Donderdag 7 juni: Orlando
Althans, de planning was Magic Kingdom.. Een goed uur nadat het licht uit was de avond ervoor, hoorde ik Martijn naar de toilet gaan. Helaas niet voor een normaal natje of droogje. Hij was misselijk en het moest eruit. Helaas bleef het niet bij deze ene keer. Hij was goed zwak, ziek en misselijk en heeft die nacht nog een stuk of acht keer boven de toiletpot gehangen. Gevolg hiervan was dat we beide geen oog dicht hebben gedaan. Uiteindelijk vielen we tegen de ochtend in slaap, maar om acht uur ging de wekker alweer. Naar ons gevoel was dit maar een twee uur later. De wekker hebben we daarom ook maar snel uitgezet. De beste medicijn voor ziek zijn is slapen en aangezien ik ook behoorlijk moe was, lasten we een rustdag in. We hebben tot een uur of 11 geslapen. Ik ben toen opgestaan terwijl Martijn nog even verder dommelde. Door de stroomstoring van de nacht ervoor was er geen internet meer en ben toen dus verder gaan typen aan ons verslagje. Maar uiteindelijk overwon de vermoeidheid, waardoor ik niet verder kwam dan één dag. Op dat moment voelde ik me misselijk worden. Niet door het eten of iets dergelijks, maar meer door de muffe geur wat er in de kamer hing. Ik ben toen even buiten gaan staan om wat lucht te happen. Zelf had ik het idee dat dit misschien ook wel goed voor Martijn was, aangezien frisse lucht nooit verkeerd is. Ik vroeg aan Martijn hoe hij zich inmiddels voelde en hij gaf aan dat het wel ging. Nadat Martijn zich opgefrist had, reden we naar Magic Kingdom.
Eenmaal binnen in het park, gaf Martijn aan dat het toch niet zo goed ging als hij dacht. Hij was nog steeds zwak, ziek en misselijk en bovendien erg moe. Maar hij wilde niet meteen weer terug naar het hotel, vandaar dat we het wat rustiger aan deden die dag. Als eerste liepen we naar Stitch’s Great Escape. Een attractie welke nieuw was en we daarom deze drie jaar geleden niet gedaan hadden. We wisten eigenlijk ook niet wat voor soort attractie het was, maar Martijn meende zich te herinneren dat hij ergens gelezen had dat het een soort draaiende attractie is. Bij deze gedachte maakte het hem nog veel misselijker dan hij al was en wij vroegen een medewerker voor de uitgang.
Toen we weer buiten stonden liepen we richting Mickey’s Toontown Fair. We zagen dat bij Winnie the Pooh een enorme rij stond, dus haalden we een fastpass. We zouden hiermee een uur later terug mogen komen. We liepen weer verder en zagen dat de rij van It’s a small World niet zo heel erg lang was. We gingen in de rij staan, maar nog geen drie minuten later zag ik dat Martijn zich nog steeds niet goed voelde. Ik stelde voor om maar terug naar het hotel te gaan, want we hadden beide niets aan ons dagje zo. Martijn was gewoon nog niet sterk genoeg. We liepen in een rustig tempo naar de uitgang en een drie kwartier later lag Martijn alweer op bed in ons hotelkamer. Gelukkig was het kamermeisje al geweest, dus rook onze kamer weer heerlijk fris. Uiteindelijk vielen we beide weer in slaap.
Na een uur of twee geslapen te hebben begon mijn maag toch wel te knorren. Ik vroeg aan Martijn of hij het inmiddels aandurfde om wat te eten. Hij bevestigde dit. Maar om nu een behoorlijk grote Amerikaanse maaltijd te gaan eten, was natuurlijk nogal veel. We besloten daarom om naar de Pizzahut te rijden. Deze lag ietsjes verderop in onze straat. Buiten was het inmiddels weer aan het regenen en nog behoorlijk hard ook. Toen we bij de Pizzahut aankwamen begon het gelukkig alweer ietsjes zachter te regenen. In het restaurant was het redelijk drukjes waardoor wij besloten om twee pizza’s mee te nemen. Deze waren in een kwartier klaar en toen we weer naar de auto wilden lopen, was het inmiddels weer wat harder gaan regenen. Snel de auto in en snel terug naar het hotel. De pizza’s smaakten lekker, alhoewel we beide de pizza’s niet helemaal op konden. Ik zat gewoon echt vol en Martijn was nog erg voorzichtig om veel te eten. Na een avondje televisie vielen we als een blok in slaap.