Vrijdag 27 mei: Houston (TX)
Daar waar de meeste mensen de eerste nacht een jetlag hebben, hebben wij dat dus totaal niet. Ofja, we worden een kwartier voordat de wekker gaat wakker: 7.00 uur. We lezen de reacties op onze blog, wat erg leuk is om te lezen ? kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. Jeetje, wat is het druk! Maar het blijkt een hele groep schoolkinderen te zijn. Maar ontbijten doen ze niet, ze wachten blijkbaar totdat de gehele groep compleet is om te gaan. Gelukkig is er nog een tafeltje over voor ons. Ik begin uiteraard met mijn standaard ‘lievelings’-ontbijtje: een bagel met creamcheese. En verder hebben ze yoghurt, toast, omelet, worstjes en wafels (die je zelf kunt maken). Prima ontbijtje dus.
Na het ontbijt hebben we nog genoeg tijd over. We hebben om 10.00 uur ons tijdslot bij Space Center Houston. Dat betekent dat we tussen 10 en 11 naar binnen mogen. Aangezien het nog maar net iets voor 9-en is en het maar een goed tien minuten rijden is vanaf ons hotel, besluiten we om onze tijd te besteden bij de Walmart. We noteren het adres en als we in de auto zitten, verbind Martijn onze mobiele telefoon met de auto. We zagen dat deze voorzien was van Android Auto, dus dan zou je daarmee moeten kunnen navigeren. Onze telefoon is ook voorzien van een Amerikaanse SIM-kaart met data dus we zouden dan ook live verkeersinfo moeten hebben. Het enige jammere is dat hij de Tom Tom navigatie niet pakt, maar wel Waze. Dat is tenslotte ook een goed navigatieprogramma.
Een goed vijf minuten later parkeren we de auto bij de Walmart. Wat voelt deze winkel toch vertrouwd. We lopen als eerste naar frisdrank en water afdeling. Dat is voor vandaag eigenlijk onze enige prioriteit. Het is hier in Texas behoorlijk warm, dus we vermoeden dat we veel water zullen nuttigen deze vakantie. We kopen een pak van 40 flesjes en kopen ook nog wat flesjes Mountain Dew en Canada Dry Ginger Ale. Ook kopen we een micro-SD kaartje bij de entertainment afdeling voor onze tablet.
Daarna rijden we door naar het Space Center. Omdat we thuis al tickets gekocht hebben, hoeven we niet in de rij te staan bij de kassa’s en mogen meteen door de security. Eenmaal binnen maken we een reservering voor de tramtour. Je kunt kiezen tussen de blauwe of de rode. Wij kiezen voor deze laatste. Hiermee ga je naar het Rocket Park. Met de blauwe ga je naar de Astronaut Training Facility. We krijgen groep 4 toegewezen en die gaat om 11.10 uur. Dat betekent dat we nog een goed half uur hebben. Dat geeft ons genoeg tijd om de ruimte met verschillende tentoonstellingen te bekijken. Het heeft wat weg van Disney Epcot in Florida. Het is vooral educatief gericht op kinderen.
Als het bijna tien over 11 is, sluiten we aan in de rij voor de tramtour. We worden naar buiten geloodst en stappen dan de tram in.
We rijden naar het Rocket Park en onderweg komen we langs een wei vol met Longhorns. Prachtige beesten zijn het.
Bij het Rocket Park worden we gedropt en we mogen hier zolang de tijd nemen als we willen. De trams rijden af en aan en kunnen dus op ieder gewenste tijd weer terug.
Binnen ligt de Saturn V raket. We lopen hem helemaal rond. Echt, wát een mega ding! Verder is er ook veel te lezen over de verschillende Apollo’s. Ik ken eigenlijk alleen 13, van de film ? (en Apollo 11 natuurlijk, want daarmee ging Neil Amstrong als eerste mee naar de maan).
Als we helemaal rond zijn gelopen, lopen we weer naar de tram. Daarmee rijden we naar Independence Plaza. Daar kun je een replica van de Independence Shuttle bezoeken welke op een échte en de originele Boeing NASA 905 Shuttlevliegtuig is gemonteerd. Uiteraard kun je ook in het vliegtuig en shuttle, waar je veel verschillende manieren van informatie te lezen is.
Als we alles gezien hebben, lopen we het Space Center weer binnen. We lopen naar de live presentatie New Perspectives en we leren wat bij hoe de astronauten omgaan met hun gewichtloosheid. Bedoel, hoe slapen, eten en doen de astronauten hun natje en hun droogje? Dat is met gewichtloosheid natuurlijk een hele uitdaging.
Na de presentatie merken we dat de keel wat droog aanvoelt. We hebben dorst! Maar aangezien we nog moeten rijden, houden we het gewoon bij een Espresso Frappe en een Frozen Hot Chocolate. Het smaakt heerlijk verfrissend. We lopen nog wat door de Starship Gallary en souvenirswinkel. Ook zien we een hele muur vol met verschillende astronauten. Ook André Kuipers en Wubbo Okkels hebben we gespot.
