Vrijdag 18 mei: Den Bosch – Schiphol – Orlando – Tampa
De wekker ging voor ons op de normale doordeweekse tijd, namelijk om 06.40 uur. Uiteraard drukte ik, zoals normaal, de snooze-knop twee keer in en na het nieuws van 7 uur sprongen we uit bed. Dát deden we normaal dus niet… normaal waren we niet uit bed te krijgen, maarja… het was tenslotte ook niet een normale dag! Vandaag was de dag van ‘vakantie’. Een heerlijk woord, al zeg ik het zelf. Nadat we beide gedoucht waren en ontbeten hadden, checkten we nog de laatste dingen wat er nog in de koffer mee moest.
Rond half 9 stonden mijn ouders voor de deur. Zij zouden ons wegbrengen naar het treinstation van Den Bosch. Terwijl ik vrij enthousiast m’n moeder ons reisschema liet zien en een uitbreiding op de thuisblijvers-informatie gaf, pakten Martijn en m’n vader de koffers in de auto. Een kwartiertje later waren we op weg naar het station. Martijn zat bij m’n vader in de auto en ik reed, samen met m’n moeder, in m’n eigen Suzuki Alto naar het station. Vanuit daar zou m’n moeder namelijk mijn auto mee naar hun huis toe rijden, zodat hij niet remi-en-alleen bij ons huisje achterblijft.
Op het station kochten we kaartjes en liepen naar het perron. Uiteraard werden hier de gebruikelijk foto’s gemaakt: Lin en Tijn samen met het vertrektijdenbord. Dit keer reed de trein rechtstreeks naar Schiphol. Enorm handig dus. Nog geen twee minuten later kwam de trein al aangereden en we stalden onze koffers in het tussenportaal. Hier bleven we ook zitten, zodat we niet lastig hoefden te doen met de koffers tussen alle mensen.
Na iets langer dan een uurtje kwamen we aan op Schiphol. Met de roltrap naar boven en we zagen op de informatieborden dat ons vliegtuig een 20 minuten vertraging had. Niet veel, lijkt me. We waren namelijk enorm voorbereid op enorm lange vertragingstijden, aangezien we al veel over Martinair gelezen hadden wat betreft vertraging. We zochten ook meteen de verwachtte landingstijd op van Marjol en Gerbert. Zij zouden namelijk deze dag terug komen van hun vakantie in Orlando. Jammer voor hun, maar nu mochten wij! Zij zouden eigenlijk om 11.50 uur landen, maar ik zag dat hun verwachtte landingstijd 11.07 uur was. Een meevallertje voor ze dus (maar goed, zij vlogen dan ook niet met Martinair ? )
We liepen naar de incheckbalie van Martinair en leverde ons koffers in. Nadat we deze kwijt waren liepen we weer terug naar het winkelgedeelte, naar Yam Yam. Ondanks dat het nog maar kwart voor 11 was, hadden we toch enorme trek gekregen. Na nog wat rond lopen besloten we om toch maar in de rij bij de douane te gaan staan, aangezien Marjol ieder moment zou gaan landen. Uiteindelijk was het maar goed dat we zo vroeg door de douane wilden, want het was erg druk. Ondertussen kregen we een smsje van Marjol. Ze waren aan het taxiën. Na de douane liepen we in de richting van gate G en belde ik Marjol om te vragen waar ze waren. Marjol stond op dat moment in de rij van de toiletten. Nou, dat was fijn om te weten ? Ik vertelde dat we bij de winkeltjes waren voor de Gate. We gingen vrijwel voor de ingang zitten, vlak bij een Wifi-hotspot. Na een minuut of 5 kwamen Marjol en Gerbert aangelopen. We werden meteen uitgelachen dat we onze lange broek en jas aan hadden. En bedankt.. Ach, die jas was zo uit hoor!
