Vrijdag 17 juni & zaterdag 18 juni: Houston (TX) – Amsterdam – Den Bosch
Gisteravond ook maar meteen besloten dat we geen gebruik maken van het gratis ontbijt wat dit hotel aanbiedt. Uit onze vorige ervaring met het ontbijt van Home2Suites, weten we nog dat dit niets voorstelt. Eigenlijk willen we onze laatste ochtend gewoon afsluiten met een goed ontbijt. En daarnaast is het ontbijt in dit hotel maar tot 9 uur. En dat vinden we toch wel erg vroeg, nadat het gisteravond bést laat is geworden.
De wekker staat op 9 uur, maar uiteindelijk worden we bijna een uur voor tijd wakker. Blijkbaar vinden we het toch een beetje spannend allemaal. We gaan vandaag weer naar huis ? Nog even wat dommelen en dan lezen we de reacties op facebook bij. Na een snelle en verfrissende douche, pakken we alles in. We hebben in de afgelopen drie weken behoorlijk wat spullen verzameld. Hoe krijgen we dat in godsnaam allemaal mee in de koffer. Het is passen en meten, maar uiteindelijk past alles erin. Goed, wat zou het gewicht zijn? Je mag natuurlijk maar 23 kg per koffer meenemen. Ik kom uit op 22 kg en Martijn op 20 kg. En voila! Goed uitgemikt.
Rond half 11 checken we uit en rijden dan naar IHOP.
Ik zie buiten op de raam een poster met ‘NEW, Deluxe Three Cheese & Bacon’. Oeh, daar heb ik wel zin in! Martijn bestelt een Big Steak omelet.
Het smaakt ons echt overheerlijk. Maar jeetje, wat is het veel. Daar kunnen we de dag wel mee doorkomen. We bezoeken nog even snel de CVS wat schuin tegenover de IHOP zit en rijden dan weer verder. Vervolgens komen we een Skechers Outlet tegen. Nou, vooruit. Toch nog één keer kijken of ze wellicht iets hebben. Martijn vindt al snel een paar wat hij eerder deze vakantie op het oog had, maar nergens in zijn maat tegen is gekomen. Bij deze vestiging hebben ze zijn maat wel. Hoppa.
We rekenen af bij de kassa en daar blijkt dat ze niet echt in de aanbieding zijn. Vanaf morgen geldt er een korting van 30% maar vandaag nog niet dus. Martijn vertelt de dame achter de kassa dat we vandaag naar huis vliegen en dat we daar dus niets aan hebben. Ze kijkt of ze iets kan regelen en ja hoor… we krijgen alsnog vandaag al de 30% korting op de schoenen. Hoppa. Dan zie ik de schoenen die ik eigenlijk óók op het oog had (naast de grijze schoenen die ik eerder al gekocht heb deze vakantie), maar tot nu toe niet gekocht had omdat we maar beide één paar hadden gekocht. Maarja, Martijn twee paar nieuwe schoenen. Dan ik ook he ? Ook ik krijg de korting van morgen al vandaag. Netjes! In onze koffers is nog plek voor de schoenen en aangezien ze lichtgewicht zijn, zal het qua kilo’s ook wel prima zijn.
Iets verderop stoppen we bij de Walmart. Nog één laatste keer dan. We kopen een grote pot met kattensnoepjes. Jaja, ook aan onze ‘kinderen’ wordt gedacht. Alleen de pot zelf past niet meer in de koffer.
Gelukkig hebben we nog genoeg ziplockzakjes. Daar passen de snoepjes prima los in en ik gooi de plastic pot zonder inhoud weg. Daarna maken we ook nog een stop bij Dollar General, maar daar vinden we helemaal niets meer wat we eventueel nog mee zouden kunnen nemen naar huis
We stellen de navigatie in op Return Rental Car bij het vliegveld. Een goed twintig minuten rijden nog. Onderweg tanken we de auto weer helemaal vol en rijden iets voor 2 de garage van Alamo in.
