Dag 06: Everglades Airboat Tour

Print Friendly, PDF & Email

Woensdag 23 mei: Naples – Key Largo


We stonden weer om 8 uur op en liepen naar het ontbijt beneden. Op het eerst gezicht leek het weinig en leek het alsof ze geen bagels hadden, maar na mijn zoektocht bleek dat broodjes, bagels en beleg ergens anders lagen dan de worstjes, eitjes en wafels. Na goed en lekker ontbeten te hebben, pakten we onze spullen en checkten we uit.

Vandaag was de grote oversteek aan de beurt. Van de oostkust naar de westkust, via de Tamiami Trail. Omdat we dicht bij de plaats Everglades City waren, kozen we ervoor om als eerste een airboattour te doen. We bekeken onze boekjes met coupons en zagen twee potentiële airboatorganisaties. We stelden onze Tom Tom in op Everglades Island Boattour.

Toen we daar aankwamen bleek dat het helemaal niet druk was. We liepen naar binnen om kaartjes te kopen en de mevrouw achter de kassa bood ons twee keuzes aan, of de tour van een uur ‘Back Country’ of de tour van anderhalf uur waarbij je naar Back Country ging, maar ook naar Totch’s Island. We kozen voor deze laatste optie en we moesten nog 10 minuten wachten voordat we op de boot konden. Om half 1 stelde ene Bill zich voor als onze captain en mochten we op de airboat stappen. We bleken de enige te zijn, dus kregen we een mooi privé-ritje. Toen we net een seconde aan het varen waren, parkeerde hij de boot aan de andere kant op een eilandje en begon hij zijn vriendje te roepen: Rocky! Rocky! Twee kleine wasbeertjes kwamen aanlopen. Zo lief. Hij gaf ze beide een paar marshmallows. Deze bleken de wasbeertjes erg lekker te vinden.

We vaarden een heel stuk richting het ‘open water’. Vanuit daar gingen we plots heel hard. Dat was echt super gaaf! Bill vaarde naar een eilandje. Daar mochten we uitstappen en hij vertelde een verhaal over Totch. Hij maakten wat foto’s van ons en we vaarden weer verder.

Weer een stukje terug en daar vaarden we de mangroves in. Nu waren de riviertjes erg smal en omsingeld met dicht begroeide bomen. Ook hier gaf Bill gas en we zigzagde door de riviertjes. Dit was nog veel gaver dan op het open water. Super cool!

Op een gegeven moment vroeg hij: “Wie heeft er zin om hier te gaan zwemmen?“ We keken rond en zagen een alligator liggen. “Nou, nee dank je Bill”. Hij maakte de boot vast aan een tak en met een marshmallow lokte hij de alligator naar de boot. Op een gegeven moment pakte Bill de alligator vast aan de onderkant van zijn bek. Dat had hij vaker gedaan, dat moest wel! Toen was het helaas alweer tijd om terug te gaan. Het anderhalve uurtje zat er weer op. Jee, dat was snel gegaan zeg. We stapten weer van de boot en gaven Bill een fooi. Dit was echt een geweldige ervaring.

We reden weer verder richting het westen via de Tamiami Trail en zagen op de weg enorm veel krekels/sprinkhanen (weet nooit wat het verschil is tussen deze twee). Ik heb ze niet geteld, maar ik heb er toch zeker wel een stuk of 500 gezien. Van die 500 lagen er ook veel dood op de weg, maar sommige zag ik nog echt proberen om naar de andere kant van de weg te lopen. Tevergeefs vaak, blijkt.

Op onze planning stond onze volgende stop: Big Cypress Visitor Center. Maar het duurde lang voordat we er zijn. Erg lang zelfs. Op een gegeven moment kwamen we tot de conclusie dat we hier voorbij gereden zijn, want we naderden Shark Valley al. We besloten hier een stop te wagen en betaalden entree. De vrouw in het hokje vertelde ons er alleen wel bij dat je alleen nog maar kon lopen en dat de tramtour zijn laatste rit heeft gehad. We parkeerden de auto en keken om ons heen. Om te lopen naar toren zou te ver zijn (namelijk 25 kilometer). We liepen een klein rondje en waren in 10 minuten alweer terug bij de auto. Jammer helaas, dit bezoekje was een beetje weggegooid geld.

We reden weer verder en Martijn stelde de Tom Tom in op ons hotel op Key Largo. Toen we op Key Largo aankwamen vertelde onze Tom Tom ‘bestemming bereikt’. Maar we zagen geen hotel! Na twee rondjes gereden te hebben, besloten we om de laptop met Streets and Trips eens op te starten. We zagen dat er een Snook’s Restaurant naast ons hotel zat en keken nog eens goed rond. Precies tegenover was Snook’s, maar we zagen geen hotel. We reden naar Snookers en zagen dat men via een andere weg aan de andere kant van Snook’s een hotel zat. Zou dit ons hotel zijn? Door middel van eventjes tegen de richting van het verkeer te rijden, kwamen uit bij het hotel. En ja hoor, het was ons hotel! We checkten in, pakten onze koffers en liepen naar onze hotelkamer. De kamer was schoon, maar niet al te groot. Ach ja, voor één nacht wel te overzien. Als het goed was, lag dit hotel dicht bij het strand, dus liepen we via de zijkant naar de achterkant. En inderdaad: strand! Met aangrenzend het restaurant Snook’s. We bekeken het aanbod en besloten om hier maar te gaan eten. Omdat het tegen zonsondergang aanliep, liepen we eerst terug naar ons hotelkamer om het fototoestel op te halen. Binnen 5 minuten waren we weer terug bij Snook’s en kregen een mooi plaatsje waar we de zonsondergang goed konden zien. Martijn bestelde gefrituurde garnalen en ik pasta. Wederom kregen we meteen na onze bestelling een bordje salade. Goed, werkten we eerst deze salade maar naar binnen. Daarna kwam de vrouw van de bediening met ons eten. Jeetje zeg, ik kreeg gewoon een overvol bord met pasta. Ik heb erg mijn best gedaan om deze op te krijgen, maar het was me niet gelukt! De zon was bijna onder, dus maakte ik wat foto’s.

Op een gegeven moment kwam er een mevrouw aangelopen en vroeg of ik haar en haar man op de foto wilde zetten, want ze waren op honeymoon en hadden nog geen enkele foto van hun samen. Ach gos, natuurlijk wilde ik wel wat foto’s maken. Helaas lukte het met haar kleine compacte camera niet zo goed om mooi foto’s te maken. Dit omdat je natuurlijk erg veel tegenlicht hebt als je tegen de zon in foto’s maakt. Wij boden aan om een paar foto’s te maken met onze camera en deze dan per mail naar hun toe te sturen. Dit vond ze een geweldig en lief idee.

Je zag gewoon dat ze ontroerd was doordat we hun op de foto wilden zetten. We kregen een papiertje met het e-mailadres en op z’n echt Amerikaans namen we afscheid (knuffel, knuffel). Het eten was inmiddels wat gezakt en we bestelde beide een cocktail. Uiteindelijk hadden we ook iets te vieren. Het was namelijk ons ‘samenwoondag’. We woonden vandaag precies 3 jaar samen!

We maakten nog wat foto’s van de zon en toen deze echt helemaal onder was, liepen we weer terug naar onze hotelkamer. Daar heb ik nog wat aan het reisverslag gewerkt en na een kleine internetronde besloten we te gaan slapen, want voor het eerst deze vakantie moesten we echt eens vroeg op.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *