Zaterdag 4 juni: Brooklyn (NY) – Danbury (CT)
De wekker gaat om 8 uur. Wat een heerlijke nacht was dat. Goed uitgeslapen, maar toch nog wel wat moe spring ik onder de douche. Wellicht word ik daar goed wakker van. Iets na 9-en lopen we richting het ontbijt. De ontbijtzaal ligt één verdieping naar beneden. Alhoewel, ontbijtzaal… Het betreft een enorm kleine ruimte met maar liefst zes tafeltjes. Alle tafels zijn bezet en er staan nog een tiental mensen in de rij voor wat brood te roosteren, ei te pakken of een yoghurtje te nemen. Wat een chaos. Als onze sneetjes brood zijn geroosterd, zie ik een gezin de tafel afruimen. Maar ze nemen echt álle tijd. Niet dat je bedenkt: ach, het is druk, ik zal eens plaats maken. Nee, het laatste slok koffie moet ook gewoon aan tafel gedronken worden. Maar ik blijf gewoon bij het tafeltje staan.
Wij ontbijten ook snel maar wat, deze drukte maakt me wat kriebelig. Als we weer terug op de kamer zijn, is het nog maar 10 uur. Het park gaat pas om 12 uur open en het is maar een goed uur rijden. Beetje vroeg om nu al te vertrekken. We voelen dat ons lichaam toch nog wel iets slaap kan gebruiken en sluiten de ogen nogmaals voor een uurtje. Heerlijk zeg, even wat rustig aan.
Kwart over 11 zijn de koffers ingepakt, checken we uit en zijn we op weg naar Playland. Dit pretparkje bestaat al sinds 1928. Lekker oud dus. Eerst rijden we door het drukke verkeer van Brooklyn. Overal getoeter. Geen idee of het tegen ons is, maar we trekken ons er in ieder geval niets van aan. Dit hoort gewoon bij New York City, toch? Zelfs op de snelweg blijft het druk. We rijden nu vrij dichtbij Manhattan. In de verte zie je de grote wolkenkrabbers in de wat heiige lucht. Pas een half uur later is het verkeer wat rustiger.
Ineens worden we opgeschrikt door de val van de Tom Tom. Wel verdraaid, is dat ding van de Walmart wéér stuk. De tweede in nog geen 48 uur tijd. Het zuignapje scheurt gewoon van de houder af. Echt exact hetzelfde probleem. Wat een prutsding. Wel erg jammer, want het systeem zelf bevalt ons erg goed. Dan maar weer op onze ‘oude’ manier navigeren: Martijn houdt de Tom Tom in de hand en wijst me met zijn aanwijzingen de weg. Zelf gebruikt hij altijd de navigatie op zijn smartphone, maar onze telefoonhouder (wat aan de blazers gevestigd zit), zit net wat te laag voor mij. Ik kan niet én op de weg letten, én goed kijken wat er op de navigatie via de smartphone staat.
Dan komen we aan bij het park. Het lijkt al best druk en dat terwijl het park nog maar een goed uur open is. We betalen parkeergeld á 10 dollar en parkeren de auto ergens in het midden. Als we aankomen bij de kassa’s bekijken we onze opties. Dit parkje heeft voor ons 5 banen in petto. Per attractie kosten ze 5 á 6 dollar. Maar als je geen inwoner bent, betaal je ook nog 10 dollar entree. Een polsbandje voor onbeperkt fun kost 30 dollar. Snel uitgerekend is dat dus een betere optie voor ons. We krijgen een polsbandje om en lopen dan naar de ingang. Er is alleen nergens een plattegrondje in papiervorm te vinden. Alleen op een groot bord. We zoeken alle achtbanen op en lopen als eerste naar Family Flyer. Een Zamperla Family Coaster. Een kinderachtbaantje dus. We zien al meteen dat we niet met z’n tweeën in een karretje passen. Ik stap daarom ook voorin en Martijn in het tweede karretje. Wieeeh, grappig hoor. Voor zo’n kiddie coaster.
