Zondag 12 juni: Branson (MO)
Onze wekker gaat om 5.45 uur af. De Formule 1 race van Azerbeidzjan begint om 6.00 uur en dat willen we natuurlijk wel kunnen zien. We lijken eigenlijk wel gek, maar je volgt de Formule 1 of je volgt het niet. De HDMI kabel wordt in de TV gestoken, op de laptop worden VPN en Viaplay aangezet. We krijgen nog maar net wat mee van de voorbeschouwing, maar als snel volgen de beelden op de grid.
De race is vrij spannend, totdat de motor van Charles Leclerc het begeeft. Woohoo… Of mag je dat niet zeggen? ?
(Ach, nu staan ze ‘gelijk’. Max is twee keer uitgevallen en nu Charles ook. Vanaf nu dan gewoon weer racen!) Max wint uiteindelijk de race en zijn teamgenoot Perez wordt tweede. Mooi, dat zijn weer punten voor het team!
Na de race besluiten we om nog héél even de ogen dicht te doen, maar niet te lang, want om 9.30 uur gaat Silver Dollar City open en we moeten natuurlijk ook nog ontbijten. Als we zijn aangekleed lopen we naar het ontbijt. Maar dat is nog wel even een loopje. Wat is dit hotel groot zeg! Het lijkt bijna een Las Vegas resort. Bij het ontbijt is het vrij druk. Voor het warme gedeelte staat een behoorlijke rij, maar wij zijn voor nu tevreden met alleen wat brood en bagels en sluiten dus aan bij de volgende rij. Beetje jammer dat alle sneetjes brood en de (halve) bagels allemaal apart van elkaar verpakt zit met plastic. Niet heel milieubewust. Het smaakt oké, niet fantastisch. Daarna nemen we nog wat van het warme buffet. Dat is wél erg lekker. Daarna ook nog wat yoghurt (ze hebben vanille!) en wat fruit en dan zijn we weer verzadigd.
Eenmaal terug op de kamer maken we onszelf pretpark-gereed en zijn rond kwart over 9 onderweg naar Silver Dollar City. Maar als we nog maar net op de weg zitten, merk ik dat mijn (oude) zonnebril een vlek op het rechterglas heeft. Hij lijkt wat bekrast. Ik besluit om te draaien en mijn andere zonnebril (mijn nieuwe, van de CVS) te gaan halen.
Als we weer onderweg zijn, rijden we over grote heuvels door de bossen. De omgeving hier is echt prachtig. Om tien voor tien rijden we de parkeerplaats bij Silver Dollar City op. Parkeren is hier gratis! Alleen als je helemaal vooraan wil staan, betaal je geld.
We openen de deuren van de auto en ineens staan we weer in die hitte. Hier is de lucht ook nog eens behoorlijk vochtig. We besluiten dan ook om niet naar de ingang te lopen, maar met de shuttlebus mee te gaan. Het is vrij druk en we moeten staan. Na een behoorlijke rit, stappen we uit en lopen we het park in. We hebben al entreetickets gekocht online, dus hoeven niet in de rij bij de kassa te gaan staan. Onze entreetickets worden gescand en pakken dan het krantje van het park mee. We hebben eigenlijk alleen het midden van de kant nodig: het plattegrondje.
Dit park heeft 7 achtbanen, waarvan we er al 5 in 2012 gedaan hebben. Alleen Outlaw Run en Time Traveler staat nog op ons afvinklijstje open. We besluiten om als eerste naar Outlaw Run te lopen. Deze ligt helemaal achterin het park en uit ervaring weten we dat het zo vroeg op de dag achterin het park nog rustig is. We lopen de heuvel af, daarna naar rechts om vervolgens links aan te houden. Wat is het park prachtig. Het is echt in een schitterend park. Het straalt zoveel sfeer uit. Ik denk dat ik dit park toch wel, samen met Dollywood, één van de mooiste park vind van Amerika. Misschien nog wel mooier dan Disney.
