Donderdag 9 juni: Albuquerque (NM) – Amarillo (TX)
Na wederom een fijne nachtrust lopen we om kwart over 8 naar het ontbijt. We kunnen uit dezelfde 6 gerechten kiezen zoals gisteren. Martijn kiest ditmaal voor de Burque Burrito en ik ga voor de Start Fresh wrap. Het smaakt erg lekker, maar of het allemaal echt gezond is, geen idee. Ik heb nog wel het idee wat gezonds te eten met mijn spinazie en bakje fruit, maar die van Martijn is volgens mij toch wel een caloriebommetje.
Na het ontbijt pakken we onze spullen en rijden we tien over half 10 het terrein van Holiday Inn af. Prima hotelletje! Omdat we niet per se óver de oude Route 66 hoeven te rijden, maar wél wat leuke stops langs die weg willen maken, rijden we gewoon over de snelweg I-40. Via de oude route 66 zou eventueel ook kunnen, deze ligt vrijwel de hele tijd parallel langs de snelweg, maar daardoor kun je niet zo hard (lees: doorrijden), dus vandaar dat we besluiten om gewoon via de snelweg te rijden en dan af en toe via de exit eraf.
We rijden naar het tankstation tegenover het hotel. De auto heeft weer dorst. We vervolgen onze weg en als eerste stoppen we bij Sedillo Travel Center, maar eigenlijk is het gewoon een soort van supermarktje. Ik had eigenlijk gehoopt op wat informatie over de Route 66, maar daarvan kan ik hier niets vinden. Martijn legt me dan ook uit dat ik voor informatie naar een information center moet en dat een travel center spullen te koop heeft voor onderweg. Ah, mijn vergissing. Al hebben ze hier wél verschillende kick-starts! We kopen twee blikjes en bergen deze op in de koelbox. Nu nog wat vroeg om te beginnen met een kick start.
We vervolgen onze weg en zien steeds langs de kant van de weg dat er reclame wordt gemaakt voor Flying C Ranch. Deze is te vinden bij exit 234. Ondanks dat we deze niet op de planning hebben staan, besluiten we wel om er even te stoppen. Eenmaal binnen zien we dat hier méga veel souvenirs te koop zijn. Maar dan ook écht veel. Leuke stop, dat zeker.
Om half 12 zijn we weer onderweg en onze volgende stop wordt bij het Route 66 Auto Museum in Santa Rosa (afslag 275). Na een half uurtje rijden we de afslag af en zijn we bij het museum. In het eerste gedeelte van de hal, zijn wat borden en spullen van Route 66 te vinden. Ook is er een diner nagebouwd. We betalen 5 dollar per persoon en lopen dan de grote hal daarachter binnen. Eén hele grote hal met allemaal auto’s bij elkaar gezet. Als je echt om oude auto’s geeft, is dit absoluut een must stop. Voor ons is het gewoon een leuke stop.
We rijden weer verder en bij afslag 369, een goed uur en een kwartier rijden na het auto museum, stoppen we bij Russell’s Truck & Travel Center. Ondanks dat het een travel center is, zijn hier best wat souvenirs te zien. Maar het gaat vooral om het ‘Free Car Museum’ gedeelte. Er zijn een stuk minder auto’s te bewonderen dan onze vorige stop, maar het is gratis. En dat vinden wij natuurlijk altijd prima. Naast dat er auto’s te bewonderen zijn, zijn er ook behoorlijk wat Route 66 spullen te zien en wat andere spullen uit de vroegere tijd. Erg erg leuk dit!
Eigenlijk hebben we wel zin in een shake en bekijken wat de diner in deze Russell’s Truck Stop heeft, maar ze blijken geen shakes te hebben, alleen eten. Dat slaan we dan over en gaan weer de weg op. Nog geen twee minuten later rijden we de staat Texas weer in.
We rijden nu in het Panhandle gedeelte van Texas. En hiermee rijden we ook weer de Central Tijdzone in. Ofwel, we verliezen een uurtje. Getsie. Ineens is het dus 15.20 uur in plaats van 14.20 uur. Oeh, dat gaat zo wel hard. We hebben eigenlijk nog een stop gepland bij Midpoint Café om een taartje te eten, maar omdat we vanavond naar een pretpark willen wat pas om 19.00 uur open gaat en dus daarvoor iets willen gaan eten, lijkt het ons niet handig om nu nog een groot taartje te gaan eten. Want dan hebben we vanavond geen honger meer.
We rijden daarom door naar de Cadillac Ranch in Amarillo. We nemen afslag 60 en na een goed mijl zien we ineens heel veel auto’s langs de kant staan. Daar móét de bekende Cadillac Ranch zijn. En ja hoor, iets verderop in de wei zien we de auto’s welke met de neus in de bodem staan. Het is behoorlijk druk. Eigenlijk hoopte ik dat we de auto’s zonder mensen op de foto kunnen krijgen, maar dat lijkt utopie. Het is wat dat betreft écht een populaire stop. Vooral voor kinderen. Met spuitbussen tekenen ze van alles op de auto’s. Alhoewel, niet alleen kinderen. Eigenlijk iedereen! Het is echt prachtig om te zien. Een behoorlijk kleurige bedoening. We lopen wat rond en maken foto’s. De spuitbussen laten we liggen. Om ‘kloenies.nl’ erop te spuiten heeft vast geen zin, daar is in mum van tijd toch weer iets anders overeen gespoten.
