Vrijdag 21 juni: Tucson (AZ) – Scottsdale (AZ)
Rond een uur of zes worden we wakker van één of ander raar geluid van de koelkast. Hij maakt een vreselijk zoem-geluid. Alsof er een boze strontvlieg in de koelkast opgesloten zit. Martijn pakt zijn oordoppen erbij, maar ik denk een andere oplossing te hebben. Ik draai wat aan de temperatuurmeter van de koelkast en voila, opgelost 
Kunnen we toch nog een paar uurtjes slaap meepakken.
Dan gaat om 8 uur de wekker. Rustig worden we wakker, kleden we ons aan en lopen naar het ontbijt. En dat gaat er weer goed in. Ze hebben zelfs heerlijke vanille yoghurt. We nemen meteen een bagagetrolley mee naar de kamer. We pakken ons hele zooitje weer in en zijn dan om kwart over 9 onderweg naar het PIMA Air & Space Museum. We hebben daar om 11.00 uur de boneyard-tour, maar moeten ons al om 10.00 uur melden.
Om exact kwart voor tien rijden we de parkeerplaats op van PIMA. We kunnen de auto mooi parkeren onder de zonnepanelen, zodat de auto lekker koel blijft. We melden ons bij de balie van het museum en laten onze paspoorten zien. Dan kijkt ze op haar papiertje en daar ziet ze dat onze gegevens nog niet helemaal compleet waren ingevuld. Iets wat verbijsterd kijken we haar aan. Hoe zo dat niet? Dat hebben we twee weken geleden ingevuld. Maar blijkbaar is dat niet helemaal goed doorgekomen, of althans… niet alle velden waren goed ingevuld. We begrijpen hier niets van. Je krijgt ook geen foutmelding of een mail dat er nog gegevens ontbreken. Lekker handig weer. We kregen later nog wel een mail dat we de gegevens in moesten vullen, maar als je deze al ingevuld had, dan kun je het mailtje als niet ontvangen beschouwen. Maar dát bleek dus een waarschuwingsmailtje te zijn dat de gegevens nog niet helemaal compleet was ingevuld. Nou, dat is uit het mailtje niet af te lezen hoor. Jeetje zeg. En het leuke is ‘krijg je geen toegang, het geld ben je toch kwijt, á 21 dollar per persoon’.
We kunnen de gegevens ook nu niet invullen, want er gaat een hele screening aan vooraf. Het enige wat dus ontbrak aan onze gegevens is dat we uit Nederland komen. Onze paspoortgegevens klopten verder wel. Maar helaas, we krijgen geen toegang. Een beetje beteuterd, lichtelijk geïrriteerd en verbijsterd staan we erbij. Wat nu? Ze kan er verder natuurlijk ook niets aan doen. Ze biedt ons aan om voor het geld wat we nu betaald hebben voor de Boneyard Tour toegang te geven voor het museum en de tramtour welke buiten rond gaat. Nou ja ach, we moeten iets he. We zijn nu toch hier.
We krijgen kaarten voor de tramtour van 11.00 uur en lopen wat rond in het museum. Het zijn wel gave vliegtuigen zeg. Veel gevechtsvliegtuigen, maar ook helikopters. De ene ziet er nog toffer uit dan de ander.
Martijn weet er veel over te vertellen. Hij had vroeger een paar van dit soort vliegtuigen als bouwpakket. Het kleine jongetje in hem komt weer helemaal naar boven. Dan wandelen we naar buiten. Had ik deze vakantie al eens gezegd dat het warm is? Het is inmiddels weer tegen de veertig graden. Pfff… En zoals we begrijpen, wordt het dit weer volgende week ook in Nederland. Top. Om 10.50 uur komt de tram voorrijden. We worden verwelkomt door Bob en Bob. De ene is de chauffeur en de andere de verteller. Ze zijn beide al op leeftijd. Bob 1 was vroeger een aircraft dispatcher en Bob 2 is een luchtmachtpiloot geweest en heeft F-16 en andere vliegtuigen gevlogen. We rijden wat over het terrein en Bob 2 weet er veel over te vertellen.
Na drie kwartier is de tour voorbij en worden we afgedropt bij het 390th Memorial Museum. Deze voerden in WO II vluchten uit in Europa. Omdat we oorspronkelijk bij de Boneyard-tour niets mee mochten nemen, hebben we nu geen water bij ons. Maar we hebben echt té veel dorst door de droogte. We besluiten dan ook om snel door de hal te lopen en dan terug te gaan naar de auto.
Het terrein bestaat uit nog meer hangars waar je kunt kijken, maar we willen eigenlijk richting Phoenix. Wel via de alternatieve route wat ongeveer een uur of vijf rijden is in plaats van de twee uur als je via de snelweg rijdt. We stellen de Tom Tom in op onze eerste stop langs de alternatieve route: Boyce Thompson Arboreturn bij Superior. Maar in plaats van rechtstreeks er naar toe te rijden, willen we via Oracle Junction en Winkelman. Dat is via de AZ-177.
