Vrijdag 3 juni: San Antonio (TX) – Big Bend National Park (TX)
Vandaag worden we voor het eerst wakker van de wekker. Dat betekent dus dat we heerlijk doorgeslapen hebben. Beetje jammer eigenlijk dat de wekker gaat, want we liggen nog best lekker. Dus ook voor het eerst deze vakantie snoozen we een paar keer. Uiteindelijk staan we dan toch maar op en lopen we naar het ontbijt.
Als we zijn uitgegeten lopen we terug naar onze kamer, pakken we onze spullen in en SMS-en we de Valet Parking dat ze onze auto klaar moeten zetten. We krijgen een berichtje terug dat hij in een goed 5 minuten gereed staat. Mooi. Eenmaal beneden kunnen we de koffers meteen in de auto leggen. Het kost wat, zo’n Valet Parking, maar dan heb je ook wel wat. Onze eindbestemming van vandaag is Big Bend National Park. Het park zelf zullen we nog niet gaan bekijken, dat doen we morgen, maar we slapen er wel alvast. Naar Big Bend is het bijna 7 uur rijden. Maar gelukkig hebben we redelijk op de helft een tussenstop gepland. De navigatie gaat op Seminole Canyon State Park net na het plaatsje ‘Comstock’. Ruim drie uur rijden.
Om half 10 zijn we op pad en na een uur rijden stoppen we in Castroville bij de Walmart. Omdat onze roadtrip nu echt gaat beginnen (veel dagen met lange rijdagen), willen we wat yoghurtjes, fruit en andere ‘on the road’ snacks halen. Gelukkig is het een relatief ‘kleine’ Walmart, waardoor we niet de gehele supermarkt door hoeven voor onze spullen. Het enige wat ze niet hebben, wat we eigenlijk altijd onderweg eten, zijn de klein verpakking humus met pretzels. Maar koekjes en pringles doen het ook wel goed onderweg.
We rijden verder en na wederom een uur rijden we Uvalde in. Het dorpje waar zo’n anderhalve week geleden een jongen in een school 19 kinderen en twee leraressen doodschoot. Ik wist dat we hier doorheen zouden rijden, maar echt de intentie om langs de school te rijden hadden we niet. Wat moet je daar ook gaan doen? Maar op TV zagen we dat er een enorme zee van bloemen er lagen. Als we bij de Walmart even stoppen voor een plasje, zien we daar ook behoorlijk wat bloemen liggen met een gedenkplek. Blijkbaar zit het toch in de behoefte van de mens, want we besluiten om toch maar langs de bewuste school te rijden.
Na een minuut of tien rijden we de straat in de van de school. Het is behoorlijk druk. Ook staan er nog verschillende busjes van nieuwszenders met grote schotels langs de weg. We laten onze telefoons in de auto liggen, zodat we zeker geen foto’s kunnen maken. Dat voelt gewoon niet goed om te doen. Iedereen kan tenslotte wel een voorstelling maken hoe het eruit zou moeten zien: veel bloemen, bloemenkransen, beertjes en andere knuffels. Ook veel foto’s van de kinderen en condoleances. Het is enorm kleurrijk allemaal. Ik moet erg mijn best doen om mijn inmiddels natte ogen niet over te laten gaan in dikke tranen. Het is intens verdrietig. Niet te begrijpen wat zo’n jongen zich bezielde om deze kinderen en leraressen te doden. Erg triest.
Na nog geen vijf minuten rondgelopen te hebben, stappen we de auto weer in. De sfeer is erg rustig en vreedzaam, maar je voelt je toch een soort ramptoerist en dat is absoluut niet onze bedoeling. Maar ergens voelen we wel de behoefte om toch even een soort van onze steun te betuigen. Als we het dorpje weer uit zijn, bedenken we ons dat we eigenlijk wel van chauffeur kunnen wisselen. Het is nog een goed anderhalf uur rijden naar Seminole Canyon SP. We parkeren de auto langs de weg en pakken meteen de laptop uit de rugtas. Want als Martijn aan het rijden is, kan ik natuurlijk alvast een beginnetje maken met het verslag. Er is in de omgeving tenslotte tóch niets te zien. Alhoewel, bij Del Rio ziet Martijn in de verte een vliegtuig laag over de weg vliegen. Zou er dan een vliegveld hier in de buurt zitten? We kijken naar links, maar een trein blokt ons uitzicht. En dan zien we ineens heel vlak voor en boven onze auto een straaljager voorbij vliegen. Wow, gaaf! Niet lang daarna zien we nog een paar straaljagers aan komen vliegen, maar we zijn de landingsbaan natuurlijk al voorbij gereden. Daarna zien we ook nog een paar kleinere vliegtuigen in de lucht en weer een straaljager.
