Maandag 6 juni: Carlsbad (NM) – Ruidoso (NM)
Wat een heerlijk bed heeft dit hotel. Het matras is niet zo heel zacht, zoals bij de meeste wat meestal betekent dat je wat doorzakt en je in een soort van kuil ligt. Thuis hebben wij ook niet zo’n zacht matras. Dat slaapt gewoon een stuk fijner. Althans, dat vinden wij 😉
We worden dan ook wakker van de wekker. Uiteindelijk zijn we gisteren toch wat laat gaan slapen, doordat het de streaming er af en toe uitklapte. Het programma ‘Even tot hier’ was dan ook soms létterlijk: even tot hier en niet verder! Maar uiteindelijk toch het hele programma kunnen zien. Maar na een goede 7.5 uur slapen, merken we dat we toch nog wel moe zijn. En dan helpt zo’n lekker bed ook niet om op te staan. Maar we zullen wel moeten. Voor Carlsbad Caverns NP hebben we een tijdslot moeten reserveren en dat willen we natuurlijk wel halen. Dus hop hop, uit bed en onder de douche!
Nadat we helemaal opgefrist zijn lopen we naar het ontbijt. Maar dat is één grote teleurstelling voor ons. Dan heb je zo’n prachtig hotel, fijne kamers, aardig personeel… maar dan heb je zo’n flut ontbijt. Er zijn wel bagels, toast en ontbijtgranen, maar de kwaliteit ervan is niet je-van-het. Het begint al bij de bagels en toast. Die zijn gewoon allemaal apart verpakt in dun plastic vershoudfolie. Hoezo? Ten eerste is dat natuurlijk absoluut niet milieubewust en ten tweede, waarschijnlijk is het brood dan niet heel vers meer, aangezien ze het zo op kunnen bergen. En dat blijkt ook wel als ik mijn bagel geroosterd heb. Zo taai als wat. En het omeletje wat ik op mijn bord heb, gooi ik na één hap ook weg. De bovenkant is vrij hard en de onderkant juist weer te soppig. En qua bestek is het ook allemaal wegwerp, terwijl ons vorige Hilton Honors hotel (Hampton Inn) wel gewoon echte borden en bestek had. Nee, voor het ontbijt hoef je het niet te doen hier. Zonde, want verder is dit hotel echt fantastisch!
Na het ontbijt pakken we onze spullen in, checken we uit en zijn we iets na half 9 onderweg naar Carlsbad Caverns NP. Ons tijdslot is van 8.30 uur tot 9.30 uur. Volgens onze navigatie, welke het overigens helemaal top doet op onze Android Auto, arriveren we om 09.10 uur bij de grotten. Als we bij Whites City afslaan, rijden we de bergen in. Wat een prachtige omgeving dit.
Eenmaal boven zijn bij de ingang van de grotten, parkeren we de auto en stappen we uit. Godgloeiende, wat is het nu alweer warm. Gelukkig is de temperatuur in de grotten wat koeler. We nemen daarom maar ons vestje mee. Dat voelt wat tegenstrijdig, zo met deze warmte.
Carlsbad Caverns kent zes verschillende rondleidingen. De bekendste is Big Room en is zonder gids te bezoeken. Je kunt op twee manieren deze Big Room bezoeken: via een lift naar beneden of via de natuurlijke ingang. Deze laatste geeft wel extra kilometers (2,4 km tot aan Big Room), maar daardoor wandel je wel via een prachtige route de grot in. Hier kiezen we dan ook voor.
Entree kost 15 dollar per persoon, maar omdat wij bij Big Bend NP een Nationale Parkenpas (een Annual Pass) hebben aangeschaft, hoeven wij die alleen even te laten zien bij de incheckbalie voor de grotten en krijgen daarmee ook toegang. We krijgen een papiertje mee met onze tourtijd: 9.30 uur. Van te voren bezoeken we nog even het toilet, want tijdens het lopen in de grotten heb je natuurlijk geen toilet. Behalve bij het knooppunt van de natuurlijke ingang en de Big Room.
Dan lopen we naar buiten naar de natuurlijke ingang. Iets verderop moeten we ons papiertje laten zien aan een ranger. Hij verzoekt ons om even te wachten met een paar andere. Dan vertelt hij de regels wat wel en niet mag in de grot en mogen we onze weg vervolgen.
Via een slingerpad naar beneden, lopen we langzaam de grot in. Echt prachtig! Als we eenmaal in de grot zelf zijn, blijft het pad slingeren en daarna zien we verschillende stalagmieten & stalactieten. Mijn telefoon maakt overuren met fotograferen. Echt schitterend dit. Bijna bij elke bocht stop ik weer voor een foto.
Na ruim een uur lopen zijn we bij het knooppunt van de Natural Tour en de Big Room. We kunnen nu er natuurlijk ook voor kiezen om weer met de lift naar boven te gaan, maar we besluiten om de Big Room Tour uiteraard ook te lopen. Wel maken we nog even gebruik van de toiletten en kopen we een Snickers om even wat energie op te doen.