Na wat bijgekletst te hebben, gingen Marjol en Gerbert op weg naar hun koffers en wij probeerden of we toevallig gratis op het internet konden. Officieel was dit niet mogelijk, maar blijkbaar zat er bij onze Planet Internet account een gratis account op voor draadloos te kunnen internetten. Dat kwam even mooi uit. Even wat laatste dingen opgezocht en met m’n moeder en met Eddy (een goede vriend van me) gemsnt. Helaas konden we niet al te lang kletsen, want op onze tickets stond dat we om 12.30 uur konden boarden en dat was het al bijna. We liepen naar de gate en zagen dat we daar nog eerst door de handbagagecheck moesten. Dit was vrij snel gebeurd, maar we mochten nog niet instappen omdat ons vliegtuig later was binnengekomen dan gepland en daardoor nog niet volledig schoongemaakt was. Uiteindelijk konden we een half uur later instappen. Dit verliep soepeltjes en om 14.20 uur zaten we in de lucht. Uiteindelijk dus 40 minuten vertraging gehad. Prima op tijd dus!
Toen we weer horizontaal in de lucht vlogen kregen we onze Personal Entertainment Player uitgedeeld. Als eerste bekeken we de film ‘The Departed’. Deze vond ik persoonlijk wel aardig, maar het begin vond ik vrij langzaam. Na een half uurtje heb je pas een beetje door wat de bedoeling is en het einde vond ik wat té. Maar goed, Leonardo DiCaprio en Matt Damon in één film, is vrij aangenaam. Ondertussen kregen we het eten van Martinair voorgeschoteld. Martijn had nasi met stukjes Kip Saté en ik pasta met bolognaisesaus. Het smaakte prima. Veel mensen vinden vliegtuigvoer niet lekker, terwijl ik ze juist enorm lekker vind. Ook deze pasta smaakte me prima.
Na het eten kregen we een kopje koffie en een blikje drinken. Na de film besloten we dat we eigenlijk nog wel zin hadden in een film. Ditmaal keken we ‘Man of the Year’ met Robin Williams. Ik moet zeggen dat ik deze film erg goed vond. Na deze film was het nog maar een goed twee-en-half uur vliegen. Dat schoot lekker op dus. Ondertussen kregen we van Martinair ieder een flesje water. Dat was nog eens goede service. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit op een vlucht een heel flesje water gehad heb. Meestal alleen een klein dicht bekertje met wat water. We besloten om eentje dicht te laten en de ander te nuttigen. Na wat lezen keken we nog even de film ‘Music and Lyrics’. Deze film hadden we in de bios al gezien, dus spoelden we de film zo ongeveer naar het einde. Dat vonden we toch wel het leukste stukje. We kregen van Martinair wederom wat eten uitgedeeld. Ditmaal een koud broodje met kaas. Toen we iets minder dan een uur nog moesten vliegen, moesten we deze players weer inleveren. Ik bedacht me dat ik wederom erg genoten had van de films en dat ik eigenlijk altijd wel met een eigen schermpje wilde vliegen.
Toen we geland waren, liepen we naar de douane voor een USA-stempeltje in ons paspoort. Hier moesten we ook twee vingerafdrukken geven en in de camera kijken voor een fotootje. Helaas was het erg druk, waardoor we een goed half uur in de rij hebben gestaan. Na deze douane liepen we naar de koffers, haalden deze van de band en werden ze bij de uitgang van deze ruimte gecontroleerd. Na deze check moesten we ze weer inleveren omdat we nu op een hele andere terminal stonden dan de waar de uitgang was. Onze koffers zouden zo ondergronds naar de goede terminal vervoerd worden, zodat wij zo dus niet met de koffers hoefden te sjouwen. Erg slim! Vrijwel meteen daarna moesten we wederom door een controle voor de handbagage. Hier bleek dat we geen flesjes drinken mee mochten nemen. Dat was even een domper, aangezien we 4 flesjes hadden, waarvan 3 nog helemaal dicht!! Als we dit van te voren hadden geweten, dan hadden we deze flesjes net wel eventjes in onze koffers gestopt. Maar helaas, niets aan te doen. Verder ging deze controle snel en gemakkelijk. We stapten in de Metromover om naar de goede terminal te gaan en daar haalden we onze koffers weer op. We keken wat in het rond om te kijken waar de autoverhuurbedrijven zich bevonden. Eenmaal bij Alamo aangekomen moesten we even wachten voordat we aan de beurt waren.
