Donderdag 24 mei: Key Largo – Key West
De wekker ging behoorlijk vroeg, namelijk om half 7. Na een snelle douche liepen we naar de receptie omdat we daar ons ontbijt konden halen. Dit ontbijt stelde echt helemaal niets voor: jus d’orange, koffie en een zoet broodje.
Terug in onze hotelkamer pakten we onze spullen in en reden naar Silent World. Hier moesten we om half 9 zijn, want we gingen duiken! Eindelijk, hier had ik enorm naar uitgekeken omdat mijn laatste duik toch alweer een behoorlijke tijd geleden was (een jaar of 6 geleden in Egypte). Omdat Martijn nog nooit gedoken had, was ik zeer benieuwd wat hij hiervan zou vinden.
We parkeerden de auto bij Silent World ietsjes te vroeg, maar zagen dat ze al wel open waren. We liepen naar binnen en Martijn zei dat we een afspraak hadden om te duiken. De meneer achter de balie schudde nee en met een zeer bedroefde stem zei hij dat het niet door ging. De golven waren te hoog waardoor het erg gevaarlijk was om te duiken. Dit was toch niet te geloven. Er leek wel een soort vloek over Martijn heen te gaan. In 2003 zijn we op vakantie geweest op de Dominicaanse Republiek, daar zijn we toen ook opzoek gegaan naar een duikschool. We vonden deze en schreven ons in voor een introductieduik. Een dag voor de duik kregen we bericht dat de duik niet doorging wegens onvoldoende animo. Nu was het eindelijk weer zo ver dat we op vakantie waren waar deze mogelijkheid zich weer voor deed, ging het weer niet door! We baalden echt enorm en met deze teleurstellende mededeling liepen we weer naar de auto. Het huilen stond mij nader dan het lachen. Maar goed, elk nadeeltje heeft zo z’n voordeel. We konden nu eerder naar Key West.
We stelden onze Tom Tom in op ons hotel op Key West en zagen dat het een 2.5 uur rijden was. Omdat de laptop nog genoeg accu had, bood Martijn aan om te gaan rijden, zodat ik verder kon gaan aan ons verslag. Prima deal leek me. Onderweg kwamen we langs ‘Theater of the Seas’. Hier kon je met dolfijnen zwemmen. Wijzelf hadden twee dagen later een afspraak bij het Dolphin Research Center om met dolfijnen te zwemmen. Omdat we nu toch genoeg tijd hadden, besloten we een kijkje te nemen bij Theater of the Seas. We parkeerden onze auto en liepen naar de ingang. De deur was nog gesloten. Ik keek op m’n horloge en zag dat het nog maar half 9 was. Theater of the Seas zou om 9 uur pas open gaan. Om een half uurtje te blijven wachten vonden we wat lang. We reden dus weer verder en na een half uurtje rijden, kwamen we langs het Dolphin Research Center.
Martijn kwam op het idee om te vragen of we misschien onze afspraak konden verzetten naar vandaag. Dit bleek te kunnen! We werden door een mevrouw meegenomen naar een klein gebouw waar een andere vrouw al bezig was om twee andere mensen uit te leggen wat we gingen doen, wat men wel en niet aan mag raken aan de dolfijn, waarom dit zo is enzovoort. We hadden blijkbaar nog niet heel veel gemist van deze instructie. Toen ze weer begon met haar uitleg, bracht de vrouw van de kassa weer twee mensen naar binnen. Na een instructie van een goed 10 minuten liepen we naar buiten. Hier mochten we onze kleren uit doen. Gelukkig hadden we onze zwemkleding al aangetrokken. Overigens had Martijn besloten om onder zijn zwembroek geen ander broekje aan te doen. Blijkbaar was dat namelijk normaal, aangezien we nergens hier in winkels van dit soort onder-zwembroeken gevonden konden krijgen.
Na 10 minuten kwam onze instructrice aangelopen. Ze vroeg hoe iedereen heette en waar we vandaan kwamen. Toen we zeiden dat we uit Nederland kwamen, vond ze dat erg leuk. Ook vertelde ze dat er een Nederlandse vrijwilligster bij hun werkte, maar nu helaas niet aanwezig was.
Met z’n zessen liepen we naar het gedeelte waar twee dolfijnen zaten. Als eerste vertelde onze instructrice iets over deze twee dolfijnen. Het schenen vader en zoon te zijn, maar dit schenen de twee dolfijnen niet van elkaar te realiseren. Dit omdat de vader natuurlijk zelf geen zoon gebaard had en zich het daarom niet realiseerde. Onze twee dolfijnen heette A.J. en Tanner. We gingen met z’n vijven het water in. Van het koppel wat als laatste erbij gekomen was, ging alleen het meisje zwemmen met dolfijnen. Dit bleek haar trouwcadeau te zijn van haar man. Erg leuk cadeautje!
Als eerste mochten we met uitgestrekte armen het water in. Aan de ene kant kwam A.J. en aan de andere kant Tanner. Met onze handen mochten we de vinnen vastpakken en dan ons laten zwemmen. Dit was een leuk gevoel joh. Net alsof je op een hobbelpaard reed. Daarna mochten we ieder een dolfijn een kunstje laten doen. Ik ging samen met A.J. dansen. Ook Martijn koos voor het dansen (dit was de gemakkelijkste gebaar, vandaar). Daarna mochten we de dolfijnen een hand geven en gaven ze ons een kusje.
