Maandag 20 juni: Richmond Hill (Ontario, Canada) – Niagara Falls (Ontario, Canada)
Rond een uur of 6 word ik wakker van één af ander piepgeluid. Alsof het alarm van de wekker af gaat, maar ik heb toch echt een ander geluid erop zitten. Na een minuut of tien hoor ik het weer en dan besef ik ineens: dat is de wekker bij de buren! Of de muren zijn hier niet goed geïsoleerd (terwijl ik verder toch niets hoor), óf ze hebben hem gewoon té hard staan. Ik gok dus op het laatste.
Onze wekker staat op kwart voor 8, dus ik dommel gewoon nog wat verder. Als bij ons de wekker dan toch gaat, hebben we moeite met op staan. Uiteindelijk staan we toch op, kleden we onszelf aan en lopen naar het ontbijt. Gelukkig is het niet zo druk als gisteren. We werken snel een ontbijtje weg en zijn in een half uurtje weer terug op de kamer. Pakken de spullen in en zijn dan op weg naar Canada’s Wonderland, wat een half uurtje rijden is. Iets na tienen parkeren we de auto op het terrein. We zien al veel achtbanen vanaf de parkeerplaats. Wauw, wat een prachtige collectie zo op het eerste gezicht.
We hebben al thuis al via internet kaarten gekocht en zijn dus vlot het park in. We pakken er een plattegrond bij. Goed, waar gaan we als eerste heen? We kijken even om ons heen en zien dat de meeste meute rechtsom gaan. Oké, dan gaan wij dus linksom. Als eerste komen we uit bij Flight Deck, een Vekoma Inverted. De minst favoriete baan van ons beide. Goed, kunnen we hem maar gedaan hebben. Zijn we hem ook snel vergeten. Of zoals Martijn zegt “ik wil voorkomen dat we moeten wachten voor een K-baan”. Want er staat gelukkig nog geen rij.
We nemen plaats ergens in het midden en gaan dan de rit tegemoet. Het moet gezegd worden: het viel mee. We hebben ergere Vekoma’s meegemaakt. Naast Flight Deck ligt Time Warp, een Zamperla Volare. Och jee, dat is zo’n vogelkooi ding. Ook geen prettige baan. Hier gelukkig ook geen rij dus stappen meteen in. En meteen is déze baan omgedoopt tot minst favoriete baan. Echt serieus, wat doen we onszelf aan? Gelukkig hebben we nu de twee minst favorieten gedaan, het kan dus alleen maar beter worden.
Als we verder lopen, komen we uit bij Behemoth, een B&M Hyper. Dat zijn juist onze meest favorieten banen: de hypers! En Canada’s Wonderland heeft er gewoon twee van! Waarvan deze de minst hoge is. De karretjes van deze baan zijn iets anders dan standaard. Je zit namelijk met zijn tweetjes voorin en de tweede rij bestaat ook maar uit twee zitjes, maar die staan iets verder naar de zijkant, waardoor je op de tweede rij eigenlijk ook vrij uitzicht hebt op de afdaling. Maar wij stappen uiteraard gewoon in de karretjes op de eerste rij. Wat een geweldige baan! Over de heuvels heen lijkt het gewoon alsof je zweeft. Je komt gewoon je stoeltje even uit en dan pas bij de daling belandt je daar weer in. Eventjes gewichtsloos, heet dat dan. Super!
De vierde baan wordt Back Lot Stunt Coaster. We moeten een kleine vijf minuten wachten en stappen dan in het achterste karretje. We vinden hem niet zo leuk als in Kings Dominion. De effecten van vuur doen het ook niet eens. Snel maar weer door.
Achtbaan nummer 5 is Mighty Canadian Minebuster, een houten achtbaan van het merk Curtis D. Summers. Geen idee wie die meneer is, maar hij maakt blijkbaar leuke coasters. We vinden hem namelijk erg leuk. Het is een zogenaamde ‘out & back’ coaster. Na de afdaling wat heuveltjes heen, bochtje om en dan weer wat heuveltjes op de terugweg. Hij is echt lomp, maar wel leuk lomp. Heerlijk ruig. Zoals hout hoort te zijn eigenlijk. Het is alleen wat wat krapjes voor mij in het stoeltje. Het bankje is opgedeeld in tweeën door middel van een extra stuk. Ik pas er nog maar nét in. Ofja, eigenlijk niet…. Zit wat schuin. Na de vakantie toch écht gaan afvallen. Woepsie.