Dan beginnen we met onze wandeling door Big Room. Dacht ik dat de tour via de natuurlijke ingang prachtig was, maar deze is gewoon nóg mooier. Alsof je constant door een sprookje loopt. Echt, wát gaaf dit.
Het is wel een hele loop, maar dat vinden we niet erg. Het is hier heerlijk koel. Maar niet te koel, want de vestjes doen we niet eens aan. En nog voordat we weer terug zijn, heb ik mijn tienduizend stappen al binnen. Na ruim drie kwartier zijn we helemaal rond. Echt, wat een prachtig nationaal park is dit. Deze gaat op mijn favorietenlijstje!
Eenmaal weer bovengronds bekijken we het winkeltje nog even en lopen dan weer naar de auto. Je hebt gewoon niet door dat we hier toch al bij elkaar zo’n 3 uur zijn geweest. De navigatie gaat op het plaatsje Roswell. Dit staat bekend om zijn UFO’s en aliens. Martijn begint met rijden, zodat ik onderweg met de laptop op schoot het verslag kan tikken.
Als we nog maar een half uurtje verwijderd zijn van Roswell, vraagt Martijn of ik het stuur over wil nemen. Er komt alleen nergens een goede gelegenheid om te kunnen stoppen. Dan besluiten we maar om een zijweggetje in te rijden en dan even daar langs de kant te stoppen. Het is tenslotte toch niet druk hier. We merken beide dat onze blaas weer een druk geeft, maar uiteraard is hier ook geen toilet of iets dergelijks te bekennen. Nu heb ik voor de vakantie zo’n plastuit aangeschaft (tip van mijn schoonmoeder!) en die werkt echt top! Nu kan ik eindelijk ook – als een echte man – tegen een boom aan plassen, ha! Alhoewel hier eigenlijk geen bomen staan, maar wel struiken. Ach, hoef ik in ieder geval niet heel onhandig gehurkt te gaan zitten. Ik had al wel een plastuit (járen geleden aangeschaft voor vakanties), maar dat zijn van die wegwerp kartonnen dingen. Deze is gemaakt van plastic en erg handig in gebruik en vooral erg makkelijk schoon te maken… én…. Hij is paars! Ofja, licht lila. Detail.
Nadat we beide zonder problemen onze blaas geleegd hebben, neem ik weer plaats achter het stuur. Op mijn blaadje staat dat tussen mile marker 102 en 103 een leuk welkomstbord van Roswell staat. Uiteraard houden we dit goed in de gaten en inderdaad, iets na mile marker 102 staat een UFO met aliens. Hoe grappig!
Nog iets verder, tussen mile marker 105 en 106 staat nog een welkomstbord van Roswell. Erg leuk.
Vervolgens rijden we door naar de Mac Donalds. Inmiddels hebben we ook weer wat trek gekregen en de Mac Donalds hier in Roswell is vrij apart. Hij is namelijk gevestigd in een soort UFO met allemaal aliens op het parkeerterrein.
We parkeren de auto en na een rondje foto’s lopen we naar binnen. We bestellen beide een shake met een Green Chili Double Cheese broodje. Die hebben we tenslotte niet bij ons in Nederland.
Als we onze late lunch op hebben, rijden we eerst naar Invasion Station. Vooral de buitenkant is erg leuk, maar we bezoeken de giftshop ook even van binnen.
Daarna rijden we naar het Visitor Center, maar dat stelt eigenlijk niet zoveel voor. Al krijgen we hier wél een heel uitgebreid gesprek over wat er allemaal te doen is in de omgeving. Kijk, zo kan het dus ook! De helft van de informatie gaan we niet gebruiken, maar het is toch leuk dat de dame achter de toonbank haar verhaaltje kwijt kan. Liever te veel informatie dan helemaal niets.
Onze volgende stop wordt bij het International UFO Museum & Research Center. We betalen 5 dollar per persoon entree en lopen dan door het museum.
Het begin is vooral veel Engelse tekst, dus dat laat ik aan me voorbij gaan. Het gaat over het Roswellincident op 8 juli 1947. Het vermeend neerstorten van een vliegende schotel nabij Roswell staat bij ufologen bekend als het belangrijkste ufo-incident ooit. Er zijn ook allerlei andere verhalen te lezen over mensen die menen een UFO gezien te hebben.