Toen we aan de beurt waren kregen we uiteraard het standaard verkooppraatje van ‘weet u zeker dat u geen upgrade wil naar de Fullsize SUV? Deze die u nu hebt is wat aan de kleine kant hoor?‘ Nee, is prima zo. ‘Ook wil ik u graag deze road-assistance service aanbieden, dat kost u maar 5 dollar per dag, in geval van nood, want dat zit niet bij uw pakket… hm, ik zie wel dat u een erg goed uitgebreid pakket heeft, dat is wel erg mooi. Maar nog, dit pakket zit er in ieder geval niet bij’ Nee mevrouw, ook deze road-assistance service hoeven we niet. Nou, dat ging prima. Geen gezeur van haar, alleen maar een vriendelijk verkooppraatje. Toen we weg wilden gaan, vroeg ze waar we eigenlijk allemaal heen gingen. We legden uit dat we een rondje Florida ging doen en we kregen van haar een handige plattegrond mee met vele tips (bij Naples gaan tanken, want vanaf daar heb je tot Miami bijna geen benzine stations meer – ook net voor de Keys tanken en genoeg eten en drinken inslaan, want je zou maar stil staan op de weg op de keys, dan zit je gebakken). Many thnx to Sonja, want zo heette deze lieve Alamo-verkoopster. We liepen naar de garage waar de auto’s stonden en in de rij van de ‘Midsize SUV’ mochten we er zelf eentje uitkiezen. Er waren vele Jeeps te huur, maar dat wilde ik perse niet (een Jeep, wat is dat nou weer voor auto??) Goed, viel er nog te kiezen uit een Toyota RAV4 en een Mitsubishi Outlander. Beide blauw. Uiteindelijk werd het de Mitsubishi, omdat de Toyota een irritante achterklep had (namelijk een gewone deur in plaats van een klep) en Martijn kon zijn knieën niet kwijt bij het stuur (het dashboard zat in de weg).
Nadat we alle koffers en tassen hadden opgeborgen waren we op weg naar ons eerste hotel in Tampa. Omdat onze GPS nog niet helemaal meteen wat satellieten gevonden had, reden we uiteindelijk het eerste stuk verkeerd. Ook kwamen we erachter dat onze auto geen automaat was, maar een schakelbak. Gelukkig wel met een tiptoetsknuppel. Martijn merkte al meteen op dat dit ook automatisch moest kunnen, maarja… hoe? In het donker is het vrij lastig om te bekijken hoe zo’n auto in elkaar zat. Erg handig ook om dit niet te doen toen we nog in de garage van Alamo stonden. Maar goed, schakelen was ook wel grappig.
Toen kwamen we bij het tweede probleem, de tolweg… Ohja, quarters! Deze tip al vele malen gelezen op het forum ‘denk aan quarters’, maarja.. we waren erg moe en wilden eigenlijk gewoon slapen. Het was in Florida een uur of 9 en dat wilde dus zeggen dat wij nog leefden om 3 uur ’s nachts Nederlandse tijd. We gooiden er een muntstuk van 50 eurocent in, maar dit werkte – natuurlijk – niet. We besloten dan maar door te rijden zonder te betalen. We hoorde allerlei rare geluiden (hard gekraak), maar er ging geen alarm of iets dergelijks af. Uiteindelijk waren we blij dat we een stuk verkeerd waren gereden, want nu kwamen we vrijwel midden in Orlando uit (bij de International Drive). In de verte zagen we vuurwerk, maar ik kon zo niet precies zien bij welk pretpark dit hoorde.
We kwamen rond 11 uur aan in het hotel in Tampa. We checkten in, liepen naar onze kamer en vielen vrijwel direct in slaap (natuurlijk wel eerst een mailtje naar huis gestuurd dat we prima waren aangekomen).