Inmiddels beginnen onze magen ook weer te knorren. Iets verderop kopen we een hotdog van Nathan’s en laten het ons heerlijk smaken. We lopen naar het achterste gedeelte van het park. Daar ligt Crazy Mouse, wat – zoals de naam al doet vermoeden – een muisbaan is. Je weet wel, zo’n zigzag ding wat je vaak op de kermis vaak ziet staan. Voor ons staan vier meiden en een jochie. Het jochie hoort duidelijk niet bij de meiden en wordt voorgelaten. Ook vragen de meiden aan ons of we voor willen. Ja ach, waarom ook niet. Snap alleen niet zo goed waarom.
Dan stapt het jochie in en de medewerker vraagt aan ons of we erbij horen aka of we bij hem willen zitten. Nee, dat niet. Ineens hoor ik achter me een verbaasde zucht. Hadden zij gedacht dat we bij hem hoorden dan? Ik begrijp nu dat ze in het karretje willen waar wij nu instappen, maar het is al te laat om te vragen of zij dan weer voor ons willen, want wij worden verzocht om in te stappen. Dan zie ik waarom zij graag dit karretje willen hebben. Dit bewuste karretjes is ‘de duivel’. Er zijn drie muizen (karretjes) op de baan. Een grijze, een lief schattige bruine en onze zwarte, de duivel dus. Woeps sorry.
Aan deze kant van het park kun je er ook uit om bij het meertje een boottocht te maken. Deze boottocht slaan we over, maar even rusten op een bankje in de schaduw bij het meertje niet. Het is weer behoorlijk warm, dus een rustmomentje komt goed uit. Daarna herpakken we onszelf weer en lopen naar de derde achtbaan van vandaag: Dragon Coaster. Dit betreft een behoorlijk oude houten achtbaan. Geen idee van welk merk. We moeten een kwartiertje wachten en stappen dan vrij vooraan in. Je voelt aan alles dat deze baan inderdaad oud is, maar vervelend is hij zeker niet. En ook nog eens behoorlijk lang.
Nog twee achtbanen op het programma, een vreselijke Zamperla Volare (aka vogelkooi) en een houten kinderbaan. We lopen als eerste naar Super Flight, de Volare dus. Maar we worden tegen gehouden. De tassen moeten in een kluisje. Hm, oke, prima. Maar waar staan die dan? We vragen het na bij een personeelslid en de kluisjes blijken helemaal voorin het park te zijn. Super handig. Not… Als we bij de kluisjes staan en opvragen wat de kosten zijn, blijkt dit 6 dollar te zijn, voor de gehele dag. Minder dan die dag kun je niet huren. Ja ammehoela, 6 dollar voor die paar minuten om een achtbaan te doen vinden we toch echt wel wat veel. We besluiten om gewoon dan de baan maar omstebeurt te doen, zodat we zelf de tassen bij ons houden. Onderweg komen we langs Kiddie Coaster, maar deze blijkt ook echt alleen voor kinderen te zijn. We zijn beide te lang. Jammer, die kunnen we dus niet afvinken van ons lijstje. We lopen weer terug naar Super Flight. Het is iets drukker als net. Ik ga als eerste en wacht een minuut of 5. Oh my, waar ben ik aan begonnen. We hebben deze soort al eens eerder gedaan in Wenen. Dus we wisten van te voren dat hij niet lekker ging zijn. Maarja, álles voor een coastercredit hè.
Dan gaat Martijn. Ook hij vindt de baan alles behalve prettig. Naja ach, het zit erop. Als we weer terug naar de ingang lopen, zien we net buiten het park een Tiki Beach Bar. Ik heb eigenlijk wel énorm zin in een goed koud glas fris. Of eigenlijk een alcoholvrije cocktail. We hebben wel wat water bij ons, maar dat is inmiddels zo warm geworden. Ik wil koude drank!