Als we een uur onderweg zijn, zien we ineens een afslag naar Biosphere 2.
Dit is een 1,27 hectare grote constructie in Oracle (Arizona), gebouwd om een gesloten ecologisch systeem na te bootsen. In de jaren negentig is het gebruikt om te zien of mensen konden leven in een gesloten biosfeer, terwijl ze ook wetenschappelijke experimenten uitvoerden. Biosphere 2 was een belangrijke inspiratie voor Big Brother en De Gouden Kooi. Tegenwoordig wordt het door de Universiteit van Arizona gebruikt voor experimenten.
Oeh, dat klinkt eigenlijk best interessant. We rijden er heen en kijken wat de opties zijn om te bezoeken.
We parkeren de auto en voordat we naar binnenlopen, maken we nog even een plasstop. Maar wat ligt er nu voor de deur van het toilet? Ach, het is een lizzard, maar hij heeft iets aan zijn linkervoorpootje, want hij draait alleen maar rondjes. Hij kan geen kant op. Ach goss… Ik besluit om hem met een papiertje op te pakken en bij de planten te leggen. Hier op het beton bij de toiletten heeft hij sowieso geen kans van leven. Wordt hij misschien doodgetrapt door voorbijgangers. Al vermoed ik dat hij sowieso geen kans heeft, hij kan nergens heen tenslotte.
Dan lopen we naar binnen. We kunnen met de tour van 14.00 uur mee. Kosten voor deze rondleiding kost 21 dollar per persoon en zal ongeveer anderhalf uur duren. Hm, dat kost ons wel veel tijd. Maar aan de andere kant, we vinden dit wel erg interessant. We besluiten de rondleiding te doen en kunnen nog een goed kwartier even rondkijken in de giftshop, waar overigens ook al wat informatie staat uitgelegd wat Biosphere 2 is. Tien voor twee worden we verzocht om alvast naar de ingang van de Biodome te lopen. Daar zal onze tourguide ons opwachten.
Om exact twee uur worden we welkom geheten door Kate. Een nog vrij jonge dame. Ze werkte in het onderwijs en is nu voor bijna een jaar tourguide bij Biosphere 2. We krijgen eerst een filmpje van zo’n 12 minuten te zien en daarna begint de tour van zo’n 1 mijl (1,6 km) lopen door de kassen en andere ruimtes. We krijgen allemaal een headset uitgedeeld, zodat we Kate goed kunnen verstaan. Als eerste lopen we naar het regenwoud, om vervolgens via de oceaan uit te komen bij de woestijn.
Daarna komen we bij de long uit. Tijdens de experimenten begin jaren 90 werd het gebouw luchtdicht afgesloten. De hoeveelheid zuurstof in het gebouw en daarmee de luchtdruk kon flink variëren en dat verschil moest ergens naar toe anders liep men het gevaar dat de ruiten eruit geduwd konden worden of naar binnen werden gezogen. Deze enorme rubberen afsluiter kan vrij bewegen om dit verschil op te vangen. Als we de deur naar de volgende ruimte open maken zien we dit ook daadwerkelijk gebeuren. Cool!
Tijdens de tour worden we door een oudere dame aangesproken, in het Nederlands. Ze had ons horen praten en was benieuwd uit welke plaats we vandaan komen. Zij zelf woont al 54 jaar hier in Amerika, destijds verhuisd naar hier door de liefde. Oorspronkelijk komt ze uit Den Haag en gaat ze nog regelmatig terug naar Nederland, want haar moeder – bijna 101 jaar – leeft nog steeds. Erg bijzonder!
Iets voor half 4 is de tour afgelopen. Je kunt ook nog naar het aquarium en wat extra uitleg krijgen, maar wij besluiten om weer te gaan rijden. Of we nu de gehele alternatieve route nog gaan doen, weten we nog niet. Maar deze onverwachte tussenstop was zeker net zo leuk. We geven de auto weer wat te drinken. Niet te veel, want morgen mogen we de auto leeg inleveren, maar we willen nog wel in Phoenix uitkomen.
Halverwege de rit ruilen Martijn en ik van plaats en dan nemen we de afslag voor Boyce Thompson Arboretum State Park. Maar wat is dat nou weer? Het hek zit dicht!
Dan zien we op het bordje dat het park al om 3 uur sluit met als laatste toegang tot 2 uur. Jeetje zeg, wie bedenkt nu zo iets dat een State Park al om 2 uur niet meer toegankelijk is? Daar ga je toch helemaal niet vanuit. Goed, dat hadden we dus nooit gered, ook al waren we niet bij Biosphere 2 geweest. We bekijken hoe we dan de rest van de alternatieve route (via Theodore Roosevelt Lake en Tortilla Flat) kunnen rijden, maar dit blijkt toch ook zeker wel weer twee uur te zijn. En het is inmiddels net na 5-en. Laten we dat maar niet meer gaan doen. Dan zijn we mooi op tijd in het hotel, aangezien we vandaag ook nog de gehele zooi bij elkaar willen rapen om de koffers opnieuw in te pakken. We hebben bést wat dingen gekocht, dus dat wordt nog een uitdaging. Naar ons hotel is ook nog ruim een uur rijden.