Om exact 14.00 uur lopen we het Space Center uit. Drie en een half uur binnen geweest. Dat is genoeg voor ons.
Dan rijden we naar Frenchie’s voor een lunch. Een tip welke we van vrienden hebben gehad om te bezoeken. Hier komen de astronauten ook graag te eten. Het hele restaurant is dan ook voorzien van foto’s en andere stukken waarvan sommige ook zijn voorzien van handtekening of een boodschap. Een van die stukken is een gesigneerde maanfoto van Apollo-astronaut Alan Bean, die schreef hoezeer hij het eten van Frenchie’s miste in de ruimte. “Frankie, dit was een leuke plek, maar het eten was niet zo goed als bij Frenchies,” staat in het bericht van Bean.
Als we binnenlopen, worden we vriendelijk verwelkomt door de Italiaanse eigenaar. We mogen bij hem de bestelling doen en daarna een plaatsje uitkiezen. We hebben eigenlijk wel zin in een sandwich, maar dit is Amerika dus we verwachten dat de broodjes best groot zijn. Martijn is dus zo slim om even te vragen hoe groot een sandwich is. De kok achter de eigenaar laat ons een behóórlijk grote Italiaanse bol zien. Oef, ja… die gaan we eentje delen! We bestellen een bol met pastrami. En verder twee Cola Light. Maar de eigenaar vraagt ons om even te kijken of de light het eigenlijk wel doet, want die is waarschijnlijk op. Je mag hier namelijk je frisdrank zelf tappen. Dan zien we dat het geen Coca Cola is, maar Pepsi. En gelukkig voor Martijn, doet de cola light het inderdaad niet. Want hij ziet dat ze ook Dr. Pepper hebben. Dat vindt hij véél lekkerder dan cola.
De sandwich smaakt ontzettend lekker. Maar we zijn blij dat we er eentje hebben kunnen delen. Het vult behoorlijk. Na de lunch maken we nog wat foto’s van het restaurant en rijden daarna naar Galveston Island Historic Pleasure Pier.
Daar staat één achtbaan voor ons op het programma. Als we de brug richting Galveston rijden, zien we hoe prachtig de omgeving is. Veel water en wat een prachtige (vakantie)huizen. In een goed 40 minuten rijden, zijn we bij de pier. We parkeren de auto bij Fish Tales á 10 dollar.
Als we de pier oplopen en entree willen kopen (je betaalt hier voor alleen over de pier lopen 11 dollar en daarna kun je per attractie betalen. Of je koopt een ‘ride all day’ polsbandje, maar aangezien we alleen komen voor de achtbaan, is een ticket los kopen een betere optie voor ons). Maar dan zien we dat de Iron Shark gesloten is.
Nou, dan kopen we ook maar geen entree om over de pier heen te lopen. Dat is natuurlijk erg zonde. Jammer, maar helaas… geen achtbaan voor ons. We lopen nog wat over het strand, zodat ik een foto van de pier kan maken. Maar dan zien we dat de Iron Shark het wél gewoon doet. Uh?
We lopen weer terug naar de ingang en daar vertellen ze bij de kassa dat de Iron Shark het inderdaad gewoon doet. Als we hem vertellen dat er een bordje hangt dat de baan gesloten is, snapt hij niet helemaal wat we bedoelen. Nee hoor, gewoon open. Jaaha, dat snappen we, maar waarom hangt er dan daar een bordje dat hij het niet doet? Nog steeds snapt hij het niet. Naja, als hij het maar doet. Ook goed.
Eenmaal op de pier lopen we – na een toiletstop – uiteraard meteen naar de achtbaan. Het is totaal niet druk en mogen eigenlijk meteen instappen. Maar we willen voorin, dus wachten we een ritje. Ondertussen melden we dat er voor bij de kassa’s staat dat de baan gesloten is, maar ook hier snappen ze niet helemaal wat we bedoelen. Ach ja…
De baan zelf is prima. Hij schudt wel behoorlijk, maar we hebben ergere banen van deze soort gehad. Voor onze credit score in ieder geval goedgekeurd.
We lopen nog wat over de pier, maar het is behoorlijk warm. Eigenlijk hebben we meer zin om weer in de auto, in de airco, te gaan zitten. Er staat tenslotte nog een achtbaan op de planning vandaag. Onderweg op de brug vanaf Galveston zien we aan de andere kant een behoorlijke file welke veroorzaakt wordt door een ongeluk. Oeh, dat ziet er niet best uit. Een grote Pickup Truck is bovenop de motorkap van een andere auto geknald.
Na ruim 30 minuten rijden zijn we bij Kemah Boardwalk. Net als de vorige keer dat we hier waren, willen we de auto iets buiten het park zetten en dan met het pontje naar de boardwalk. Maar helaas, vandaag geen pontje. We draaien weer om en proberen in de buurt van de boardwalk ergens te parkeren. Dit lukt. Helemaal gratis en voor niets. Al is het nog wel een stukje lopen.
