Zondag 12 juni: Bar Harbor (ME)
De Oostkant
Ineens worden we wakker van een piepend geluid. Wat is dat nou weer? Is het de wekker? Nee, dat is het niet. Het blijkt de laptop te zijn. Waarschijnlijk was hij opnieuw opgestart en pingelde hij nu dat hij een wachtwoord wilde hebben. Martijn heeft hem maar uitgezet. Hopelijk is hij dan wel stil. En dat om 6 uur ‘s ochtends. Dat is toch wel wat vroeg nog. Snel draaien we onszelf weer om en zo snel als we wakker worden, zo snel slapen we ook weer.
Kwart voor 9 gaat dan toch onze eigen wekker. We liggen eigenlijk nog best lekker. Maar het ontbijt is maar tot 10, dus na een paar keer snoozen, staan we dan toch maar op. Ik schuif de gordijnen opzij om te kijken wat voor weer we in de kuip hebben. Regen. Heel veel regen. Het komt met bakken uit de hemel. Natuurlijk joh, dat kan er nog wel bij deze vakantie. We kleden ons aan en gelukkig is de regen opgehouden als we naar de ontbijtzaal lopen. Deze ligt namelijk aan de overkant van de weg in een apart gebouwtje. Niet prettig als je daar naar toe moet door de regen.
Het ontbijt smaakt ons goed. Ze hebben zelf – eindelijk – de yoghurt welke ik ook lekker vind: vanille! Ik ben niet zo van de vruchtenyoghurtjes, aangezien daar vaak ook nog stukjes in zitten. Bleh…
Na het ontbijt rusten we nog wat uit op de kamer. Ondanks dat de regen is opgehouden, ziet het er nog wel wat mistig uit. Niet handig als je een route wilt rijden met uitzichten op het water. Met de mist zie je daar dus niets van. Uiteindelijk zitten we na een uur toch in de auto. Het lijkt iets op te trekken. We rijden Bar Harbor uit en rijden bij Cadillac Mountain Entrance de Park Loop Road op. Na een paar kilometer kunnen we de weg waar de eenrichtingsverkeer begint op. Ik bekijk op de plattegrond waar we onze eerste stop zullen houden en hoor dan Martijn ineens roepen: “Hertje, hertje, hertje, hertje”. Ik kijk op en zie dan nog net het hertje de bossen in springen. Ik pak mijn fototoestel en op de gok klik ik wat. Maar het is natuurlijk kansloos. Ik kan nog net zijn kont op de foto krijgen. Of tenminste, iets wat er op lijkt. Door de snelheid is de foto natuurlijk óntzettend bewogen.
Als we bijna bij de Sand Beach Entrance Station zijn, draaien we linkaf een zijstraatje in. Vanaf hier heb je een mooie overlook, zo schijnt. Maar het is nog vrij mistig. Wellicht als we iets naar beneden lopen, zodat we dichter bij de rand zijn, zien we iets meer. We lopen binnen vijf minuten naar beneden en zien daar inderdaad wat meer. In de verte zien we de vuurtoren van Egg Rock.
Verder lopen we wat over de rotsen. Helaas geen zeehonden, of zeeleeuwen te zien. Wat dat betreft is de kustweg van California toch écht wel veel mooier. We lopen weer terug naar de auto en zien vanaf boven dat het behoorlijk wat opgeklaard is. Is dat echt in dit kwartiertje gebeurd ja?
We rijden weer verder, laten bij de Entrance Station onze parkenpas zien en stoppen dan bij Sand Beach. Inmiddels is het wat warmer geworden en kunnen de vesten uit. Maar het is toch echt wel te koud om te zwemmen. Al wagen twee jongens zich er toch wel aan. Ze vermaken zich opperbest in het koude water. Het ziet er mooi uit zo, maar het lijkt me met mooier weer nóg mooier. We lopen wat op het strand en na een minuut of tien zitten we weer in de auto.