Dan rijden we iets verderop naar de 2nd Amendment Cowboy (het tweede amendement van de Grondwet van de Verenigde Staten is een onderdeel van de Bill of Rights, dat op 15 december 1791 werd toegevoegd aan de grondwet. Het artikel verbiedt de overheid om het grondrecht op het bezitten en dragen van wapens te schenden).
Vervolgens rijden we door naar het hotel: Holiday Inn. Deze ligt vrijwel naast de bekende Big Texas Steak Ranch. In dit restaurant hebben ze ook een brouwerij. Vandaar dat we een hotel er vrijwel naast hebben uitgekozen, zodat we vanavond daar ook een biertje kunnen doen.
We checken in en krijgen kamernummer 221. Alweer op de eerste verdieping dus. En alweer is het een prachtig grote kamer. Het ziet er allemaal ook vrij nieuw uit.
De koffers worden neergelegd en we bekijken of we ook bij de bekende Ranch naast ons gaan eten, of dat we wellicht ergens anders wat gaan eten en vanavond gewoon alleen bij de Ranch wat gaan drinken. Via Facebook had ik wat tips gekregen om goed kwaliteitsvlees te eten hier in Amarillo, maar eigenlijk is het handiger om gewoon bij de Ranch wat te gaan eten en straks, nadat we het pretpark bezocht hebben, terug te gaan om wat te drinken. We zijn tenslotte ook wel benieuwd hoe het eten bij de Big Texas Steak Ranch is.
We rijden er met de auto heen, zodat we na het eten meteen door kunnen naar Wonderland. Het is behoorlijk druk en we worden op de wachtrij geplaatst. Dat wil zeggen, we scannen een QR code waarmee je op de site komt om je te registreren. Je kunt ook precies zien hoe lang je al aan het wachten bent.
De wachttijd zou circa 35 minuten bedragen, maar na een kwartier krijgen we al een SMS dat onze tafel gereed is. We nemen plaats in het bovenste gedeelte van het restaurant. Wel zo leuk, want nu kun je mooi naar beneden kijken. Er blijkt nét iemand te zijn geweest die geprobeerd heeft om de uitdaging van een 72 oz (ruim 2 kilo) steak menu binnen het uur op te eten, maar we weten niet of dit gelukt is of niet.
We bestellen beide de gestoofde rundvleesstukjes met bourgondische champignonsaus en aardappelpuree. Het duurt even voordat we het eten voor ons neus hebben, maar het was het wachten waard. Echt erg lekker! Het is behoorlijk veel en kunnen dan ook de bijgerechten niet op.
Om kwart over 7 rijden we richting Wonderland. Het is alleen even zoeken waar precies de ingang is, maar als we geparkeerd zijn, lopen we naar de kassa.
Je dient hier een spectatorpass te kopen om over het terrein te lopen en daarnaast dien je een WOW-card te kopen waarop je geld kan zetten. De attracties betaal je namelijk per credit. Omdat we van plan zijn om 4 achtbanen te doen, waarvan er drie 2 credits kosten en één achtbaan kost 4 credits, kopen we voor 20 dollar credits (10 per persoon). De specator pass kunnen we bij de kassa halen, maar de WOW-card is verkrijgbaar naast het spookhuis. We lopen het park in en iets verderop is het spookhuis.
Als eerste lopen we naar Mouse Trap, een Pinfari Zyklon en moeten twee beurten wachten. Maar dat wachten duurt wel lang. Er zijn maar twee jochies aan het werk en zij dienen eerst het karretje met mensen te controleren, dan weg te sturen, om vervolgens datzelfde karretje van helemaal achteraan weer naar voren te duwen. Ach, het heeft wel wat.
Dan mogen wij instappen. Als Martijn het WOW kaartje laat zien om te laten scannen, zegt de jongen ‘het is goed zo’. Hm, oké… Houden we dus 2x 2 credits over. De baan is verrassend soepel. Ik had eigenlijk verwacht dat het niet zo’n subtiele baan zou zijn, maar door de trillingen kriebelt het alleen wat aan de voeten. Maar onsubtiel is hij zeker niet. Leuk!
Helemaal achter in het park vinden we Hornet, een Vekoma Custom. Maar we zien helemaal geen personeel. We wachten een minuut maar er komt niemand aan. Eerst maar de andere achtbanen doen dan? Wellicht komt er zo nog wel iemand in dit gedeelte van het park. Het is natuurlijk ook niet echt druk in het park, dus zal het personeel op verschillende attracties zijn gezet.
Onze volgende baan wordt Texas Tornado. Ofja, althans… We lopen naar het stationnetje, maar er is echt niemand daar. Of toch wel? In het tweede karretje zit een medewerker verstopt. Hij was wat aan het slapen, of weet ik wat. Hij vertelt ons dat er minimaal 10 mensen in het karretje moeten zitten voordat de baan mag rijden. We wachten een goed tien minuten, maar er komt maar niemand de attractie in. Jeetje zeg. Wat is dit nou toch weer? We besluiten om dan maar de achtbaan ernaast te doen. Die gaat per karretje, dus hoef je niet per se op andere mensen te wachten.