Vervolgens lopen we naar Wonder Mountain’s Guardian. Een baan van een voor ons onbekend merk: Art Engineering. Het blijkt een indoor darkride te zijn. Als we in de rij willen aansluiten, worden we tegen gehouden: tassen mogen niet mee. Deze dienen opgeborgen te worden in een kluisje. Uiteraard, we dachten al: wanneer komen ze. De kluisjes ? We betalen 2 Canadese dollars en sluiten dan aan in de rij. Als we bijna aan de beurt zijn, gaan ineens de lichten aan. Storing! We besluiten om te wachten. We worden ondertussen vermaakt op de TV met een quiz (feitjes van de achtbaan). Zo weten we nu het ontwerp uit Duitsland komt, dat er 150 mensen eraan meegebouwd hebben en dat het een record heeft met het ‘langste continue projectiescherm’. Het blijkt namelijk niet alleen een achtbaan te zijn, maar ook een spelletje. Na twintig minuten is de storing opgelost en een kreet van blijdschap galmt door de rij. Na drie beurten wachten zijn we aan de beurt. We krijgen een 3D bril uitgereikt en stappen dan in een karretje wat vooruit gaat. Het karretje bestaat uit twee delen. Het voorste gedeelte met vier stoelen: twee vooruit, twee achteruit. En ook het tweede karretje heeft twee stoelen vooruit en twee achteruit. Wij stappen dus in het tweede karretje wat vooruit gaat. Nadat we via de lifthill naar boven zijn, een kleine afdaling hebben gehad, rijden we weer naar binnen en zien we op het projectiescherm verschillende enge beesten welke we dood moeten schieten met ons geweer wat op het karretje zit. Wat leuk zeg! Het karretje is overigens een kwart gedraaid, zodat je beide kanten gebruik kunt maken van een projectie. Het is alleen wel vermoeiend hoor, steeds maar dat schieten. Je krijgt er gewoon kramp van in je pols. Bij de laatste scene moeten we een grote draak verslaan en dan… Waahhhh! Een ‘Tower of Terror’ effect. Ofwel, een vrije val naar beneden. Hahaha, die zagen we niet aankomen. Echt super leuk gedaan.
We doen hem dus meteen nog maar een keer, want we hebben tenslotte betaald voor het kluisje, dan gaan we die ook maar gebruiken ook. Ditmaal stappen we in het eerste karretje, maar dan achteruit. Tijdens de wachtrij hebben we gelezen op internet (free wifi hier in het park. Yeah!) dat als je achteruit gaat, je minder projecties hebt. Wij willen het verschil wel eens zien. En dat blijkt hem te zitten in de bochten. De karretjes die vooruit gaan, draaien steeds met een grote bocht mee. En deze bochten hebben een continue projectiescherm. De karretjes welke achteruit gaan, hebben steeds de binnenbocht, waardoor je steeds het hoekje om gaat en daar een stuk projectie mist. Het mag duidelijk zijn: vooruit is leuker.
Nadat we twee keer met de Wonder Mountain’s Guardian zijn mee geweest, lopen we naar Vortex. Een Arrow Suspended. Hiervan zijn er helaas niet zoveel meer. Het zijn een soort ‘snowjet’ karretjes welke aan een baan hangt. We wachten even en stappen dan ergens in het midden in. We mogen de tassen gewoon meenemen. Sterker nog, ze moeten zelfs mee. De rit is echt super leuk. Jammer dat er nog maar weinig van deze zijn hoor.
Daarna stappen we in Fly. Een Mack Wilde Muis. Vandaar ook de logische naam… Wellicht dat de muis vliegjes gaat vangen dan? We wachten een tien minuten en stappen dan in. Het is een iets andere muis dan we gewend zijn. Geen kermisbaan in ieder geval. Gewoon een leuke muis. Kijk, zo kan het dus ook.
