Zaterdag 2 juni: Orlando
Wederom ging de wekker pas om 08.00 uur en stonden we rond half 9 op. Na een douche en een ontbijtje, reden we om kwart voor 10 de parkeerplaats van Universal op. We parkeerden de auto bij King Kong 109 en liepen met de massa mee naar de ingang. Omdat we de entreekaarten al thuis besteld hadden, mochten de lange rij bij de kassa overslaan en konden we meteen aansluiten in de rij om naar binnen te gaan.
Eenmaal binnen liepen we rechtdoor. Iedereen bleef hangen bij Shrek en Jimmy Neutron, maar wij besloten om nog wat verder door te lopen. Ook Twister sloegen we over, want onze planning was om The Mummy te gaan doen. We lieten onze spullen achter in een kluisje en gingen in de rij staan. Eenmaal binnen leek de rij niet erg lang, maar uiteindelijk hebben we toch een kwartiertje gewacht. Ik kon me helemaal niet herinneren dat de Mummy in California ook een achtbaan was, dus deze rit beleefde ik als het ware weer helemaal opnieuw. Ik vond hem helemaal geweldig! Omdat het eerste uur gebruik van het kluisje gratis was, besloten we om nog een keer de Mummy te doen, maar dan via de rij van ‘single riders’. Dit werkte perfect. Er stond daar namelijk helemaal geen rij en mochten meteen doorlopen en plaatsnemen in een karretje. Wat helemaal raar was, was dat we ook nog eens naast elkaar plaats mochten nemen! Na deze rit besloten we om nog een keer te gaan, want het ging wel zo vlotjes. En wederom mochten we meteen plaats nemen, alleen nu zaten we achterelkaar (maar uiteindelijk wel in hetzelfde karretje). Na drie keer vonden we het wel welletjes.
Nadat we de spullen uit het kluisje gehaald hadden, liepen we weer verder in oostelijke richting. Het begon een klein beetje te miezeren en we kwamen een Starbucks tegen. Dat kwam mooi uit, even warm worden met een Cappuccino. Na een relaxt kwartiertje liepen we weer verder. De regen was gestopt en we kwamen uit bij Earthquake. Bij deze attractie moesten we een kleine tien minuutjes wachten. Ik herinnerde deze attractie nog van drie jaar geleden. Ik vond hem toen leuk en nu vond ik hem eigenlijk nog steeds wel erg leuk.
Hierna was Jaws aan de beurt. Drie jaar geleden vond ik deze attractie wat tegenvallen. Ik vond hem vooral toen vervallen. Maar ze leken hem wel wat opgeknapt te hebben, aangezien ik hem nu wel leuk vond. Waarschijnlijk speelde de drukte ook wel mee. Toen konden we meteen instappen en zaten we met vier mensen in een bootje en nu zat het bootje helemaal vol. Zo’n attractie kreeg hierdoor meer sfeer.
Na Jaws keken we op ons horloge en zagen we dat Fear Factor over een half uurtje zou beginnen. We besloten om te wachten. Een medewerkster van Universal riep om de paar minuten om dat ze nog mensen nodig hadden. Aangezien ik niet zo van ‘in de belangstelling staan’ houd, gaf ik mezelf maar niet op. Na 25 minuten mochten we plaatsnemen op de tribune. De show zelf was erg leuk. Er waren 5 kandidaten, vier mannen en één vrouw. En natuurlijk won de vrouw! Zoals het hoort!
Na de show stond de attractie naast Fear Factor op het programma. Maar we zagen dat wij niet de enige waren met deze gedachte. We besloten daarom om verder te lopen en later terug te keren. We kwamen uit bij Kidzone. Hier deden we de attractie van E.T., welke we dus nog nooit gedaan hadden en ik vond hem prachtig! Een soort ‘Droomvlucht’ uit de Efteling, alleen dan op fietsjes en met E.T. in de hoofdrol.
Onze volgende halte werd de Universal Horror Make-Up Show. We verbaasden onszelf doordat dezelfde man als in 2004 uitleg kwam geven hoe het een-en-ander werkte. Dit wilde dus zeggen dat deze man al minstens drie jaar dit zelfde werk deed. Erg leuk, want deze man vond ik erg leuk uit de hoek komen. De show was hetzelfde als drie jaar eerder, alleen de grote pop op het laatst was qua uiterlijk veranderd.
Onze volgende stop werd Terminator 2 – 3D. Ik vond deze show geweldig. Een combinatie tussen 3D en live actie. Het enige minpuntje was het meisje naast me. Ze was een jaar of 15 en door verkeerde berekening van haar clubje had ze geen plek meer bij haar vrienden, waardoor ze dus in haar uppie naast mij zat. Blijkbaar vond ze dat zo saai dat ze tijdens de show haar mobiel pakte en ging smssen. Op een gegeven moment was het zo erg dat ze gebeld werd en ze nam het telefoontje nog aan ook! Helaas was ik niet zo mondig om er iets van te zeggen. Gelukkig kon ik toch nog wel genieten van de show.
