Zondag 5 juni: Danburry (CT) – Enfield (CT)
Na een goede nachtrust worden we wakker om half 9 van de wekker. We kleden ons aan en lopen dan naar beneden naar het ontbijt. Ondanks dat het een stuk groter is dan gisteren, is er wederom geen plaats. Een jongen zit in zijn eentje aan tafel, maar hoort duidelijk bij het groepje aan de tafel daarnaast. Hij hangt er wat bij. Martijn vraagt of wij de tafel mogen gebruiken voor het ontbijt en dat is geen probleem. Mooi, dat scheelt weer mensen wegkijken.
Als we weer terug naar boven lopen, nemen we meteen de bagagetrolley mee. Maar van inpakken komt voorlopig nog niets. Op TV blijven we namelijk bij Jurassic Park hangen. Deel 2 of is het deel 3? Ach, zo’n haast hebben we toch niet. We hoeven pas om 12 uur uit te checken en de twee parkjes waar we heen gaan, zijn beide open tot 20.00 uur. Het eerste parkje is niet zo groot – biedt voor ons maar twee achtbanen – dus dat scheelt.
Iets na elven zijn we toch zo ver om uit te checken. We lopen met de koffers naar beneden, stallen deze in de auto en zijn dan op weg naar het eerste pretparkje voor vandaag: Quassy Amusement Park. Als we een goed vijf minuten op de snelweg zijn, hoor ik naast me ineens ‘oh-ohw’. Martijn heeft de kamersleutels (pasjes) nog in zijn broekzak zitten. We blijken nog niet uitgecheckt te zijn. Woepsie. Bij de volgende afslag keren we om en rijden terug naar La Quinta. Hai, daar zijn we weer! Martijn checkt alsnog uit en zijn dan wederom op weg. Poging 2!
Als we er bijna zijn, zien we ineens een paar politieauto’s staan. De weg welke wij moeten hebben om naar het parkje te rijden is afgesloten. Ohjee, wat zou er gebeurd zijn? We stoppen de auto en vragen een politieman wat er is. De weg is afgesloten en we moeten doorrijden. Martijn zegt dan dat we naar het pretpark moeten en de politieagent wijst ons dan de weg om te keren en vervolgens de tweede afslag naar rechts te pakken. Prima, doen we dat. Wellicht dat er een ongeluk gebeurd is ofzo.
Als we de tweede afslag nemen en een stukje doorgereden zijn, staat er alwéér politie. Ook daar kunnen we dus niet door. We vragen hem wat we nu moeten doen en waarom het afgesloten is. Het blijkt vol te zijn boven bij het park. Awatte? Vol? Dit kleine parkje is nog maar nét een uur open en is al vol? Hoezo dat dan? De politieagent wijst ons weer de weg terug om daar de auto te parkeren en met een shuttlebus naar het park gebracht te worden. Ach ja, dan doen we dat maar. We willen tenslotte toch die twee achtbanen doen.
We parkeren de auto en zoeken dan waar de shuttlebus stopt. Het blijkt een oude schoolbus te zijn. Hoe vet! We mogen in een échte Amerikaanse schoolbus stappen. Al hebben we al eens ooit in een Amerikaanse schoolbus gezeten, maar dat was toch anders. Dat was destijds onze trouwauto (ofja, trouwbus dus ? )
Als we afgedropt worden bij het park zien we waarom het zo druk is. Er is vandaag een evenement aan de gang: een triatlon. We zien fietsers en hardlopers voorbij komen. Langs de weg staan behoorlijk wat mensen te supporteren. Wat een gezelligheid zeg.
Dan zijn we bij de ingang van het park. Ofja, ingang. Het park is vrij toegankelijk. Zonder entree en zonder hekken er omheen. Je betaalt hier per attractie. Kosten daarvan: 3,75 dollar. Of je kunt een armbandje kopen voor onbeperkte ritten. Dan betaal je 20 dollar. Aangezien wij maar twee achtbanen hoeven te doen is zo’n armbandje niet echt interessant voor ons.
