Woensdag 6 juni: Orlando
’s Nachts werd ik wakker door een zeer irritante piep. Deze piep herhaalde zich een paar keer en ik wist meteen hoe laat het was. Ik herkende het van thuis: de batterijen van de rookmelder waren bijna overleden. Ook Martijn werd er wakker van. Hij bekeek de melder aandachtig. Het was een ander merk dan bij ons thuis, waardoor we niet precies wisten hoe de batterij eruit moest. Uiteindelijk haalde Martijn het kapje eraf, maar de melder bleef piepen. Omdat we niet zeker wisten of het gevolgen zou hebben als we het kapje van melder eraf haalden (in verband met de brandweer of iets dergelijks. Bedoel, we waren tenslotte in een Amerikaans hotel), plaatsten we het weer terug. Immers de piep hield niet op.
We brainstormden hoe we dat gingen oplossen en op dat moment zag ik dat de getalletjes op de wekker aan het knipperen waren. Dat kon maar één ding betekenen: de stroom was uitgevallen geweest. Martijn belde met de receptie om te vragen hoe we het moesten oplossen met onze rookmelder. Volgens de receptionist mochten we het kapje er gewoon afhalen en na een minuut of tien zou het piepen dan vanzelf ophouden. Ook bevestigde hij dat inderdaad de stoom was uitgevallen.
We vielen uiteindelijk weer in slaap en toen het ochtend werd, werden we wakker door de wekker van onze telefoons. Toen ik wilde gaan douche bleek het water het niet te doen. Ook het doortrekken van het toilet werkten niet. Wederom een telefoontje naar de receptie. Door de stroomuitval van die nacht werkte het water niet meer. Ook het internet deed het niet meer. Dit betekende voor ons natuurlijk dat we erg snel klaar waren met onze ochtendrituelen. Op de planning stond Islands of Adventure en we keken uit het raam of dit park toevallig geen stroomuitval had. Gelukkig verscheen er al snel een treintje van The Hulk, waardoor we wisten dat Islands of Adventure in ieder geval gewoon open was. Om half 10 stond onze auto geparkeerd en wel bij het park. Het was alleen nog wel een behoorlijk eindje lopen naar de ingang. Omdat we zagen dat het behoorlijk druk was, besloten we om bij de kassa onze thuis gekochte entreekaarten te upgraden naar Express Tickets. Deze kosten op dat moment 26 dollar per persoon. Met deze tickets mochten we bij elke attractie de wachtrij overslaan. Uiteraard is het dan verstandig om wel eerst te kijken hoelang de wachtrij is, aangezien je de ticket maar één keer mag gebruiken.
Toen we het park inliepen zagen we dat echt iedereen linksom begon (richting The Hulk). Wij besloten hierdoor om rechtsom te gaan. Dit was echt een zeer goede beslissing! Als eerste liepen we via het gebied van Seuss Landing naar het gebied The Lost Continent. Hier deden we als eerste The Dueling Dragons. Dat zijn twee achtbanen, Fire and Ice genaamd, welke tegelijk vertrekken en dan in tegengestelde richting hun rit beleven. Omdat hier nog helemaal geen rij stond, gebruikten we uiteraard de Express Tickets nog niet. Als eerste begonnen we met Fire. Tijdens de rit kwamen we Ice een paar keer tegen en dat was een hele aparte ervaring. Fire was helemaal goedgekeurd. Meteen opnieuw in de rij voor Ice. Ook deze rit was erg leuk en apart, maar uiteindelijk vond ik de rit van Fire toch beter. Daarom deden we deze nog een keer. Het was immers nog steeds niet druk.
Na drie keer The Dueling Dragons liepen we verder. We kwamen een klein achtbaantje tegen, genaamd The Flying Unicorn, waarvan we niet konden herinneren dat we deze drie jaar eerder ook gedaan hadden. Ook hier stond nog geen rij en we stapten in. De rit stelde niet zo heel veel voor, maar voor de coasterbingo (je verzamellijstje van achtbanen) toch leuk om deze er ook op te kunnen zetten. Daarna kwamen we uit bij Jurassic Park River Adventure. Nog steeds niet druk, dus zaten we binnen vijf minuten in een bootje. Leuke attractie en na een paar foto’s van de splash liepen we weer verder. Ondertussen zagen we dat het wat drukker werd.
