Dinsdag 7 juni: Ruidoso (NM) – Albuquerque (NM)
En inmiddels zijn we over de helft! Jeetje, de eerste helft is snel gegaan en ik weet uit ervaring dat de tweede helft vaker nóg sneller lijkt te gaan. Ofwel, we gaan alweer bijna naar huis ? Nee, ik wil nog niet!
Na een wat onrustige nacht (het werd weer benauwd in de kamer, dus de airco toch maar weer aan, maar die luchtstroom over onze lichaam is gewoon niet prettig. Dus toen het idee van Hans uitgeprobeerd: een handdoek over de airco. Maar zo’n handdoek blijft natuurlijk niet liggen. Met wat creativiteit met een kussen op de airco, bleef de handdoek op zijn plaats. En konden wij weer verder slapen), worden we om 8 uur wakker van de wekker.
We kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. Maar dat is hier wel héél erg karig. Alleen wat koffie, sap en een wafel die je zelf kunt maken. Dat kan toch niet waar zijn?
Nou, dat gaan we dus niet doen en besluiten om naar de Denny’s te rijden voor ons ontbijt. Echter, nét voordat we weer naar de kamer willen gaan om onze spullen te pakken, zie ik ineens dat er om het hoekje nóg een gedeelte is met ontbijtspullen. Ah, dáár is het ontbijt ? We dachten al, zo weinig zijn we helemaal niet gewend van een Comfort Inn.
Na het ontbijt lopen we terug naar de kamer, pakken onze spullen in en checken dan uit. Het oorspronkelijke plan is om eerst naar het Visitor Center van Billy the Kid Scenic Byway te rijden voor informatie, maar ze zijn pas vanaf 10.00 uur open. Daar gaan we niet op wachten. Eigenlijk hebben we sowieso geen zin om de Scenic Byway te gaan rijden. Er lijkt ons weinig te doen langs de route. Ik weet dat het Fort Stanton ook al gesloten is vandaag en dat zou alleen dus betekenen dat we even voor een uurtje wat gaan rijden om verder niets te zien. En dat terwijl we onze tijd hard nodig hebben vandaag. Drie jaar geleden zijn we in White Sands National Monument geweest, maar hebben we dat eigenlijk vrij haastig gedaan. We kwamen toen uit Albuquerque en moesten toen ook nog doorrijden naar Las Cruses. Eigenlijk willen we onze tijd nu wat langer besteden in White Sands NM, terwijl we daarna dus ook wederom een lange rit naar Albuquerque maken. We skippen de Scenic route, maar gaan nog wel even in Ruidoso Downs tanken en naar de Walmart. Daarna maken we nog een foto bij Denny’s en zijn dan op weg naar White Sands NM.
Iets voor White Sands en iets voor het plaatsje Alamogordo bezoeken we Werelds grootste pistachenoot. In de bijbehorende giftshop kun je ook verschillende soorten pistachenootjes proeven. Wat grappig. Je kunt er zelfs een tour doen door de boomgaarden en alles over de pistachenoot te weten te komen, dit kost 3 dollar, maar we besluiten dit niet te doen.
Na een vlugge stop zijn we weer onderweg naar het witte zand. Als we aankomen bij White Sands bezoeken we eerst het visitor center en bekijken daar een 17 minuten durende film over het park.
Eigenlijk is het best interessant, maar de laatste 5 minuten heb ik het moeilijk. Mijn ogen vallen bijna dicht. We besluiten dan ook om echt heel even in de auto, met de airco aan, de ogen te sluiten. Gewoon, even een powernap. Maar echt fijn ligt het niet, dus gaan we alsnog snel het park in. Bij de entree laten we onze jaarpas zien en krijgen van de ranger een plattegrond mee. Het eerste gedeelte van de weg is nog gewoon tussen het groen, maar al snel rijden we tussen het witte zand, wat eigenlijk geen zand is.
Quote van ontdek-amerika.nl:
De duinen van White Sands bestaat uit puur gypsum (gipskristallen) en beslaan in totaal een oppervlakte van ongeveer 710 vierkante kilometer. Het is hiermee het grootste gypsumveld ter wereld. Ongeveer 40% daarvan bevindt zich binnen de grenzen van het park, de overige 60% valt onder een gebied dat militair terrein is. Het duinenveld ligt geheel in Tularosa Basin. In de omliggende gebergten komt veel gypsum voor. Gedurende miljoenen jaren is er veel gypsum door regen- en smeltwater opgelost en meegevoerd naar dit laag gelegen basin. Van daaruit kon er geen verdere afvloeiing van het water plaatsvinden. De hete zon en droge wind zorgden er voor dat het water verdampte. De mineralen bleven achter en kristalliseerden, zodat uiteindelijk alleen het pure, witte gypsum overbleef.
