Donderdag 26 mei: Schiphol – Chicago (IL) – Houston (TX)
Eindelijk is de dag aangebroken waar we al maanden op wachten: vandaag vliegen we naar Amerika! Ondanks dat het een korte nacht was, zijn we nog voordat de wekker afgaat wakker. Snel kleden we ons aan en pakken onze spullen. De shuttlebus komt om half 7, maar wij zijn al om kwart over 6 uitgecheckt. We lopen naar buiten om op de shuttle te wachten. Nog maar weinig mensen. Mooi. Dan komt de shuttle voorrijden en stappen we in. We leggen onze twee koffers op een zitplaats, want als we hem zo in de gang neerzetten, gaat hij wellicht rollen. Het is toch niet druk. Maar nog net voordat de shuttle wil vertrekken, komen er behoorlijk wat mensen aan. Zij hebben binnen gewacht en ineens is de bus hartstikke vol. Ik voel me iets wat bezwaard dat we nu onze koffers op een zitplaats hebben gelegd. Maarja… Waar kunnen we die anders neerleggen? Het is een gewone bus, dus echt plek voor koffers is er eigenlijk niet. Iedereen laat hun koffer staan bij de deur, maar de chauffeur waarschuwt iedereen dat ze de koffers bij zich moeten houden, want het kan gaan rollen (ja d’oh). Vervolgens worden er ook wat koffers op onze koffers gelegd. Mooi, hoef ik me niet zo bezwaard meer te voelen.
In een goed kwartier zijn we bij Schiphol. Snel uitstappen en naar de incheckbalie. Wat ontzettend fijn dat we gisteren al de boel wat verkend hebben. We lopen nu echt de meest korte route naar balie 26. Als we bovenkomen in de vertrekhal, zien we een méga lange rij. Is dat állemaal voor balie 26? Het lijkt er wel op. Jeetje, dat is waarschijnlijk gewoon meer dan een uur wachttijd joh.
Ik loop naar het begin van de rij en zie dat iedereen voor de ‘economy’ rij staat en daarnaast een vrijwel lege rij waar naar verwezen wordt als je ‘travel ready’ bent. Ja, en dát zijn we! Zo staat het in onze app. Ik loop weer terug naar Martijn en hij gaat ook even kijken. Ja, volgens mij mogen wij gewoon in die rij gaan staan. Met een goed tien man voor ons zijn we lichtelijk verbaast dat iedereen gewoon ‘als een soort schaap’ in de grote lange rij gaat staan. Dan sluiten er mensen achter ons aan en zij vertellen ons dat ze het ook niet gezien hadden en dat ze door ons ook maar eens in deze rij zijn gaan staan. Vervolgens komt er een mannetje van Schiphol de boel weer herorganiseren. Hij vindt dat de rijen maar samengevoegd moeten worden en vraagt ons om aan te sluiten bij de andere rij (terwijl de mensen voor ons nog wél gewoon in de korte rij mogen blijven staan). Nou, dat dachten we van niet… Wij zijn travel ready en hoeven alleen onze koffers af te droppen. Wat is dan het nut van online inchecken en op de app de mededeling ‘short cut’ te krijgen? Maar gelukkig, wij en ook de mensen achter ons, mogen alsnog in de korte rij blijven staan. Maar daarna wordt toch echt alles bij elkaar gevoegd. De gehele ‘travel ready’ rij bestaat niet meer. Wat een geluk hebben wij dan toch gehad zeg! Doordat we assertief waren en niet zo afwachtend, zijn we in twintig minuten door de incheck. Snel door naar de security. Daar staat inderdaad ook een behoorlijke rij. Alsof we alvast gaan oefenen voor de rijen in de pretparken. Al slingerend komen we bij de bekende bakken. Gelukkig mag hier op Schiphol alles in de tas blijven. Ook de schoenen mogen aan blijven en zélfs flessen water morgen gewoon mee! Al met al zijn we met een half uur door de security. Dan door naar de marechaussee. En dat gaat wel behoorlijk snel. Binnen vijf minuten staan we al ‘achter de douane’. In totaliteit hebben we er dus 55 minuten over gedaan. Fijn!
Op naar het ontbijt. Maar wat is dat nou? De Mac Donalds is dicht. Naja zeg! Dan lopen we naar Jamie Oliver, maar daar worden we niet zo heel erg blij van de prijzen. Bijna 6 euro voor een klein bekertje yoghurt. Nee, laten we dat maar niet doen. Dan komen we uit bij Dutch Kitchen. Daar worden we altijd erg blij van, al hebben we daar eigenlijk nog nooit ontbeten. Alleen geluncht met een boterham en kroketten. Maar een omelet zonder iets erop kost bijna 12 euro! We blijven Hollanders, dus dat vinden we toch wel wat aan de dure kant.