Na de show besloten we om Shrek over te slaan. Begrijp me niet verkeerd, Shrek 3D vonden we drie jaar geleden beide enorm leuk, maar aangezien er een behoorlijk rij stond en we deze film met de bijbehorende 3D-brilletjes ook thuis hebben liggen, vonden we dat we deze attractie ook over konden slaan. We sloten dus aan in de rij van Jimmy Neutron. Binnen tien minuten waren we binnen. Ook al is deze attractie bedoeld voor de kleinere, ik vond hem erg leuk.
Na Jimmy liepen we naar Twister. Bij deze attractie bleef je als het ware een echte twister. Dat wil zeggen, met veel wind en wat vuur kwamen ze al een heel eind. Leuk om te zien, maar niet mijn topper. Ik keek op m’n horloge en zag dat het nog maar 17.00 uur was. We besloten het rondje nog één keer te lopen, want we hadden immers de attractie naast Fear Factor nog niet gedaan! Namelijk Men In Black.
Onderweg maakten we wat foto’s. Eenmaal aangekomen bij Men In Black zagen we dat we ook hier onze spullen in een kluisje moesten opbergen. Toen we in de rij plaats wilden nemen, kwamen er behoorlijk wat mensen terug. De attractie bleek stuk te zijn. Wij besloten om toch maar even voor de attractie te wachten, we hadden immers net onze spullen in een kluisje gedaan. Dit wachten werd beloond, aangezien we na 5 minuten te horen kregen dat de attractie het weer deed. Dit had dus tot gevolg dat de rij niet zo erg lang meer was. Ik wist dat ik deze attractie drie jaar geleden gedaan had, maar ik kon het me niet zo goed meer herinneren. Ik vond hem in ieder geval erg leuk en we besloten om deze attractie nog een keer te doen, maar nu wederom via de ‘single riders’ rij. Er stonden meer mensen te wachten in deze rij, maar uiteindelijk mochten we vrij snel instappen. We zaten niet naast elkaar, maar wel in hetzelfde karretje. We deden deze attractie hierna nog twee keer via de ‘single riders’ rij, maar deze twee keer zaten we niet samen in een karretje.
Na vier keer vonden we het genoeg en we liepen weer verder. We kwamen weer langs Kidzone en we deden E.T. nogmaals. Aangezien we deze avond nog naar de show van The Blue Man Group gingen, werd het tijd om Universal te laten voor wat het was en ergens op Universal City een restaurantje te gaan zoeken. Het was inmiddels al kwart over zeven.
Onderweg kwamen we langs het theater waar The Blue Man Group op zou treden. We besloten om eerste de kaarten op te halen en dan ergens rustig wat te gaan eten. Bij de kassa was het gelukkig nog niet druk. Wel vingen we toevallig een gesprek op van een man en de kassière naast ons. Hij had niet gereserveerd, maar met een beetje geluk waren er nog wel kaarten. Want de niet gereserveerde kaarten werden op volgorde van afhalen bij de kassa uitgegeven (logisch). Blijkbaar was de show nog niet uitverkocht.
Na het ophalen van de kaarten, belandden we bij NBA City. Onder het genot van een wijntje en pasta, keken we op tv naar een honkbalwedstrijd. Niet dat het super spannend was (de ene club miste de ene na de andere slag), maar op de andere televisie naast ons was basketbal op en dat vonden wij al helemaal niets. Na het eten liepen we nog een klein rondje over Universal City en om half negen stonden we bij de ingang van het theater.
We mochten nog niet naar binnen. Pas om kwart voor negen opende ze de deuren. Daardoor konden ze ook niet precies op tijd beginnen, alhoewel ze maar een goed tien minuten te laat waren. De show zelf was redelijk hetzelfde als in Amsterdam. Een paar kleine dingen waren anders. Ondanks dat vond ik de show wederom erg geslaagd. Nog geen minuut na het einde had ik al gelijk weer een gevoel van: ik wil nog een keer!
We stroomden met de rest mee naar buiten, maar eenmaal buiten wachten we op de mannen van de The Blue Man. Tenminste, in Amsterdam kwamen ze na het optreden naar de Foyer om foto’s te maken. Het leek erop dat ze dat hier niet kwamen doen. Bijna iedereen was al weg, maar er waren geen blauwe mannen te bekennen. Uiteindelijk besloten we om ook maar te gaan, maar eerst bezocht ik nog even snel de toiletten. En daar zag ik ze. Of in ieder geval twee van de drie blauwe mannen! Ze waren binnen foto’s aan het maken met de mensen. Uiteraard ging ik ook met deze twee op de foto.
Daarna was het toch echt tijd om afscheid te nemen. “Smurfen, ik heb van jullie genoten! Volgende keer bij mij thuis?” Rond half twaalf waren we weer op onze kamer van ons hotel. Uiteraard volgde er een zaprondje op tv en checkten we het internet voor het slapen gaan.