Donderdag 16 juni: Dallas (TX) – Houston (TX)
Om 6.00 uur worden we wakker door een enorm hard alarm op de telefoon. Er is een Amber Alert uitgegeven van een vermist meisje in deze omgeving. Hartstikke goed dat ze dat doen natuurlijk, maar moet dat om 6 uur in de ochtend? Snel het alarm uit en de ogen gaan weer even dicht.
Iets te snel naar onze zin gaat de wekker om 8 uur. We kleden ons aan en lopen richting het ontbijt. Het is gelukkig niet druk. Het is alleen een beetje jammer dat één van de twee sleuven van het broodrooster het niet doet.
Nadat we verzadigd zijn lopen we terug naar de kamer, pakken we onze spullen en zijn om half 10 uitgecheckt. Als eerste gaan we op weg naar Fort Worth Stockyards. Tien jaar geleden zijn we er ook geweest, alleen hebben we toen de bekende Longhorn Cattle Drive gemist. Totaal niet voorbereid gingen we er heen en tijdens onze late lunch bleek dus deze Cattle Drive geweest te zijn. We hebben destijds dus helemaal geen longhorns gezien daar. Dat gaan we dus dit keer anders doen. Elke dag om 11.30 uur en 16.00 uur is er een Cattle Drive in de East Exchange Ave van Packers Street tot aan Mule Alley. We willen nu op tijd daar zijn, zodat we het zeker niet kunnen missen.
Onderweg wil onze Tom steeds de Express Lane nemen, maar dat willen we natuurlijk niet. We zien bedragen van rond de 5 dollar voorbij komen om over die weg te mogen rijden, terwijl je ook de gewone weg kunt nemen. Het is (nog) niet druk, dus vermijden we liever deze ‘dure’ weg. Het vergt wel wat concentratie om te kijken hoe je dat wél steeds moet rijden. Dallas is wat dat betreft echt een onoverzichtelijke stad qua wegen. Elk knooppunt heeft tien van die fly-overs, die allemaal door elkaar gaan. Maar uiteindelijk rijden we om tien over tien één van de parkeerplaatsen bij Fort Worth Stockyards op. Vrijwel overal is het betaald parkeren, maar als je iets verder weg parkeert, bij Overflow Parking Gravel op de Stockyards Boulevard, dan is het in ieder geval van maandag tot en met donderdag gratis.
We lopen naar East Exchange Ave. Het is nog niet druk in de straatjes. De winkels zijn natuurlijk ook nog maar net open. We lopen een paar winkeltjes in (oh, wat heerlijk… die airco steeds) en rond 11.00 uur zien we in de East Exchange Ave het drukker worden. Iedereen wil natuurlijk een goed plekje voor de bekende Longhorn Cattle Drive.
We besluiten om op een bankje in de schaduw te gaan zitten. Onze hotspot staat aan (we hebben nog bést veel GB’s over ? ) en vermaken ons zo wel even. Het wordt steeds drukker en drukker. Mensen gaan op de stoeprand zitten, het liefst uit de zon. En dan rond tien voor half 12 begint een “spreekstalmeester” te spreken en ons welkom te heten. Hij vertelt wat over het verleden en hoe het allemaal werkt.
Dan komen er een man een vrouw te paard. Zij gaan de longhorns ophalen en iets over half 12 zien we in de verte de longhorns de paarden volgen.
Ze lopen heel rustig door de straat. Ze komen steeds dichter en dichterbij. Wat een prachtige beesten zijn het. Een stuk of 16 longhorns passeren en dan verdwijnen ze de hoek om, terug naar de hokken. De hele Cattle Drive duurt eigenlijk niet zo lang. Nog geen vijf minuten. We hadden ook wel verwacht dat er eigenlijk meer longhorns door de straat zouden lopen. Is dit altijd al zo geweest, of zou dat nu gewoon een stuk minder zijn? We vinden de hele happening iets wat overrated. Wel lijkt het ons erg leuk om gewoon een keer in deze omgeving te slapen. We zien veel restaurants met lekkere dingen op de kaart. Het lijkt ons erg gezellig om gewoon in de avond hier te zijn. Deze gaat op de lijst voor de volgende keer: een nachtje in Fort Worth op loopafstand van dit gebied.