Dan komen we uit bij Tastes of the Lowlands. Daar is de yoghurt dubbel zo veel gevuld als bij Jamie en kost nog net geen 5 euro. Kijk, nou praten we ergens over! Croissantje met kaas en een cappuccino erbij. Heerlijk!
Eindelijk hebben we tijd om even rustig te gaan zitten. Doordat alles zo voorspoedig ging, zijn we natuurlijk erg vroeg aan ‘de andere kant’. Nou, liever daar te vroeg, dan laat komen en te gaan stressen of je het wel haalt. Nadat we ons ontbijt genuttigd hebben, lopen we via wat winkeltjes naar de gate (D47).
We gaan zitten op een bankje en raken aan de praat met een Nederlands stel uit Zeist. Zij gaan naar hun zoon in Grand Rapids, Michigan. Hun zoon studeert daar en zit ook nog in het voetbalteam. Schuin tegenover ons zit een meisje en vertelt dat ze naar Houston gaat om daar haar oude gastgezin op te zoeken. Wij vertellen dat we ook naar Houston gaan en ze vraagt ons hoe het allemaal in het werk gaat met het overstappen enzo. Ze had expres een rechtstreekse vlucht geboekt, maar die is overgezet naar deze met een overstap in Chicago. Yep, wij hadden éxact hetzelfde. We dachten heerlijk rechtstreeks te boeken, maar helaas… De rechtstreekse vlucht UA 21 vliegt niet meer dagelijks en toevallig is die van vandaag geannuleerd. Vliegmaatschappijen hebben vervoersrecht, dus ze zijn verplicht je om te zetten naar een andere vlucht, maar dan maakt het niet uit dat het eerst van A naar B was, en nu van A naar B via C. Ach ja.
Ze vertelt ons dat ze nog nooit een overstap in Amerika heeft gehad en dat ze nu iets gehoord heeft van ‘koffers opnieuw inchecken’. We leggen haar uit hoe het allemaal in werking gaat en ze lijkt wat gerustgesteld. Om kwart voor 11 mogen we boarden en niet veel later zitten we in het vliegtuig. De indeling is 3-3-3. Wij zitten op twee stoelen van de middelste drie.
Vroeger wilde ik eigenlijk altijd bij het raam. Maar eigenlijk is zo’n middenstuk veel handiger. Dan hoef je de man of vrouw naast je niet lastig te vallen als je eruit wilt, naar het toilet ofzo. Het duurt alleen wel een tijdje voordat we werkelijk gaan taxiën. Om half 12 komt het vliegtuig in beweging. Uiteraard taxiën we helemaal naar de Polderbaan. Wat grappig zeg, daar zijn we een paar weken geleden nog geweest. Stonden we daar, op de spottersplek naar vliegtuigen te kijken. En nu zitten we er gewoon zelf in. Het vliegtuig versnelt en eindelijk, om 11.50 uur zitten we in de lucht. Op naar Amerika!
Als eerste komen ze langs met een kleine snack en we nemen er een biertje bij. Het is tenslotte al na 12-en, dus dan mag het! We nemen uiteraard een Amerikaanse. Dan kunnen we al een beetje wennen.
Daarna begint Martijn aan Toys that made America (docu over iconisch Amerikaans speelgoed zoals Slinky, Silly Putty, Monopoly en G.I. Joe) en ik ga traditiegetrouw beginnen met wat afleveringen van Friends. Na een aflevering of drie is het tijd voor ‘het diner’. Uiteraard kunnen we kiezen uit ‘chicken or pasta’. We kiezen beide voor de pasta. Ondanks dat vliegtuigvoer niet zo’n al te beste naam heeft, vind ik het toch altijd best wel lekker smaken.
Na het eten kijk ik nog een paar afleveringen van Friends en pak daarna de tablet erbij. Daarop staan een paar gedownloade GTST afleveringen. Jaja, ik ben nog stééds een trouwe volger! Afgelopen dagen iets te druk gehad om het te zien, maar daar heb ik nu dan mooi even de tijd voor. Maar ik heb moeite om mijn ogen open te houden. Nee, niet dat de aflevering te saai is. Nee nee… Maar het was gewoon vroeg vanochtend! Toch maar even mijn oogjes dicht dan maar…
Uiteindelijk word ik na een goed anderhalf uur slapen (aka dommelen) wakker. Ik begin aan een paar afleveringen van How I met your mother en Martijn begint aan de film Kingsman. Zo komen we de tijd wel goed door. Alhoewel dat 9 uur vliegen stiekem toch best wel een poos is. Na een paar afleveringen HIMYM zet ik wat muziek op en begin ik toch weer wat te dommelen. Als we nog maar een uur hoeven te vliegen, komen de stewardessen langs met een Engelse muffin met ei en kaas. Dat smaakt echt heerlijk! Bijna hetzelfde als die van de Mac Donalds. Mmm… Ook krijgen we een stroopwafel. Ofja, ‘stroepwavel’ noemen ze het hier.