Onderweg is het vrij druk op de interstate. Het is natuurlijk gewoon spitsuur. Uiteindelijk arriveren we om half 7 bij ons laatste hotel: Sleep Inn. Ook geboekt met onze punten van Choice Hotels, dus slapen hier wederom, net als afgelopen nacht, gratissss… We krijgen kamernummer 222. We keuren de kamer en ziet er prima uit. Helemaal standaard Sleep Inn, met een rond stukje muur van de douche in de kamer.
Dan halen we de koffers en ál onze zooi uit de auto. Wat is de auto dan ineens mooi leeg. Drie weken lang is de achterbank constant gevuld geweest met jassen, hoedjes, snoepjes, koelboxen, water… en weet ik wat nog allemaal meer.
Als we alles naar de kamer hebben gebracht, proberen we in te checken voor onze vluchten morgen. Alleen voor de eerste vlucht lukt het ons om stoelen uit te kiezen. Wellicht dat het straks lukt. Eerst maar eens eten. Nog voor ons vertrek van deze vakantie wisten we waar we onze laatste avond zouden gaan doorbrengen: bij Brio Tuscan Grill. Ze hebben daar gewoon dé grootste carpaccio die ik ooit gezien heb.
We rijden er in vijf minuten heen. Het is alleen even zoeken naar een parkeerplaats. De parkeergarage tegenover Brio is vol, maar aan de andere kant is er nog wel genoeg plaats in de garage.
Bij Brio worden we naar de tafel gebracht en krijgen we wat water. Martijn bestelt er ook nog een glas cola light bij. Ik hou het gewoon bij water vandaag. Uiteraard bestellen we de carpaccio. Het hoofdgerecht bestellen we nog niet. We weten nog niet of we daar genoeg plaats voor hebben. We krijgen wat brood op tafel en dan komt de carpaccio. Oef, dat ziet er goed uit! Het smaakt ook nog eens verrukkelijk.
Als we ons voorgerecht op hebben, bestellen we toch nog een pasta. Gelukkig zijn hier de porties niet zo groot. Martijn gaat voor de Spaghetti Cacio E Pepe en ik voor de Spaghetti Pesto. Ook dat smaakt erg goed. Maar een toetje gaat er niet meer bij.
We beseffen ons ineens dat dit onze laatste avond is. Toch maar even via de Walmart dan, een wijntje halen? Hm, zo lijkt het wel alsof we alcoholisten zijn, niet? Maarja, de laatste avond… Je moet eruit halen wat erin zit. Toch? Of eigenlijk je moet erin stoppen wat erin kan! We halen meteen nog wat slaappillen bij voor een vriendin van ons. Of slaappillen. Eigenlijk zijn het allergiepillen, waar ‘het slaperig worden’ een bijwerking van is. Dan zien we dat deze allergiepillen goedkoper zijn dan de slaappillen.
Hm. Er zit gewoon hetzelfde stofje in. Het is alleen een beetje raar dat op het potje van de slaappillen staat dat je er twee in mag nemen. En op het potje van de allergiepillen om de vier uur twee pillen. Maar niet meer dan zes per dag. Voor onszelf kopen we toch deze allergiepillen. Eens kijken of die ook werken. Als dat zo is, zijn die pillen natuurlijk een goedkoper. Ge bent Hollander of nie he. Besparen is the magic word. Kunnen we vaker naar de USA 
Dan rijden we weer terug naar het hotel en proberen weer in te checken bij British Airways. Maar wederom kunnen we geen stoelen uitkiezen. Ook zien we niet welke stoelen we hebben. Echter, via de app lukt het ons wel om de stoelnummers te zien. Veranderen gaat niet. Maar we zitten in ieder geval naast elkaar en dat is het belangrijkste. Prima zo. Dan leggen we al onze ‘troep’ uit op bed. Goed, wie pakt wat in zijn koffer? Uiteindelijk lijkt alles erin te zitten. Martijn komt nét uit onder de 23 kilogram en de mijne zelfs nog onder de 20. Top!
De fles wijn gaat open en dan gaan we maar eens genieten van deze laatste avond… Wat we morgen precies gaan doen, weten we eigenlijk nog niet. We vliegen om 17.00 uur, dus rond een uur of twee bij het vliegveld? Ofzo? Anyway… C U in Holland!
Aantal gereden mijlen: 208 (334 km)
Weertype: de 41 graden is gepasseerd!