Dinsdag 31 mei: Gruene (TX) – San Antonio La Cantera (TX)
Wederom heerlijk geslapen, al was het bed van ons vorige adres nét wat lekkerder. En alweer word ik eerder dan dat de wekker gaat wakker. Martijn niet, die slaapt nog lekker door totdat de wekker van de telefoon gaat.
Langzaam worden we wakker en springen we onder een verfrissende douche. Zelden komen we een douche tegen waar Martijn ook gewoon onder kan staan. Deze is zelfs zo hoog gemonteerd dat ik gewoon op mijn tenen moet gaan staan om bij de douchekop te kunnen. Als we helemaal gereed zijn voor het ontbijt, moeten we nog een goed tien minuten wachten. Bij dit hotel kun je maar van 8.30 uur tot 9.30 uur ontbijten, dus vandaar dat we er op tijd zijn. Dan om exact half 9 openen de deuren waar je het ontbijt kunt halen. Dit keer geen bagels, toast of ontbijtgranen, maar kun je een soort quiche, worstjes, wat warme appels met kaneel, blauwe bessenbroodje of een muffin met witte jus bestellen. Op het ander tafeltje liggen wat koekjes, mini-croissantjes en een bakje met vers fruit. Een bekertje jus d’orange en wat koffie erbij en we gaan in de serre zitten. Oeh, die koffie… die smaakt echt ongelooflijk lekker! Je hoort vaak dat koffie in Amerika heel erg slap is, maar de laatste jaren vinden wij dat eigenlijk best meevallen. En deze koffie hier is echt mega lekker. Bijna (ik zeg bijna) lekkerder dan onze Nespresso thuis.
Na een goed twintig minuten zijn we klaar met ontbijten en lopen we terug naar onze kamer. De koffers zijn al vrijwel ingepakt, dus zijn we ook snel klaar om te vertrekken. Ja, dit hotel is ábsoluut een aanrader. Ze scoren hoog op Booking en ik begrijp ook wel waarom. Hier komen we zéker nog een keer terug. Dan rijden we de I-35 op richting San Antonio. Het is ongeveer drie kwartier rijden naar Six Flags.
Tien voor half 11 rijden we het terrein van Six Flags op. Uiteraard is er een kleine rij voor de parkeerkassa en uiteraard kies ik de verkeerde uit. Het lijkt alsof de andere rijen veel sneller gaan, maar nee… laten we ons daar niet druk over maken. Daar is het veel te heet voor.
Nadat we 32 dollar (ik herhaal: TWEE-EN-DERTIG dollar) hebben betaalt om te mogen parkeren, mogen we de auto vrij vooraan neerzetten. Ergens hoop ik dat we voor dit bedrag onze parkeerplek gekocht hebben, maar ik ben bang dat we die na vandaag weer terug moeten geven.
Het is inmiddels na half 11 en dat betekent dat het park geopend is. We mogen van de security gewoon doorlopen en bij de entree laten we onze thuis-gekochte tickets zien. Eenmaal binnen in het park pakken we een plattegrond en lopen meteen een souvenirwinkel binnen. Zo, daar staat de airco tenminste aan. Jeetje, wat is het – nu al – warm zeg. Helaas zien we geen leuk T-shirt om mee naar huis te nemen.
Dit park heeft op dit moment 10 achtbanen. De 11e zijn ze aan het bouwen. We hoopten dat deze nu al geopend zou zijn, maar helaas. Ze zijn nog volop bezig. Geen Dr. Diabolical’s Cliffhanger voor ons.
Van de tien achtbanen hebben wij er 7 gedaan in 2012. Destijds vonden wij dit park echt geen prettig park. Weinig schaduw en personeel wat niet doorwerkte of chagrijnig was. Waarschijnlijk hielp het weer ook niet echt mee. Mega warm. We zijn erg benieuwd hoe dat nu dan gaat zijn, want het is wederom erg heet.
Als eerste lopen we naar Iron Rattler. In 2012 was dit nog een gewone houten achtbaan, maar sinds 2013 is deze omgebouwd door RMC, waardoor er een stalen track overheen zit. Ik citeer uit ons verslag van 2012 over deze houten achtbaan: “ We hoeven nu maar twintig minuten te wachten. Hij is behoorlijk lang… alleen, we vinden hem niet leuk! Wat een RAMMELBAK! Hij schudt overal heen, maar niet naar de juiste kant. Niet één meter van de baan is leuk! Ja, vooruit…. Een metertje of 3 wanneer hij door een tunnel gaat. Dat gedeelte is nog wel leuk, maar de rest. Martijn roept meteen weer: de fik erin! Dat gaat een heerlijk grote BBQ worden, ik doe mee!”.
