Vrijdag 25 mei: Key West
De wekker ging voor het eerst wat later, namelijk om half 9. We stonden op, douchten wat en liepen naar het ontbijt. Ik roosterde een bagel en Martijn een wafel. Toen ik ging zitten, hoorde ik achter me wat Nederlands gebabbel. Niet om het een of ander, maar ik hield mijn mond dicht. Ik wist dat er geen forummers in ons hotel zou zijn, dus dan zijn Nederlanders niet gewenst! Alhoewel zij ook geweten moeten hebben dat wij Nederlanders waren, aangezien ik nog geen minuut daarvoor aan Martijn had gevraagd: “hey Tijn, ook een sapje?”
Omdat we om 12.45 uur bij Snuba moesten zijn en het nog maar 11 uur was, besloten we om lekker rustig aan te doen in de kamer en wat te internetten. In principe hadden we alles van onze planning al gedaan, behalve de zonsondergang op Mallory Square. Op TV kwamen een paar leuke series voorbij waardoor het snel 12.30 uur was. We reden aan richting Snuba. Toen we net onze auto geparkeerd hadden, kwamen we er achter dat we onze onderwater camera vergeten waren. Ik reed snel even op en neer terwijl Martijn bij Snuba bleef. Uiteraard had ik onderweg alle verkeerslichten tegen, alhoewel deze bij de terugweg mee leken te werken. Om 12.50 uur reed ik weer de parkeerplek bij Snuba op. Ik moest nog even een handtekeningetje zetten zodat Snuba nergens verantwoordelijk voor was in geval van (uiteraard) en we vertrokken met de boot. Zouden we dan toch eindelijk onderwater gaan vandaag?
We zaten met nog twee jongens en een gezin met een meisje van 11 jaar op de boot. Larry legde uit wat de planning was en stelde ons voor aan de begeleiders. We werden verdeelt in twee groepen. Het gezin was een groepje en wij samen met de twee jongens waren een groepje. Onze begeleider legde de signalen uit, want onder water kun je natuurlijk niet spreken. Ondertussen vaarden we verder van de kust. Larry stelde voor om als eerste te kijken of er dolfijnen waren, maar na een kleine zoektocht kond Larry helaas niets vinden. Hij vaarde verder naar een geschikte plek om te kunnen duiken. Hij stopte de boot bij water wat enorm turquoise kleurden. We maakten ons duik-gereed en Larry maakte de onderwatercamera vast aan Martijns vest. Zo hoefde hij deze niet steeds vast te houden. Als eerste ging het gezin. Daarna de twee jongens en daarna wij. De zee was koud, maar het wende snel. We oefenden wat met het mondstuk in en dan met het hoofd onder water. Het was behoorlijk wennen, maar na een tijdje had ik het weer onder de knie. Martijn leek er meer moeite mee te hebben, maar ook hij had het na een tijdje onder de knie. We mochten onder water, steeds dieper. Ik keek telkens rond, maar zag steeds alleen de de twee jongens. Onze begeleider verzocht ons onderwater op onze plek te blijven. Hij ging kijken waar Martijn bleef. Uiteindelijk kreeg ik van onze begeleider de onderwatercamera, waardoor ik wist dat Martijn niet meeging, helaas. We zwommen weer verder maar zagen onderweg niet zo heel veel. Na een kwartier waren we weer boven water. Ik had uiteindelijk maar twee vissen gezien. Dat we vrijwel niets gezien hadden kwam ook wel door het weer. De duikscholen gingen al niet, maar omdat Snubaduiken toch niet diep kan gaan, waren zij de enige organisatie welke wel uit vaarden. Helaas heb je dan nog niet altijd geluk, blijkt wel. Maar goed, ik was dan toch weer onderwater geweest. Alleen dat al was een ervaring op zich. Toen ik boven kwam zag ik Martijn uitrusten op het vlotje waar de luchtflessen op liggen. Hij vertelde me dat hij last had gekregen van hyperventilatie. Telkens als hij was bijgekomen en weer onderwater ging, kwam het weer terug. Na een paar pogingen gaf hij het op en wachtte af. Natuurlijk vond ik dit erg jammer, maar hij had het in ieder geval geprobeerd. Misschien dat als we eerst geoefend hadden in een zwembad (zoals dat bij gewoon duiken gebeurd), het wel goed gegaan was. Maar goed, Martijn is dan toch wel even onderwater geweest.
Toen we de haven weer in vaarden was het toch alweer 4 uur. We reden snel naar onze hotelkamer, douchten onszelf en liepen via Duval Street richting Mallory Square. Omdat ik ook nog graag naar het strand van Key West wilde, liepen we op een gegeven moment een zijstraatje in. Uiteindelijk kwamen we bij een doodlopende straat uit. We liepen weer een stukje terug en kwamen uit bij een haven waar een marineschip aangemeerd lag. Wat een enorm ding zeg! We liepen wat over de haven en dachten via de andere kant uit te komen op Mallory Square, maar toen we daar aankwamen, zagen we dat het ook dood liep met hekken. Moesten we het hele stuk weer terug. Op zich niet zo erg, maar het was zo warm.
Toen we aankwamen op Mallory Square zagen we een koorddanser. We liepen wat winkeltjes in en uit. We vonden deze winkeltjes nogal commercieel aandoen. Maar goed, dat heb je in Amsterdam in de Kalverstraat uiteindelijk ook. Waar toeristen komen, zijn deze commerciële souvenirwinkeltjes ook aanwezig. We liepen weer terug naar het pleintje en daar was een man acrobatische kunsten aan het vertonen. Weer wat verderop was een nog een behoorlijke jonge jongen met vuur aan het spelen. We gingen aan de rand van het water zitten. De zon was namelijk al bijna onder. We maakten wat foto’s en er werd op onze schouder getikt: “Hello!!” Was het de mevrouw waarvan we foto’s hebben gemaakt op Key Largo. Wat leuk zeg!
We gingen weer zitten en hoorde naast ons een gezin Nederlands praten. Oh lieve help, we waren in Zandvoort! De zon was bijna onder en we maakten nog wat laatste foto’s . We genoten enorm.
Toen de zon onder was, liepen we via Duval Street terug naar ons hotel. Onderweg keken we naar verschillende restaurantjes, maar deze waren echt enorm duur: 35 dollar voor een steak! We liepen weer verder maar kwamen uiteindelijk toch uit bij Duval Square. Ook hier waren de steaks aan de dure kant, maar geen 35 dollar. We besloten te gaan eten bij New York Pasta. We bestelden er een fles wijn bij, want we hadden wederom wat te vieren. Onze twee katten Oliver en Tibbe waren 2 jaar geworden. Proost!
Het eten smaakte heerlijk en we genoten van deze laatste dag Key West. Dit eiland vonden we beide erg leuk. Het straalde vooral veel rust uit. Hier kwamen we zeker nog eens terug. Dan zou ik graag wat meer van het eiland willen zien door middel van bijvoorbeeld een fiets te huren. Ook zou ik graag een keer parasailen en ik zag dat je dat hier ook kon. Deze wens bleef deze vakantie dus onvervuld, maar wie weet een volgende vakantie.
We liepen weer terug naar ons hotel en na een kleine zapronde vielen we in slaap