Helaas was het erg snel voorbij. Na iets langer als een kwartier waren we het water alweer uit. Ook dit was een bijzondere ervaring. Bij een douche wasten we het zout van ons af en lieten we ons wat drogen in de zon. We liepen naar het tentje waar je de foto’s kon bekijken. Er waren een boel foto’s gemaakt, maar aangezien deze foto’s 20 dollar per stuk kosten, vonden we het te veel om ze allemaal te nemen. We kozen ervoor om een foto van Martijn en eentje van mij te kopen. Ook bestelde we de dvd, maar deze zou enkele weken later via de post bezorgd worden. Dit omdat ze de dvd nog wilden bewerken en natuurlijk plakken ze na het stukje waarbij je met de dolfijnen hebt gezwommen ook een half uur educatief materiaal achter. Hartstikke leuk.
We kleedden ons om bij de toiletten en liepen naar het winkeltje. Hier kochten we beide een T-shirt. Om iets voor 12 zaten we alweer in de auto richting Key West. We realiseerden ons dat we nu twee dagen later niet super vroeg op hoefden te staan om te zwemmen met dolfijnen. Twee dagen later stond onze afspraak namelijk om 9 uur en aangezien het een goed anderhalf uur rijden is vanaf Key West, zouden we dus rond 7 uur weg gemoeten hebben. Maar dat was nu dus niet meer zo! Het duiken was niet doorgegaan, wat niet leuk was… maar dit was toch wel een hele fijne vervanger. De weg naar Key West was erg lang. Onderweg reden we over verschillende bruggen, want een enorm mooi gezicht gaf. Super turquoise blauwe zee. Maar goed, na een kwartier heb je dat uitzicht wel gehad en dan moet je nog een uur.
We kwamen rond 14.00 uur aan bij ons hotel op Key West. Onze kamer was al klaar en we dropten onze spullen. Nadat we even het internet gecheckt hadden, liepen we naar het Most Southern Point of Continental USA. Dat was namelijk nog geen 5 minuten lopen van ons hotel. Bij dit punt stond een redelijke wachtrij met mensen welke een foto wilden maken. Wel een leuk idee hoor, we stonden nu gewoon op Amerikaans zuidelijkste puntje!
Ondertussen hadden we honger gekregen en liepen Duval Street in. We konden maar weinig eten gevonden krijgen. Het was iets over 3 en vele restaurantjes serveerde lunch tot 3 uur. Na nog een stukje lopen kwamen we uit bij een kleine saladewinkel. Martijn bestelde een curry chicken salade en ik een salade met tomaatjes en geitenkaas. Jammie! Toen we weer naar buiten liepen, zagen we dat we bij Duval Square waren. Een klein straatje met redelijk wat restaurantjes bij elkaar. Ook hier zagen we dat de lunch tot 3 uur geserveerd werd, maar voor het avondeten zag het er allemaal prima uit.
We liepen weer terug door Duval Street en kwamen uit bij de Key West Butterfly & Nature Conservatory. Dit was een hele grote kas met heel veel vlinders. Op de achtergrond draaide men zachtjes muziek. Ik waande mezelf hierdoor in Droomvlucht van de Efteling (om aan te geven wat voor muziek ze draaide). Het was echt enorm vredig en erg leuk. Heerlijk, zo’n moment van rust.
Daarna liepen we weer terug naar ons hotel om de auto te pakken. Ik had namelijk op internet gezien dat ze hier op Key West ook Snuba-duiken aanboden. Dit is eigenlijk snorkelen met zuurstofflessen. Deze flessen liggen op een soort vlot en met een luchtdraadje zit je dan vast. Hierdoor kun je dus niet zo diep als met gewoon duiken, maar je hebt dan ook geen flessen op je rug. Omdat ons duiken niet doorgegaan was, had ik zo iets van ‘goh, kijken of er plaats is kan natuurlijk nooit kwaad’. We reden naar de pier waar hun organisatie zaten, dat wil zeggen met wat zoeken. Ze hebben namelijk niet een groot bord waarop staat ‘Snuba Diving’, maar ze liggen met een boot aan de pier en dan plaats nummer 7. Tja, je moet het maar weten. Ze waren bezig met de boot afspuiten, maar ene Larry stond ons te woord. Er was de dag erop nog plek en reserveerde twee plaatsjes voor 13.00 uur.
We reden weer terug naar ons hotel. Ik had wat hoofdpijn gekregen en nam een aspro’tje. Martijn surfte ondertussen wat op het internet. Nadat ik een uur plat had gelegen was mijn hoofdpijn wel weg, maar had ik nog wel wat keelpijn. Waarschijnlijk had ik dit gekregen door de airco in de auto. Onze planning was om naar Mallory Square te lopen om daar de zonsondergang te bekijken, maar omdat ik me nog niet helemaal optimaal voelde, besloten we eerst wat te gaan eten in de buurt en daarna te bepalen of we Key West nog verder zouden ontdekken. We liepen wederom door Duval Street. Echt uitgebreid te gaan uit eten had ik geen zin in en we kwamen uit bij een Dennys. Hier bestelden we beide een steak. Dit smaakten ons echt erg goed. Ik voelde alweer wat beter, maar de zon was ondertussen al onder gegaan. We besloten toch om verder door Duval Street te lopen. Hoe meer we in de buurt kwamen van Mallory Square, hoe meer drukte er ontstond in Duval Street. Het werd vrij snel donker en na een behoorlijke voettocht kwamen we uit bij Mallory Square. Veelal was er gesloten en we lazen in een foldertje dat een uur voor zonsondergang het meest te doen was.
We liepen weer terug via Duval Street en na een goed half uur lopen plofte ik neer op bed. Ik had wederom wat hoofdpijn gekregen. Ik nam wederom een aspro’tje en we gingen heerlijk slapen.