Tien over half 2 komen we aan bij Seminole Canyon SP. Het is vrij rustig. We zijn dan ook de enige auto die parkeert bij het visitor center.
We lopen naar binnen en betalen daar 4 dollar per persoon. Helaas werkt de Credit Card hier niet, omdat ze een postcode nodig hebben en onze Nederlandse pakt het systeem niet. Dan maar cash afrekenen. De dame achter de toonbank vertelt wat over de omgeving, welke trails we kunnen lopen en dat ze in dit visitor center een klein museumpje hebben met aansluitend een film van 9 minuten.
We lopen door het museum en bekijken de film. Het komt er op neer dat dit staatsparkje vooral bekend is door de rotstekeningen.
We besluiten om de trail welke je vanaf het visitor center kan lopen te doen. We begrepen van de dame dat het een wandeling van ongeveer een kwartier is. Dat durven we nog wel aan. We halen de camera en de tas met water op uit onze auto en beginnen dan de wandeling. Het is vooral erg warm. Ondanks dat de thermometer in de auto ‘maar’ 31 graden aan geeft, vinden we het toch behoorlijk heet. Het is gelukkig wel minder vochtig dan gisteren. Als we een kwartier onderweg zijn, zien we nog helemaal geen eind aan de trail. Lopen we wel goed?
Volgens het kaartje wel en we besluiten om dan ook maar door te lopen. Uiteindelijk komen we de grote weg weer op en kunnen we terug lopen naar de parkeerplaats waar onze auto geparkeerd staat. Dan bekijk ik het kaartje nog eens goed en dan blijkt dat deze wandeling ongeveer een half uur is. Oef, als we dat van te voren geweten hadden. Een half uur kan inderdaad wel kloppen. Iets verderop zit de wandeling van een kwartier, maar daar hebben we écht geen zin meer in. Wel hebben we inmiddels trek gekregen en rijden we nog wat door het park om te kijken of we wellicht ergens ons yoghurtje kunnen nuttigen. Maar er is eigenlijk nergens een leuk plekje en alle picknicktafels die we tegenkomen zijn ook zonder schaduw. De picknick plekken bij het visitor center waren wél overdekt. Maar eigenlijk lijkt het ons veel lekkerder om gewoon onze ‘lunch’ in de auto te nuttigen, heerlijk… in de airco.
Nadat we onze yoghurt op hebben, willen we nog wat snoeptomaatjes eten. Maar wat is dat nou? Dat lijkt wel schimmel! Nou ja zeg, vanochtend vers gekocht en nú al bedorven. Eigenlijk moeten we er mee terug naar de Walmart, want dit kan niet. De navigatie gaat op het adres van ons hotel in Big Bend. Ruim 2-en-half-uur rijden. Ik neem het stuur weer over en rijden dan weer verder over de US-90.
Dan zien we dat de benzinestand op nog een kwart staat. Dat gaan we niet halen tot helemaal in Big Bend. Gelukkig komen we nog door wat dorpjes. Als eerste rijden we door Dryden, maar dat dorpje heeft maar een huis of zeven waarvan er maar één bewoond is en de andere zes zijn of verlaten, half afgebroken of ingestort. Verder is er totaal niets anders te zien. Snel maar doorrijden dan. Dan zie ik ineens een kadaver met een paar vogels erop langs de kant liggen.
Jeetje, wat een machtig mooi gezicht. Erg sneu voor het hertje natuurlijk, maar dit is nou eenmaal de natuur. Alhoewel, het hert is naar alle waarschijnlijkheid aangereden door een auto en dat heeft uiteraard niets meer met ‘dat is de natuur’ te maken. Maar de één zijn dood, is de ander zijn brood. Dát dan weer wel.
Vervolgens rijden we het dorpje Sanderson in. Daar zien we wel verschillende tankstations. Mooi. Bij Alon tankstation tanken we de auto weer helemaal vol. Mooi, kan onze Chevy er voorlopig weer tegenaan.
Nog een goed twee uur rijden naar Big Bend. Martijn geeft aan dat hij nog heel even zijn ogen dicht wil doen om vervolgens de laatste anderhalf uur weer voor zijn rekening te nemen.
