Zondag 5 juni: Fort Stockton (TX) – Carlsbad (NM)
Na een goede nachtrust worden we wakker, kleden ons aan en lopen dan richting het ontbijt. Dat ziet er allemaal weer prima uit. Al lijkt het broodrooster niet te werken. De ontbijtmedewerkster begrijpt niet hoe dat kan, hij zou het gewoon moeten doen. Dan ineens ziet ze waarom het broodrooster het niet doet: óf je stopt de stekker erin! Goedemorgen.
Als we bijna klaar zijn met ontbijten, zien we ineens verschillende blaadjes op de muur hangen dat mondkapjes verplicht zijn. Uh? Is dat nu nog ja? We zien om ons heen inderdaad verschillende mensen met een mondkapje, maar ook genoeg zonder. Nou, we geloven het verder wel. We gaan nu in ieder geval niet ons mondkapje halen uit de kamer. We zijn tenslotte bijna klaar met ontbijten.
Eenmaal terug op de kamer pakken we de koffers in en zijn we om 10 uur uitgecheckt. Voordat we de weg op gaan, tanken we de auto nog vol bij het tankstation wat naast het hotel gelegen is. Dat zal hem goed doen, de tank was echt vrij leeg. Dan stellen we de navigatie in op Guadalupe Mountains National Park. Een goed twee-en-een-half uur rijden.
Martijn pakt de papieren uit onze roadbook erbij en ziet dat er in het nationale park helemaal geen gelegenheid is om wat te eten. Hm, we hebben nog geen lunch of iets dergelijks gekocht. Laten we dat maar onderweg ergens doen bij een tankstation dan. Maar een hele tijd zien we helemaal geen tankstation naast de weg. Jeetje zeg, we zullen er toch zeker wel tegenkomen? We moeten nog vrij lang op deze I-10. Na een half uur rijden zie ik dat er bij afslag 212 een tankstation zit. Snel er maar af, voordat we er voorbij rijden en voorlopig weer niets tegenkomen.
Bij de Valero kopen we een Italiaans broodje en een soort broodje met amandelspijs (bearclaw) en bergen deze op in onze koelbox welke op de achterbank staat. Daar zullen we de lunch wel mee door moeten kunnen komen. We rijden de snelweg weer op en de cruise controle gaat aan. Er is onderweg eigenlijk helemaal niets te zien. Het is één hele lange weg rechtdoor met af en toe een flauwe bocht.
Wel mag je hier 80 mijl per uur (dat is 128 per uur). Dat rijdt heerlijk door. Na een goed uur rijden gaan we bij Van Horn de snelweg af en rijden we verder over de Highway 54. Het landschap verandert in iets meer heuvels en bergen om ons heen. Dat is toch wel een stuk mooier om doorheen te rijden.
Net voordat we bij Guadalupe Mountains NP zijn, rijden we highway 62 op en rijden we een andere tijdzone in. Hierdoor gaat onze tijd een uur naar achteren. Handig, we winnen dus een uurtje!
Nog iets verder zien we het welkomstbord van het Nationale Park. Gewoon, langs de highway. Ik dacht altijd dat dit bij het Nationale Park zou zijn, maar niet dus?
Vervolgens rijden we het parkeerterrein bij het visitor center op. We lopen naar binnen en er zitten twee mensen achter de desk. Een man en een vrouw. We spreken de man aan met de vraag wat er precies te doen is hier, want we zagen dat dit vooral een wandelpark is en dat je er niet echt met de auto doorheen kunt rijden. Maar echt scheutig is de man niet met zijn informatie. Hij wijst naar het plattegrondje wat op de desk ligt. Hier zijn door middel van verschillende kleurtjes en cijfers aangegeven welke routes je kunt lopen. Maar hij vertelt er niets over. We zijn eigenlijk gewend dat een medewerker van een Nationaal Park je (vaak iets te veel) informatie geeft over het park. Maar deze man zegt verder helemaal niets. O,… ké… We krijgen van hem nog wel een plattegrondje en dan vraagt hij of we een parkenpas hebben. Ja, die hebben we. Of we die dan voor aan onze spiegel willen hangen als we gaan wandelen. Prima joh. We krijgen nog wel van hem zo’n label mee waar je de pas in kunt doen en dan op kunt hangen, want degene die we al hebben, ligt ergens opgeborgen in onze koffers. Op het plattegrondje zien we ook meteen waarom het welkomstbord van het park gewoon langs de weg staat. De gewone weg gaat namelijk door het park heen. Grappig.