Dan komen we aan bij Outlaw Run, maar wat is dat nou? Hij is gesloten! Er staan twee castmembers bij de ingang en zij vertellen dat ze niet weten hoe lang het gaat duren, maar ze hopen vandaag nog wel open te gaan. Nou, dat hopen wij ook!
Vervolgens lopen we naar de attractie ernaast: Mystic River Falls. Een waterattractie. Zeg maar zo iets als de Piraña in de Efteling. Zo’n rond bootje. Het lijkt alsof je er wel eens goed nat van kan worden, maar ach… dat vinden we niet zo erg. Met dit weer is dat erg welkom. We zijn niet zulke watjes. We bergen onze tas op in een kluisje en gaan dan in de rij staan. We wachten circa 10 minuten en mogen dan plaatsnemen samen met nog zes andere.
Het bootje gaat het water in en het is al meteen raak bij mijn tegenoverbuurman. Zijn hele rug is nat. Daarna draaien we wat. De watervallen zijn vrij groot, waardoor ook ik een beetje nat wordt. Vervolgens gaan we met de lift omhoog en gaan we met de glijbaan weer naar beneden, waarbij het laatste gedeelte heel steil naar beneden is. Ik glijd achteruit van de glijbaan en… Whoes! Een hele bulk water over mij heen. Ook Martijn heeft het niet droog kunnen houden. We zijn beide echt helemaal doorweekt. Tot in onze bilnaad. Het is echt heerlijk.. voor even. Want die natte kleding blijft zo enorm plakken. Het loopt totaal niet lekker.
We wringen daarom ook onze kleding uit in het toilet. Echt, de hele pot wordt gevuld met het water van de Mystic River Falls. Uiteraard is onze kleding hierdoor nog niet droog, maar het is in ieder geval niet zo doorweekt meer.
Met onze natte kleding maken we eerst nog wat foto’s van de attractie. Het is echt zó leuk om te kijken hoe iedereen nat wordt. Geweldige attractie dit.
Daarna lopen we naar Time Traveler. Dit is een Mack Spinning Coaster. Zo’n soort coaster hebben we laatst ook in Plopsaland de Panne gedaan: The Ride to Happiness. Die vinden we helemaal geweldig, dus zijn erg benieuwd hoe de achtbaan hier is.
Het is een tijdje lopen naar de begin van de rij. De attractiemedewerker verzoekt ons op nummer 8 te gaan staan. Oeh, helemaal achteraan dus! De achtbaan bestaat uit vier karretjes, waarbij er steeds twee zitjes vooruit zijn en de andere zijn achteruit. Voor ons betekent het dat we achteruit gaan. Maar omdat het een spinning is, zal dat tijdens de rit wel goedkomen. Dan gaan we de baan op. Of wat zeg ik: de baan af! Echt metéén vanuit het ladingstationnetje ga je 90 graden naar beneden. Die zagen we even niet aankomen! Een ontzettend raar gevoel.
De achtbaan is verder erg leuk. Door het spinnen van de karretjes ga je echt van links, naar rechts en dat ook nog eens een paar keer ondersteboven.
Al moet ik zeggen dat ik Ride to Happiness in Plopsaland wellicht toch wel leuker vind. Dat komt waarschijnlijk omdat je daar tijdens de gehele rit muziek in de oren krijgt vanuit je karretje. Dat is hier niet zo. Maar qua inversies en verschillende afschietmomenten wint absoluut deze achtbaan het. Leuk detail is wel dat ze in het station allerlei liedjes afspelen die het woord Time in de titel hebben.
We besluiten hem meteen nogmaals te doen. Ditmaal mogen we op de derde rij plaatsnemen. Ik zie dat, als de achtbaan wegrijdt, het eerste karretje een beetje draait, waardoor rij 2 naar voren staat en dus recht naar beneden gaat. Oeh, eigenlijk moeten we zo proberen uit spelen dat we op rij 2 terecht komen. We zullen de achtbaan dus nóg een keer moeten doen. Vervelend! Al geeft Martijn wel aan een beetje misselijk te worden van al dat gedraai. De warmte helpt natuurlijk ook niet mee. Als we voor de derde keer in de rij gaan staan, wachten we even om aan te kunnen sluiten. Maar er komt een hele tijd niemand meer, dus lopen we alsnog naar voren om te vragen of we dan op rij 2 mogen gaan zitten. Uiteraard mag dat.
