Zondag 19 juni: Richmond Hill (Ontario, Canada)
Goh, over een week zijn we alweer thuis. Hoe snel gaat dat zeg… We ontwaken in ieder geval heerlijk deze ochtend. Na een keer sluimeren, zien we op facebook dat Max Verstappen weer gaat rijden vandaag, in Baru. Oh, was dat vandaag al ja? Snel de TV aan, want met het tijdsverschil is het hier in de ochtend live te zien. Nog net op tijd zien we de start. Het eerste kwartier zitten we gespannen voor de TV. Maar we willen natuurlijk ook nog ontbijten. Dat kan maar tot 10.00 uur hier, dus als we snel zijn, kunnen we daarna de finish nog mooi meepakken.
Beneden is het vrij druk. We kunnen een plaatsje bemachtigen aan één van de hogere tafels. Het lijkt alleen wel alsof de krukjes niet meegegroeid zijn. De tafel komt tot aan mijn oksels joh. Het eet voor geen meter, maar goed, we hebben in ieder geval een plaatsje.
Na het ontbijt snel weer terug naar de kamer. We checken meteen wat we precies willen gaan zien in Toronto en of we er met het openbaar vervoer kunnen komen. Helaas is het treinstation hier om de hoek gesloten. Dat wil zeggen, je kan wel met de trein naar downtown, maar je kunt niet meer terug. Erg onhandig dus. Uiteindelijk vindt Martijn een andere mogelijkheid: de auto parkeren bij metrostation Finch en vanuit daar naar het centrum. Kosten voor parkeren is een dollar of 6.
Als we Max uiteindelijk als achtste over de finish zien gaan (goed gedaan hoor!) pakken we onze spullen en lopen we naar de auto. De navigatie wordt ingesteld op Finch en hij geeft aan dat het 20 minuten rijden is. Via de tolweg is het een paar minuten sneller, maar we willen geen risico lopen met die weg, omdat we natuurlijk niet zo’n kastje (transponder) in de auto hebben zitten. Onderweg zien we ineens een behoorlijke file. Dat wil zeggen, wij kunnen er gewoon langsrijden, maar men staat in de rij voor één of andere tempel. Wist helemaal niet dat ze die hier hadden in Toronto joh.
Rond kwart voor 12 arriveren we bij de parkeerplaats van het metrostation. De slagbomen staan open en kunnen dus gewoon doorrijden. Zoals we begrijpen hoeven we vandaag niet te betalen. Oh, dat is handig. We parkeren de auto redelijk vooraan bij de ingang van het metrostation en lopen dan het busstation in, om daar een kaartje te kopen. Maar hoe werkt dat allemaal joh? Volgens het apparaat moeten we eerst met de bus mee. Dat klopt toch niet? Want je kunt vanaf hier ook gewoon met de metro mee. We vragen het aan de meneer achter de balie. Hij vertelt ons dat we inderdaad gewoon met de metro naar Union Station kunnen gaan en kunnen bij hem tokens kopen. Eén token is goed voor één ritje per persoon. Ofwel, we kopen vier tokens á 3,25 dollar per stuk. Canadese dollars dus. Maar die hebben we niet en met de CC kunnen we hier niet betalen. We mogen ook met de Amerikaanse dollars betalen, maar krijgen daarvoor dus wat Canadese dollars terug.
Vervolgens krijgen we vier van die kleine tokens in onze handen. Formaat dubbeltje. Goed bewaren, niet verliezen. We lopen naar beneden en kunnen daar één token in een apparaat droppen en kunnen dan met een draaideur naar de metro. Goed systeem op zich wel, want je kunt ook écht niet met twee personen door zo’n draaideur. Beneden staat de metro al te wachten. Een goed half uur later zijn we bij Union Station. Het hart van Toronto.
Als we bovengronds zijn, moeten we even kijken waar we precies zitten. Planning voor vandaag is de CN Tower en met de ferry naar Toronto Centre Island. Je schijnt vanaf de ferry een waanzinnig mooi uitzicht te hebben op de skyline van Toronto. We bekijken de plattegrond welke we van de receptioniste van ons hotel hebben gekregen en volgens ons moeten we linksom. En dan zien we inderdaad ook de CN toren. Wat een prachtig ding eigenlijk. Het is alleen inmiddels wel weer erg warm. Het is na twaalven, dus een biertje zou moeten kunnen. Maar goed, eerst maar eens naar die toren.