Als in de andere gangpad de muffins uitgedeeld worden, vraagt de stewardess of ik een broodje wil. Ik geef aan dat ik er al een gehad heb, maar ik mag er gewoon nog één als ik wil. Nou, dat wil ik wel. Dat is wel het voordeel van bijna achterin zitten gok ik. Ze heeft er nog genoeg over, dus ach 😎 (we maken het ook wel eens andersom mee, dan is het gerecht wat je wil gewoon op… Dus achterin is niet áltijd een voordeel).
De landing wordt ingezet en ik ga nog nét even snel plassen. Maar dat is toch wel een belevenis hoor. Je voelt gewoon de behoorlijke turbulentie als je zit. Iets voor half twee, Amerikaanse tijd, landen we op Chicago Airport.
Als we uitstappen moeten we een behoorlijk stuk lopen naar de immigrations. En dan staan we ineens in een rij. Hm,… normaal gesproken sta je in een rij in een grote hal, maar nu lijkt het erop dat de rij zó lang is, dat je nog voor die grote hal in een rij staat. Gelukkig loopt het redelijk door en dan ineens, ja… die grote hal! Al slingerend tien lange rijen. Oeh, zouden we onze overstap dan nog wel gaan halen? Oorspronkelijk hadden we zo’n drie uur overstap, maar doordat we zo laat vanaf Schiphol vertrokken, hebben we wat vertraging opgelopen van bijna een uur. Over een goed anderhalf uur gaan we al boarden! Maar het gaat allemaal voorspoedig. De rij is continue in beweging en in 50 minuten zijn we door de immigrations. Snel door naar de bagage. Onze koffers liggen al op de band en lopen dan naar de douane. Maar er wordt eigenlijk niets gecontroleerd en komen al snel bij de kofferafgifte voor transfer. We leveren onze twee koffers weer in en lopen dan door naar de gate. Ofja, met de airtrain moeten we naar vertrekhal 1 en dan nog door de security. Hier moeten onze schoenen en elektro wel uit de tas. Ook het flesje water mag niet mee. Jammer.
Inmiddels is het meisje waar we mee in gesprek waren voor de vlucht ook bij ons aangesloten. Ze heeft haar koffer af kunnen geven en ze hoopt dat het allemaal goed komt. Tuurlijk komt dat joh! Al pratend lopen we door de security en als we dan bij de gates zijn, willen wij naar B12 lopen, maar zij vertelt ons dat we naar C17 moeten, want dat staat in haar app. Nee hoor, in onze app staat toch echt B12. We lopen naar één van de monitoren en daar zien we dat het inderdaad gewoon B12 is. Jeetje, had ze niet bij ons gestaan, dan had ze gewoon naar de verkeerde gate gelopen. Eigenlijk toch best apart. Gate B12 is niet zo ver gelukkig, want het boarden gaat ook zo beginnen. We balen wel een beetje dat we nu helemaal geen tijd meer hebben om ergens wat te eten. We hoopten met een overstap van 3 uur toch gewoon even rustig ergens wat te kunnen dineren. Maar helaas. Dan zien we dat naast B12 een Chili’s Bar zit. Ohhh, dáár hadden we graag nog tijd voor gehad zeg: cocktails bij Chili’s. Alhoewel we waarschijnlijk toch niet heel vrolijk van de airportprijzen zouden zijn geweest.
We moeten toch nog een behoorlijke tijd wachten bij de gate om te boarden. Hm, dan had die cocktail toch nog best gekund, hahaha…
Iets over half 4 mogen we boarden. Maar net voordat we het vliegtuig in mogen, worden we tegen gehouden. Vanaf ons moeten ook alle rolkoffers het ruim in. Het vliegtuig is te vol. Naja, dat doen we dan maar. Zolang we onze rugzak maar bij ons mogen houden. Daar zit immers onze laptop en verschillende andere spullen welke we nodig hebben tijdens de vlucht. Ditmaal is het overigens een 3-3 indeling. Niet zo’n heel groot vliegtuigje dus. Ditmaal zit ik wél aan het raam.
Exact 16.00 uur beginnen we te taxiën en om 16.18 uur gaan we de lucht in! In de verte zien we de hoge torens van Chicago. Echt een prachtig gezicht. In dit vliegtuigje helaas geen eigen TV-schermpje. Ik besluit dan om maar alvast te beginnen aan ons verslag. Daar heb ik nu mooi de tijd voor. Circa 3 uur vliegen. Vervolgens komen ze langs met de keuze uit een koekje of wat pretzels en niet veel later krijgen we een bekertje water. Maar de tijd gaat eigenlijk best snel. Nog geen twee uur later wordt de landing al ingezet en om 18.37 uur zijn we geland op Houston International Airport. Na wat taxiën, lopen we een goed tien minuten het vliegtuig uit. Nu zijn we dan toch écht op plaats van bestemming en kan onze vakantie beginnen.