En zo zitten we voor een derde keer in korte tijd in deze geweldige baan. Daarna is het toch wel even klaar en gaan rustig op een muurtje in de schaduw zitten. Martijn is wat misselijker dan ik ben, maar ik voel hem toch ook wel in mijn maag. Wellicht hebben we gewoon honger? Het is tenslotte bijna 13.00 uur. Maar dan zien we in de app dat Outlaw Run open is. Het eten kan wel even wachten en lopen weer terug naar Outlaw Run.
Outlaw Run is een houten achtbaan met een stalen track van RMC. Ook hier staat vrijwel geen rij. In principe zitten we binnen 10 minuten in de achtbaan, maar omdat we helemaal voorin willen, wachten we nog twee beurten. Vervolgens merken we dat de achtbaan wel erg kort is. We beginnen te timen om te kijken hoe lang. Het moment van bovenaan naar beneden gaan tot aan dat de trein weer terugkomt, duurt exact 40 seconden. Dat vinden we nogal snel. Is deze baan dan zo kort? Martijn zegt hier dan ook geen uur voor in de rij te willen staan.
Dan mogen we instappen. We gaan naar boven om vervolgens bijna 90 graden naar beneden te gaan. En we gaan hard, echt héél hard! Bochten van links naar rechts, dan een paar keer ondersteboven. Jeetje, wát gaat hij hard. Geen wonder dat hij maar 40 seconden duurt. De baan is op zich best lang, maar hij gaat gewoon zó hard! We willen hem eigenlijk meteen nog een keer doen, maar dan iets verder naar achteren. Na een goed tien minuten wachten stappen we in het één-na-laatste karretje. Ook achterin is hij helemaal geweldig. Al lijkt hij voor een stuk harder te gaan, maar dat komt natuurlijk omdat je vanaf daar de wind als eerste opvangt. Dan lijkt het gewoon een stuk sneller te gaan.
Na deze geweldige achtbaan gaan we toch echt op zoek naar eten. We komen uit bij Buckshot’s Skillet. We nemen een Sandwich met Pulled Pork om te delen. We mogen bij dit gerecht kiezen uit een zak chips of wat bonen als bijgerecht. Nou, doe dat zakje chips maar. De pulled pork smaakt echt erg goed. Heel smeuïg.
Daarna lopen we naar Wildfire, een zittende B&M. Die hebben we in 2012 dus al gedaan, maar een B&M is eigenlijk altijd wel fijn om te doen. Zo ook deze. En zeker in deze omgeving.
Na deze baan geeft Martijn aan het eigenlijk wel te hebben gehad. Inmiddels zijn onze kleren wel droog, maar het loopt toch nog steeds niet heel lekker. Het voelt in ieder geval alsof we er heel sloffig bij lopen. Alleen Fire in the Hole staat nog op ons programma. Deze attractie is een combinatie van een darkride met een stukje achtbaangedeelte. Erg leuk gemaakt. Beetje jammer alleen dat je best wel hard langs de verschillende passages in het donker voorbij rijdt. Daarna wordt er ‘fire in the hole’ geroepen en gaan we ineens naar beneden. Splash! Gelukkig niet zo nat als bij Mystic River Falls, maar toch wel wat druppeltjes. In 2012 kwamen we overigens hier wel wat natter uit.
Via verschillende winkeltjes lopen we rustig naar de uitgang. Martijn koopt uiteindelijk een t-shirt en ik een longsleeve. Iets na 4-en lopen we het park uit en gaan we in de rij voor het shuttletrammetje staan. Maar waar stonden we ook alweer? Was het busstop 2 of 3? Gelukkig herken ik gelijk als we bij busstop 2 aankomen dat we daar uit moeten stappen. Snel lopen we naar de auto. Naar de airco.
