Maandag 13 juni: Branson (MO) – Hot Springs (AR)
Na wederom een heerlijke nachtrust worden we om 7.15 uur wakker van de wekker. Nog even een paar keer snoozen hoor! Uiteindelijk staan we om iets na half 8 op. Als we aangekleed zijn lopen we weer door de vele gangen naar het ontbijt. Ondanks dat we bijna drie kwartier eerder aan het ontbijt zitten dan gisteren, is het nog steeds erg druk. Jammer. Wel bakken we vandaag een wafel met aardbeien, slagroom en wat chocoladedruppels. Echt, zo lekker!
Na het ontbijt sluiten we nog heel even de ogen. Niet te lang, maar gewoon… eventjes. Uiteindelijk zijn we om 10.00 uur uitgecheckt en rijden we als eerste naar een Walgreens. Ik merk dat ik ’s avonds, door de airco, steeds een dichte neus heb. Nu had ik wel wat neusspray meegenomen, maar die is inmiddels op. Walgreens heeft vást wel een nieuwe spray voor mij. En verder willen we ook nog wat water en lenzenvloeistof. Ik ben bang dat ik het nét niet ga halen met mijn eigen voorraad aan vloeistof.
Maar bij de Walgreens is vooral de neusspray best aan de dure kant. We besluiten daarom om ietsjes door te rijden, naar de Walmart. Daar slagen we uiteindelijk wel voor wat water, neusspray en lenzenvloeistof. De navigatie gaat op Arkansas Welcome Center in Harrison. Vandaag willen we graag de Scenic Byway 7 rijden en daar zoeken we nog wat informatie over. Na ruim een kwartier rijden, rijden we de staat Arkansas in. Daarna is het nog een goed tien minuten rijden naar het Visitor Center.
Als we bij het Visitor Center aankomen, bekijken we eerst de vele boekjes van Arkansas. Ze staan mooi verdeelt in de verschillende regio’s. Maar eigenlijk kunnen we niets specifieks vinden over Route 7. We vragen het aan de dame aan de balie. Ze geeft ons een grote plattegrond van Arkansas mee en ze tekent de route zoals we hem zouden moeten rijden. Ook geeft ze een plattegrond mee van Harrison en daarop tekent ze de route hoe we exact vanaf het Visitor Center naar die route toe kunnen. Maar echt veel meer informatie geeft ze niet. Wel vragen we na of de Mystic Caverns gesloten zijn (dat staat namelijk al een tijdje te lezen op googlemaps en de gehele site van de grotten doet het ook niet meer). Het blijkt dat Bass Pro de nieuwe eigenaar is. Zij hebben het pasgeleden overgekocht. Geen idee nog wat deze nieuwe eigenaar er mee wil gaan doen, maar voorlopig blijven de grotten dus gesloten. Jammer.
Tien jaar geleden, in 2012, zijn we ook al eens in deze omgeving geweest. De dame destijds aan de balie verwees ons toen om niet eerst via de Scenic Byway 7 te rijden, maar via highway 43 naar Ponca en dan via Jasper de Route 7 om vervolgens daar de route 7 op te gaan. Dan kom je langs een waterval. Dat leek ons destijds wel wat en sloegen hiermee de grotten over. Nu zijn we van plan om wél meteen over de Scenic Byway 7 te gaan rijden, maar kunnen we alsnog de grotten niet bezoeken dus. Destijds vonden we de route via Ponca ook niet zo heel bijzonder. Dat gaan we vandaag dus anders doen.
Met onze plattegronden op zak, stellen we de navigatie in op Arkansas Grand Canyon. Dat wil zeggen, google maps. Want via de Tom Tom kent hij deze stop niet. Het is in Harrison even zoeken naar de juiste weg, maar zo’n plattegrond met allemaal plaatjes erop maakt het er wel makkelijker op. En dan rijden we de Scenic Byway 7 op. Het is in eerste instantie niet zo’n hele bijzondere route, maar als we de – gesloten – grotten voorbij zijn, wordt de weg ineens heel kronkelig en rijden we over verschillende heuvels. Dit is echt prachtig rijden.
Als we bij Arkansas Grand Canyon zijn, wat volgens de borden Scenic Point Buffalo River Canyon is, parkeren we de auto en zien we een prachtig uitzicht van het dal. Ook klimmen we even het kleine houten torentje op en bezoeken we het bijbehorende souvenirwinkeltje. Daarna rijden we weer verder naar het zuiden.
Onze volgende stop zou de Fern Falls moeten zijn, maar dit is totaal niet te vinden. Op mijn papier staat dat je op het gras bij het bord van ‘Scenic Byway 7’ kunt parkeren, maar dat lijkt helemaal niet mogelijk. Het is een vrij grote rand naar beneden. Geen idee of dat onze auto dat wel aan kan, we durven het in ieder geval niet aan. De navigatie geeft overigens de plek iets verder terug aan. Laten we daar dan naar toe rijden. We draaien de auto en rijden dan een klein weggetje in. Met ons is nog een auto die het kleine weggetje in slaat. Ze parkeren de auto en stappen uit. Aan hun lichaamstaal is duidelijk af te lezen dat zij het ook niet helemaal weten. We raken aan de praat en komen tot de conclusie dat we toch echt bij het gras verderop zouden moeten zijn.
De andere auto rijdt voorop, maar parkeert ook niet in het gras en stopt dan iets verderop. Ook wij stoppen daar en vertellen ze dan dat wij het opgeven. We willen gewoon wat verder rijden. Fern Falls belooft een mooie waterval, waar je eerst ruim een kilometer voor moet lopen. Niet dat dat erg is, want je loopt als het goed is heerlijk door de bossen, dus niet met de zon midden op je hoofd. Maar eigenlijk willen we niet te laat in het hotel aankomen, dus laten we deze waterval maar voor wat het is. We wensen de mannen in de auto succes en dan rijden ze weer terug naar het grasveldje. Zo te zien kun je daar inderdaad gewoon goed parkeren, maar nee… Het is prima zo, laten we gewoon doorrijden.
We hebben wat honger gekregen en bedenken ons dan dat we eigenlijk helemaal niets voor de lunch gekocht hebben bij de Walmart vanochtend. Hm… Uiteindelijk stoppen we bij Hankins Country Store in Sand Gap.
We verwachten er eigenlijk niets van. We lopen naar binnen en worden verwelkomt door een oudere man en vrouw. Aan tafel zitten een paar mannen en de oudere man vraagt ze of de sandwich goed smaakt. Ah, ze hebben dus wel iets van broodjes.
De oudere man vraagt ons wat we zouden willen hebben. We bestellen een BBQ sandwich om te delen en twee chocomelblikjes. De boterham smaakt echt verrassend goed. Heerlijk verse producten. Oeh, toch jammer dat we niet ieder een eigen broodje hebben genomen. Maar aan de andere kant. Als we nu een ‘zware’ lunch hebben, dan duurt het weer een tijdje voordat we echt honger hebben. Voor nu zijn we gewoon goed verzadigd. Ook prima.
Als we weer onderweg zijn, rijden we na ruim een uur Holla Bend National Wildlife Refuge in. Bij een houten venster betaal je zelfstandig de entree voor dit park: 2 dollar per auto. Tenzij je een Annual Pass hebt. En laten wij die nu net toevallig hebben! We pakken een plattegrond van deze Wildlife Refuge en besluiten om de autoroute te gaan rijden. Dit is een gravelweg, maar goed te doen met de auto.
We zijn een goed half uur onderweg op de route en dan zien we ineens in de verte een hert in het water staan. Hij blijft ons maar aankijken. Totdat ik het raampje open doe en hem op de foto wil zetten, dan rent hij ineens hard weg.
Naar zijn vriendjes! We zien in de verte nóg twee andere hertjes. Wat leuk. Als we verder rijden, zien we uiteindelijk nog veel meer hertjes. Als een soort gazelle springen ze door het water. Echt leuk om te zien.
Na nog een kwartier rijden, zijn we bij een soort van scenic uitkijktoren. Deze kijkt uit over het water, maar echt veel zien we niet. Als we weer in de auto zijn gestapt en weg willen rijden, horen we ineens een mega groot brom geluid. Wat is dat joh? We schrikken er zelfs een beetje van, aangezien we net op het punt staan om achteruit te rijden. Maar het klinkt alsof er een hele grote pick-up truck achter ons doorrijdt, maar we zien niets. Dan zien we ineens boven ons een behoorlijk groot vliegtuig. Een soort Dakota. Wow. Dat is gaaf. Hij vliegt echt mega laag over ons heen. Doordat we zo verrast zijn, zijn we te laat voor het maken van een foto.