Als we bij de toren aangekomen zijn, moeten we eerst door de security en daarna kopen we een kaartje á 35 dollar per persoon. Ze weten wel wat ze moeten vragen hoor. Je kunt ook nog kaarten kopen voor de skydeck (een goed 100 meter hoger), maar dat kost dan 12 dollar per persoon extra, dus dat slaan we maar over. Of je nou op 350 meter zit of op 450 meter. Vanaf die hoogte zie je dat toch niet meer.
Via verschillende rijen welke lekker doorlopen, komen we uit bij het maken van een verplichte foto voor een groen scherm. Die foto kun je dan later weer kopen voor – weet ik hoeveel – waarbij er dan iets bij geprojecteerd is. Woohoo. Die kopen we dus toch niet. Photoshoppen kan ik thuis ook wel. Dan mogen we met de lift mee. In de lift kun je ook door de vloer heen kijken. Ieek, dat is best een raar gezicht. Eenmaal boven, lopen we een klein rondje. Ofja, een halve, want de andere helft is gevuld met het restaurant. Eén verdieping naar beneden kun je wel helemaal rond, maar dan sta je buiten én met gaas. Dan kun je dus niet goed fotograferen. Ook zijn daar de glazen vloeren te vinden. Tien jaar geleden vond ik dat al een apart iets en nu nog steeds. Wat een rare gewaarwording om op glas te lopen, terwijl je naar beneden kunt kijken, de diepte in. We proberen wat foto’s te maken, maar het is óf de doorkijk overbelicht óf de persoon in kwestie is te donker.
Nadat we een half uur boven zijn geweest, gaan we weer met de lift naar beneden. Uiteraard wordt je afgedropt bij de souvenirsshop, maar we kopen niets. Het aanbod leuke t-shirts is maar matig hier. Dat was vorig jaar wel anders, bij de toren in Las Vegas. Daar zag ik gewoon -tig leuke shirts ?
Als we weer buiten zijn, zien we tegenover de toren een brouwerij zitten: de Steam Whistle Brewery. Naast de Toronto Railway Museum. Vandaar de naam van de brouwerij, gok ik zo.
Alle rondleidingen zijn al vol helaas, maar je mag wel aan de bar een gratis sampler halen. Dus tja, dan doen we dat maar he. We gaan aan een tafeltje zitten en ik bekijk ondertussen de plattegrond. Want ik wil weten hoe we vanaf hier naar de haven moeten omdat we met de ferry mee willen. En toen gebeurde het: bam, daar ging mijn glas. Onhandige Linda is in the house. Mijn broek nat, mijn tas nat, tafel nat en ook het plattegrondje is niet meer droog. Gelukkig komt er iemand met een lading papiertjes en we deppen alles zo goed als droog. Maarja, het plattegrondje is inmiddels wat gescheurd en op mijn broek blijven de vlekken nog wel zichtbaar. Tuurlijk joh…
We lopen maar naar buiten om daar in de zon te gaan zitten. Pfff, en dat is bést warm. Uiteindelijk droogt het allemaal wel goed op. Snel maar weer verder, zodat we wat schaduw hebben. We komen uit bij de haven, maar nog niet bij het gedeelte van de ferry. Inmiddels hebben we ook wel wat honger gekregen en iets verderop zien we een eetcafé met sommige tafels in de schaduw. Alleen blijkt de wachttijd zo’n 40 minuten te zijn. Nee, dat gaan we niet doen. Bij het restaurant er naast kunnen we meteen plaatsnemen. Nou, lijkt me geen moeilijke keuze om die maar te doen dan. Het enige wat anders is, is dat ze net om het hoekje zitten, zodat je niet rechtstreeks op het water kijkt, maar wel naar de haven. Nou, ook prima hoor.
We bestellen een Shock Top (wit biertje) en meteen wat nachos om te delen. Het smaakt allemaal erg goed. Wat een relaxtheid zeg. Hoezo de hele dag vol plannen met bezichtigingen in Toronto? Dit vermaakt ons ook prima hoor. Na ons biertje bestellen we nog een rode sangria, want we hebben eigenlijk nog geen zin om verder te gaan.
Nadat we een uur hebben gezeten, lopen we naar de ferry opstapplaats en kopen een kaartje á 7,50 dollar per persoon. Na een goed vijf minuten wachten komt de ferry eraan en we zoeken een plaatsje aan de reling, zodat ik wat foto’s kan maken. De ferry vertrekt en inderdaad zeg, wát een prachtig gezicht. Grote gebouwen en dan die CN toren erbij.