Nou, hij is dus niet afgefikt, maar ze hebben hem omgebouwd. Ook prima. Althans, dat gaan we nu beleven. We wachten ongeveer 20 minuten en mogen dan bij een poortje gaan staan. Maar we willen hem eigenlijk vooraan doen, waardoor we een beurt moeten wachten. Nou, dat is prima hoor. De rit is echt heerlijk! Wat een baan zeg. Zo smooth, zo intens… Over de heuvels wordt je gewoon uit je stoeltje gegooid. Ja, nú is hij wel leuk ja!
Daarna lopen we naar de tweede achtbaan welke we nog moeten afvinken: Wonder Woman Golden Lasso Coaster. Een achtbaan soort welke wij nog nooit gedaan hebben: RMC Single Rail. Maar als we het Rockville gedeelte willen inlopen, zien we dat dit gebied pas om 12.00 uur open gaat. Ach, dat is over een goed tien minuten al. Mooi. We gaan zitten op een stoeprand in de schaduw. In de zon is echt geen optie. Het zweet gutst gewoon van het lichaam. Afgelopen dagen waren het ook warme dagen, maar een stuk minder vochtig. Nu blijft het zweet gewoon over je lichaam lopen.
Iets voor 12 begint zich een clubje te vormen bij de streep. Wij besluiten om dan ook maar te gaan staan, maar dat is best pittig, zo in de zon. Exact 12 uur mogen we het gebied in. Uiteraard loopt iedereen naar Wonder Woman. We wachten ruim 10 minuten en mogen dan plaatsnemen.
Omdat je niet naast elkaar, maar ieder apart in een karretje achter elkaar zit, kan maar één van ons tweeën voorin zitten. Omdat Martijn langer is, mag ik van hem plaatsnemen in het eerste karretje. De beugels gaan dicht en oef… dat zit eigenlijk niet zo heel prettig. Best wel strak. Dan naar boven en vrij stijl naar beneden. Jeetje, wat rammelt de baan zeg. Net bij de laatste bocht merk ik dat ik mijn benen ook niet goed kwijt kan en dat de kramp erin schiet. Ik kan echt geen kant meer op met mijn benen. Laat de rit snel over zijn, ik wil eruit! Ook Martijn laat me weten dat deze rit hem totaal niet bevallen is. Dat begon al bij hem met het instappen. Doordat hij wat langer is, kon hij niet goed door de beugel heen om vervolgens de gehele rit gewoon totaal verkeerd te zitten. Nee, deze baan is echt absoluut niet onze baan.
De derde baan die we nog moeten doen is Batman the Ride, een S&S 4D Wing Coaster. Ook absoluut niet één van onze favoriete coastersoorten. Maar we zien hem helemaal niet rijden. Hm… En inderdaad, hij blijkt gesloten te zijn en men weet ook niet of hij vandaag nog open gaat. Hè, wat jammer nou! Nu kunnen we geen Coaster-Bingo meer halen. Echt jammer (uh huh – het sarcasme druipt er vanaf).
Inmiddels hebben we honger gekregen en lopen we terug naar ChopSix, waar we vanochtend langs liepen. Tegenover ChopSix zit Thirsty Buffalo Saloon en daar verkopen ze tapbier. Dat lijkt ons met dit weer echt heerlijk verfrissend. Maar we schieten zowat achterover als we vragen naar de prijs: 14,99 dollar voor één biertje. Wellicht is het een halve liter, maar 15 dollar vinden we toch écht wel wat veel. Nee, zulke grote alcoholisten zijn we nou ook weer niet. We besluiten om gewoon maar wat frisdrank bij het eten te bestellen.
ChopSix valt in dezelfde categorie als Panda Express. Ook hier verkopen ze Orange Chicken. Yum! Ik ga alvast een plaatsje in de schaduw zoeken en als Martijn later met het eten komt, vertelt hij me dat we het eten gratis hebben gekregen. Zowel zijn als mijn Credit Card deed het niet met betalen. Martijn vroeg of hij dan ergens bij een ATM cash kon pinnen, maar ook dat kan niet in het park. Omdat ze ons eten al opgeschept hadden, vonden ze het zonde om weg te gooien en hebben we het dus zo, zonder te betalen, meegekregen. Hartstikke leuk natuurlijk, maar eigenlijk hadden we liever gewoon betaald. We weten nu even niet of onze beide CC’s zijn geblokkeerd en dienen nu daar weer achteraan te gaan.
Het eten smaakt overigens erg prima. Vooral de Orange Chicken is mega mals. Nadat we onze lunch op hebben, besluiten we dat we eigenlijk niet zo heel veel zin meer hebben in wachtrijen (en vooral niet in wachten in de zon). Al lijkt het alsof er toch wel wat veranderd is in de tussentijd qua zonneschermen bij de attracties. In onze beleving was dit tien jaar geleden een stuk minder hier. Nu ziet het park er gewoon prima uit. Het ligt in een soort cliff ofzo, waardoor de omgeving er prachtig bij ligt. We besluiten om richting Superman Krypton Coaster te gaan. Deze hebben we tien jaar geleden dus al wel gedaan en vonden we toen erg leuk. We wachten een goed half uur en stappen dan ergens in het midden in. Voor een ritje voorin, staat een behoorlijke rij en daar hebben we nu geen zin in. Deze B&M Floorless coaster is ook nu weer helemaal goedgekeurd. Hij is gebouwd tegen de cliff en daardoor ga je sommige stukken ineens langs de rand naar beneden. Erg geweldig gedaan.
We lopen weer langs Batman the Ride, maar nee… nog steeds gesloten. Dan pikken we een ritje met Pirates of the Deep Sea mee. Een darkride waarbij je met schieten punten kunt halen. We schieten beide erg fanatiek, maar je ziet eigenlijk niet waarop je exact richt. Het is maar gokken wat je doet. Martijn behaalt 429 punten en ik 410. Dat had beter gekund. Helaas.
Eigenlijk zijn we wel een beetje klaar met het park (lees: het warme weer). We besluiten om nog een keer naar Iron Rattler te lopen. Als de wachtrij niet al te lang is, willen we daar nog wel een ritje mee maken. We gaan in de rij staan en horen dan dat er een storing is. Je mag in de rij blijven staan of verlaten. Sommige verlaten de rij, maar wij blijven gewoon staan. De rij is namelijk erg goed overdekt en daardoor niet zo warm. Na nog geen vijf minuten horen we dat de achtbaan het weer doet. Goed besluit dus om gewoon te blijven staan. Na nog eens 25 minuten wachten, mogen we helemaal achterin plaatsnemen. Als we boven zijn, doen we de handen weer in de lucht, maar al snel pakken we de beugel vast. Oeh, nee… hier achterin is het niet fijn om de handen in de lucht te doen. Net iets te intens, net iets te heftig. Wel leuk, dat wel.
Dan lopen we weer terug naar de ingang. Inmiddels is het kwart over 4 en vinden we het wel genoeg geweest voor vandaag. Tien jaar geleden was het waterpark ook geopend, waardoor we de halve dag hier in het zwembad gelegen hebben. Helaas is deze nu gesloten.
De navigatie stellen we in op ons volgende onderkomen: Drury Inn. Een hotelketen waar we eigenlijk nog niet vaak hebben geslapen. Of wellicht nog nooit? Dat zou ik toch eens terug moeten zoeken. Het is niet ver rijden en in een tien minuten staan we voor ons hotel.
We checken in en krijgen kamernummer 1013 toegewezen. Op de tiende verdieping inderdaad. Ook krijgen we te horen dat we tussen half 6 en 7 gratis hapjes kunnen nuttigen en we krijgen een coupon mee waarmee we tijdens deze ‘happy hour’ ieder drie drankjes mogen bestellen.
Met de lift gaan we naar de tiende verdieping en bekijken de kamer. Deze ziet er prima uit!
Dan lopen we weer naar beneden om de koffers op te halen. Buiten komt een Dodge Charger aanrijden, maar niet zo maar één. Eentje die gepimpt is met een Pac-Man opdruk. Ik vraag of ik wat foto’s van mag maken en uiteraard mag dat. Hij bedankt me zelfs hiervoor en waardeert mijn interesse. Maar jeetje zeg, wát een gave bak!
