Dinsdag 21 juni: Niagara Falls (Ontario, Canada)
Om kwart voor 9 gaat de wekker. Wat een heerlijke nacht was dat. We sluimeren uiteraard nog wel wat, het is tenslotte vakantie. Rond half 10 lopen we naar Ruby Tuesday. Ons hotel heeft daar namelijk het ontbijt. Gisteren bij het inchecken ook 2×2 bonnetjes gekregen voor het ontbijt.
Als we Ruby Tuesday binnenlopen, zien we dat er alleen maar gasten van ons hotel binnen zijn. Er staat namelijk een buffet klaar met broodjes, bagels, ontbijtgranen en wafels. Het restaurant is nog niet open voor ‘de normale klant’. We ontbijten tot een uur of 10 en lopen dan weer terug naar de kamer. We sluiten onze ogen weer. We blijken toch meer moe te zijn dat we dachten. Na 8 uur slapen, zijn we blijkbaar nog niet goed wakker.
Maar wat is een uurtje de ogen dicht heerlijk zeg. Iets na 11-en lopen we naar buiten. De planning is om met de Maid of the Mist mee te varen naar de Falls. Dan kom je wel heel dichtbij. Het is drie stappen lopen vanaf ons hotel om naar de rivier te komen.
Maar waar zit de Maid of the Mist eigenlijk? Wel zien we Hornblower Dat is ook een organisatie waarmee je naar de Falls kan. Maar dan zien we het. Hornblower is aan de Canadese kant en Maid of the Mist aan de Amerikaanse kant. Aha.
Tien jaar geleden sliepen we aan de Amerikaanse kant, vandaar dat we toen met die organisatie mee zijn geweest. We besluiten dus om maar met de Canadese organisatie mee te gaan. Het is even zoeken waar we een kaartje moeten kopen, maar uiteindelijk vinden we de kassa snel.
We kopen twee kaartjes á 19,95 Canadese Dollars per persoon en via een gangenstelsel komen we uit bij een paar liften. Daarmee gaan we naar beneden en lopen dan weer naar buiten. We krijgen een poncho uitgedeeld. Een rode. Bij de Maid of the Mist krijg je blauwe. Daarmee maakten we destijds de grap dat we smurfen waren. Maarja, wat zijn we nu… in onze rode poncho’s dan?
We sluiten aan in de rij, maar de boot komt er al aan. Ze hebben twee boten, als de ene net weg is, komt de andere er al weer aan. Dus echt druk is het niet. Al met al wachten we nog geen kwartier om op de boot te mogen. We lopen naar het bovendek, vanaf daar heb je een goed overzicht over het geheel. De kant waarvan je de Amerikaanse watervallen goed kan zien staat helemaal vol. Wij lopen dus maar naar de andere kant. Je vaart tenslotte ook terug, dus dan zie je die watervallen alsnog. De jongen naast me vertelt tegen zijn vriend dat deze kant ook de beste kant is, omdat hij bij de Horseshoe Falls linksom draait, waardoor je een beter uitzicht hebt op het geheel. Goed om te weten dus ?
Dan vaart de boot uit. Het is vooral erg winderig. We stoppen even bij de Amerikaanse watervallen en varen dan door, naar de Horseshoe Falls. Wat een bak water komt daarvan naar beneden zeg. We varen de mist in en voelen het waterdamp over ons heen komen. Af en toe maken we snel een foto, want je wilt niet dat de spullen nat worden natuurlijk. Vervolgens draait de boot om en… worden we klets- en kletsnat. Mijn muts zakt af door de wind, dus mijn haren zijn ook kletsnat. De poncho komt maar tot de knieën, dus ook de broek is zeiknat. Ach ja, met dit weer is dat ook helemaal niet erg. Wat een ervaring zeg.
Als we weer aan land zijn, drinken we een wijntje van een lokale wijnboer in de zon. Even wat opdrogen hoor. En dat met zo’n uitzicht. Je kan het vervelender treffen.
Als we zijn opgedroogd, gaan we weer met de lift naar boven en lopen we wat langs de waterkant richting de Horseshoe Falls. En weer worden we wat nat. Maar niet zo nat als op de boot.
Dan lopen we weer terug naar het hotel. We hebben immers vanavond nog wat op de planning staan, dus een beetje opfrissen kan geen kwaad. We nemen beide een douche en gaan dan op weg naar Stratford, naar Masonic Hall. De navigatie geeft aan dat het zo’n 2,5 uur rijden is. De weg is enorm saai. Vooral met die zon op je bolletje is het erg zwaar om wakker te blijven. Gelukkig rijdt Martijn, dus doe ik voor even mijn ogen dicht. Het is niet Martijns hobby om in het donker te rijden, dus rijdt hij – in het licht – heen en ik dus in het donker terug. Vooral het laatste uurtje is vrij saai. Je rijdt dan over alleen maar 80 km/h wegen.
