Zondag 2 juni: Page (AZ)
Echt, wát een flutbed. Om 4 uur word ik wakker om een bezoekje te brengen aan het toilet, maar val daarna niet meer in slaap. Ik lig in een soort kuil. Het matras is gewoon enorm doorgezakt en dat ligt echt totaal niet lekker. Dit hadden we gisteravond eigenlijk al geconstateerd, maar toen waren we te moe om naar de receptie te lopen om te vragen of er wellicht een andere kamer beschikbaar was. Martijns kant ligt overigens iets beter, maar het is nog steeds niet je-van-het. Maar hij slaapt in ieder geval wel. Alhoewel, om 5 uur wordt hij ook wakker en wil de slaap niet meer vorderen. Dan maar weer een rondje internetten. Martijn roept het ineens uit: kijk nou eens! En hij laat me een sms zien van Arriva.
Blijkbaar heeft de dame ons een paar dagen geleden al gemaild, maar deze hebben wij schijnbaar gemist. Martijn kijkt in zijn mailbox en warempel, een mail van Arriva. En daar staat in dat iemand onze camera teruggebracht heeft. Wat? Lezen we dat nou echt goed?? Ja, het is echt zo. Onze cameratas met camera is gewoon weer terecht. Oh, wat is dit fijn wakker worden. Ik kan wel janken van geluk!
We chatten wat op-en-neer met mijn ouders, aangezien zij aangeven onze camera in Den Bosch op te willen halen. Op zich heeft het geen haast, aangezien onze camera in de kluis bij Arriva is opgeborgen, maar het geeft natuurlijk een fijner gevoel als hij gewoon weer in ‘onze omgeving’ is. