Zaterdag 4 juni: Big Bend National Park (TX) – Fort Stockton (TX)
Iets voordat de wekker gaat worden we wakker, maar we hebben eigenlijk nog geen zin om op te staan. Ofwel, de wekker gaat op een half uurtje later en we dommelen nog wat in. Maar om 8 uur gaat toch echt de wekker. We staan op en pakken onze spullen in. Bij dit motel zit geen ontbijt inbegrepen. Om half 9 opent de convenience store om de hoek van onze lodge, dus zijn we benieuwd of we daar iets te eten kunnen kopen.
Vanaf onze lodge beginnen ook een paar verschillende trails. We besluiten deze niet te gaan lopen, maar er staat wel een ranger en aan haar vragen we wat ze ons adviseert om naar toe te gaan. We zijn maar één dag hier en we willen eigenlijk niet gaan wandelen vandaag. We krijgen van haar een plattegrond mee en daarop tekent ze de route welke we vandaag mooi kunnen volgen: Vanaf Chisos Basin, via de Ross Maxwell Scenic Drive naar Santa Elena Canyon overlook. Vanaf daar kun je ook via een onverhard pad terugrijden, maar die weg is vooral bedoeld voor auto’s met high-clearance en dat heeft onze SUV niet. Laten we dat dan ook maar niet gaan doen.
Iets na half 9 lopen we naar de winkel toe, maar het is nog hartstikke donker binnen. Ook de deur is gesloten. Hm, wat nu? Wellicht dat we bij één van de andere visitor centers iets kunnen halen? Maar eerst gaan we nog wat bijlezen op facebook en onze blog, want we zien ineens dat we hier weer wifi hebben. Dan zien we om kwart voor 9 dat de winkel geopend is. Ah, mooi. Maar ze hebben alleen niet veel te eten. Dat wil zeggen: wel veel brood en broodbeleg, maar we zijn niet van plan om ons eigen broodje te smeren. Dan hadden we beter een pot pindakaas bij de Walmart kunnen kopen. Een stuk goedkoper. Dan zie ik ineens een vriezer waar verschillende soorten muffins liggen. Deze dien je in de magnetron op te warmen. We hebben de sleutel van onze kamer nog niet ingeleverd, dus kopen we wat muffins met ei en ham en lopen we weer terug naar de kamer. Daar staat een magnetron. Eerst laten we de muffins ontdooien in de magnetron en daarna warmen we ze op.
Ze zijn echt méga heet, maar smaken en vullen erg goed. Al is zo’n Mc Muffin bij de Mac Donalds nét wat lekkerder. Na ons ontbijt lopen we weer terug naar de auto en rijden naar de ‘receptie’ van deze lodge. De sleutel wordt ingeleverd en dan rijden we het terrein af. Op zich hebben we prima geslapen in deze lodge, maar voor ons is nét wat minder ‘authentiek’ ook prima. Als je van rust houdt, dan is deze lodge natuurlijk helemaal geschikt. Wij zijn in ieder geval blij dat we er maar één nacht geslapen hebben ?
Volgens de navigatie is het ruim een uur rijden naar Santa Elena Canyon, het uiterste puntje van de Ross Maxwell Scenic Drive.
De omgeving is echt práchtig! In de verte zie je wat bergen en doordat de weg net opnieuw geasfalteerd is met nieuwe gele lijnen, geeft dat een mooi contrast.
Dan zien we ineens een hertje op de weg. Hij schiet snel de bosjes in. Note: niet te hard rijden hier dus…
Na een half uur zijn we bij de Upper Borro Mesa Pouroff Trail, maar we zien dat deze trail langer is dan dat op mijn lijstje staat (namelijk 5,6 km in plaats van 1,6). Wellicht is het dan de Lower Borro Mesa Pouroff trail? Op onze to-do lijstje van vandaag staat eigenlijk geen wandeling, maar 1,6 km willen we nog wel doen. Als we bij de Lower Trail aangekomen zijn, zien we inderdaad dat deze wandeling 1 mijl heen-en-terug is. Mooi. We zetten onze hoedjes op, water gaat mee in de rugzak en lopen dan een stenen pad op. We merken dat het al weer goed warm aan het worden is.
Het pad slingert door een zanderig gebied met veel cactussen en struiken.
We volgen een droge rivierbedding welke uit zou moeten komen bij de voet van een hoge klif. Maar tot zo ver raken wij niet.
We worden gek van al die vliegen die ons steeds lastig vallen. Het zijn geen muggen, maar eigenlijk doodnormale vliegen, maar we vinden het vrij irritant. En de 800 meter die ons beloofd is, lijkt ook steeds verder weg te zijn. We besluiten gewoon maar terug te lopen naar de auto. Onderweg zien we steeds van die kleine hagedisjes wegschieten. Grappige beestjes zijn het. In een half uurtje zijn we weer terug bij de auto.
We vervolgen onze weg over de scenic drive en maken een korte stop bij Desert Mountain Overlook. Als we bijna bij Santa Elena Canyon zijn, zien we een paard langs de kant staan. Uh, zitten die hier ook?
Hij loopt via de weg naar de andere kant de bossen in. Uiteindelijk zijn we bij Santa Elena Canyon. Voor ons zien we een behoorlijke grote wand, wat in Mexico ligt. We kijken dus als het waren Mexico in. Je zou er ook een wandeling naar toe kunnen maken, maar dat doen we dus niet.
