Zaterdag 15 juni: Santa Fé (NM)
De ochtend begint vroeg, te vroeg naar mijn zin. Martijn wordt om 6 uur wakker en heeft het erg benauwd. Waarschijnlijk zit er een verkoudheid in de weg. Daardoor word ik ook wakker. Oorspronkelijk staat de wekker om 7.15 uur, maar we zitten om 6.45 uur al aan het ontbijt 
Ze hebben tot mijn teleurstelling geen bagels en creamcheese. Wel kun je eieren op maat bestellen. We bestellen beide een omelet met kaas. Niet dat het veel voorstelt, maar het smaakt zeker wel.
Als we weer terug zijn op de kamer gaat de alarm van mijn telefoon af. Voor 7.15 uur dus al ontbeten en al. We bekijken wat het plan voor vandaag is. Ik heb eigenlijk veel te veel op de planning: én Bandelier, én Jemez Mountain Trail, én Turquoise Trail, én Santa Fé, én Meow Wolf. Al snel beslis ik dat we de Turquoise Trail vandaag sowieso niet gaan doen. Dat kost gewoon té veel tijd. Ik wil ook nog wat tijd overhouden om Santa Fé zelf te zien.
Om een uur of 8 zitten we in de auto, onderweg naar Bandelier. We weten niet zo goed wat we ervan moeten verwachten. De informatie die we er over gelezen hebben, blijken het weer van die pueblo’s te zijn en als we aan gisteren denken (Taos Pueblo’s), dan verwachten we er eigenlijk niet veel van. Dit soort cultuur is eigenlijk niet aan ons besteed. Maarja, je kunt pas een mening vormen als je er geweest bent, dus doen we dat maar ‘braaf’. Als je voor 9 uur arriveert in het park, dan mag je met je auto erin. Arriveer je na 9 uur, dan zul je met de shuttle moeten. Helaas gaan we 9 uur niet halen. We parkeren de auto dus bij het Visitor Center van White Rock en al snel mogen we met de shuttle mee.
Het is een rit van ongeveer 20 minuten. Onderweg vallen onze ogen af en toe dicht. Het was erg vroeg vanochtend. Dan om kwart voor 10 arriveren we bij het Visitor Center van Bandelier NM. We krijgen eerst uitleg van een ranger, wat er te doen is en hoe het werkt met de entree. Ze vragen om twee rijen te vormen. Eentje waarbij je entree betaald, maar als je al zo’n Annual Pass hebt, mag je in de andere rij staan. Met onze NP-pas mogen wij er dus gratis in.
Nadat we een toiletstopje hebben gemaakt, besluiten we om de Main Loop Trail te gaan lopen. Dit is een wandeling van circa 2 kilometer en dan wandel je langs de overblijfselen van diverse oude rotswoningen.
Nadat we The Big Kiva voorbij zijn (een ceremoniële plek die onder andere werd gebruikt voor religieuze activiteiten), komen we uit bij Tyuonyi. Eén van de grootste pueblos (woongemeenschappen) die in Bandelier zijn gevonden. Tyuonyi bestond uit ongeveer 400 kamers die in een grote cirkel waren gebouwd, er hebben hier zo’n 100 mensen gewoond.
Na Tyuonyi splitst het wandelpad zicht. Linksaf is naar The Long House en rechtsaf ga je eerst nog via steile trapjes naar de cavates. Dit zijn natuurlijke gaten in de rotsen die door de Ancestral Puebloans grotere zijn gemaakt. Het zachte gesteente werd door middel van rook harder gemaakt. Er zijn enkele korte ladders geplaatst zodat je bij de cavates naar binnen kan kijken. En daarna kom je uiteindelijk ook uit bij The Long House. Wij gaan dus eerst rechtsaf. Het is gelukkig erg rustig in het park, waardoor je heerlijk de tijd hebt om de ladders op te gaan en binnen te kijken in een cavates. Jeetje, wat is dit leuk zeg! Dit is gewoon wél echt interessant.
Nadat we de cavates bekeken hebben, lopen we naar de The Long House. In de rotswanden zien we veel kleine ronde gaten. Deze worden viga holes genoemd. Deze viga holes geven aan hoe hoog de woningen vroeger geweest moeten zijn. Wij vinden het vooral lijken op een penthouse.
Daarna kunnen we of via de Main Loop Trail terug naar het Visitor Center, of je kan de wandeling uitbreiden en de Alcove Houses Trail gaan lopen. We gaan even zitten op een bankje in de schaduw.
Heerlijk in de bossen en besluiten dan om terug te gaan naar het visitor center. Na ruim een uur zijn we weer terug in het visitor center en nemen om 11.30 uur de shuttle terug naar het visitor center van White Rock.
Als we weer terug in de auto zitten, komen er twee mannen naar ons toe en vragen ons of we weg gaan. En dat is zo. De twee mannen blijken niet bij elkaar te horen, want de ene vertelt de andere ‘ik claim deze parkeerplaats’. Jeetje, is het zo druk dan ineens. En als we over het parkeerterrein kijken zien we inderdaad alleen maar auto’s. Goh, wat hebben wij dan geluk gehad met de drukte. Of het ontbreken daarvan.
Dan rijden we naar White Rock Overlook. Het is even zoeken welke kant we op moeten, maar komen dan uit bij het uitkijkpunt. Je kijkt mooi uit op de Rio Grande rivier.
Dan gaat de Tom Tom op Bradbury Science Museum in Los Alamos. Martijn had een folder hiervan gevonden bij het Visitor Center en dit lijkt hem wel interessant. Los Alamos is een in 1943 in New Mexico in de Verenigde Staten opgezet ontwikkelingslaboratorium voor de atoombom, ook wel het Manhattan Project genoemd. LANL, gelegen bij Los Alamos is tegenwoordig nog steeds een onderzoekslaboratorium. Dit museum gaat hier over.
Entree is gratis en bij binnenkomst worden we verwelkomt door een wat oudere man. Hij wil graag registeren waar we vandaan komen en als we vertellen dat we uit Nederland komen, begint hij ronduit te vertellen over zijn vader en de oorlog in Duitsland. Maar daar houdt het niet bij op. Hij wil ook graag vertellen dat hij niet op zijn vader én moeder lijkt en dat hij waarschijnlijk zo uit de hemel is gekomen. Goed… we knikken af en toe ja en na vijf minuten worden we ‘losgelaten’. We lezen eerst wat over het ontstaan van Los Alamos en de atoombom. Ofja, Martijn leest en ik bekijk de plaatjes. Daarna lopen we het theater in waar een film van circa 10 minuten wordt getoond. Ik heb moeite met wakker blijven. Hopelijk lukt het ons om morgen toch iets langer in bed te blijven. Dit is ook niets…
Na de film lopen we nog meer rond door het kleine museum. En na nog een film staan we na een uur weer buiten. Inmiddels hebben we honger gekregen en doordat we vanochtend niet zo wakker waren, zijn we vergeten om onze ‘Cambridge repen’ mee te nemen. We besluiten om een keer ‘stout’ te doen en bij de Mac Donalds te gaan lunchen. Alhoewel we wel redelijk bewust voor de “niet zo calorievolle McChicken zonder allerlei zut” te kiezen. Het broodje is niet veel, maar het voldoet voor nu.
Snel door naar het volgende op onze planning: Jemez Falls Overlook. Dit zal ongeveer drie kwartier rijden zijn. Als we Los Alamos uit willen rijden, zien we ineens veel hokken naast elkaar. Een soort van ‘tolhokjes’. Maar nergens staat dat je tol moet betalen. We durven er eigenlijk niet zo naar toe te rijden. Waarschijnlijk is dit een gebied waar we helemaal niet naar toe mogen. Er staat dat auto’s gecontroleerd kunnen worden en het lijkt of we een militaire basis oprijden. Toch besluiten we dit te doen. Er wordt gevraagd naar mijn ID (of rijbewijs) en waar we naar toe gaan. Als we vertellen dat we naar de waterval willen vertelt ze dat we rechtdoor moeten, en na nog zo’n controlepost bij de T-splitsing rechts. Check! Helemaal niets eng aan dus.