De harde wind, vrijwel altijd vanuit het zuidwesten, verplaatste de gipskristallen naar het noordoosten. Daar hebben zich dus de duinen gevormd, waaraan het park haar bekendheid te danken heeft.
We besluiten te stoppen bij Dune Life Nature Trail. Deze wandeling is 1 mijl (1,6 km) en je loopt dan rondom de rand van een duinveld.
We zetten ons hoedje op, water gaat mee in onze makkelijke draagtasjes welke we gekocht hebben bij Carlsbad Caverns (er passen zelfs twee flesjes in een zakje!) en lopen dan de duin omhoog. Maar jeetje zeg, wat een hitte. Sorry dat ik steeds in de herhaling val, maar echt.. we lijken wel gek om met dit weer, bijna 40 graden, door de hete duinen te gaan lopen. Nérgens is hier natuurlijk schaduw te bekennen en loop je dus minimaal een uur in de hete zon. Nee, dat gaan we niet doen. We maken een paar foto’s boven op de duinen en lopen dan weer terug naar de auto.
We rijden verder het park in. Het valt ons op dat het mega rustig is hier. We herinneren ons dat het drie jaar geleden een stuk drukker was. Toen waren vele kinderen aan het sleeën over het zand en stonden er overal auto’s geparkeerd. Maar nu zien we echt maar een handje vol aan mensen.
We stappen een paar keer uit om wat over het zand te lopen, maar echt wandelen gaan we niet doen. Het zand is echt mega wit. Alsof je over sneeuw loopt. Maar dat kan natuurlijk niet met deze temperaturen.
Na een uur rijden we het park weer uit. Achteraf gezien hadden we wellicht toch wel de Scenic Route van Billy the Kid kunnen doen, maar aan de andere kant. Met nog 3-en-een-half uur te rijden naar Albuquerque is het wel fijn dat we op tijd die kant op kunnen.
Als we weer op de weg richting Alamogordo rijden, zie ik aan de andere kant van de weg het welkomstbord van White Sands NM. Die had ik op de heenweg al op de foto willen zetten, maar we zagen het bord te laat. Het is alleen vanaf onze kant van de weg niet handig om er naar toe te rijden. Iets verderop keren we dus om. Het bord staat alleen wel wat van de weg en via de greppel kun je heel voorzichtig er naar toe rijden.
Nadat het bord op de foto is gezet, keren we weer naar de juiste richting en rijden we naar de Mac Donalds in Alamogordo. We zagen namelijk al een paar keer langs de weg dat ze nieuwe slush-smaken hebben waar we erg zin in hebben. Martijn neemt de aardbei meloen en ik ga voor de tropische mango.
Tegenover de Mac Donalds bezoeken we ook nog de Dollar Tree om wat ducktape mee te nemen. Die zijn we vergeten van thuis mee te nemen. Wel zo handig om onze aangekochte fles wijn uit Texas Hill Country met bubblewrap in te tapen.
We stellen de navigatie in op ons hotel in Albuquerque en Martijn begint te rijden, zodat ik naast hem op de laptop alvast mijn verhaal kan tikken. Daarna pak ik de tablet erbij. Martijn heeft daar een paar afleveringen van GTST erop gezet (gedownload van Videoland). Aangezien het nog een behoorlijk eind rijden is, mag ik van hem mijn serie bij kijken. Hoe lief! Maar Videoland wil het niet doen. Martijn zet de auto stil aan de kant om te kijken of hij het wellicht kan fixen. Hij krijgt Videoland uiteindelijk wel gestart, maar dan zegt Videoland dat de gedownloade afleveringen niet beschikbaar zijn. Nou zeg. Dan neem ik het stuur maar over van hem. Kan hij weer wat uitrusten.
Na een goed half uur beginnen mijn ogen ook wat dicht te vallen. Ondanks dat we nog maar een goed anderhalf uur onderweg zijn, is het vrij lastig om wakker te blijven. De omgeving is zo saai, de airco krijgt de koelte van de zon door het raam gewoon niet geregeld en met de cruise control aan, maakt het rijden ook niet echt spannend. Zonder cruise control ook geprobeerd, maar dan rijd ik juist óf echt te hard, óf ik ga juist erg langzaam rijden. Het is gewoon niet verantwoord om door te blijven rijden terwijl mijn ogen dicht willen zijn. We stoppen even bij een rustplek en voor een goed tien minuten sluit ik mijn ogen. Heerlijk, zo’n powernap!