Bij Marathon wisselen we weer van plek en tik ik weer verder in het reisverslag. Daarna rijden we de US-385 op richting het zuiden. Deze weg loopt helemaal door naar Big Bend. We zien een paar keer langs de kant een hertje staan grazen in het gras. Blijf daar hertje, we hebben niet wéér zin om een hert ‘te kussen’ met onze voorkant van de auto.
Ik tik weer verder en dan roept Martijn ineens: “Oh, daar liep volgens mij een roadrunner de weg over’. Damn, dat ik dat weer nét moet missen. Dat beestje staat eigenlijk al lang op mijn verlanglijstje om te zien (en het liefst te fotograferen). Ach, wie weet, de vakantie is nog niet om.
Dan zien we het bord van Big Bend National Park. Nét ervoor staan een drietal motoren. De rijders ervan staan wat te kletsen bij het bord. Hey, ga eens weg! We willen graag een foto maken. Als ze ons uiteindelijk zien, gaan ze er vandoor. Mooi zo.
Na een paar foto’s rijden we weer verder en niet lang daarna komen we bij het betaalhokje voor het park. Maar hij is gesloten en verwijst ons naar het Visitor Center wat er eigenlijk meteen naast zit. Maar ook die is gesloten! Het is inmiddels iets na 6-en en het Visitor Center is maar geopend tot 16.00 uur. Ach ja, dan rijden we het park zo maar in. We zullen er toch heen moeten om te slapen. Volgens onze navigatie is het nog circa drie kwartier rijden naar ons hotel.
We rijden verder over de US-385 en zien dan ineens een wagen enorm langzaam rijden. Wat zou er aan de hand zijn? Het blijkt een wagen te zijn die de strepen midden op de weg aan het spuiten is. Grappig.
Dan komen we bij het einde van deze US-385 en zien we wederom een Visitor Center: Panther Junction. Deze blijkt ook al vanaf 17.00 uur gesloten te zijn. Als we om kwart voor 7 bij Chisos Mountains Lodge uitkomen, is het even zoeken waar we precies moeten zijn om te registeren. We lopen naar binnen en zien dat – door te weinig persoon – het restaurant gesloten is, maar dat je wel van 14.00 uur tot 19.00 uur af kan halen.
Oeh, dan moeten we snel zijn. Er heeft zich een rij gevormd bij het afhaalpunt van het restaurant. Ik ga daar alvast in staan terwijl Martijn incheckt. We slapen in het Casa Grande gedeelte en krijgen kamernummer A11. Maar voordat we naar de kamer gaan, bestellen we wat te eten. We nemen ieder een broodje BBQ Pulled Pork met bruine bonen en een huissalade om te delen. Buiten zoeken we een tafeltje op en peuzelen heerlijk ons eten op. Dat gaat er erg goed in!
Waren we toch bijna te laat om nog iets te eten. Je zou hier maar aankomen en NIETS meer kunnen eten. Bedoel, wij hebben verder dan nog ieder een bakje yoghurt en wat koekjes ook niets bij ons. Dat zou een karig diner geweest zijn.
Als we ons eten op hebben, rijden we met de auto richting onze lodge. Eerst maar eens een kijkje in de kamer nemen. Het ziet er erg primitief uit allemaal. Je zou ook gewoon ‘ouwe meuk’ kunnen zeggen. Maar het is wel schoon gelukkig.
Net boven één van de twee bedden zit een klein spinnetje. Getsie, weg ermee! Ik pak een bekertje en ga op bed staan. Hebbes! Via het balkon geef ik hem zijn vrijheid weer terug. Dan lopen we weer terug naar de auto om onze koffers te pakken. Iets verderop zie ik twee hertjes. De één ligt heerlijk in het gras, terwijl de ander uiterst relaxt aan het eten is. Wat lief!
Dan lopen we met de koffers naar de kamer en installeren de boel. Op de kamer hebben we geen TV en ook geen internet. Wifi is alleen bij de incheck aka restaurant te vinden. Snel dus mijn verhaaltje van vandaag maar aftikken, zodat we deze kunnen uploaden. Dat wordt vroeg slapen, gok ik zo. Ach, op de tablet hebben we nog wat oude afleveringen van Friends staan. We vermaken ons wel ?
Aantal gereden mijlen: 421 (674 km)
Weertype: warm