Wederom kwamen we een attractie tegen welke we nog niet eerder gezien hadden, Pteranodon Flyers. Een attractie waarbij je alleen maar in mag als je kinderen bij je hebt. Maar omdat we zagen dat er ook gewoon volwassenen inzaten, wilden we het toch proberen. Toen we bij de ingang kwamen stond er een medewerker, maar hij zei niets en we liepen door. Dat wil zeggen een paar meter maar, want we zagen dat er een enorme wachtrij stond. Helaas mochten we bij deze attractie onze Express Tickets niet gebruiken en we vroegen aan de medewerker hoelang ongeveer de wachtrij was. Dit was toch minstens wel een uur tot anderhalf uur. Jeetje!
Snel liepen we verder naar de volgende attractie en kwamen uit in het gebied Toon Lagoon bij Dudley Do-Right’s Ripsaw Falls. Een waterattractie dus. Het was op zich wel warm, maar echt zonnig was het niet. Toch besloten we om deze attractie te doen. De wachtrij was 45 minuten, dus we pakten voor het eerst onze Express Tickets erbij. De medewerker welke voor de ingang stond krabbelde wat op de ticket en wij mochten via een aparte rij verder lopen. De waterattractie was leuk, erg leuk zelfs en ook nog eens behoorlijk lang! We waren maar een beetje nat geworden en liepen weer terug, totdat we zagen dat je erg gemakkelijk weer in de rij kon gaan staan van de Express Tickets. We waagden het erop en lieten vooraan onze Express Tickets zien met de krabbel. We mochten gewoon weer instappen. De tweede rit was ook nog steeds erg leuk.
Na deze tweede rit besloten we om wat foto’s te maken en liepen naar de tweede waterattractie, Popeye & Bluto’s Bilge-Rat Barges. Het piraña-idee van de Efteling. Van ons vorige bezoek, drie jaar geleden, konden we ons herinneren dat je in deze attractie behoorlijk nat kunt worden. En inderdaad, we werden beide erg nat. Bijna doorweekt zelfs. Na de rit liepen we naar de uitkijkboot waar je – geheel gratis – de mensen nat kunt spuiten! Erg leuk om te doen, uiteraard. Terwijl wij aan het opdrogen waren, spoten wij andere mensen weer nat.
Na een goed kwartiertje uurtje spelen liepen we weer verder en kwamen we uit bij de – naar mijn mening – beste attractie ter wereld: The Amazing Adventures of Spider-Man! Er stond een behoorlijke rij en wij gebruikten onze Express Tickets weer, maar blijkbaar waren we niet de enige die deze tickets hiervoor gebruikten, want voor ons stonden nog een stuk of 10 man. Uiteindelijk ging het toch best snel en toen we weer eenmaal buiten stonden, zagen we dat deze attractie ook een single-riders had. We gingen in de rij staan voor single-riders. Hier was ook nog wel een redelijk lange rij (zo ongeveer 15 man voor ons), maar dit ging toch behoorlijk snel aangezien ze vrijwel elke keer een karretje helemaal vulden met alleen single-riders. Hierdoor zaten Martijn en ik wederom in hetzelfde karretje. Dit deden we dus nog een keer en nog een keer en nog een keer! Helaas waren de laatste twee keer niet in het zelfde karretje, maar dat maakten ons eigenlijk niets uit. Na vijf keer Spider-Man vonden we het tijd worden om weer door te lopen.
We keken wat rond en zagen twee torens staan, Doctor Doom’s Fearfall. Eigenlijk heb ik het niet zo op van die valtorens. Drie jaar geleden hebben we ze dan ook expres overgeslagen. Alleen ik merkte aan Martijn dat hij hier toch ook wel graag in wilden. Hij probeerde me dan ook over te halen en dat werkte. Met onze Express Tickets waren we meteen aan de buurt. Ik stapte in en voelde me hart in mijn keel. We werden afgeschoten en… het viel eigenlijk best wel mee. Ik vond het zelfs leuk. Dit kwam waarschijnlijk omdat het een afschiet-attractie was en niet de val-attractie.
Toen kwamen we uit bij The Incredible Hulk Coaster. Hier stond ook een enorme rij te wachten en we gebruikten hier dus ook onze Express Tickets. We konden vrijwel meteen instappen. Eindelijk zaten we in de attractie welke we vanuit onze hotelkamer elke dag zagen. De achtbaan zelf ging net iets te snel om ook ons hotel te kunnen zien, helaas.