Maar ze blijken echt alleen alcoholische cocktails te hebben. En veel! Maar nee, we moeten nog rijden, dus houden we het bij een goed glas koude fris. Het idee ontstaat om maar weer naar de Walmart te rijden om onze Tom Tom houder in te leveren. Twee keer geprobeerd, geen goede ervaring. Jammer. Maar wat dan? Wellicht ook even langs de Best Buy rijden? We zoeken meteen op waar we willen slapen. Het liefst ergens in New Haven. Daar zit Yale University tenslotte ook. Maar als we op onze horloge kijken is het al na 4-en. Het visitor center van Yale gaat om 5 uur dicht. Oef, dat gaan we niet meer redden. Wellicht morgenvroeg dan nog?
Dan lopen we terug naar de auto en stellen we de navigatie op Martijns mobiel in op een Walmart in de buurt. Hij wil alleen niet precies doen wat wij willen. Hij gaat niet in de ‘rij-stand’, maar blijft van bovenaf zweven, zeg maar. Het is in ieder geval erg irritant. Als we de snelweg oprijden, rijden we ook meteen weer een andere staat in: Connecticut. Iets daarna rijden we de afrit af om naar het visitor center te gaan. Maar uiteraard is deze nét gesloten. Maar niet getreurd, de couponboekjes welke we nodig hebben, liggen gewoon voor het pakken. Mooi. We gaan even zitten en checken dan waar we precies naar toe willen. New Haven heeft op zich niet zulke leuke hotels. We besluiten dan ook om alvast een stukje naar het pretparkje van morgen te rijden. Naar Danbury. We zien een leuke Quality Inn voor 65 dollar en knippen het bonnetje uit. Ook zit er in de buurt een Best Buy, mooi.
Maar eerst gaan we een afslag verder, naar de Walmart. We sluiten aan in de rij bij Customer Service en na een vijf minuten zijn we aan de beurt. We leggen uit wat er gebeurd is, alweer, en krijgen dan ons geld weer terug. De regels van het terugbrengen zijn hier zo soepel. Je mag de meeste dingen gewoon binnen 90 dagen terug brengen, met of zónder bonnetje.
Dan stellen dan de Tom Tom én de mobiel van Martijn in op het adres van de Best Buy. Na een uur rijden, zijn we in Danbury. Als we het parkeerterrein van de Best Buy op willen rijden, zien we ook de Quality Inn. Ha! Lekker dichtbij. Tegenover zit ook de Applebees. Gaan we daar maar wat eten, kunnen we meteen aan de drank. We hoeven dan tenslotte niet meer te rijden. Bij de Best Buy hebben ze eigenlijk ook niet wat we zoeken. We zien één ding wat wel iets lijkt voor ons, maar we weten niet zeker of het past bij onze Tom Tom. De onze is nogal aan de dikke kant. De medewerker bevestigt eigenlijk wat we al dachten. Hij zal in de lengte prima passen, maar qua dikte niet. Hij adviseert ons om naar de Target te gaan. Daar heeft hij een jaar lang gewerkt en weet dat daar ook behoorlijk wat navigatiespullen zijn. Goh, daar hebben we eigenlijk zelf nog niet eens aan gedacht; De Target.
Deze ligt op nog geen vijf minuten rijden vandaan. En inderdaad, we zien andere leuke GPS spullen, én het houdertje welke we ook bij de Walmart hebben gekocht. Twee keer. Goed, die dus niet. Of nee wacht, het lijkt alsof het zuignapje anders is. Een stuk kleiner en anders bevestigd. Oef, wellicht werkt het nu wel? Zoals gezegd, het systeem bevalt ons namelijk wel. We wagen de gok maar weer eens en kopen deze.
Als we weer in ons bezig zijn van ons Tom Tom houdertje, stellen we onze navigatie in op de Quality Inn, bij de Best Buy. We parkeren de auto en lopen dan naar de receptie. We gebruiken onze standaard vragen: is er een kamer vrij? Ja. Wat zijn de kosten? 119 dollar. En wat is het met de ‘Triple A rate’? Ook 119 dollar. Ah, en nemen jullie ook dit bonnetje aan? Nee helaas meneer, die geld niet voor dit weekend. Oh, en het is trouwens ook een oud bonnetje.