Via de Fort Worth Livestock Exchange en de Viewing brug daarachter, lopen we weer terug naar de auto.
In de buurt zit ook een Tanger Outlet, dus besluiten we om daar eens heen te gaan. We stellen de navigatie in en rijden dan richting de Outlets. Al bedenken we ineens dat we natuurlijk ook nóg naar Houston moeten rijden vandaag. Dat is vanaf de Stockyards 4 uur rijden. Maar we willen ook nog naar Kemah Boardwalk om te kijken of de achtbaan het nu wél doet. Dat zou vanaf de Stockyards 4,5 uur zijn. In eerste instantie lijkt het alsof we de juiste richting op rijden als we naar de outlets rijden. Maar dan moeten we de I-35W op naar het Noorden. Oeh, dat is dan juist weer uit de richting van Houston. We nemen de exit en parkeren de auto bij een Chili’s en zien dan inderdaad dat de outlets aan de Noordkant van Fort Worth/Dallas zit. Houston ligt natuurlijk in het Zuidoosten ten opzichte van Dallas. Niet handig.
We besluiten dan ook om de Outlets te skippen. Wellicht dat Houston wat outlets heeft en kunnen we daar nog wat gaan kijken. We proberen de navigatie op Kemah Boardwalk te zetten, maar onze navigatie wil Kemah Boardwalk maar niet gevonden krijgen. Helemaal niets in Houston vindt hij. Hoezo dat dan? Waarom doet hij het nu ineens niet meer? We stellen de navigatie dan maar in via googlemaps en hopen dat we gewoon de gehele weg bereik van het internet hebben. Circa 5 uur rijden naar Kemah Boardwalk. Aankomsttijd zal 18.00 uur zijn. Uiteraard zullen we onderweg een paar keer stoppen, dus hopelijk lukt het om rond 18.30 uur bij Kemah Boardwalk te zijn. Dan kunnen we ’s avonds mooi op tijd ook nog naar BJ’s Restaurant & Brewhouse. Deze zit op een kwartiertje lopen van ons hotel. Dat lijkt ons wel een leuke afsluiting. Onze vakantie is natuurlijk begonnen in een BJ’s (met mega vermoeide ogen en wat voorgerechtjes), laten we onze vakantie dan daar ook maar afsluiten (maar dan met iets minder vermoeide ogen en gewoon een hoofdgerecht en wellicht de bekende Pizookie).
We zijn nog maar net onderweg, als Martijn ineens bedenkt: Texas bestaat bij Tom Tom natuurlijk uit twee delen. Hij bekijkt welke kaarten hij precies gedownload heeft en inderdaad. Alleen het noordelijk deel is gedownload. Snel downloadt hij ook het zuidelijk deel. Iets verderop, als we Dallas uit zijn, stoppen we even snel om onze navigatie weer op Tom Tom te krijgen (want onder het rijden gaat dat dus niet in verband met veiligheid). Fijn, onze oude vertrouwde Tom doet het weer!
Als we nog ‘maar’ een goed drie uur hoeven te rijden naar Kemah Boardwalk, stoppen we bij een tankstation. Ondanks dat de auto nog niet om benzine vraagt, tanken we hem toch vol. Met die kwart die er nog in zit, halen we het niet tot aan Houston en even een plaspauze is ook wel weer welkom. Tevens wisselen we weer van chauffeur.
Een goed uur later zien we bij Madisonville een Buc-ee’s langs de snelweg. Oeh, inmiddels is het natuurlijk ook wel weer tijd voor een hapje en bij Buc-ee’s hebben ze van die heerlijk verse broodjes.
