vinken.
We lopen het park uit en met het trammetje weer terug naar de auto. Als we de snelweg op willen in Springfield is het vrij druk. Springfield is ook een behoorlijke grote stad en we rijden nu natuurlijk net de spits in. Na een half uur zijn we uit de drukte en rijden we richting het oosten. Daarna rijden we de highway 146 op, richting het zuiden en na zeven exits rijden we Rhode Island in. Tjakka, dat is dan staat nummer 39 om af te vinken van onze lijst. We rijden maar liefst 17 minuten door Rhode Island. Een kort, maar waardevol bezoekje dus ?
Na die 17 minuten rijden we Massachusetts weer in. Nu zien we wél een welkomstbord, maar deze is wel erg saai zeg. Schiet ook niet echt op.
Dan rijden we Cape Cod op. Wij hebben een hotel voor twee nachten helemaal aan het eind van dit schiereiland, in Provincetown. Een moment van rust dus. Ook wel eens lekker, tussen al het drukte van de achtbanen door.
Onderweg zien we een afrit met ‘tourist info’. Wellicht hebben ze daar wat info over wat er te doen is op Cape Cod. Het is al dik over vijven, dus de kans is groot dat deze al dicht ist. Maar toch gaan we een kijkje nemen. Maar helaas, we krijgen gelijk. De Tourist info is inderdaad gesloten. Snel maar weer terug naar de hoofdweg. Het is nog een goed drie kwartier rijden naar Provincetown en dat allemaal op een 2-baansweg. Ofwel, je kunt hier niet inhalen.
Iets voor half 9 zijn we bij ons hotel ‘Cape Colony Inn’. We worden vriendelijk ontvangen door de receptioniste. Ze laat ons een plattegrondje zien en vertelt ons wat informatie over het strand, de hoofdstraat en vanwaar je het beste de zonsondergang kunt zien. Deze is nét onder, dus voor vandaag zijn we te laat. We krijgen kamernummer 124 toegewezen. Een kamer op de begane grond. Mooi zo, want ook hier betreft het een motelinrichting. Ofwel, de eerste verdieping is niet te bereiken via een lift. Nu kunnen we gewoon de koffers naar binnen rollen, zonder zwaar getil.
We stallen de koffers in de kamer en bekijken dan het foldertje welke we van de receptioniste hebben gekregen wat betreft het eten. In het centrum zit nog meer eetgelegenheden, maar de dichtstbijzijnde is Fanizzi’s. Deze zit op een goed vijf minuten lopen van het hotel. De kaart ziet er prima uit. Veel vis en daar hebben we eigenlijk ook wel zin in. Bedoel, het schiereiland heet Cape Cod. Ofwel, kaap kabeljauw. Dan ‘moet’ je eigenlijk ook wel kabeljauw eten, niet? Het is inderdaad niet ver lopen. We krijgen een plekje aan het raam, met uitzicht op de zee. Maar ondertussen is het donker geworden buiten, dus echt veel aan het uitzicht hebben we niet.
Omdat we wat te vieren hebben, bestellen we een fles witte wijn. En verder bestelt Martijn Fish & Chips, van lokale kabeljauw en ik ga voor de kabeljauw met een pestokorstje. Het smaakt echt heerlijk.
Ze hebben ook cocktails, maar eigenlijk past er nog best een normaal toetje in. We gaan beide voor een Chocolate Molten Cake, ofwel een chocoladetaartje met binnenin warme vloeibare chocolade. In plaats van een cocktail bestellen we er een port bij. Ook het nagerecht smaakt ons erg lekker.
We lopen weer terug naar de kamer en relaxen dan nog wat. Even in de ruststand. Morgen hebben we ook een hele dag hier op Cape Cod gepland. Wellicht dat we een walvissentour gaan doen. We hebben in ieder geval niets op de planning staan. Het kan zomaar zijn dat we gewoon naar het strand gaan en gewoon even helemaal niets gaan doen. Wie zal het zeggen? Morgen weten we meer ?
Aantal gereden miles: 214 (344 kilometers)
Weertype: zonnig en warm, graad of 28
Aantal achtbanen gedaan: 6