Het is ons overigens opgevallen dat ze hier prima doorwerken. Bijna geen wachtrijen, ondanks dat het toch wel drukkig is hoor. Maar met 16 achtbanen, heb je natuurlijk ook wel verdeling van de gasten. Het park zelf ziet er ook echt prachtig uit. Veel groen. Het personeel is ook vrolijk overal. Ja, leuk. Dit.
Inmiddels hebben we toch wel wat honger gekregen. Maar vooral ook enorm veel zin in bier. Wat is het toch weer warm vandaag. Graad of 30 á 32? Het waterpark is ook open en inclusief bij het pretpark. Maarja, we hebben nog zoveel achtbanen op het programma staan. Had anders écht willen zwemmen. Het is redelijk bewolkt, waardoor het gewoon benauwd is. Op de plattegrond bekijken we waar we wat bier kunnen halen. Het Backlot Café lijkt ons wel wat. Als we aankomen op de plek waarvan onze plattegrond zegt dat het daar moet zitten, zien we geen Backlot Café. We snappen er niets van. We vragen het aan een medewerker en het blijkt nog een stukje verder lopen te zijn.
Het ziet er allemaal goed uit. Vooral voor een pretpark moet het toch gezegd worden dat het aanbod aan eten hier echt top is. We bestellen beide een pizza. Martijn gaat voor de ‘Greek’ en ik voor de ‘Pesto Amore’. Het duurt even en ondertussen bestellen we aan de ‘bar’ wat bier. Hij heeft er vier op de tap staan. Martijn gaat voor de IPA en ik voor het tarwebier met abrikoos.
De pizza smaakt echt verrukkelijk. Het is van betere kwaliteit dan de gemiddelde pretparkvoer. Bijna een volwaardige pizza joh. Niet qua formaat overigens. Gelukkig ? Het bier valt iets minder in de smaak. We vinden hem beide wel lekker, maar hadden het iets lekkerder verwacht. Hadden we wellicht toch de andere moeten pakken… Naja ach. Bier is bier he.
Onze negende achtbaan wordt Thunder Run. Een Mack Powered. Leuk, maar niet speciaal. Gelukkig hoeven we er niet lang voor te wachten. We lopen snel verder en komen uit bij Bat, een Vekoma Boomerang. Hier wachten we een beurt of 6 voor. Dat krijg je met een boomerang. Je kunt niet meerdere karretjes op de rails zetten. Je hebt dus minder capaciteit per uur. We vinden hem in ieder geval niet zo vervelend zoals de gemiddelde boomerangen. Hij is zowaar soepel.
Bam, dat waren er tien. Nog zes te gaan! Snel dus weer verder. De elfde baan wordt Wild Beast. Een houten achtbaan, ook weer van het merk Curtis D. Summers. En wild is hij inderdaad. Ook weer een toffe baan. Maar ook hier heb ik weer moeite met het passen in het stoeltje. Naja ach. De beugels gaan dicht, dus het past.
Als we uit de houten achtbaan komen, hebben we enorme behoefte aan koud drinken. We bestellen beide een grote koude drank. Martijn een cola en ik een sprite. Zo, wat suikers in het lichaam. Dat hebben we wel even nodig. Dan komen we tot de ontdekking dat we een gebied hebben overgeslagen, waar maar liefst drie achtbanen te vinden zijn. Woepsie. Nadat we heerlijk zijn bijgekomen met onze koude drankjes, lopen we een stukje terug. Het zijn wel drie banen in het kindergedeelte. Waarschijnlijk hebben we ze daarom over het hoofd gezien.
Voordat we één van de drie banen gaan doen, stappen we in Boo Blasters On Boo Hill. Een attractie waarbij je punten bij elkaar moet schieten. Een soort spookhuis met interactie dus. Het blijkt alleen wel óntzettend moeilijk. Je ziet niet waar je precies schiet en het lijkt alsof hij niet alles pakt. We komen in ieder geval beide erg laag uit met de punten.