We lopen Buc-ee’s in en zien dat het niet zo’n héle grote is. Maar nog altijd wel een behoorlijke winkel. We zien de heerlijke broodjes liggen.
Gaan we voor de pulled pork of de brisket versie? We kiezen het laatste. Omdat we vandaag niet al te laat willen eten, besluiten we er eentje te kopen om te delen. We betalen circa 8 dollar en nemen een plastic mesje mee. Alleen, waar gaan we deze opeten? Nergens is plek om te zitten. We lopen dan ook weer terug naar de auto. Dán maar in de airco ons broodje nuttigen.
Het smaakt echt méga lekker. Zo mals. Eigenlijk hadden we er best ieder eentje op gekund, maar nee… dan hebben we straks geen honger meer. We rijden weer verder en dan zien we voor ons een auto met oplegger wat stukken verliezen. Op zijn oplegger zit een auto en het lijkt erop dat zijn rechterachterkant helemaal doorgezakt is. Hij schraapt ermee over de weg. Af en toe geeft dat een vonk. Oeh, dat ziet er niet goed uit. We beginnen wat langzamer te rijden en de auto voor ons probeert ze te waarschuwen. Dan rijdt er een vrachtwagen voorbij en ook hij begint de bestuurder van de oplegger te waarschuwen. Hij lijkt het te snappen, want ook hij begint nu langzamer te rijden en parkeert de auto aan de rechterkant op de vluchtstrook. Ook de vrachtwagen stopt voor hem op de vluchtstrook. Geen idee hoe dat nu dus afgelopen is, maar ik verwacht wel dat hij uiteindelijk uitgelegd gekregen heeft wat er nu precies was.
Rond half 6 rijden we de omgeving van Houston in. Het begint steeds drukker en drukker te worden. Het laatste uurtje richting Kemah rijd ik. Op de Highway 146 zijn ze behoorlijk bezig met wegwerkzaamheden. De gehele snelweg is weg en we moeten via de parallelweg verder. Dit geeft natuurlijk wel een behoorlijke drukte met al die verkeerslichten steeds.
Uiteindelijk rijden we om tien voor half 7 Kemah Boardwalk op.
We parkeren de auto op vrijwel dezelfde plek als drie weken eerder en lopen dan naar de boardwalk. We zien de achtbaan het nog niet doen. Nee he, het zal toch niet? En dan ineens, jaja… we zien een karretje rijden. Woohoo… En nu niet in storing schieten he!
We kopen twee kaartjes voor Kemah Boardwalk Bullet en gaan dan in de rij staan.
Oeh, we zijn al verder dan de vorige keer. Zou het dan toch, eindelijk? Eenmaal boven in het stationnetje zien we dat het niet zo heel druk is en besluiten dan ook om – uiteraard – voor het voorste karretje te wachten. Na twee beurten mogen wij instappen. Oeh, we zitten. Riemen vast en… jaja, we gaan de lifthill op en dan… whoesj,… jeetje, wat gaat hij hard! Hij dendert en dendert maar door. Tot de helft ongeveer. Dan begint hij toch wel af te remmen. Dat is dan weer jammer. Maar nee echt, het was de moeite waard om hiervoor terug te rijden. Wellicht doen we hem zelfs nog wel een keer als we weer eens in de buurt zijn. Althans, als hij het dan doet he ?
Inmiddels heb ik ook al contact gehad met Trudie. Ze volgt onze blog en zijn met elkaar in gesprek gekomen omdat ze, samen met haar man, hier in Houston woont. Nu wil het toeval ook nog zo zijn, dat we vanavond gewoon slapen in een hotel bij hun in de buurt! Houston is behóórlijk groot en wij krijgen het voor elkaar om op nog geen kwartier rijden van hun huis in een hotel te slapen. Het plan is om bij BJ’s te gaan eten, wat redelijk op loopafstand zit van ons hotel en dat blijkt dus het restaurant te zijn waar Trudie en haar man hun eerste date hebben gehad. Hoe toevallig! Ze hebben al wel andere eetplannen vandaag, maar een drankje achteraf, dát kan natuurlijk altijd.