We laden de auto uit en krijgen dan het bonnetje van de Alamo medewerker mee. Een bedrag van 5,60 dollar dienen we nog te betalen. Ehm, hoezo… waar is dat dan voor? Dit blijkt voor 0.9 gallon te zijn. Toen we de auto drie weken ophaalden, zat er 13 gallon in de tank, nu is dat 12.1. Ondanks dat we dus nét getankt hebben, is er wat uit. Ja, allicht… in dat kwartiertje is er natuurlijk wel ietsjes uitgegaan ja. Er staat tenslotte geen tankstation tegen Return Rental Car aan. Maar blijkbaar kunnen ze exact nagaan wat er in het begin erin zat en wat er nu nog in zit en dat moet dus betaald worden. Dit was vroeger echt nóóit zo, maarja… ze moeten ergens hun verdiensten vandaan halen. We zijn het hier eigenlijk niet mee eens en lopen dan ook naar de Alamo balie. We doen ons verhaal en de Alamo medewerkster snapt ons verhaal, maarja… dat is nou eenmaal zo. We laten ons ongenoegen blijken en dan goochelt de dame wat in de computer. Het bedrag staat weer op 0. Ze vindt het namelijk niet waard om ons – de klant – “boos” weg te sturen voor zo’n klein bedrag van 5,60 dollar. We bedanken haar hartelijk en waarderen haar actie.
Dan lopen we naar buiten en zien we de shuttlebus naar terminal C al staan. Het is gelukkig niet zo druk als op de heenreis.
Ook onderweg naar de terminal blijkt het wat rustiger te zijn. Er wordt nog wel aan de weg gewerkt, maar qua verkeer valt het mee. Fijn. Als we uitstappen, staan we in eerste instantie in het aankomst gedeelte. We nemen de roltrap naar boven en zijn dan in de vertrekhal welke een stuk kleiner is dan bij ons op Schiphol. Omdat we gisteren al ingecheckt zijn, hoeven we alleen de koffers nog maar af te geven. Bij een zelfscan kunnen we onze labels voor aan de koffer en boardingpas printen. We krijgen assistentie van een medewerker. Hierdoor gaat het allemaal een stuk sneller. De gewichten van de koffers worden goedgekeurd en iets verderop leveren we de koffers in.
We hebben nog wat frisdrank en wat water over. We willen eigenlijk even rustig wat gaan zitten om deze op te drinken, maar er is nergens plaats. De paar stoelen die er staan zijn allemaal bezet. Nou ja ach, dan maar even bij een tafeltje wat flesjes leegdrinken. Met ieder nog een klein flesje water lopen we richting de security. Eerst nog door de paspoortcontrole en daarna in de rij voor de security. Het water hebben we mooi tijdens het wachten op kunnen drinken. De security hier gaat echt een stuk sneller dan op Schiphol. Uiteindelijk staan we om 15.00 uur ‘achter de douane’. Op onze boardingkaart staat dat we vanaf 16.00 uur mogen boarden. Dat geeft ons natuurlijk nog genoeg tijd om ergens wat te gaan drinken. Om de hoek van onze gate nemen we beide bij Ember Bar nog een Sam Adams Summer Ale. Om het af te leren, proost!
Als we om 16.00 uur bij de gate zijn, zijn ze inmiddels begonnen met instappen. Ze zijn bij groep 2 en wij zitten in groep 4. Mooi op tijd dus.
Kwart over 4 zijn wij aan de beurt en nemen dan in het vliegtuig plaats op rij 46 op de stoelen F en G. Het vliegtuig is verdeelt in een 3-4-3 opstelling. Wij zitten dus op de twee rechterstoelen van de middelste rij.
Heerlijk, zo hoeven we niemand te storen als we naar het toilet willen en hoeft niemand ons ook te storen als diegene naast mij eruit wil. Naast ons komt een jonge vrouw met een baby zitten. Och nee toch, niet dat we de gehele vlucht een jankkind naast ons hebben. Vervolgens komt er nog een dame naast ons zitten. Zij hoort niet bij de dame met kind. Dat lijkt me ook niet heel prettig, om tussen twee vreemden te moeten zitten zo in het midden van het vliegtuig. Maarja, soms heb je geen keuze meer om een goede stoel uit te kiezen natuurlijk.