We kopen dus vier tickets en lopen dan naar de eerste achtbaan: Little Dipper. Ofwel, een kinderachtbaan. En wat voor één. Echt serieus, dat wij ons niet schamen om in zo’n klein ding te gaan zitten. En we betalen er zelfs nog voor. Ach, alles voor een coastercredit he!
Ik ga als eerste en daarna Martijn. Zo kunnen we van elkaar mooi foto’s maken.
Daarna lopen we door naar de tweede achtbaan: Wooden Warrior. Zoals de naam al doet vermoeden, een houten achtbaan. We kunnen eigenlijk meteen instappen, maar we willen graag wachten op de volgende rit, zodat we voorin kunnen. Dan stappen we in en zie ik dat is gaan regenen. Oh fijn… De baan zelf is erg leuk, maar kort. Op zich nu met die regen niet zo erg. Want je wordt, ondanks het kleine rondje, toch best wel nat. We besluiten dan ook om maar even in het stationnetje te blijven schuilen en te kijken hoe andere zich aan wagen om goed nat te worden. Er zijn een zestal kids die steeds maar blijven zitten. Dat ze nat worden, boeit ze niet. Leuk om te zien.
Maar na een minuut of twintig zijn we het wel beu. Ik had graag nog naar het evenement willen kijken. Er staan namelijk ook wat kraampjes en wil wel tussen de gezelligheid rondlopen, maar helaas. Met deze regen gaat we dat dus niet doen. Maar hoe komen we nu veilig terug bij de auto? We trotseren de regen en gaan daarna nog een paar minuten schuilen bij de toiletten, maar wagen dan toch echt de ‘grote oversteek’ naar de andere kant van de weg om daar weer op de shuttlebus te stappen. Gelukkig staat deze al te wachten en kunnen we meteen instappen. Snel terug naar de auto.
Iets wat doorweekt stappen we in de auto. Goed, op de planning staat Lake Compounce, maar als het zo’n weer blijft, heeft dat ook geen nut. We besluiten om er heen te rijden en te zien hoe het weer erbij staat. Na een half uur rijden, rijden we richting het parkeerterrein. Iets daarvoor besluiten we om te stoppen langs de kant. Je betaalt anders namelijk 10 dollar parkeergeld en we willen even nagaan op het internet wat het weer doet.
Maar de regen blijkt niet meer te stoppen. Dit park biedt ons vijf achtbanen. Nog best wel de moeite waard dus eigenlijk, maarja… In de regen is dit ook niet leuk natuurlijk. En het park kost 43 dollar aan entree. Ook niet mis. Best wel een beetje duur om even snel naar binnen te gaan voor wat achtbanen en dan weer binnen een uur terug in de auto te zijn. We besluiten om het dus niet te doen. Wel jammer, want het park heeft volgens ons twee leuke houten achtbanen. Naja ach, houden we die nog wel tegoed, voor ooit.
We bekijken meteen ons hotelbonnenboekje. We hebben voor vanavond namelijk ook geen hotel. Maar waar willen we gaan slapen. Hartford ergens? We zien een Red Roof Inn voor 49 dollar en een Rodeway Inn voor 59 dollar. Precies tussen Hartford en Springfield in. De richting waar we morgen naar toe moeten. Via internet zien we dat de Red Roof Inn betere recensies krijgt als de Rodeway Inn. Laten we dan als eerste maar voor de Red Roof Inn gaan. We stellen de Tom Tom weer in (het houdertje doet het nog steeds goed, overigens!) en zijn dan een goed half uur onderweg naar Enfield.