We rijden weer terug over de scenic drive en maken een stop bij Castolon. Het visitor center wat daar hoort te zijn is helaas afgebrand in 2019. Wel is er een klein winkeltje en lopen daar even naar binnen. Oeh, we zien wat ijsjes in de vriezer liggen en kopen beide een ijskoude snickers. Ja, dát gaat er wel in!
Onze volgende stop is bij Tuff Canyon, maar de wandeling naar beneden laten we voor wat het is. Het is in principe maar 600 meter naar beneden, maar als je naar beneden loopt, moet je daarna de 600 meter ook weer terug naar boven. En dat zien we niet zitten.
We vervolgen onze weg en dan stoppen we bij Mule Ears View Point en zien inderdaad in de verte twee grote punten wat je kan zien als ‘ezelsoren’. Grappig.
Na nog geen kwartier rijden zijn we bij onze volgende stop: Sotol Vista. Wederom met prachtig uitzicht.
Net voordat we weg willen rijden, zien we een club met prachtige auto’s aan komen rijden: 3 corvettes en 3 camaro’s. Dat is wel het ultieme touren natuurlijk.
Na Sotol Vista krijgen we wat honger. Gelukkig hebben we onze salade van gisteren nog. We besluiten om naar Fossil Discovery Exhibit te rijden, want daar hebben ze volgens de plattegrond picknicktafeltjes. Maar voordat we daar zijn, maken we nog even een korte stop bij Panther Junction Visitor Center en lezen we wat informatie over de diersoorten die in het park voorkomen. Ook zien we een vulstation voor onze drinkflesjes en vullen onze inmiddels 5 lege plastic flesjes weer met water.
Om half 3 zijn we bij Fossil Discovery Exhibit en na een rondje door tentoonstelling waar veel botten van dino’s te zien zijn, lopen we naar de overdekte picknicktafel. Onze sla smaakt op zich nog wel oké, maar het is wel een simpele salade. Die van de Applebees was – uiteraard – een stuk lekkerder. Ach, het vult onze magen. En na nog een yoghurtje, zijn de buikjes weer genoeg gevuld.
De navigatie gaat op ons hotel in Fort Stockton. Ruim twee uur rijden, geeft hij aan. Ah, dan zijn we mooi op tijd in ons hotel.
Maar rijden voelt toch wat zwaar en als we het park nét uit zijn, besluiten we om heel even te stoppen en de ogen te sluiten. Oh, wat maakt dit weer je loom. Ondanks dat we onze airco toch op een behoorlijk koude stand hebben, merken we dat rijden in zo’n natuurpark (waar je vooral ook op moet letten dat je geen dieren aanrijdt en wat ook nog eens een behoorlijke slingerweg is), je toch wel wat lui maakt. Voor heel even, een minuut of vijf, sluit ik mijn ogen. Martijn heeft de hele tijd in het park rondgereden en nu heb ik het stuur overgenomen. We vervolgen onze weg weer iets wakkerder dan net. Het is net iets langer dan een uur rijden vanaf de ingang (uitgang) van het park tot aan de kruising in Marathon. Op de plattegrond lijkt het maar een klein stukje, maar ondertussen is dat dus toch best een eind. Nog maar een goed 50 minuten rijden naar ons hotel.
Rond 17.00 uur rijden we Fort Stockton in en zien dan een Walmart. We besluiten daar eerst naar toe te gaan voordat we inchecken bij ons hotel. Morgen staat er een rijdag op de planning (alhoewel, het is maar een goed twee-en-een-half uur rijden naar Guadalupe Mountains NP, maar voor onderweg is het wel handig om wat bij ons te hebben. We kopen weer wat koekjes voor onderweg en meteen een zak chips voor op de kamer in de avond. Verder nog wat pillen om te kunnen slapen, wat kruiden zonder zout of minder zout en wat snoep (op verzoek) voor vrienden van ons.
Als we een half uur later bij Sleep Inn inchecken, krijgen we kamernummer 219. Een prima grote kamer.
Snel leggen we onze koffer neer in kamer, frissen we onszelf wat op en rijden dan met de auto naar K-Bob’s Steakhouse.
Het is gelukkig niet heel druk, al zit de tent toch behoorlijk vol. We bestellen als voorgerecht om te delen gefrituurde augurken en als hoofd neemt Martijn de K-Bob’s Brisket & Beans en ik de huisgemaakte meatloaf. De augurken smaken heerlijk. Beide hebben we deze nog nooit gegeten hier in Amerika. Tot een half jaar geleden lustte ik dus geen augurk. Sterker nog, bij de Mac Donalds paste ik altijd mijn bestelling aan zodat er op mijn Big Mac geen augurk zat. En nu,… vind ik augurken dus echt heerlijk! En nee, ik ben niet zwanger! Dat zou niet handig zijn, na afgelopen week met al dat drank ?
Als we willen afrekenen vraagt de serveerder of we wellicht onze frisdranken in een to-go cup willen meenemen. Ohja, graag! Wat handig dat hij dit zelf voorstelt. En zo heb ik een heerlijk koud drankje bij het tikken van dit verslag.
Aantal gereden mijlen: 226 (364 km)
Weertype: de thermometer tikte de 100 graden Fahrenheit aan. Dat is bijna 38 graden Celsius.