Iets over 5 gaan we de lucht in. Het ‘stoelriemen vast’ lichtje blijft maar branden. Ook wordt de crew verzocht om te blijven zitten, er wordt namelijk wat turbulentie verwacht zo op het begin van de reis. Nou zeg, net nu ik behoorlijk moet plassen. En dan begint de turbulentie. Jeetje en niet zo’n beetje ook. We vliegen echt alle kanten op joh. Dat is helemaal niet zo prettig, met zo’n volle blaas. Uiteindelijk wordt het weer rustig, maar de piloot roept nog steeds om dat iedereen moet blijven zitten. Na een goed tien minuten is er weer turbulentie. Ditmaal lijkt het alsof we in een soort luchtzak ofzo komen. Dat voelt even raar. Bijna de helft van de passagiers, inclusief mijzelf, roepen dan ook tegelijk: Whoe! Nou, laat die turbulentie maar over zijn. Ik wil graag plassen. Nog een derde maal is er turbulentie… Nou zeg…
Eindelijk na bijna een uur gaat het lampje ‘riemen vast’ uit. Snel naar het toilet. Zo, dát lucht op. Een goed vijf minuten later gaat het lampje alweer aan. Jeetje, wat een geluk hebben we gehad. Want nu blijft het lampje toch ook zeker wel een half uur weer branden, met inderdaad af en toe weer wat turbulentie. Nou, klaar daarmee hoor! Gelukkig heb ik Friends op staan, dat geeft wel iets van afleiding.
Dan krijgen we het eten geserveerd. Dit keer kunnen we niet kiezen tussen: Chicken or pasta. Nee, het is Chicken or Vegetable Stir Fryb. Nou, laat ik dit keer dan maar voor de kip gaan. Martijn kiest wel voor de stoofgroente. En had ik dat ook maar gedaan. Zo met die noodles ziet er dan zó veel lekkerder uit. Mijn kip ziet er met een ondefinieerbaar sausje en quinoa er niet zo heel lekker uit. Het smaakt op zich aardig, maar ik heb wel eens lekkerder vliegtuig eten gehad. Al geeft Martijn toe dat zijn noodles ook niet alles zijn. Het zit vooral erg aan elkaar geplakt en de saus lijkt wat opgedroogd. Wellicht dat dit komt omdat het uiteindelijk zo laat geserveerd werd. Daardoor heeft het allemaal langer gestaan dan dat het normaal doet.
Na het eten bekijk ik nog wat afleveringen van How I Met Your Mother, maar mijn ogen beginnen dicht te vallen. Ruim anderhalf uur dommel ik wat. Maar echt slapen lukt niet. Dan besluit ik maar om de laptop erbij te pakken. Ik heb tenslotte nog wat tekst te tikken.
Als ik uitgetikt ben, hebben we nog een goed vier uur te vliegen. Laat ik maar verder gaan met How I Met Your Mother. Martijn is inmiddels met zijn tweede film begonnen. Als eerste heeft hij Uncharted gekeken en nu is hij bezig met Lost City. Vervolgens krijgen we een snack uitgedeeld: gedroogde bananenstukjes met chocolade er omheen. Ze smaken erg lekker, maar na een paar snoepjes wordt je er wel een beetje misselijk van. Laten we er maar een paar bewaren.
Rond een uur of 7 (Nederlandse tijd) gaat het cabinelicht weer aan en niet lang daarna beginnen ze met uitserveren van het ontbijt. Dit bestaat uit een kaneelkoekje en wat aardbeienyoghurt. Ik ben toch meer van het ‘broodje kaas’ type, maar ach. Het vult weer de maag.
Inmiddels is ook de landing ingezet en worden we weer verzocht om met de riemen vast in de stoel te blijven zitten.
We hebben overigens echt 0,0 ‘last’ gehad van de baby naast ons. Zo zie je maar, hoe een vooroordeel ook echt een vooroordeel kan zijn. De dame naast me heeft ook een paar keer op de baby ‘gepast’. Tijdens het eten heeft ze de baby vermaakt, zodat mama even rustig haar diner kan opeten. Erg lief van haar ?
Iets voor 9 raken de wielen van het vliegtuig de grond van Schiphol. Het lijkt erop dat we niet op de Polderbaan geland zijn, dat scheelt een hele lange rit naar Schiphol. Maar toch lijkt het nog even te duren voordat we uit het vliegtuig mogen. Als we eenmaal door de deur lopen van het vliegtuig, zien we dat we niet via de slurf naar binnen gaan. We lopen via de trap naar beneden en moeten dan de bus in.
Geen idee waar we exact staan met het vliegtuig, maar het is nog een behoorlijke busrit naar één van de gates. We lopen naar binnen en willen dan in de rij voor de marechaussee gaan staan. Maar jeetje zeg, wát is die lang!
