Dinsdag 5 juni: Orlando
Om half 9 stonden we op en na het ontbijt reden we richting Wekiwa Springs State Park. In het noorden van dit park bevond zich Rock Springs and Kelly Park. In dit laatste parkje kon men in de natuur heerlijk tuben. Kelly Park is ongeveer een uur rijden in Noordelijke richting van Orlando.Toen we bijna bij Kellypark waren, huurden we twee stuks banden bij de eerste aanbieder. De twee banden pasten prima in de auto, alhoewel ze het uitzicht welke je via de achteruitkijkspiegel ziet iets wat belemmerden. We parkeerden de auto en zagen dat het matigjes druk was. We kleden ons om (de bikini en zwembroek hadden we natuurlijk onder onze kleren aangetrokken). Omdat je in Kellypark geen kluisjes had, namen we alleen de dingen mee die we ook mee konden nemen in water. Dat wil zeggen: geen handdoek of waardevolle dingen dus.
Het was maar een klein stukje lopen naar het meertje waar je kon beginnen met tuben. In dit meertje waren veel kinderen aan het zwemmen en we zagen dat er ook veel mensen aan de kant aan het zonnen waren. Het zag er allemaal behoorlijk natuurlijk uit. Niets was gemaakt. Het meertje was uit natuurlijke wijzen ontstaan. Dat wil dus zeggen dat de bodem van het water gewoon van zand was en er ook gewoon planten ingroeiden, maar het water was wel behoorlijk helder! Toen we eenmaal met z’n tweetjes gewend waren aan de temperatuur van het water, liepen we met onze band naar het begin van het stromende water. Het enige wat we nog niet meteen onder de knie kregen, was het ‘klimmen’ in de band.
Toen we gesetteld en wel in de band zaten, deed de stroming de rest. We dreven inderdaad vooruit, alhoewel dit vrij langzaam was. Ook was het wat moeilijk om in het midden te blijven van het water. In het midden waren namelijk minder planten op de bodem te bekennen dan aan de zijkanten. Dit was voor het gevoel iets prettiger. Het idee om door planten heen te stromen was wat apart. Maar genieten was het wel. Het was rustig en we dobberden wat door natuurlijk helder water. Wat wil een mens nog meer?!
Toen we na een goed kwartiertje een brug zagen, bleek dit het einde te zijn van het gedeelte waar je mocht tuben. We liepen het trapje op en via een zijpad liepen we wederom naar het meertje. Het gevoel van ‘nog een keer’ was erg hoog. Na drie keer met de band gedobberd te hebben, liepen we naar de andere kant van het meertje. Hier was het iets dieper, maar kon je ook met je band rustig liggen. Omdat hier geen stromend water was en de zon behoorlijk scheen, werd de band erg heet. Dit had ik de eerste keer niet in de gaten, waardoor ik me behoorlijk bezeerde. Dus let op: de band kan heet worden!
Na een minuut of 20 in het meertje, liepen we weer naar het stromende gedeelte. Dit keer gingen we anders in de band liggen. Of beter gezegd: hangen. Hierdoor zag je de bodem veel beter en zo zagen we plots ook veel kleine visjes zwemmen. Deze visjes probeerden tegen de stroom in te zwemmen. Het lukten ze wel, maar wel met behoorlijke kracht. Erg leuk om te zien.
Na de vierde keer wilde ik nog een keer, maar Martijn hield het voor gezien. Eerst haalden we ons fototoestel uit de auto, aangezien Martijn nu natuurlijk goed foto’s van me kon maken! Toen ik bij het einde kwam, zag ik dat Martijn richting het bos keek. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat hij een wasbeertje in de gaten hield. Dit wasbeertje wilden erg graag van de ene kant van de brug naar de andere kant. Maarja, Martijn stond in het midden van die brug, dus twijfelde het wasbeertje heel erg. Uiteindelijk waagde hij zichzelf er toch aan en hobbelde van de ene kant naar de andere kant.
Martijn vertelde me dat er nog eentje zat en deze zijn vriendje achterna wilde, maar op dat moment kwamen er net een stel tieners aangezwommen. Dit gebeurde nogal luidruchtig waardoor het wasbeertje de bossen in verdween. Helaas voor het wasbeertje hadden de tieners dit gezien en met veel poeha liepen zij het bos in opzoek naar het diertje. Ze kregen hem niet gevonden en nadat de tieners weer weg waren, liet hij zichzelf ook niet meer zien. Helaas.
Het was ondertussen alweer half 2 en we besloten om richting de auto te gaan om daar onszelf af te drogen. Omdat we nog niet helemaal droog waren en toch onze kleding weer over onze natte badkleding aantrokken, waren onze gewone kleren ook wat nat geworden. Gelukkig was het erg warm, waardoor dit niet zo heel erg was. Het zag er alleen wel erg grappig uit.
We brachten de banden weer terug bij de verhuurder en reden weer terug naar Orlando, naar The Mall of Millenia. Hier arriveerden we om vier uur. Onze kleren waren redelijk droog. Toen we de auto uitstapten, voelden we dat het enorm heet was. Gelukkig was er in de Mall genoeg airco aanwezig. Bij de ingang pakten we een foldertje mee en Martijn bestudeerde rustig welke winkels hij zeker wilden zien. We begonnen rechts en via boven liepen we naar de andere kant. In het midden aangekomen, dronken we iets bij Starbucks.
Uiteindelijk waren we na een goed uur waren we al uitgekeken en reden we terug naar het hotel. Daar aangekomen bekeken we op internet waar de vestigingen van het restaurant Outback zich bevonden. We hadden nog nooit gegeten bij Outback, maar dit scheen erg lekker te zijn. Na een zoektocht op hun site kwamen we tot de conclusie dat het nog een aardig eindje rijden was. We voerden het adres in de Tom Tom en na ongeveer een rit van twintig minuten kwamen we aan bij Outback.
Het restaurant zag er prima uit. Uiteraard veel Australische dingen, echter heb je Australië dus helemaal geen Outback. We bestelden beide een steak en als voorgerecht de beroemde Blooming Onion. Het duurde redelijk lang voordat we ons voorgerecht hadden, maar het was wel het wachten waard. Het was erg lekker! Helaas kwam de steak juist wel heel erg snel, waardoor ik moeite had om deze op te kunnen eten. Ook was de steak behoorlijk doorbakken, terwijl we toch echt medium besteld hadden. Uiteindelijk kregen we het wel op en met een volle maag reden we weer terug naar het hotel.