Als de koffers geïnstalleerd zijn op de kamer, zien we dat het nog ‘maar’ kwart over 5 is. Dat is te vroeg voor happy hour. Ik begin daarom maar alvast op de kamer met het reisverslag. Rond 18.00 uur besluiten we om de laptop mee naar beneden te nemen. Het is redelijk druk bij de hapjes, maar we vinden toch nog een leuk plekje. Je mag uit van alles kiezen. Zowel eten als het drinken. Martijn gaat voor een Cuba Libre en ik voor de Tom Collins.
Qua hapjes kun je uit verschillende dingen kiezen: een gepofte aardappel, bonen, wat groente, broodjes en pulled pork. Of een hotdog, soep of sla. Ook nachos met kaas staan klaar. Jeetje, onze planning is eigenlijk om bij het naastgelegen Applebees wat te gaan eten, maar hebben we daar dadelijk nog wel zin in? We eten voor nu in ieder geval twee broodjes met pulled pork en daarna nog een hotdog. Uiteraard bestellen we ook nog wat drinken erbij. Nu neem ik de Margarita en Martijn de Cherry Vodka Sour. Nog net voor 7 uur bestellen we onze derde drankje: een rosé moscato.
Waren we vanmiddag nog geen alcoholisten, daar is nu niets meer van te merken. Als het maar gratis is! Iets na zevenen lopen we weer naar de kamer om de laptop weg te leggen. Als we de kamer uitlopen en de deur dichttrekken, bedenken we ineens dat we de kamerpasjes niet bij ons hebben. Handig! Beneden bij de balie vragen we om een derde pasje en dan lopen we naar de Applebees. Deze vestiging zit gewoon tegen het hotel aan, dus binnen 30 seconden zijn we er. Het is totaal niet druk en we bestuderen een tijdje de menukaart. De Four Cheese Mac & Cheese met kip is eigenlijk al járen mijn favoriet bij Applebees. Maar is dat nu niet te machtig, na het eten van Drury? Ach, kan mij het schelen. Ik heb er gewoon zin in! Martijn heeft zin in de Bourbon Street Chicken & Shrimp en laat dat nu net in 2 for $ 32 menu zitten. Je hebt overigens ook gerechten voor ‘2 for $ 24’, maar in die gerechten hebben we nu geen zin in. 2 for $32 betekent dat we naast onze hoofdgerechten ook nog een gedeeld voorgerecht mogen kiezen, of beide een side-salad. Deze laatste kiezen we met blauwe kaas dressing. Uiteraard zijn we nog niet uitgedronken, dus nemen we er beide een biertje bij. Martijn de normale Sam Adams en ik ga voor de Blue Moon.
De salade smaakt erg lekker, maar het is wel een behoorlijke kom. We kunnen ons niet herinneren dat deze eigenlijk altijd zo groot zijn. We eten dan ook niet alles op. Dat zou natuurlijk zonde zijn van onze eetlust van het hoofdgerecht. Niet lang daarna komen onze gerechten.
Het smaakt ons allemaal erg lekker, maar ik krijg de pasta niet helemaal op. We vragen of we de salade mee mogen nemen in een to-go bakje. Uiteraard mag dat. Ook vragen we er wat extra blauwe kaas dressing bij. Ze komt terug met twee bakjes om onze salade in te doen. Omdat ik ook mijn pasta niet op krijg, doe ik mijn pasta ook maar bij de salade. Koude pasta smaakt eigenlijk net zo lekker. Wellicht dat we deze morgenmiddag kunnen nuttigen. Niet dat we bij Seaworld niets willen kopen om te eten, maar het is gewoon te zonde om weg te gooien.
Dan bedenken we dat we deze bierglazen van Applebees eigenlijk wel erg tof vinden, maar helaas.. ze zijn niet te koop. Wel hebben ze hele leuke (enorm grote) cocktailglazen met Applebees te koop, maar deze glazen zijn wel erg zwaar. Niet handig als je maar 23 kilo mag meenemen in de koffer. Nee, die bierglazen. Dat was leuk geweest. Maar helaas.
Eenmaal terug op de kamer tik ik het verslag af en gaan we een keer vroeg slapen.
Aantal gereden mijlen: 45 (72 km)
Weertype: te heet, 35 graden
Aantal coasters: 3