Wat een onzin, dat het niet geldig is voor nu kunnen we inkomen. Als het redelijk vol zit, dan nemen ze gewoon geen bonnetjes aan. Maar om nu te zeggen dat het een oud bonnetje is. Nee, dat klopt niet hoor. Op het bonnetje zelf staat tenslotte geldig tot 15 juni en het boekje is ook net nieuw hoor. Maar goed, whatever. Voor 119 dollar gaan we dat natuurlijk niet doen. We kijken wel verder. We bedanken de man vriendelijk en blijven dan op de parkeerplaats staan van dit hotel. We pakken het bonnenboekje er weer bij en bekijken dan wat we willen. We zien nog twee hotels in deze buurt wat ons wel aanspreekt. Een Holiday Inn voor 69 dollar en een La Quinta Inn voor 79 dollar. We rijden als eerste naar de Holiday Inn hotel. Als we parkeerplaats op rijden, zien we dat het hier ook erg druk is. Ik geeft het geen kans en ik krijg gelijk. Nee helaas, niet geldig dit weekend. Dan maar naar La Quinta. Het lijkt wel of er dit weekend hier iets te doen is ofzo, als het allemaal niet geldig is. Laatste kans met het bonnenboekje voor vandaag en anders gaan we maar weer Hotwiren, ofzo.
We lopen de La Quinta in en worden geholpen door een stagiair. Een kamer kost 125 dollar. We leggen het bonnetje weer op de toonbank en hij neemt hem gewoon aan. Of dit nu komt omdat zijn manager er ook bij staat of niet, het maakt ons niets uit. Wij hebben een kamer! We krijgen kamernummer 241 toegewezen. We stallen de koffers weer op zo’n geweldige bagagetrolley en rijden dan naar onze kamer. De kamer ziet er prima uit. In ieder geval weer een stuk groter als die in Brooklyn.
Naast het hotel zit een Outback Steakhouse. Omdat we in het hotel ernaast slapen, krijgen we hiermee ook nog 10 procent korting. Nou, dan is het geen moeilijke beslissing meer waar we gaan eten, wel? Kunnen we meteen aan de drank, we hoeven tenslotte niet meer te rijden ?
Martijn gaat voor de Outback Sirloin met smokey bacon bourbon. Ik ga ook voor de Outback Sirloin, maar dan met blauwe kaas er bovenop. Als bijgerecht kies ik voor de salade met ook blauwe kaas. Ik zeg dan ook tegen de ober dat ik verzot ben op Blauwe kaas ? We bestellen er beide een groot glas bier bij, de Samual Adams Summer Ale. Het duurt alleen een tijdje voordat ik mijn salade krijg. Dat zijn we eigenlijk niet gewend hier in Amerika. De ober is dan ook verbaast dat ik nog niets heb gehad en gaat navraag doen. Hij komt terug met de salade en voegt er aan toe: “omdat je zo verzot bent op blauwe kaas heb ik er ook meteen maar onze blauwe kaas dressing én een blauwe kaas vinaigrette erbij gedaan”. En het smaakt echt heerlijk.
Ook ons vlees smaakt top. Heerlijk zeg. Een toetje past er dan ook niet meer bij. Alhoewel, in vloeibare vorm wel hoor. Dus bestellen we beide een cocktail na. Martijn gaat voor de Tiki Bandit en ik voor de Mojito met aardbeien.
Iets wat tipsy lopen we weer terug naar onze hotelkamer. Ik tik het verslag af en Martijn gaat een wasje doen. Dan hebben we mooi weer frisse kleding in de koffer zitten.
Aantal gereden miles: 94 (151 kilometer)
Weertype: wederom warm.
Aantal achtbanen gedaan: 4