Uiteindelijk zijn we om kwart voor 6 in Stratford. Het is alleen even bekijken waar we kunnen parkeren. Want als we bij The Hall aankomen, zien we dat we daar niet kunnen parkeren. Er staat nog niemand bij de deur te wachten. Fijn. Een straat verder kunnen we de auto parkeren op een terrein. Het blijkt tot 18.00 uur betaald parkeren te zijn, en we gooien er netjes 15 cent in, zodat we zeker niet illegaal parkeren.
Dan gaan we op zoek naar eten. Kiezen we voor de snelle optie Subway, of kijken we nog even verder. De deuren gaan pas om 19.00 uur open, dus we kiezen ervoor om nog even verder te kijken en komen uiteindelijk uit bij Bentley’s Bar. Op het terras is het redelijk vol en lopen naar binnen. We mogen zelf een plaatsje uitkiezen. Martijn bestelt de Thai Noodles en ik de Mac & Cheese with 5 cheeses. Uiteraard met beide een biertje erbij. Na een minuut of tien komt het eten en het ziet er niet alleen heerlijk uit, het smaakt ook nog eens erg lekker. Mijn laatste happen kunnen er éigenlijk niet meer bij, maar ik eet toch alles op. Het smaakte echt ver-ruk-kelijk.
Iets na half 7 zijn we alweer buiten. Om het hoekje pint Martijn nog wat dollars uit de muur en lopen dan naar The Hall. We zien een enorme bus staan. Och nee, het zal toch niet zo’n hele bejaardenclub zijn die nu afgedropt wordt? Ik zie iemand foto’s maken van een stelletje, maar op de achtergrond staat een bank. Ik vraag me echt af waarom je in godsnaam een foto gaat maken met op de achtergrond een bank. Doe dat dan gewoon voor The Hall zelf ofzo. We lopen door en zien dan wel een kleine rij staat met een man of 12. Exact daar tussenin staat een muurtje waarop je kunt zitten. Martijn en ik doen net alsof onze neuzen bloeden en gaan dus tussen de mensen gewoon daarop zitten. Vervolgens komen er twee dames helemaal enthousiast terug: wahhhh ik heb hem, ik heb hem! Blijkt dat stelletje van de foto niet een stelletje te zijn, maar één daarvan was dus Kiefer! WHAT THE F***??? Heb ik hem nu dus net gewoon straal voorbij gelopen? Dit was MIJN kans geweest om met hem op de foto te gaan. Ik mezelf nog afvragen waarom iemand in godsnaam daar een foto wilde maken. Ik heb het stelletje ook niet aangekeken. Was te veel bezig met in de verte de rij te bekijken. Echt serieus, hoe kneus kun je zijn? Wat een baalmoment. De bus blijkt dus ook niet zomaar een bus te zijn, maar zijn tourbus.
De dames kletsen wat tegen andere fans over hoe geweldig het was. Man, dat wil ik helemaal niet horen. Ga weg, argh… grrr…. Een dikke zucht.
De rij wordt steeds langer en langer. De deuren openen uiteindelijk om 19.15 uur. Rustig lopen we naar binnen en kunnen dan vooraan gaan staan. Woohoo. Maar wat duurt wachten toch lang als je naar zo iets hebt uitgekeken. Schiet toch eens op joh. Een beveiliger komt naast ons staan en vertelt ons dat er eerst om 20.00 uur nog een voorprogramma komt en daarna pas Kiefer. Tuurlijk joh, kan er ook nog wel bij. De zaal zelf is erg klein. Ik vermoed een derde van Paradiso. Volgens de site kunnen er zo’n 190 man in.
Vervolgens komt het voorprogramma op, een dame. Ze heet Jessica Mitchell. Een lokale singersongwriter. Ze zingt echt prachtig. Echt met gevoel. Je hoort het, je ziet het, je voelt het. Ze zingt een liedje of 6 en verdwijnt dan van het podium.
Nou Kiefer, kom maar op. Maar wederom wordt het wachten op de proef gesteld. Pas iets na 9-en is het dan eindelijk zo ver. Eerst komen de vier bandleden het podium op en dan… eindelijk eindelijk eindelijk… Kiefer! Wauw, wat een man. Hij ziet er goed uit. Wel wat iellig. Zeker met die skinny jeans van hem. Maar zo zie je het kontje wel goed hoor. Mij hoor je niet klagen. Ze openen met Can’t Stay Away. Een nummer die niemand nog kent natuurlijk. Hij heeft alleen ‘Not Enough Wiskey’ uitgebracht. De andere liedjes zullen we nu allemaal voor het eerst gaan horen. We zijn benieuwd.