We parkeren de auto bij Red Roof Inn en lopen dan naar binnen. Vragen naar de prijs voor één overnachting. Dit blijkt 59 dollar te zijn. We laten ons bonnetje zien en deze wordt ook aangenomen. Niet heel veel prijsverschil, maar elke 10 dollar is er één he. We krijgen kamer 109 toegewezen. Gelukkig een kamer op de begane grond. Dat scheelt weer koffers tillen. Het regent nog wel steeds behoorlijk. En aangezien dit een motel is, ofwel de kamers zijn via de buitenkant te bereiken, zullen we de koffers uit moeten pakken in de regen. Jeuh.
Zo, en nu eerst maar eens rustig aan. Even wat opdrogen en bijkomen. Martijn besluit om zijn ogen even dicht te doen, terwijl ik wat afleveringen van GTST bij kijk. Heerlijk, zo’n rustige middag. Na een goed twee uur rustig aan gedaan te hebben, beginnen we wat honger te krijgen. Het is inmiddels ook alweer bijna 6 uur. Dus inderdaad etenstijd. We bekijken het aanbod aan eten hier in de buurt en er blijkt een Olive Garden hier om de hoek te zitten. Ja, daar hebben we wel zin in. Een goede bord pasta.
Inmiddels is het ook opgehouden met regenen. Wat fijn! Als we de parkeerplaats van Olive Garden oprijden, is het even zoeken naar een plekje. Het is blijkbaar dus erg druk. Als we naar binnen lopen, noteren ze onze naam en worden we verzocht om te wachten. Het kan een minuut of 5 á 10 duren. Maar na een goed drie minuten wachten, worden we al geroepen. De serveerster komt met een fles wijn en vraagt of we deze willen proeven. Prima joh, wij wel. Nadat we een slok genomen hebben, vertelt ze ons dat ze nog een cabernet sauvignon hebben, of we deze ook willen proeven. Ja, doe maar. Uiteindelijk bestellen we een glas van de eerste cabernet en bestellen we meteen een bord pasta. Voor ons beide de Steak Gorgonzola Alfredo. Vervolgens komt er een grote schaal met sla en uiteraard de beroemde ‘breadsticks’ van Olive Garden. Ofwel, broodjes met heel veel knoflook. Mmmm…
Vervolgens komt ook onze steak gorgonzola alfredo. En het smaakt echt ver-ruk-ke-lijk! Om het bordje erbij af te likken. Maar nee, dat doen we maar niet he.
Een nagerecht past er niet meer in. Ofja, in vloeibare vorm wel hoor. Dus bestellen we beide een cocktail na. Martijn gaat voor de Long Island Limoncello en ik voor de Moscato Citrus Berry Cocktail. En ook dit smaakt ons weer heerlijk.
Ja, hier worden we blij van. Helaas geen Lake Compounce en buiten is het prutweer, maar hier worden we dus absoluut wel vrolijk van ja.
Al drie dagen op rij is onze dag niet volgens planning verlopen. Naja ach, planningen zijn er om aangepast te kunnen worden natuurlijk. Maar jammer is het wel. We rijden weer terug naar het hotel, op nog geen kilometer van Olive Garden vandaan en chillen dan nog wat op de kamer. Ook eens een keer fijn, vroeg op de kamer te zijn en niets meer te hoeven doen.
De TV gaat aan en Martijn bekijkt wat Bond Films (lijkt wel een marathon wat er aan de gang is?). Inmiddels is het ook weer gaan regenen. En hard! Hopelijk is het morgen weer over, aangezien er dan wederom een pretpark op de planning staat: Six Flags New England. Een pretpark waar we tien jaar geleden dus ook al eens geweest zijn, maar ondertussen zijn er toch weer zo’n vijf banen erbij gebouwd. Ons laatste pretpark voorlopig. Dan gaan we een stukje natuur en stad bekijken. Pas volgende week bezoeken we weer een pretpark…
Aantal gereden miles: 100 (160 kilometer)
Weertype: grijs en veel regen
Aantal achtbanen gedaan: 2