We besluiten om ook nog even naar Copperhead Mountain Coaster te rijden. Dit is een rodelachtbaan bij Shepherd’s Adventure Park. Meer dan een kilometer lang. Best een lange baan dus. Voordat we een ticket kunnen kopen, moeten we eerst elektronisch een deelnameovereenkomst tekenen. Het is een heel gedoe, want we moeten ook ons adres, telefoonnummer en mailadres noteren. Daarna kopen we een kaartje á 16 dollar per persoon (maar wel wat korting met een coupon ?).
Martijn stapt als eerste op een rodelkarretje. Het duurt even voordat ik ook mag plaatsnemen in een karretje. Maar na een goed drie á vier minuten wachten, neem ik ook plaats. Daarna daal ik gelijk af de bergen in. Normaal ga je eerst nog een tijdje naar boven om vervolgens af te dalen, maar hier is dat dus exact andersom.
Doordat Martijn zo’n grote voorsprong heeft, kan ik dus met volledige snelheid naar beneden. Al kan dat normaal gesproken ook al wel, aangezien Martijn ook gewoon met volle snelheid naar beneden gaat. Als we weer met de voeten op de grond staan, zien we dat nog een ritje maar 10 dollar kost. Maar nee, we laten het hierbij. We willen eigenlijk ook nog naar de Outlets en die sluiten op zondag om 19.00 uur.
We rijden eerst nog even langs onze kamer en frissen onszelf wat op. Ik wil eigenlijk even onder de douche, maar daar hebben we nu geen tijd voor.
We rijden naar de Outlets hier iets verderop in de straat en bezoeken eerst Skechers. Uiteindelijk slaagt ook Martijn voor een nieuw paar schoenen. En verder kopen we ook nog wat sokken en een paarse sportbroek voor mij. Oeh, nu moeten we na de vakantie toch echt ons sportuurtje per week weer eens gaan oppakken.
Daarna lopen we ook nog naar de Levi’s outlet, waar ik ook nog eens slaag voor twee broeken. We leggen onze spullen achterin, onder de klep (waar we de gehele vakantie al onze aankopen voor onszelf en andere verzameld hebben). Het is een behoorlijk volle bak geworden. Ach, dat is een probleem voor onze laatste dag, als we de koffers weer in gaan pakken. Hopelijk past het allemaal. We stoppen ook nog even snel bij de Disney Outlet, maar daar vinden we niets naar onze zin.
We rijden weer terug, via de benzinepomp, naar het hotel en op de kamer bedenken we waar we willen eten. Iets verderop in de straat zit een Olive Garden. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. Het is een kwartier lopen. Op zich is dat niet zo erg, maar het is nog steeds zo ontzettend warm.
Als we bij Olive Garden aankomen, mogen we meteen plaatsnemen en we bestellen een groot glas Blue Moon en verder wat water. Ook bestellen we meteen ons eten. Martijn gaat voor de spaghetti met meatballs en ik voor de Rigatoni met vijf kazen marinara en krokante kip. De serveerder vraagt of we voor de soep of salade gaan. Doe maar de salade.
En vanaf dan gaat het mis… Het duurt een behoorlijke tijd voordat we ons drinken en onze salade met de bekende ‘breadsticks’ krijgen. Sterker nog, het komt helemaal niet! Ineens wordt ons hoofdmaaltijd geserveerd. Iets wat narrig reageert Martijn dat we onze salade nog geeneens gehad hebben, dus dat het hoofdgerecht even terug mag. Vervolgens komt er weer iemand vragen wat het probleem precies is. We vertellen degene dus dat we graag eerst onze salade én ons drinken willen hebben, voordat we ons hoofdgerecht willen hebben. Oh, dat hebben jullie nog niet gehad dan? (nee, dat zie je toch? Denk we dan… ). Prima. We worden verzocht om zelf even aan te geven als we ons eten willen hebben. Prima.