Iets verder ligt Thunder Hole. Een kleine grot die ligt aan het uiteinde van een smalle kloof die door het water in de rotskust is gesleten. Op het moment dat er een golf aankomt, worden lucht en water met een donderende klap uit de grot geslagen. Maar het water staat vrij laag (geen hoogtij), dus het valt op zich mee met de donder. Al hoor je nog wel genoeg om in te denken hoe het zal zijn als het wél hoogwater is.
We rijden weer verder en stoppen vervolgens een paar keer langs Otter Point. Om vervolgens door te rijden naar Jordan Pond House. Op de kaart zag ik namelijk dat ze hier een restaurant hebben. Inmiddels is het alweer na 1-en, dus hebben we wat trek gekregen. We worden naar een plaatsje bovenin verwezen en bestellen dan de Beal’s Lobster & Main Crab Cakes en de Maine Crab & Goat Cheese Dip. Het duurt alleen erg lang voordat we het krijgen. We krijgen ook een paar keer een excuses, maar het is blijkbaar erg druk in de keuken. Om ons heen zien we verschillende gerechten passeren, vooral de salades en wraps zijn erg in trek. Ziet er goed en vullend uit. Vervolgens komen onze gerechten, maar dat valt wel een beetje tegen. Vooral de Crab Cakes zijn wat aan de magere kant. Twee kleine stukjes. Dat is hap-slik-weg. En dat voor 14 dollar. Je zou toch meer verwachten.
Zeker omdat de salades, broodjes en wraps tussen de 10 en 15 dollar kost. Daar krijg je dus veel meer van, voor hetzelfde geld. Mijn dip ziet er ook wat verbrand uit. Maar dat heeft de serveerster zelf ook snel opgemerkt. Ze vraagt of ik een nieuw portie wil. Ja, doe maar dan. En inderdaad, het nieuwe bakje met dip ziet er een stuk beter en vooral een stuk smeuïger uit. Het smaakt dan ook prima. Gelukkig zijn er genoeg chipjes op het bord, zodat we toch wel een voldaan gevoel hebben in de maag.
Als we weer terug naar de auto lopen, is het weer ineens weer omgeslagen. De lucht is helemaal grijs en het is ook weer super fris. Het lijkt wel een tien graden kouder dan een uur geleden. Snel het vestje maar weer aan.
Onze laatste stop is bij Cadillac Mountain, het hoogste punt van het park. Vanochtend zagen we de top nog in de mist staan en hoopten dat het met het opklaren van het weer, uit de mist zou zijn. Maar nu het weer wederom helemaal omgeslagen is, schatten we de kansen slecht in. En zien we niets van het uitzicht, alleen wit van de wolken. We rijden de bochtige Cadillac Mountain Road op en het blijft, tot onze verbazing, toch nog steeds helder. Eenmaal op de top, als we uitstappen, merken we dat het enorm waait. Het lijkt er ook op dat het over een niet al te lange tijd gaat regenen. We blijven dan ook maar een goed vijf minuten op de top. Jammer, want je kunt best nog wel veel lopen voor de verschillende uitzichtpunten. Als we terug naar de auto lopen, voelen we inderdaad wat regendruppels.
Iets na drieën zijn we terug bij ons hotel. Snel de TV aan, misschien zien we nog iets van de Formule 1 van Montreal. En ja hoor, de laatste 15 rondjes kunnen we meepikken. Verstappen ligt op de vierde plek en dat blijft hij ook tot aan de finish. Top gedaan hoor Max!
Vervolgens chillen we nog wat op de kamer en wordt er een wasje gedraaid. Kunnen we morgen weer ‘vers’ verder met onze rondreis. Vandaag was het in ieder geval indrukwekkender dan gisteren. Wellicht met beter weer dat het nóg mooier zou zijn. Maar een ‘WAUW’ gevoel is er niet. Verwacht ook niet dat we ooit nog terug zullen gaan naar hier. Maar wie weet ?