We rijden weer verder en dan zien we ineens in de verte een hele kudde herten. Stuk of vier (is dat een kudde?)
En, jawel… een roadrunner! Wauw, hoe gaaf. Het beestje is behoorlijk ver weg en ook echt mega snel. Hij laat gewoon een stofwolk van het rennen achter. Heel af en toe stopt hij om achterom te kijken. Ik probeer wat foto’s te maken, maar hij is echt te ver om er een scherpe foto van te maken. Helaas.
Uiteindelijk zijn we na ruim een uur helemaal rond en rijden we het park weer uit. Ja, dat was echt even een leuk verrassend natuurparkje. Snel weer door, want de navigatie geeft aan dat we om 18.00 uur bij ons hotel in Hot Springs zijn. Dat lijkt ons een prima tijd.
We rijden Scenic Byway 7 helemaal tot aan Hot Springs en zijn dan iets voor half 7 bij ons hotel: Comfort Inn & Suites. We checken in en kamernummer 329 is van ons. Als we de kamer binnen lopen, zien we dat deze echt nét gerenoveerd is. De meubels zijn allemaal nog zó nieuw. Het ziet er allemaal zo fris uit. Heerlijk.
We pakken de koffers en lopen dan naar de Texas Roadhouse wat vrijwel tegen het hotel aan zit. We hoeven alleen het parkeerterrein van het hotel over te lopen.
Bij Texas Roadhouse is het behoorlijk druk, maar hoeven niet te wachten. We bestellen dit keer een Shiner Bock als biertje en verder besluiten we om niet beide de combi van steak en ribs te nemen, maar gewoon één persoon de ribs en de andere een steak en dan samen delen. Dat is gewoon genoeg. Bij het bestellen maak ik per ongeluk de fout om ‘medium well’ te zeggen, maar gelukkig kan ik nog net op tijd mijn bestelling aanpassen: “nee ik bedoel rare, medium rarrrrreeee”. Maar als het eten uitgeserveerd wordt, is mijn steak alsnog medium well. Hij ziet er echt te droog uit en ook van binnen als ik hem doorsnijd, is hij niet echt rood meer.
Maar geen probleem, ik krijg gewoon een nieuwe. Dat duurt alleen wel een tijdje. Dat is dan weer jammer. Want ondertussen zijn de ribs voor Martijns neus koud aan het worden. Als mijn steak terugkomt, controleer ik hem uiteraard meteen even. Ja, nu ziet hij er wél goed uit. Er komt zelfs nog wat rood uit het vlees. Lekker!
De steak snijden we in tweeën en ook de ribs verdelen we. Zo horen steak en ribs gewoon te smaken. Heerlijk! We krijgen de rekening al op tafel gepresenteerd, maar als we nog wat nodig hebben, kunnen we dit uiteraard laten weten. Geen haast.
Nou, laten we dat maar doen dan. Na ons biertje bestellen we ook nog een cocktail. Dat in plaats van een toetje. Martijn gaat dit keer voor de Coastal Key Lime Margarita en ik de Hurricane Margarita. Ze drinken echt heerlijk weg. Als we willen betalen, krijgen we uiteraard een nieuw bonnetje.
Na het eten lopen we ook nog naar het naastgelegen Walgreens in en daar kopen we twee hele schattige sleutelhangers met een klein potje eraan. Bedoelt om je pillen in op te bergen. Dat lijkt ons wel handig, omdat we vaak wat ibuprofen mee willen nemen. Nu nemen we daar een grote pot van mee, maar dat is natuurlijk nergens voor nodig.
We lopen weer terug naar de kamer en ik begin aan het verslag. Doordat het vandaag allemaal slingerwegen zijn geweest, heb ik niet kunnen tikken. In plaats daarvan hebben we kunnen genieten van de prachtige omgeving. Dat is natuurlijk ook erg leuk. Ik tik wel weer in de auto als we op de snelweg zitten, dan is er toch onderweg niet veel te zien.
Aantal gereden mijlen: 221 (355 km)
Weertype: lekker warm, rond de 32 graden