Eenmaal op de boardwalk zien we dat de Boardwalk Bullet het niet doet. Nou, het zál toch niet! Toen we hier in 2012 waren, op onze laatste avond, deed de Bullet het ook al niet door blikseminslag. Maar dan zien we ineens dat hij het doet. Woohoo! Snel kopen we kaartjes á 7 dollar per stuk en vragen nog na of hij het echt doet. Blijkbaar heeft hij wel even stil gestaan, want op het bord achter de kaartverkoopsters staat nog dat hij het tijdelijk niet doet. Maar de Bullet wordt eraf geveegd, want ze hebben nét een ‘go’ gekregen. Top.
Als we bij de achtbaan komen, zien we ineens veel mensen uit de rij komen. Wederom storing! Een medewerker sluit de rij en we vragen hem of hij weet hoe lang het kan duren. Hij weet het niet, waarschijnlijk de hele dag. Naja zeg. Alsof er een vloek rust op deze baan. Gelukkig hebben we nog één kans. We vertrekken natuurlijk over drie weken weer vanuit Houston. Hopelijk doet hij het dan wel op onze laatste avond. We lopen weer terug naar de kaartverkoop. Uiteraard willen we onze 14 dollar weer terug. Maar we krijgen een ‘no’ op onze rekest. Ehm, hoezo niet? We hebben echt in nog geen twee minuten geleden de kaartjes hier gekocht! Ze overlegt wat met haar collega’s, maar nog steeds een nee, want ze doen niet aan refunds. Nou, dat dachten wij toch even van niet. Martijn vraagt of ze dan de manager erbij kunnen halen. Er wordt weer overlegt, nu met een dichte deur (overleg met de manager?) en dan krijgen we wél een positief antwoord. We krijgen ons geld teruggestort op de credit card. Zie je nou wel, is dat nou zo moeilijk?
We lopen weer terug naar de auto. Ondertussen is de achtbaan weer begonnen met testritten. Nou, we gaan nu echt niet meer terug hoor. Ze zien ons al aankomen, dat we alsnog toch kaarten kopen.
We zien de laatste avond wel, of het lukt of niet. De navigatie gaat op een Total Wine & More vestiging dicht bij ons hotel in de buurt. Vanochtend hebben we fris en water gehaald, maar een biertje op de kamer is natuurlijk ook wel erg lekker.
Wat een heerlijke winkel is het toch. Echt alléén maar drank, gángen vol! We kijken onze ogen uit. Nee, niet doen. Niet álles in ons boodschappenkar laden.
We kunnen ons gelukkig inhouden. Het zou anders niet goed zijn voor onze Credit Card. We houden het bij alleen wat blikjes Blue Moon (want dat is toch wel onze ultieme Amerikaanse beleving wat betreft bier) en we kopen een proefpakket van Shiner. Alleen Shiner Bock kennen we en zijn wel benieuwd naar wat andere smaken. Van ieder zitten er twee blikjes in. Handig.
Daarna rijden we weer terug naar ons hotel. Inmiddels hebben we behoorlijke honger gekregen. Vrijwel tegen ons hotel zit een Carraba’s Italian Grill. Daar hebben we wel zin in. Martijn bestelt de Rigatoni Campagnoli en ik ga voor de Rigatoni Martino. Ondanks dat we terug kunnen kruipen naar ons hotel, houden we het bij een Cola Light en een Dr. Pepper. Omdat we een pasta hebben bestelt, mogen we ook nog kiezen of we soep of een salade erbij willen. We kiezen beide voor de huissalade.
Na een slok of drie van onze frisdrank, wordt er alweer een nieuwe naast gezet. Ohja, Amerika is gratis refill op de frisdrank. Als we de side salade net op hebben, komt onze pasta er al aan. Jeetje, wát een bord vol is dat. Het smaakt echt verrukkelijk, maar uiteraard hou ik wat pasta over.
Onze serveerster vraagt of ik het wellicht mee wil nemen, maar laat ik dat maar niet doen. Uit ervaring weten we dat we het tóch niet meer gaan opeten. Wel vragen we of we onze frisdrank mee mogen nemen in een ‘to-go’ beker. Maar in plaats van ons eigen drankjes in een bekertje te doen, krijgen we gewoon een nieuwe mee.
We lopen weer terug naar het hotel en daar begin ik aan het verslag (met een – nog iets te lauw, want het staat nog maar nét in de koelkast – biertje on the side). Morgen willen we redelijk vroeg op pad. Als eerste willen we naar ZDT’s Amusement Park. Deze opent om 11 uur, maar het is een goed drie uur rijden er naar toe. Aangezien we ook nog wel iets van Austin willen zien, willen we niet al te laat weg.
Aantal gereden mijlen: 83 (133 km)
Weertype: warm! Rond de 33 graden
Aantal coasters: 1