Bij Carrizozo verlaten we highway 54 en willen we de highway 380 oprijden, maar eerst stoppen we nog even bij een tankstation om onze blaas weer leeg te maken. Vervolgens zien we bij de drankjes ‘Kick Start’ staan. Oeh, hier hebben ze het wel! Bij elk tankstation waar we geweest zijn hadden ze dit drankje niet. Wij dronken dit vroegâh (pre Corona dus) vaak om wakker te blijven. Het is eigenlijk hetzelfde als Redbull of Monster, maar dan van Mountain Dew en lekkerdere smaken. Al hebben ze hier niet de smaak welke wij altijd dronken (Mango). Dus kopen we nu ‘Fruit Punch’. Deze smaak kennen we nog niet. Al zijn we erg benieuwd, we maken hem nu nog niet open. We bewaren hem voor onze volgende lange stuk om te rijden. We hebben tenslotte nét onze Slushies op van de Mac Donalds. Zoveel dorst hebben we nu niet.
Highway 380 is weer ruim 100 kilometer rechtdoor over een super saaie weg. Iets verderop zien we Valley of Fires. Daar zijn we in 2019 geweest toen we van Albuquerque naar White Sands reden. Leuke stop, maar voor nu slaan we hem over.
Na een uur rijden we de snelweg I-25 op. Eindelijk wat meer actie. Zo’n snelweg rijdt toch net wat fijner dan die highways. Bij Marathon switchen we weer van plek en rijdt Martijn het laatste stukje naar Albuquerque. Om iets na half 7 zijn we bij ons hotel Holiday Inn, maar we zien iets verderop een Outback Steakhouse. Wellicht een idee om eerst wat te gaan eten en dan in te checken? Met de auto rijden we naar de Outback. Het ziet er niet druk uit, mooi.
We mogen meteen plaatsnemen en we bestellen beide de Sirloin & Aussie Twisted Ribs. Wel bestellen we de kleinste steak (5 oz), want uit ervaring weten we dat het anders wel erg veel wordt. Martijn bestelt er wat frietjes en Mac & Cheese bij en ik ga voor de aardappelpuree en de Blue Cheese Pecan Chopped Salad.
Als mijn salade vrij snel komt, lijkt het helemaal geen blauwe kaas salade te zijn en zit er balsamico dressing op. Maar als we dit aan de serveerster uit proberen te leggen, snapt ze er niets van. Maar ze neemt het mee en beloofd ons de juiste salade te brengen. Als ze terugkomt, lijkt het gewoon dezelfde salade te zijn. Waar is de blauwe kaas? Ze snapt er echt niets van. Dit is gewoon de juiste salade beweerd ze.
Dan komt er een andere medewerker en vertelt ons dat het een blauwe kaas vinaigrette is. Maar dit kunnen wij ons helemaal niet herinneren. Waar staat het dat het een vinaigrette zou moeten zijn? Je gaat er toch vanuit als je een blauwe kaas salade besteld, dat je dan blauwe kaas dressing krijgt en wat blauwe kaas kruimels erover. De andere medewerker vraagt of wij wat blauwe kaas dressing en kruimels erover heen willen. Ja graag! Uiteindelijk krijgen we de juiste salade, maar de medewerker vertelt erbij dat de salade op het menu met vinaigrette is. Dat we dat in ieder geval voor de toekomst dus weten. Oh-ké… Die salade bestellen we dus gewoon in het vervolg niet meer bij de Outback.
Ondertussen is ons andere eten ook gebracht. Het smaakt allemaal prima, al zijn de ribs bij Texas Roadhouse toch wat lekkerder. Daar vallen ze ook echt van het bot af en dat doen ze hier niet. De steak is wel echt mega mals. Lekker! Ik krijg het nog maar nét op, terwijl Martijn zijn Mac & Cheese laat staan, want hij zit echt proppievol. Ook met de kleinste steak is het dus een behoorlijke hap.
Na het eten rijden we naar de Holiday Inn en checken in. We krijgen kamernummer 201. Hey, hetzelfde nummer als vannacht. Maar nu zit de kamer helemaal achterin in plaats van naast de lift. De kamer is weer heerlijk groot.
We halen de koffers op en begin ik weer te tikken aan het reisverslag. Op TV zetten we weer Friends op. Blijft toch wel het ultieme hotelgevoel.
Aantal gereden mijlen: 317 (510 km)
Weertype: 39 graden