Als we aanmeren bij Centre Island, zien we een énorme rij met mensen die weer terug op de boot willen. Maar dan ook echt een énorme rij! Er komt geen eind aan joh. Er is blijkbaar die middag een ‘drakenboot festival’ geweest. Was gratis, dus daar komt wel wat man op af ja ? Op zich goed dat we dus niet ‘s middags al zijn gegaan, dat zou echt te druk zijn geweest. Op dit eilandje hebben ze ook een klein amusementsparkje. Met – jawel – een heuse achtbaan. De baan stelt natuurlijk niets voor, maar we kunnen het toch niet laten om er kaartjes voor te kopen á 1,10 per ticket. Echter, voor de achtbaan heb je 6 tickets nodig. Dus reken maar uit wat wij over hebben voor één credit ?
We lopen het parkje door en zien ontzettend veel voor kleine kinderen. En ook nog eens echt leuke attracties. Dus tip voor de lezers met kleine kinderen onder ons: mocht je in Toronto zijn, pik vooral dit parkje mee. Erg leuk. Als we uitkomen bij de achtbaan, moeten we één keer wachten en mogen dan instappen. Voor een kinderbaan is hij echt wel leuk en lekker soepel.
Na het ritje geeft Martijn aan wat hoofdpijn te hebben. Niet door de achtbaan (of bier!) maar wellicht gewoon door het warme weer. We gaan bij een bankje zitten, bij het water. Even de oogjes dicht en een ibuprofen voor Martijn. Wat heerlijk zeg. Af en toe open ik de ogen en op het bankje naast me hebben ze wat frietjes. De papa gooit wat naar de eenden en een gans. Vooral de gans is erg agressief. De papa schijnt het leuk te vinden. Ook het kindje in de kinderwagen lacht het uit, maar dan komt de gans wat te dichtbij en het kind begint te krijsen. Oeh, dat was toch niet zo leuk? Hahaha… (ik vind het dus wél hilarisch om te zien ? )
Als we een goed half uur gerust hebben, lopen we terug naar de opstapplaats voor de ferry. Inmiddels is de rij een goed stuk minder geworden. Maar naast de opstapplaats zien we ook een BBQ restaurant. Als we nu eerst wat gaan eten, kunnen we daarna meteen door naar het hotel. Goed plan. We bekijken de menukaart op de muur en zien dat een hele rib met 2 sides goedkoper is dan 2x een halve rib met ieder een side. Hollanders dat we zijn, bestellen we dus één hele rib met 2 sides. Voor Martijn koolsla en voor mij de mac & cheese. We krijgen een nummertje mee en mogen buiten een plaatsje uitzoeken. We vinden een leuk plaatsje, net in de schaduw, met een prachtig uitzicht op de skyline van Toronto. Echt een ‘diner with a view’.
Als we zijn uitgegeten, bestellen we nog een flesje corona, want de zon staat steeds lager en dan heb je natuurlijk weer een ander licht op de gebouwen.
Na een uur lopen we toch maar naar de opstapplaats van de ferry. We wachten een tien minuten en dan komt de ferry er aan. We schuifelen langzaam naar voren. Als we bijna mogen opstappen, zien we dat er nog een ferry eraan komt. En we wachten netjes totdat we op die andere boot mogen. Dan kunnen we in ieder geval zelf uitzoeken waar we gaan staan of zitten, want op de eerste boot zit het echt proppie en proppie vol.
We stappen op de andere boot en gaan dan strategisch zitten, zodat we wederom wat mooie foto’s kunnen maken van de skyline.
Als we weer aan land zijn, lopen we terug naar Union Station, om vervolgens daar weer op de metrolijn naar Finch te stappen. In de metro is het gelukkig niet druk. Na een goed half uurtje stappen we uit bij Finch en lopen dan richting de auto. Daar zien we dat het inderdaad gratis parkeren is vandaag: in de weekenden en in de vakanties. Dat is dan toch weer mooi meegenomen ?
In een twintig minuten rijden we weer terug naar het hotel en relaxen daar nog wat op de kamer. Niet te lang, want morgen is het ook weer vroeg dag. Morgen staat er weer een pretpark op de planning en niet de minste: Canada’s wonderland. Met maar liefst ZESTIEN achtbanen voor ons. Allemaal nieuw, want hier zijn we nog nooit geweest ?
Aantal gereden miles: 14 (22,5 kilometer)
Weertype: heet, boven de 30 graden
Aantal achtbanen gedaan vandaag: 1