Rond half 7 willen we gaan eten. Maar waar? En gaan we weer tien minuten lopen, of ditmaal met de auto? We kiezen voor het laatste. Het ziet er niet naar uit dat het droog blijft. We bekijken de plattegrond waar we kunnen parkeren. Er zijn een viertal parkeerplaatsen en we kiezen voor degene dichts bij het centrum. Dat is eigenlijk linksaf, dan de straat in richting het centrum. Klinkt niet echt moeilijk. En dat is het ook niet, maar de parkeerplaats staat wel vrij vol. Ja, kan ook niet anders met dit weer. Na twee rondes rijden over de parkeerplaats zien we een gezin instappen. Martijn vraagt aan ze of ze toevallig weg gaan en dat gaan ze. Mooi. Pikken wij mooi hun plekkie in. Onderweg naar de parkeerplaats zagen we een pizzeria. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. Het is even zoeken, maar het restaurant is snel gevonden. Maar het blijkt eerder een afhaalpizzeria te zijn. Al kun je er ook eten, maar het menu is erg summier. We lopen weer terug richting de parkeerplaats. Daar zagen we ook nog een paar restaurantjes. Uiteindelijk komen we uit bij Side Street Café. Het enige plekje waar iemand binnen zit. Het blijkt de stadstopper te zijn, want ze zitten helemaal vol. Wachttijd is een half uur tot 45 minuten. Ondertussen is het ook weer gaan regenen en we hebben eigenlijk geen zin om nog verder te kijken. We worden op een lijst gezet en ze roepen ons als er plek is. Er blijkt alleen geen plek binnen te zijn om te wachten. Hebben wij weer. Dus de eerste tien minuten staan we buiten in de regen. Dan besluit ik om terug naar de auto te lopen en de paraplu’s te pakken. Waarom we die sowieso niet mee hebben genomen nu, geen idee. Uiteindelijk wachten we 35 minuten in de regen maar mét paraplu voordat er een plekje voor ons vrij is.
Martijn bestelt de ½ Rack & Mac en ik de Lobster Mac, de volledige portie. Je kunt ook een halve bestellen. Het is eigenlijk een variatie op de Mac & Cheese. Maar ik vind dat ik, nu ik in Maine ben, toch wel iets van kreeft moet bestellen. Dat is hier toch wel bijna hét lokale gerecht. Als het eten op tafel wordt gezet ziet mijn portie er een stuk minder uit als die van Martijn. Ik vraag na of dit wel de hele is en het blijkt de halve te zijn. Hop, terug naar de keuken dus. Maar gelukkig komt de volle portie er al snel aan. Ze hadden me verwart met het tafeltje achter ons.
Het smaakt erg lekker, al wordt mijn kreeft naar mate hij kouder wordt wel wat taai. Maar ik krijg mijn portie wel bijna op. Martijn heeft er meer moeite mee. Maar hij heeft dan ook wel een behoorlijk stuk rib erbij.
Als we terug naar de auto lopen, regent het vrijwel niet meer. Voor morgen staat een lange rijdag op de planning met aan het eind een bezoekje aan de Ben & Jerry Fabriek. Tijdens deze vakantie is het idee ontstaan om wellicht de White Mountains er ook bij te pakken en een dag later dan naar Ben & Jerry te gaan. Maar de weerberichten liegen er niet om. Het wordt koud en erg nat. De hele dag regen in de bergen. Dan kunnen we volgens mij beter ons originele planning aanhouden en meteen richting Ben & Jerry gaan. Het is zo’n zes uur rijden en de laatste tour is om 17.00 uur. Maar we willen niet gokken op de laatste tour. Dus morgen vroeg uit de veren om op tijd bij de ijsfabriek te zijn.
Aantal gereden miles: 32 (51 kilometer)
Weertype: wisselvallig. Van frisjes naar aangenaam en terug. Tussen de 8 en 17 graden.