We lopen verder en zijn dan bij Taxi Jam. Maar we komen van een koude kermis thuis. We mogen er niet in zonder kind. Grrr… Daar gaat de coasterbingo. Schuin tegenover Taxi Jam ligt Ghoster Coaster. Een houten achtbaan van PTC Family. Ofwel een houten kinderbaan. We zien dat er hier geen tussenschot op de bankjes zitten. Mooi, dan kan ik eindelijk gewoon fijn zitten. Maar oepsie, de bankjes zijn niet al te breed. Ik moet mezelf dus enorm proppen naast Martijn. We hadden beter gewoon ieder een karretje kunnen gaan zitten, maar daar is het nu te laat voor. Alles is al opgevuld. Ik prop mezelf er gewoon in en we kunnen beide geen kant meer op bewegen. Zitten we in ieder geval goed vast. De baan zelf is matig. Het is dan ook een kinderbaantje.
De derde baan in dit gebied is Silver Streak, een Vekoma Junior. Dezelfde heb je ook in Movieland Duitsland. Daar heet ie dan ‘Jimmy Neutron’. Als we in willen stappen, wordt Martijn tegen gehouden. Hij is te lang! Maar liefst twee centimeter. Nou zeg, die in Duitsland mag hij wel. Maar goed, om voor zo’n kinderbaan in de discussie mee te gaan. Als hij wordt gemeten vertelt de jongen overigens dat dit de eerste keer is dat hij iemand ziet die te lang is. Ja, Hollanders zijn gewoon lange mensen. Echt, twee centimeter is hij te lang. Argh. Ik doe hem overigens wel.
Nog maar twee achtbanen op de planning. Woohoo. We lopen naar de een-na-laatste baan: Leviathan. De tweede B&M Hyperbaan van dit park. Hij is een stukje hoger als de andere en ook een stukje sneller. Sterker nog, deze staat in de top 10 van de snelste stalen banen ter wereld. Op nummer 9, dat wel. Uiteraard doen we hem voorin. Hiervoor moeten we wel iets langer wachten, maar dat geeft niet. Ze werken hier in het park zó goed door, je bent eigenlijk meteen aan de beurt. Drie karretjes op de baan. Ja, dat werkt wel lekker door ja.
Man man man, wát een baan! De wangetjes wapperen en ook hier weer heerlijke ‘airtime’. De laatste bocht is freaky. Dan hang je bijna op zijn kop. We doen hem meteen nog een keer, maar dan in het laatste karretje. Ook daar is hij echt top! Iets minder airtime gevoel, maar echt super hoor. Goede aanwinst voor het park.
Als laatste doen we Dragon Fire. Een simpele Arrow Custom Looping. Hij is bijna hetzelfde als de python, maar dan gespiegeld. Zo! En dan zitten alle achtbanen erop. Op één na (en voor Martijn twee) hebben we ze allemaal gedaan. Het park is open tot half 9, dus we kunnen in principe nog wat andere attracties of wat achtbanen nog keer doen. Maar we moeten ook nog anderhalf uur rijden naar ons hotel in Niagara Falls, dus we besluiten om het park te verlaten. Het is half 7 en immers nog licht. Rijdt toch een stuk prettiger.
Onderweg is het vrij druk. Vooral rondom Toronto staan veel files. Hierdoor lopen we een vertraging van bijna een half uur op. We ontwijken zelfs bijna een gehele file doordat we in eerste instantie niet exact weten welke richting we op moeten. De ‘eastbound’ is vrij, maar de twee stroken voor de ‘westbound’ staat helemaal vol. Pas op het laatst beseffen we: we moeten naar het westen! En proppen zo de auto tussen de rest. Sorry, niet helemaal netjes. Maar we blijken niet de enige te zijn die dat zo doen. Ach ja, scheelt ons toch weer wat tijd.
Uiteindelijk komen we om kwart over acht aan bij ons hotel Travelodge, nadat we de drukke ‘foute’ straat getrotseerd hebben. Ohja, we slapen midden in het gespuis hahaha. Het foute straatje met een Ripley’s, Waxmuseum, spookhuizen en andere commerciële meuk. Ook een Rainforest Café en het Hard Rock Café zijn hier te vinden.