De Cyclone is een Miller Wilde Muis en je kunt ook maar met één persoon in het karretje. Ik stap als eerste in en zonder dat ik vastgezet word, zit ik al op de lifthill. Ik kan me ook niet echt ergens anders vasthouden dan aan de rand. Eenmaal boven en door de bochten, vlieg ik steeds van mijn kussentje af in het karretje. Ik kan er niet uitvliegen, maar echt comfortabel voelt dit niet. Een hele aparte ervaring dit. Ook Martijn vindt de baan niet echt tof.
Dan zien we twee dames naar boven lopen, naar het stationnetje van Texas Tornado. Snel gaan we ook de rij in en achter ons lopen ook twee mannen. Jaaaaa, kom maar. Gaan met die banaan! Maar eenmaal boven, wachten we wederom een goed 10 minuten en dan besluiten de twee meiden de rij te verlaten. Nee, doe niet. We willen graag deze doen! Na nog eens vijf minuten wachten, komen er twee andere meiden. Yes, kom maar! Eén van die meiden zegt ons wat andere vriendinnen te willen bellen. Maar echt lukken wil dat niet volgens mij. Ze krijgt ze niet te pakken geloof ik.
Inmiddels is de lucht enorm donker geworden en zien we in de verte bliksem. Hopelijk kunnen we de baan snel doen, want als het echt gaat onweren, zullen wellicht de banen dichtgaan. En we willen natuurlijk wel een bingo kunnen halen.
Dan komen er ineens zes jongens aangelopen. En hebben we dus een vrij volle achtbaan. Eindelijk! Er wordt 2x 4 credits van onze WOW-card afgehaald en dan rijden we de lifthill op. Heel subtiel is de baan niet, maar wel soepel. En verrassend leuk! Vooral het gedeelte in de tunnel is echt te gek. Ja, dit was wel het wachten waard. Eigenlijk willen we hem nog een keer doen en gelukkig gaan er weer genoeg mensen mee de rij in om hem te kunnen doen. We besluiten ter plekke dat we ook niet meer naar Hornet gaan kijken of daar toevallig een personeelslid staat om de achtbaan te bedienen. Dan maar geen coaster-bingo. We willen deze gewoon nóg een keer. En omdat ze bij Mouse Trap onze kaart niet gescand hebben, hebben we gewoon precies genoeg voor nog een ritje op deze baan. Leuk! Inmiddels is het ook meer aan onweren. Om ons heen steeds verschillende lichtflitsen. Eigenlijk best eng zo. Maar ach, we laten ons niet kennen.
Na deze achtbaanrit willen we eigenlijk de Texas Tornado nog fotograferen. Maar het is over met de pret. Blijkbaar gooien ze de baan dicht, want ik zie allemaal mensen teruglopen uit de rij. Snel lopen wij terug naar de auto, voordat het losbarst met de regen.
Inmiddels is het bijna 21.00 uur. Als we nog wat biertjes willen drinken bij The Big Texas Steak Ranch én het verslag wil gaan schrijven, wordt het wel erg laat. We besluiten dan ook om het verslag naar morgen door te schuiven. Het is tenslotte vakantie en we willen eigenlijk ook gewoon kunnen genieten van de biertjes, in plaats van snel snel snel, want ik moet nog wat tikken op de laptop.
We rijden weer terug naar het hotel en om kwart voor 9 lopen we naar The Big Texas Steak Ranch. Gelukkig is de ranch open tot half 10 en hebben we dus nog een goed drie kwartier voor een biertje. We lopen via het gras naar de Ranch, dat is iets korter dan via de gewone stoep. Want inmiddels begint het ook te druppen. Als we bijna bij de ranch zijn, zien we een hek met prikkeldraad. Ohnee he, we moeten toch niet helemaal teruglopen? Maar dat valt gelukkig mee. Er zit een vrij groot gat in het hek, dus daar kruipen we doorheen.
Eenmaal bij de Ranch is het niet druk meer. Al hoef je voor wat te drinken bij de bar niet in de rij te staan. We nemen plaats aan de bar en bestellen voor ons beide een flight met 4 bieren: de Pecan Porter, de Bomb City Bock, de Wiskey Barrel Stout en de Belgian Tripel. Vooral deze laatste smaakt echt gevaarlijk lekker. Hij drinkt erg goed door en met 10% alcohol komt hij wel even binnen.
Als we onze biertjes op hebben, lopen we weer terug naar het hotel. Inmiddels is het wel gaan regenen helaas. Al is het maar miezerregen. Eenmaal terug op de kamer zijn we blij dat we besloten hebben om niet meer te gaan typen. Morgen staat er immers weer wat kilometertjes rijden op de planning en dat kan dan mooi gecombineerd worden.
Aantal gereden mijlen: 322 (518 km)
Weertype: warm, rond de 31 graden