Bij de Starbucks naast Boardwalk Bullet nemen we nog een verfrissend drankje voor onderweg.
Ik heb Trudie laten weten dat we ongeveer 20.00 uur bij het hotel zijn en verwacht dat we rond 20.30 uur wel bij BJ’s zijn. Maar als we de navigatie instellen op ons hotel, dan geeft hij aan dat het een uur reistijd is! Dat betekent dat we iets voor half 9 pas bij het hotel zijn. Jeetje zeg. Daar hebben we even niet op gerekend. Vanochtend was het nog een half uur reistijd verschil tussen het hotel en Kemah Boardwalk. Maarja,… vanochtend… dat is niet net na de avondspits.
Uiteindelijk heb ik er bijna een kwartier van af kunnen rijden (jaja, onze bolide heeft een gaspedaal!) en kunnen we om kwart over 8 inchecken. We krijgen kamernummer 224. We besluiten om snel even een kijkje te nemen in de kamer, maar de koffers nog te laten liggen in de auto. We hebben honger! De kamer ziet er prima uit, mooi groot weer.
Maar dan horen we een piepgeluidje. Wat is dát nu weer? Circa elke 3 minuten horen we het piepgeluidje en na een piep of 4 ontdekken we dat het van de vaatwasser afkomt. Maar we krijgen hem voor geen mogelijkheid uit. De stekker zit achterin helemaal weggewerkt. Ik druk op allerlei knopjes, maar hij gaat gewoon echt niet uit. Ja jeetje, daar hebben we natuurlijk geen zin in, de hele nacht piepjes. We besluiten dan ook om weer terug naar de receptie te lopen. Wellicht kunnen we gewoon een andere kamer krijgen.
Maar jeetje, wat een gedoe weer. Net nu we honger hebben. Met Trudie heb ik afgesproken dat ze rond 21.00 uur bij BJ’s zijn, maar als het zo door gaat, redden we dat niet eens dus. De dame bij de receptie geeft ons een nieuwe kamer: 221. Snel nemen we een kijkje en zien dat de vaatwasser hier uit staat. Nou, dan zal het wel goed zijn. Verder is de kamer vrijwel hetzelfde als nummer 224, maar dan gespiegeld.
Na een ‘quick scan’ keuren we hem goed en lopen we richting BJ’s. Het is circa een kwartier lopen. Exact om kwart voor 9 zijn we bij BJ’s. We krijgen een tafeltje aan de linkerkant van het restaurant en bestellen beide een Nitwit White Ale biertje. Verder neemt Martijn de Spicy Peanut Chicken met Soba Noodles en ik de Pacific Poke Soba Noodles.
Als we nét ons eten voor ons hebben, komen Trudie en haar man Marco binnenlopen. We maken kennis en het is meteen erg gezellig.
Nadat we ons heerlijke eten op hebben, bestellen Martijn en ik nog een bier flight. We zijn tenslotte toch wel benieuwd welke biersmaken BJ’s nog meer heeft.
Uiteindelijk lopen we pas na 23.00 uur met zijn vieren het restaurant uit. Marco vraagt of ze ons wellicht af kunnen zetten bij ons hotel met de auto. Nou, daar zeggen we uiteraard geen nee op.
Voor ons hotel nemen we afscheid van elkaar en lopen dan naar onze auto. Daar liggen onze koffers tenslotte nog in. Als we weer op onze kamer zijn, besluit ik om niet meer aan het reisverslag van vandaag te beginnen. Het is al vrij laat en eigenlijk willen we gewoon even nog kunnen genieten van de laatste avond. We hebben nog drie blikjes Blue Moon in onze voorraad, dus kunnen we die nog mooi even opdrinken, voordat we onze laatste nacht in gaan
Aantal gereden mijlen: 397 (639 km)
Weertype: warm