Als we bij de T-splitsing af zijn gegaan, rijden we ineens de bergen weer in. Heerlijk rijden. Om 15.00 uur rijden we de Jemez Falls Campground op. Vanaf deze camping kun je met een goed 400 meter lopen naar de waterval. Ondertussen is het wel iets gaan regenen, maar dat deert ons niet. Wat wél een klein twijfelgevalletje is, is dat het ook aan het donderen is. En onweer in combinatie met bomen om je heen, is niet zo heel verstandig. Alhoewel de kans natuurlijk klein is dat nét die ene boom tussen al die duizend andere geraakt wordt waar jij net bij staat. Na twee harde donderslagen is het gerommel over en lopen we in nog geen tien minuten naar de waterval. Na een paar foto’s lopen we maar weer terug.
Het volgende stopje langs deze Jemez Mountain Trail is de Soda Dam. Deze natuurlijke dam is circa 100 meter lang en 17 meter breed. Hij is gevormd door kalkafzetting uit het water van de bron. In de dam zit een gat, waardoor de Jemez River via een watervalletje zijn weg zoekt.
Daarna staat de Jemez Historic Site op de planning, maar eigenlijk zijn we een beetje klaar voor vandaag. Het is inmiddels al na 4-en en het is ongeveer nog anderhalf uur rijden naar ons hotel. Santa Fé gaat het ook niet meer worden vandaag. Dan alleen nog Meow Wolf vandaag. Dat is immers tot 22.00 uur open.
Net voordat we de I-25 oprijden, tanken we de auto nog even vol. De benzineprijs staat hier op 2.389 per gallon. Zo laag hebben we het deze vakantie nog niet gezien. Al kost de benzine hier sowieso al geen drol 
Om iets over 6 rijden we de parkeerplaats van ons hotel weer op. We besluiten om maar meteen naar het restaurant schuin tegenover ons hotel te lopen: Olive Garden. Daar hebben we écht zin in.
Martijn bestelt de Braised Beef Bolognese with pappardelle en ik ga voor de Sirloin with fettuccine Alfredo. Dit keer nemen we er geen bier bij, maar een heerlijk rood wijntje. Dat smaakt toch het lekkerst bij pasta. Dan komt de salade en zoals gebruikelijk laten we de serveerster lekker lang met de kaasrasp bezig zijn, mmmm! Och, en die ‘breadsticks’ zo jammie!
Dan komt ons hoofdgerecht. Martijns bordje is overvol. Jeetje, dat hoefde nou ook weer niet. Maar hij krijgt het tot de laatste pappardelle helemaal op. Ook mijn bordje gaat helemaal leeg.
Omdat we toch niet meer hoeven te rijden, bestellen we wederom een cocktail na. Martijn is helemaal fan van de Long Island Iced Tea, maar hier hebben ze Long Island Limoncello. Dat lijkt hem wel wat. Ik ga voor de Passion Fruit Moscato Rita. En ze smaken echt erg lekker!
Iets wat tipsy lopen we terug naar onze hotelkamer. En dan besef ik ineens dat Meow Wolf nog op onze planning stond. Kak! Aangezien we morgenochtend toch eerst ook nog naar Santa Fé zelf in willen gaan, besluiten we Meow Wolf ook maar op te schuiven naar morgenochtend. Verder staat Kasha Katuwe Tent Rocks National Monument nog op de planning. We twijfelen of we de Turquoise Trail ook nog ergens erin moeten proppen, of dat we deze overslaan. Ik denk zelf dat we genoeg aan Meow, Santa Fé en Kasha Katuwe hebben.
Aantal gereden mijlen: 175 (281 km)
Weertype: bewolkt en af en toe wat drupjes. Tussen de 15 graden (in de bergen) en 25 graden in Santa Fé.