Als eerste lopen we naar de bagagebanden. Martijns koffer zien we al snel. Daarna is het wachten, en wachten, en wachten. Jeetje, waarom komen er geen nieuwe koffers meer op de band. Mijn koffer en ons rolkoffertje mist nog. Dan zie ik ineens op een andere bagageband verschillende koffers komen en ja, daar zie ik mijn rode koffer liggen! Ook onze trolley zie ik in de verte aankomen. Jeuh. We zijn weer helemaal compleet.
Dan lopen we naar buiten en sluiten aan in een behoorlijk lange rij voor de shuttle naar Car Rental Center. Het is behoorlijk druk met de auto’s. Drie banen vol met auto’s, bussen, shuttles en taxi’s. De Car Rental Shuttle komt eraan, maar we passen er net niet meer bij. We moeten op de volgende wachten. Maar voordat er een andere shuttle komt, duurt het wel even. Het is echt mega druk. Eén en al file. Uiteindelijk na bijna 20 minuten wachten komt er een nieuwe shuttle. Hier kunnen we gelukkig wel instappen. Maar ook wij belanden in de file. We doen er iets meer dan een kwartier over om naar de Car Rental te gaan. Als we uitstappen, gaan we met de roltrap naar beneden en staan dan meteen bij Alamo / National. Wij hebben geboekt bij Alamo, maar deze is gesloten. We mogen bij National aansluiten. Gelukkig is het niet druk. We worden erg vriendelijk geholpen en niets geen gezeur of agressieve verkoop. Heerlijk. Dan lopen we naar de garage. Even lijkt het erop dat de medewerker de auto’s voor iedereen gaat halen, maar wij mogen naar de juiste rij van de Intermediate SUV’s lopen, al heeft ze niet veel in de aanbieding. Alleen een Chevy Equinox of kleiner. Het zijn allemaal saaie kleuren. Jammer. Ach, uiteraard gaan we voor de Equinox.
We stallen onze koffers achterin, bekijken waar de verschillende knopjes zitten en Martijn stelt ondertussen de Tom Tom in. Uiteindelijk zijn we dan echt op weg. Alsof ik niets anders gewend ben, rijd ik gewoon soepel weg in deze Chevrolet. Volgens de navigatie is het ruim een half uur rijden. Ondertussen is het ook wat gaan schemeren. Mèh, zo met vermoeide ogen rijden in het donker is toch niet heel prettig. Hopelijk zijn we snel bij het hotel.
Het is even zoeken en na een uiteindelijk toch drukke weg, zijn we om tien over 9 bij ons eerste hotel van de vakantie: Hampton Inn & Suites. Klinkt best luxe.
We checken in en krijgen kamernummer 202 toegewezen. Al snel zien we dat het eigenlijk gewoon een standaard kamer is, niets meer dan bijvoorbeeld een Comfort Inn of een Quality Inn. Ofwel, dat voelt vertrouwd.
Snel droppen we de koffers af en lopen dan naar het restaurant tegenover: BJ’s Restaurant & Brewhouse. Omdat ons lichaam schreeuwt dat het al over 4-en ’s nachts is, hebben we ook niet zo’n honger dat we een volledige maaltijd gaan eten.
We houden het dan ook bij wat voorgerechten om te delen, maar uiteraard wel met een biertje erbij. We bestellen wat tonijntaco’s en minihamburgertjes. Het smaakt ons erg goed. Eigenlijk zouden we nog wel wat lusten. BJ’s staat vooral bekend om zijn ‘pizookies’ nagerechten. Maar daar hebben we nu eigenlijk geen zin in. Een paar van die potstickers gaan er nog in, maar daarna is het ook klaar. We willen eigenlijk gewoon graag naar bed.
Eenmaal terug op de kamer, tik ik – iets wat vermoeid – ons verslag af en niet lang daarna zullen de ogen dicht gaan vallen. Morgen staat NASA op de planning. En twee boardwalks (die van Kemah en die van Galveston). En verder zien we wel wat we nog meer gaan doen. Waarschijnlijk zullen we ook wel een Walmart of iets dergelijks gaan bezoeken. Er moeten tenslotte nog wat boodschappen gedaan worden. Stond eigenlijk op de planning om vandaag te doen, maar op zoveel verkeer bij het vliegveld hadden we niet gerekend. Voor nu: welterusten en tot morgen!
Aantal gereden mijlen: 41 (66 km)
Weer: heet!