We lopen nog wat door het museum en winkeltje rond en kopen twee bestek-sets voor onderweg van bamboe en lopen dan weer terug naar de auto. Er zijn vier wandelingen te doen, zien we op de plattegrond. Waarvan er drie eigenlijk té ver zijn voor ons (5 kilometer tot bijna 14 kilometer). Maar degene met de minste aantal kilometers lijkt ons wel wat. Deze vertrekt vanaf het visitor center en is 1,2 kilometer. Het is een vrij eenvoudig en begaanbaar wandelpad en is helemaal verhard. We worden wel helemaal gek van het ontzettend harde geluid van één of andere tor, kever of wantsen… geen idee wat het is.
Na een goed tien minuten wandelen komen we aan het eind van het wandelpad. Hier liggen de overblijfselen van het oude Pinary Station, dat in 1858 en 1859 een stopplaats was voor de postkoets die de 2800 mijl lange Butterfield Overland Mail Route reed (van St. Louis naar San Francisco, via de zuidelijke staten). Volgens het contract met de U.S Post mochten ze daar maar 25 dagen over doen. En dat dus met een koets en zes paarden ervoor. Nou, ik geef het je te doen! Niet voor te stellen dat je een brief post en dat die dan pas na 25 dagen aankomt op je bestemming. Al vragen we ons wel af hoe je, in die tijd, iemand kent in St. Louis terwijl je dus in San Francisco woont. De telefoon was tenslotte ook nog niet uitgevonden.
We lopen weer terug en nadat we even bij het visitor center weer onze mails, whatsapp en facebook hebben bijgelezen, besluiten we om richting Frijole Ranch History Museum te rijden. Dit ligt iets verderop langs de highway 62. Maar als we af willen slaan, zien we dat dat gedeelte gesloten is. Jammer. We besluiten om dan maar door te rijden naar het hotel. Al bedenken we wel dat we nog een lunchpakketje achter in de koelbox hebben liggen. Iets verderop zien we een parkeerplaats met verschillende picknickgelegenheden. Daar nuttigen we ons broodje en de bearclaw. Doordat de tijd een uur naar achteren is gegaan, is het nog maar kwart voor drie. Heerlijk om een keer zo vroeg naar het hotel te rijden.
Nadat we onze lunch op hebben, rijden we weer verder. Iets verderop is Carlsbad en daar hebben we vannacht ons onderkomen. Het is nog ruim een half uur rijden naar ons hotel. Als we nog geen tien minuten onderweg zijn, rijden we de staat New Mexico in.
Vervolgens na een goed twintig minuten zijn we bij ons hotel ‘Home2Suites’. Een partner van de Hilton Groep. Van buiten ziet het er echt prachtig, modern en heel fris uit.
We checken in en krijgen kamer 330 toegewezen. Als we binnenkomen, zien we een prachtig grote, schone maar vooral een heel opgeruimde kamer. Heel clean. Het voelt heel goed. Op de TV staat: welkom Martijn. Hey, en waar is ‘mrs Linda’? Ach ja…
We halen de koffers op en als we op de bank neerploffen is het nog maar net drie uur geweest. Martijn kijkt of de laptop wellicht via de HDMI kan op TV… en dat kan! We hebben eigenlijk wel zin in een middagje rustig aan en zetten via Videoland het programma ‘Kopen zonder Kijken’ op. Altijd leuk om te zien. We pakken onze zak chips erbij en wat drinken. Heerlijk zo’n zondagmiddag.
Na Kopen zonder Kijken zetten we de TV op youtube met wat achtergrond muziek en begin ik alvast aan het verslag.