Daarna zien we verschillende posters van films over buitenaardse wezens en divers speelgoed en andere spullen die met aliens te maken hebben. Net voor de uitgang bekijken we de simulatie van het neerstorten van de vliegende schotel zoals de alien het beleefd zou moeten hebben, maar als wij midden in ons filmpje zitten, komt er een medewerker van het museum via de deur binnen en drukt wat op knoppen en mompelt dat er iemand blijkbaar met het licht zit te spelen. Om vervolgens ons filmpje weer opnieuw te laten starten. En bedankt he! Ze kijkt ons heel glazig aan en snapt niet wat wij bedoelen. En wij begrijpen eigenlijk ook niet wat zij bedoelt en wat ze nu kwam doen. We starten het filmpje opnieuw en dan blijkt dat op het moment dat de medewerker het filmpje opnieuw startte, dat dat eigenlijk ook de laatste vijf seconden van het filmpje waren, hahaha.. ach ja.
Na het bezoek aan het museum lopen we ook nog de bibliotheek in. Jeetje, hoeveel boeken zijn er over UFO’s en Aliens geschreven joh? Ook is er een ruimte waar alle krantenknipsels en dergelijke bewaard worden. Dozen vol met informatie. Wauw.
Via de giftshop lopen we weer naar buiten. Eigenlijk wil ik nog door de straat wat gaan lopen om te kijken voor leuke Alienfoto’s, maar het is weer mega heet. Ja sorry, ik kan er niets anders van maken. Deze extreme hitte zijn we eigenlijk toch wel wat beu. Een graad of 10 minder graag.
Dan stellen we de navigatie in op ons hotel in Ruidoso, een goed anderhalf uur rijden. De eerste drie kwartier rijden we eigenlijk in het niets. Links, rechts, rechtdoor… echt niets te zien. Daarna rijden we ineens door een wat heuvelig landschap. Het gras op de heuvels is vrij geel, vast al een lange tijd geen water gehad. Maar prachtig is het wel.
Het laatste half uur neem ik het stuur weer over. Eerst rijden we door Ruidoso Downs, wat er ook leuk uitziet. Het Visitor center waar ik eigenlijk een bezoekje aan had gepland is gesloten. Logisch, het is inmiddels ook al bijna half 6. Iets verderop zien we een vestiging van Denny’s. Oeh, een vrij mooie Denny’s. Echt als een diner. Morgen maar eens terug voor een foto’tje ?
Na Ruidoso Downs rijden we Ruidoso in. Het ziet er erg gezellig uit en niet veel later arriveren we bij ons hotel: Comfort Inn & Suites.
We parkeren de auto en als we willen inchecken staat er niemand achter de balie. Het duurt even en dan komt een dame van net 20 aan. Ze ziet er nogal ‘apart’ uit. Nepwimpers met kleurtjes, kleine diamantjes onder haar ogen geplakt, make-up van weet ik wat en uiteraard ook bijpassende nagels. Ze vraagt naar de ID en Credit Card van Martijn. Eigenlijk zoals bij elk hotel. Maar dan vraagt ze of ze er ook een kopie van mag maken. Nou eigenlijk liever niet, maar ze heeft het blijkbaar toch écht nodig om te kunnen inchecken, want haar manager moet hier morgen naar kijken. Ehm,.. oké. Gelukkig kopieert ze maar één kant, dus heeft ze de CVC code van de CC niet, en ook het BSN nummer staat op de achterkant van het rijbewijs. Beetje vreemd dit.
We krijgen kamer 201, welke pal naast de lift zit. Hm… Martijn gaat even op-en-neer met de lift terwijl ik in de kamer blijf. Het lijkt geen overlast qua geluid te geven. Mooi.
We stallen de koffers en bekijken op googlemaps waar we willen gaan eten. In de omgeving zijn drie kleine brouwerijen. Twee daarvan zijn goed op loopafstand. Eén daarvan serveert eten, de ander niet. Dus dat is snel besloten. Als eerste lopen we naar Downshift Brewing. We bestellen twee pizza’s om te delen en Martijn neemt daar een Sierra Blanca Cherry Wheat bij en ik ga voor de Downshift Spring Fling, een Wheat beer. Het smaakt er goed, zowel de pizza als het bier. Bij de pizza laat ik zelfs de korstjes niet liggen. Iets wat ik normaal wel doe ?
Als we ons eten en bier op hebben, lopen we naar de andere brouwerij: Lost Hiker Brewing. Hier hebben ze ook flights, dus bestellen we er ieder één. Wel met dezelfde vier biertjes.
We moeten wel wat doordrinken, want de tent sluit al om 20.00 uur. Alle vier smaken ze prima, al springt voor mij de Mr. White (een Belgian White) er wel uit. Hij smaakt een beetje als Blue Moon. Om 20.00 uur wordt de deur gesloten, maar wij (en nog een ander clubje) mag nog wel blijven zitten.
Nadat we ons biertjes op hebben, lopen we weer terug naar het hotel. Inmiddels is echt álles gesloten in de straat. Zou dat zijn omdat het een doordeweeks maandag is?
Als we weer terug op de kamer zijn, vermaakt Martijn zich met American Ninja Warrior en ik uiteraard met het tikken van het reisverslag.
Aantal gereden mijlen: 206 (331 km)
Weertype: 39 graden!