Normaal loop je naar beneden en sluit je daar aan, maar hier staat de rij gewoon al boven, tussen de gates. Dat gaan we niet doen he. We besluiten om iets verder te lopen. Ik herinner me dat er iets verderop ook gewoon een doorgang naar beneden is, naar de marechaussee. Maar die lijkt afgesloten met een lint. Wel staat er een securitymedewerker erbij en wil ons er wel doorlaten, omdat we toch maar met z’n tweetjes zijn. Eenmaal beneden zien we alsnog wel een rij, maar ach. Láng niet zo veel mensen als bij de vorige toegang.
De rij voor Europese paspoorten is iets korter dan de rij voor ‘alle paspoorten’. We sluiten daarom maar aan bij Europese rij. Dan komt er een medewerker aanlopen en verzoekt ons om in godsnaam gewoon naar de zelfscan te gaan. Maar deze blijken uit te staan. Mensen achter ons zeggen haar dan ook dat ze dat erg graag willen, maar dat ze het dan wel moeten doen. Niet lang daarna zien we de zelfscans op groen gaan. Met zijn alle lopen we naar de zelfscan en binnen twee minuten zijn we er doorheen. Jeetje, wat zijn we blij dat we toch doorgelopen hebben en niet gewoon aangesloten hebben in die lange rij. Dat had écht nog wel een uur kunnen duren voordat we dan door de marechaussee konden gaan. Snel door naar de bagagebanden. Maar omdat het uiteindelijk zo voorspoedig verloopt met ons bij de paspoortcontrole, wachten we natuurlijk wel nog een hele tijd voordat de bagage eindelijk gelost is.
Uiteindelijk na ruim een half uur zien we onze eerste koffer aankomen. Mooi, nog één te gaan. Na nog een zeven minuten zijn we helemaal compleet en lopen we door de douane. Nee, we hebben niets aan te geven. We snakken naar een goed ontbijtje, maar we hebben uiteraard nu geen zin om uitgebreid ergens te gaan zitten. Albert Heijn To Go it is! We kopen een croissantje en een pecan broodje. Dat moet onze maag voor nu wel kunnen vullen. Dan lopen we naar de treinen toe. Maar wat is dat nou? Er rijden helemaal geen treinen rechtstreeks naar Den Bosch. Goed, hoe moeten we dan reizen? Het blijkt dat we naar Amsterdam Bijlmer moeten met de trein, daar overstappen op de trein naar Utrecht en dan weer overstappen op de trein naar Den Bosch. Wordt nog even doorbijten dus, maar het is te doen.
Als we op het perron aankomen, zien we dat de Sprinter naar Utrecht wat vertraging heeft. Tja, dát kunnen we natuurlijk ook doen. In plaats van twee overstappen, heb je er dan maar eentje (in Utrecht). Het duurt wellicht wel wat langer, want de sprinter gaat via Weesp, Naarden, Bussum en Hilversum, maarja… dan zit je in ieder geval wel. Het is ook nog eens een stuk rustiger in deze trein. Mooi. We zoeken een plekje op met vier zitplaatsen en kunnen de koffers daar ook mooi makkelijk kwijt.
Onderweg nuttigen we ons ontbijtje en na ruim een uur zijn we in Utrecht. Snel door van perron 1 naar perron 9. De intercity naar Den Bosch staat er al en ook daar kunnen we de koffers mooi kwijt in het tussenportaaltje. Zelf kunnen we rustig zitten op het bankje in de benedenruimte. Vervolgens zijn we iets voor half 1 eindelijk in Den Bosch. Snel door naar de bushaltes! En wat fijn, we hoeven nog geen drie minuten te wachten voordat onze bus voor komt rijden.
En dan, om een paar minuten voor 13.00 uur…. Zijn we eindelijk thuis! Mijn ouders hebben onze katten ondertussen al opgehaald uit het kattenpension, dus als we binnenkomen, kijken deze vier oogjes ons verschrikt aan. Wie zijn die mensen?! Maar gelukkig duurt dit niet lang en mogen we met ze knuffelen.
Mijn ouders zijn er ook nog, dus kletsen we wat bij. Al hoeven we niet veel te vertellen, want ook zij hebben natuurlijk dit hele verhaal gelezen.
Nu de jetlag nog even overleven en dan zijn we al weer helemaal beschikbaar voor ons volgende avontuur: een korte pretparkvakantie naar Polen ?
Aantal gereden mijlen: 20 (32 km)
Weertype: weer heerlijk warm
|