Nadat we de rit gedaan hadden, kochten we een ijsje en ik ging wat foto’s maken van The Hulk. Helaas bleef dit maar bij een paar foto’s aangezien er mensen naar buiten kwamen en zeiden dat The Hulk storing had. Wel kwam er zo af en toe een treintje voorbij maar de stoelen waren leeg. Ze waren dus aan het testen. We hebben zo’n tien minuten gewacht maar er kwam maar geen gevuld treintje langs. We liepen daarom maar door. In de verte hoorden we gerommel. Het begon te onweren. Toen we bij Seuss Landing waren begon het enorm hard te regenen. We scholen bij One Fish, Two Fish, Red Fish, Blue Fish. Na vijf minuten besloten we om deze attractie ook maar te doen, aangezien we toch niet verder konden lopen. Binnen was er een redelijke wachtrij. Na een goed kwartiertje mochten we instappen en toen we na de rit weer naar buiten liepen, zagen we dat het nog steeds regende. Deze keer scholen we in het winkeltje van de attractie. Pas na een goed tien minuten konden we weer doorlopen.
Tijdens de looptocht die ochtend van de ingang naar The Dueling Dragons kwamen we langs een attractie welke ik eigenlijk ook graag wilden doen, omdat we deze drie jaar geleden ook niet gezien hadden. Namelijk The High in the Sky Suess Trolley Train Ride. Maar helaas was deze door de regen gesloten. We keken op onze plattegrond en zagen dat de show van Sindbad Stunt Show bijna zou gaan beginnen. Toen we bij de attractie kwamen, stonden er veel mensen buiten te wachten. Het was in principe nog een goed tien minuten voordat het zou beginnen, dus we waren op tijd. Na een kwartier begonnen er toch wel mensen wat ongeduldig te worden en pas na nog eens vijf minuten kwam er iemand van het park ons vertellen dat de show niet doorging in verband met slechte weersomstandigheden. We baalden hier wel een beetje van en liepen daarom naar de attractie daarnaast: Poseidon’s Fury. We gingen in de rij staan en na vijf minuten merkten we dat de rij niet meer doorliep. Mensen om ons heen speculeerde dat er door het weer een storing was. Uiteindelijk liep het pas weer door na zo’n twintig minuten. Na de show liepen we weer naar buiten en de regen viel met bakken uit de lucht! Gelukkig stonden we net na de uitgang onder een afdakje. Helaas duurde dit niet lang, aangezien medewerkers ons verzochten om door te lopen, want na een kwartier zouden er weer mensen naar buiten komen en voor ieders veiligheid was het beter om het niet te druk te laten worden onder het afdakje. Maar niemand bleek er gehoor aan te geven en we bleven met z’n alle gewoon staan.
Na een paar pogingen van de medewerkers om ons weg te sturen liepen er een paar mensen aan, maar wij bleven gewoon staan. Pas na een goed vijf minuten maakten we ons klaar om te rennen door de regen. Tijdens het rennen zagen we een soort van afdakje. Hier stonden redelijk wat mensen onder, maar we konden er nog net bij. Zo hebben we twintig minuten gestaan, maar het hield maar niet op. Op een gegeven moment kwam er een jongen aangelopen met vuilniszakken. Hij gaf dit aan zijn moeder en zusje, maar hij had er te veel. Deze gaf hij aan ons. Door middel van een gat te maken aan de bovenkant, maakten we zo ons eigen poncho.
Het park liep leeg en geen één attractie draaide nog. Wij besloten hierdoor om ook terug naar het hotel te gaan, ondanks het nog maar half 6 was. Eenmaal in onze kamer sprong ik als eerste onder de douche. Ik had het enorm koud gekregen door de regen. Nadat ook Martijn gedoucht was, reden we naar de Denny’s want we hadden ondertussen honger gekregen. Het regende buiten nog steeds en het leek erop dat het die avond niet meer op zou houden.
Martijn bestelde een T-bone steak en ik een Ranch-Cut Steak & Shrimp. Het smaakte erg lekker, maar qua uitstraling hoef je bij de Denny’s natuurlijk niets te verwachten. Ik vond het maar kaal en vooral te verlicht. De Denny’s op Key West zag er toch ietsjes beter uit. Na een goed uur zaten we dan ook alweer in onze auto en vijf minuten later waren we alweer in onze hotelkamer. Na een snel zaprondje op tv deden we het licht uit. Martijn voelde zich namelijk niet zo lekker en wilde daarom een keer lekker vroeg gaan slapen.