We krijgen kamernummer 256 toegewezen. Een kamer op de eerste verdieping met een balkonnetje. Daardoor moeten we wel weer de koffers de trap op sjouwen.
Als we de spullen op de kamer hebben, lopen we meteen naar de buren: Ruby Tuesday. Even een hapje eten. Martijn bestelt de Smokey Mountain Chicken en ik de Chicken & Mushroom Alfredo.
We worden al vrij snel verzocht om een tafeltje op te schuiven. Het luifel waar we onder zitten, is net kapot gegaan en ze zijn nu erg bang dat hij binnen elke minuten naar beneden klapt. Uiteraard verhuizen we een tafeltje verder en ze halen de luifel naar binnen. Als hij bijna ingeschoven is, zegt hij ‘krak’! Uiteraard bestellen we er ook wat drank bij. Martijn gaat voor de Shock Top (want dat heeft hij vanmiddag eigenlijk wel gemist) en ik voor een sangria. Ineens zie ik in de verte een flits. Ohjee, het gaat toch niet onweren? We hebben nog een wandeling naar de Skylon Tower op de planning staan. Snel eten we onze kippetjes op en lopen dan een stukje door het ‘foute straatje’.
Dan slaan we linksaf, een parkeerplaats en een parkje verder, zijn we bij de toren. Ondertussen is het nog veel meer gaan flitsen. We worden echt getrakteerd op een prachtig lichtspel. Donder hoor je niet. Het blijft alleen bij de lichtflitsen. Net voordat we bij de toren zijn, zien we in het parkje een stinkdiertje. Het is helaas té donker om hem op de foto te zetten. Schattig hoor. Hij snuffelt wat in het rond, op zoek naar eten in het gras.
We kopen een kaartje om naar boven te gaan en nadat er weer zo’n verplichte foto voor een groen scherm is gemaakt, gaan we met de lift naar boven. We stappen uit, lopen naar buiten en dan zien we als eerste de American Falls. Wat een waterval zeg. Mooi uitgelicht ook.
Dan iets verder proberen we ons wat te wurmen in de vele Aziatische toeristen. Er zal nét wel een bus afgedropt zijn, gokken we zo. Maar dan staan we ineens oog-in-oog met de Niagara Falls. Wauw, wat een water zeg. Ook deze is prachtig uitgelicht. Moeilijk om op de foto te krijgen zo in het donker (en zonder statief). Maar dan heb ik ineens toch een lucky shot. In de verte pak ik namelijk een bliksemschicht mee. Wow! De Niagara Falls zijn wellicht niet al te scherp, maar ach ?
Na een minuut of tien gaan we weer naar beneden. Als we naar buiten lopen, worden we aangesproken door een ‘gebrekkig Engelssprekende vrouw’. Of wij te voet zijn, zodat ze achter ons aan kan lopen, omdat ze niet alleen in het donker wil lopen. Nou vrouwke, ge loopt maar achter ons aan hoor. Al beseffen we ineens dat dit natuurlijk ook een truc kan zijn om ons naar het parkje te lokken om zo ons te beroven (of laten te beroven). Maar als wij het parkje in willen lopen, loopt ze door, over de weg. Waarschijnlijk was het toch niet de juiste richting dan. Afijn, in het parkje zelf kijken we uiteraard nog wel even rond of we niets zien van een clubje jongeren. Maar gelukkig, niets aan de hand.
Eenmaal terug op de kamer, tik ik het laatste stukje nog bij het verslag, onder het genot van een biertje. Morgen staat de Niagara Falls ook weer op de planning, maar dan wellicht met het bootje ‘maid of the mist’. Gezellig met zijn allen in een poncho nat worden van de waterval. Ja, én morgen staat het concert van Kiefer Sutherland op de planning. Dus wellicht dat het verslag met vertraging komt, want vroeg zullen we niet thuis zijn. Ben ik bang ?
Aantal gereden miles: 99 (159 kilometer)
Weertype: bewolkt, benauwd, graad of 32
Aantal achtbanen gedaan: Linda 15 & Martijn 14