Maar het klinkt allemaal prima. Beetje rock en soms een beetje country. De band heeft er veel zin in en geniet zichtbaar. Kiefer gaat zelfs een keer voor me op de knieën hahaha…
Heeft wel zo zijn voordelen, dat vooraan staan. Al komt er op een gegeven moment, na een liedje of 7 twee van die meiden zich door de menigte drukken om zo vooraan te willen staan. Ja, dat laten we niet zomaar gebeuren hoor. Kom nou. Echt, wat brutaal ook. Gelukkig zijn ze na twee liedjes het zelf ook beu en lopen weer terug.
Na anderhalf uur is het toch echt afgelopen en kan ik zeggen dat Kiefer er echt een fan bij heeft qua liedjes. Hij zingt persoonlijke rock. Klinkt in ieder geval prima!
De meeste lopen naar buiten, maar wij blijven even binnen wachten. Misschien komt hij nog wel terug voor een foto. Maar na tien minuten komt er nog niemand van de band. Buiten zien we dat de tourbus er nog staat. Zolang die er nog is, is Kiefer ook nog ‘in the house’. Verschillende mannen breken de instrumenten af en als alles verzameld is in kisten, brengen ze die naar de bus. Na een drie kwartier is alles ingepakt en kunnen ze dus gaan. Maar nog steeds geen Kiefer gezien. Inmiddels is het al na 11-en en we moeten natuurlijk nog zo’n 2.5 uur terug naar Niagara Falls terugrijden. Maarja, zo’n kans krijg je maar één keer. Dus we wachten gewoon wat langer. Om ons heen zijn nog wat fans die op hem wachten.
Vervolgens komen ook de overige bandleden naar buiten. Ze roken een sigaretje en stappen dan de bus in. Komt hij er al aan? Waarom duurt het zo lang? Even lijkt de bus er vandoor te gaan als hij start. Hij zal er toch al niet alvast in gesneakt zijn op het begin? Maar de bus wordt weer uitgezet. Een mannetje (tourmanager?) loopt steeds naar binnen en weer naar buiten. Gaat hem maar eens halen ja! Maar hij komt steeds alleen weer naar buiten. Pff, waarom duurt het zo langgggg??? Martijn is het wachten ondertussen erg beu en wil gaan. Maarja, nu we al zolang gewacht hebben, wil ik ook blijven ook. Maarja, waar leg je de grens? Tot 12 uur wachten? Tot 1 uur wachten? Ooit moet hij naar buiten komen, toch?
En dan eindelijk… eindelijk eindelijk eindelijk, om kwart over 12 komt Kiefer naar buiten. Hij praat eerst met een paar fans voor ons. De andere fans verzamelen zich ook om hem heen. Eigenlijk had ik liever dat hij wat doorgelopen was, omdat daar het licht beter is. Het is inmiddels buiten natuurlijk donker en met de straatverlichting is het niet super gesteld. Iets verderop heb je prima verlichting van de bank. Naja ach, we doen het er maar mee ? Vervolgens kletst hij ook nog wat met andere fans, gaat ermee op de foto en zet wat handtekeningen. En dan, dan ben ik aan de beurt. Wahhh!! Hij vraagt hoe we de show vonden en kijkt me dan ineens aan en zegt: hey, jij stond toch vooraan? Wow, hij herkent me gewoon van net? Hoe cool ? Martijn vertelt hem dat we ‘all the way from Holland’ komen. Ofja, niet speciaal voor hem, maar we op vakantie en dit kwam op ons pad. En hij reageert heel grappig met ‘oh duh, dat snap ik ook wel ja, dat je niet speciaal hiervoor hierheen komt hahaha’. We maken een paar foto’s en krijgen dan een hand van hem: “it was nice to meet you”. Dank je Kiefer, wij vonden het ook heel ‘nice’ jou te ontmoeten ? Hij neemt echt de tijd voor de fans om er mee te kletsen. Super leuk. Dat maakt het wachten echt meer dan waard.
Vervolgens rijden we de saaie weg weer terug. Zonder zon is het wel een stuk beter vol te houden. En ik zit natuurlijk nog vol met adrenaline, dus wakker ben ik wel. Alhoewel, af en toe moet ik toch behoorlijk gapen hoor. Uiteindelijk rijd ik in 2 uur weer terug naar Niagara Falls. Eenmaal op de hotelkamer even laten weten op facebook dat het verslag wat later komt en dan gaat het licht toch echt uit.
Wauw, wat een dag… wat een afsluiting van de vakantie. We hebben nog zo’n vier dagen voor de boeg, maar dit voelt wel als een prima afsluiting zo. Echt een hoogtepunt wat mij betreft.
Morgen staat er weer een pretpark op de planning. Het is doordeweeks, dus we verwachten geen drukte. Kunnen we mooi wat uitslapen. Jammer alleen dat we al om 11 uur moeten uitchecken.
Aantal gereden miles: 227 (365 kilometer)
Weertype: zonnig en warm