Martijn bekijkt ondertussen de opties over de Tom Tom via Android auto. Onze eigen TomTom (via niet gehele legale weg geïnstalleerd op de mobiele telefoon ?) doet het niet via de Android Auto, maar Waze en AmiGo wel. Echter, omdat deze alleen met online kaarten werken doen deze het niet als we geen internet hebben (met onze TravSim). En dan kunnen we dus niet via het grotere scherm in de auto de navigatie volgen, maar zitten we op het kleine schermpje van onze smartphone te turen. Hij vindt een optie om 7 dagen gratis te proberen. Top!
Rond half 7 vinden we het tijd om ergens wat te gaan eten. Naast ons hotel zit een brouwerij. Daar hebben we dit hotel eigenlijk stiekem voor uitgekozen, maar wat schept mijn verbazing. Op zondag is hij gesloten! Nou ja zeg. Het staat inderdaad ook op de site van de brouwerij. Woopsie, goede voorbereiding Linda! Dan rijden we maar naar Denny’s. Daar komen we ook erg graag. De TomTom werkt prima op de Android Auto. Voelt toch vertrouwd ? Straks maar even voor een maandje een abonnement afsluiten voor 3,99 euro.
Dat is alleen wel even een stukje door Carlsbad rijden. Zien we meteen wat voor dorpje het is. Maar dat blijkt niet heel veel te zijn. Het is vooral erg rommelig. Bij Denny’s is het totaal niet druk en mogen meteen plaatsnemen.
Martijn neemt zijn favoriete gerecht hier: de Bourbon Chicken Sizzlin’ Skillet. Ik wil eigenlijk mijn favoriete gerecht nemen (de Pot Roast), maar ik zie dat deze iets anders is dan gebruikelijk. Het is tegenwoordig een bowl en ziet er op het plaatje ook niet zo lekker uit dan dat ik me kan herinneren. Laat ik dan gewoon iets anders proberen, wat ik nog nooit gehad heb: de Country-Fried Steak.
Als ik nog maar net drie slokken heb genomen van mijn Cola Light vraagt de serveerder al of ik wellicht nog wat erbij wil. Nou graag, lekker. Het eten laat wel even op zich wachten, maar dat zijn we eigenlijk nu wel wat gewend, door de gevolgen van de Corona-tijd. Vervolgens komt ons eten en krijgen we gewoon wederom ons drinken bijgevuld. Mijn country-fried steak is eigenlijk gewoon een hamburgerschnitzel. Ofwel een hamburger met een krokant jasje en het smaakt erg lekker.
We zitten echt ram vol en hoeven dan ook geen toetje. Onderweg terug naar het hotel tanken we de auto wederom vol. Blijkbaar was het niet zo’n hele zuinige rijdag vandaag. Ook maken we weer een stop bij de Walmart, maar kunnen ook hier de pijnstillers voor vriendin Jessica niet gevonden krijgen (wellicht toch maar een ander merk proberen, Jes?)
Bij binnenkomst in het hotel zien we op de TV daar dat het uitzonderlijk warm is. Ja, dat voelden wij ook wel ?
Eenmaal terug op de kamer tik ik het reisverslag verder af. Omdat we vandaag niet geslaagd zijn om bij de brouwerij wat te gaan drinken, besluiten we maar om onze eigen proeverij te houden. We hebben tenslotte nog een hele doos vol met blikjes van Shiner.
De avond is nog jong, dus gaan we zo nog maar wat series of programma’s bij kijken. Is weer eens wat anders dan de TV standaard op Nick@Nite af te stemmen en voor de zoveelste keer een paar afleveringen van Friends te kijken.
Morgen staat er wederom een Nationaal Park op het programma: Carlsbad Cavern National Park. Voor dit park hebben we van te voren een tijdslot moeten reserveren. We hebben maar voor een vroeg tijdslot gekozen, zodat we daarna weer verder op pad kunnen. Na Carlsbad Cavern NP rijden we via de UFO’s in Roswell naar Ruidoso voor onze overnachting.
Aantal gereden mijlen: 246 (396 km)
Weertype: heet… wederom rond de 37 graden.