De salade wordt gebracht en als we er Parmezaanse kaas erop willen, lijkt het molentje niet te doen. Uiteraard niet. Ze gaat een nieuw stukje kaas halen en dan kunnen we eindelijk onze salade gaan nuttigen. Vervolgens komt er weer iemand aan met de vraag: zijn jullie al klaar voor het hoofdgerecht. Nee, dat zijn we nog niet. Maar nog geen minuut later komt er alwéér een meisje ons hoofdgerecht brengen. Nou jeetje zeg, wat zeggen we nou net? We zijn nu toch écht wel geïrriteerd. En dat laat Martijn ook wel blijken 🙄
Dan komt er een andere dame (de afdelingsmanager?) verhaal halen bij ons. Of althans, ze geeft ons eigenlijk een standje, want we mogen zo niet reageren tegen het personeel. We mogen ze al helemaal niet stom noemen. Maar dat zeggen we ook helemaal niet. We vinden de situatie stom en niet leuk. Al had Martijn wel de neiging om de onderstaande video na te doen met breadsticks 
Maar daar kunnen de serveersters niets aan doen. Alhoewel, ze kunnen natuurlijk ook zelf wel zien dat als wij nog helemaal niets op tafel hebben staan (hun bekende breadsticks bv, die je áltijd eerst krijgt), dat het hoofdgerecht wellicht wat vroeg is. Maar de ‘manager’ reageert heel bitcherig. Nou, sorry hoor… We zijn gewoon bijna op het punt dat we zo iets hebben van ‘nou, laat maar… we betalen de salade wel en we gaan er vandoor’. Maarja, ik heb gewoon honger en ik wil mijn pasta. Maar ze hoeven geen fooi van ons te verwachten….
Een andere serveerder, een behoorlijk grote man, biedt ook zijn excuses aan, maar hij blijft wél vriendelijk. En zo hoort het toch eigenlijk ook? Al is de ‘klant’ nog zo onredelijk, je blijft gewoon beleefd. En je geeft al helemaal geen standje aan je klant. Als we nu echt onredelijk waren, of een scene aan het trappen waren. Maar dat waren we helemaal niet. Dan geven we aan ons eten te willen. Het smaakt daarentegen dan wel weer erg lekker.
Als we ons eten bijna op hebben, komt er weer een andere vrouw verhaal halen. Maar zij is wél gewoon correct en beleefd. Ze vertelt ons om in het vervolg de serveerder te laten weten dat het eten niet zo snel hoeft te komen. Maar dat is het probleem ook niet. We komen al jaren in Amerika en we weten dat het eten altijd vrij snel komt. Maar het probleem was dat het eten al gebracht werd, terwijl we ons drinken en de salade met breadsticks nog geeneens hadden gehad. Oh, dat had ze nog niet eens begrepen en ze snapt nu ons verhaal beter. Ze geeft aan dat het eten voor hun rekening is en dat we alleen de biertjes hoeven te betalen. Dat is echt typisch Amerikaans. Dat zal je in Nederland niet zien. We waarderen haar beslissing en geven nu uiteraard wél een goede fooi. Al had ik liever gewoon voor het eten betaald en dan óók nog een goede fooi willen geven. Dat betekent dat er geen gedoe was geweest. Leuk hoor, gratis eten… Maar liever gewoon goede service en dat we er voor betalen. Ach ja. Een ervaring om nooit te vergeten. Alhoewel, liever wel! Dit hebben we echt nog nooit zo meegemaakt.
We lopen weer terug naar ons hotel. Gelukkig is het inmiddels wat afgekoeld. Alhoewel het nog steeds behoorlijk warm is. Heerlijk zwoel. Eenmaal terug op de kamer ga ik eindelijk onder de douche. Wat kan dat dan heerlijk zijn he…
Aantal gereden mijlen: 18 (29 km)
Weertype: warm en vochtig. Circa 34 graden.
Aantal achtbanen: 4
Zonder meer één van de knapste parken die ik al heb bezocht.