Zondag 27 mei: Miami
We stonden rond een uur of half 9 op en na een douche gingen we op zoek naar ontbijt. Dit zat namelijk niet inbegrepen bij het hotel. Dit bleek nog redelijk moeilijk te zijn, aangezien de Cocowalk alleen maar restaurantjes had wat ’s middags pas open ging. Ook de eetgelegenheden rondom de Cocowalk waren pas open tegen lunchtijd. Gelukkig zat om de hoek een Starbucks en kochten ieder een croissantje en twee andere zoete broodjes. Deze laatste twee aten we op en het croissantje bewaarden we.
We liepen naar de parkeergarage en haalden de auto op. Als eerste reden we wat door de Cocogrove wijk en reden we een stukje over de Coral Gables-route. Als eerste stopten we bij de Venetian Pool. Een openbaar zwemparadijs in Venetische stijl. Om te zwemmen betaal je entree, maar je kan er zonder te betalen ook prima foto’s maken. Ze hebben namelijk de kassa een behoorlijk eind weg gezet, waardoor je langs het zwembad af kunt lopen om foto’s te maken. Uiteraard zit hier wel een hek voor, maar dit betreft een laag hek. Erg slim gedaan.
Onze tweede stop werd bij een kerkje en het Biltmore Hotel. Deze laatste maakte behoorlijk wat indruk op me. Je zou er maar slapen! Volgens mij betaal je een fortuin voor één nachtje. We reden via de ingangspoort van de route (ja, we begonnen graag ergens middenin de route) naar Miami Beach.
We reden het eiland op en zagen dat het behoorlijk druk was. Toen we bijna op de weg welke parallel loopt met het strand waren, zagen we een parkeerplaats waar nog bijna niemand stond. Toen we zagen wat het kostten, snapten we ook waarom. Maarja, om nou een uur in de auto te blijven zitten en te vechten voor een parkeerplek, was natuurlijk ook niet prettig. We besloten om de dure parkeerplaats op te rijden (30 dollar!! Maar wel voor de hele dag). We liepen via Ocean Avenue naar het strand. Uiteraard wilde ik hier even pootje baden. Ik baalde er eigenlijk een beetje van dat ik geen zwemkleding had aangedaan, maar nog geen twee minuten na deze gedachte begon het wat te miezeren.
We liepen weer naar Oceaan Drive en maakten wat foto’s van de vele hotels welke naast deze weg stonden. Deze hotels waren voornamelijk bekend om de Art Deco stijl. We besloten te lunchen bij het News Café. Het miezeren was inmiddels gestopt.
Het was erg druk, maar konden toch een plaatsje bemachtigen aan de rand van de stoep. Hierdoor konden we goed naar de voorbijgangers kijken. Ook konden we zo goed naar de auto’s kijken welke langsreden. Van sommige auto’s twijfelden we of ze werkelijk opzoek waren naar een parkeerplaats of dat ze gewoon wat rondreden. Ze waren namelijk nogal gepimpt. Dit was echt leuk om te doen, mensen en auto’s bekijken en ondertussen ook nog lekker eten ook nog!
Na een half uurtje waren we uitgekeken en gegeten en liepen we weer verder over de Ocean Drive. Toen we bij het ‘Nederlands Hotel’ waren besloten we om door te lopen naar het Holocaust Memorial. Dit was een behoorlijk eindje lopen en zeker in de hitte leek er geen eind te komen aan de route. Maar het lange lopen werd wel beloond. Wat een indrukwekkend monument! Vooral als je via de andere kant naar het monument kunt lopen. Dan zie je de gezichtsuitdrukkingen van de oorlogsslachtoffers op het monument pas goed. Op de muur waren alle namen van de oorlogsslachtoffers geschreven. Omdat het monument staat voor alle Joodse slachtoffers uit de tweede wereldoorlog, zei ik voor de gein tegen Martijn: “Goh, dan zal Anne Frank er ook wel tussen staan” en nog geen seconde later zag ik inderdaad haar naam tussen de andere namen staan! Wel een raar gevoel hoor. Dat er zo iets gebeurd is in de wereld. Onbegrijpelijk.
We liepen het hele stuk weer terug, maar nu niet via Ocean Drive. Toen we eindelijk na een wederom een lange wandeltocht aankwamen bij de auto stelden we de Tom Tom in op Bayside. Omdat de weg van het eiland af sneller ging als erop, waren we binnen enkele minuten bij Bayside, maar we zagen dat het hier enorm druk was. We hoorden dat er een of ander concert aan de gang was en zagen dat de parkeerplaatsen hier ook rond de 20 dollar was. Dat vonden we wel erg veel van het goede. Ik herinnerde me dat er een metrostation redelijk om de hoek was van ons hotel en dat we zo ook naar Bayside konden gaan.
Omdat het tegen zonsondergang liep en we toch honger hadden, besloten we verder te rijden naar Rusty Pelican. Dit is een restaurant op het eilandje Key Biscyne. Vanuit hier heb je een prachtig uitzicht op de skyline van Miami – werd ons beloofd. En inderdaad, vanuit dit restaurant was het echt prachtig! We kregen een tafel buiten en zo konden we heerlijk genieten van de zonsondergang. Dit was echt erg mooi. Het eten was overigens ook erg prima.
Nadat de zon helemaal onder was reden we weer terug naar het hotel. We kleden ons om en ik bekeek de plattegrond hoe we het snelst bij één van de twee metrostations konden lopen welke bij ons hotel lag. Toen ik dacht hoe we moesten lopen, gingen we op pad. Bij de Cocowalk links af en dan een hele poos rechtdoor en dan ergens rechtsaf. Maar het duurde nogal erg lang voordat we rechtsaf moesten. Op een gegeven moment sprak een meneer ons aan om te vragen of we verdwaald waren. We lieten weten dat we naar het metrostation wilde om naar Bayside te gaan. Hij vertelde ons dat we beter naar het andere station konden gaan, omdat we nu aan de rand gekomen waren van een behoorlijk ‘interessante’ wijk. We moesten weer dat hele eind teruglopen en dan links. Toen we weer bij de Cocowalk stonden keek ik op m’n horloge. Het was inmiddels al kwart voor 10 en ik besefte me dat het wel erg laat was voor Bayside met de metro. De metro zou namelijk 12 uur zijn laatste rit hebben en voor we bij Bayside zouden zijn, zouden we nog maar goed een half uur tot een uur hebben. Dat vonden we te kort en besloten de Bayside te laten voor wat het was en een nieuwe poging te wagen bij Coyote Ugly.
Maar daar was nog helemaal niets te doen. Het was ook nog te vroeg daarvoor. We liepen naar café tegenover en bestelden beide een mix-drankje. Aan de rand van het café kon je naar de voorbijgangers beneden kijken. Dit was erg vermakelijk. Ik snap nog steeds niet hoe sommige vrouwen het voor elkaar kregen om zulke memmen in een veel te klein jurkje gepropt te krijgen!
Nadat we ons drankje ophadden, liepen we weer terug naar onze hotelkamer. Daar bekeken we nog een film welke op de televisie werd uitgezonden en vielen toen in slaap.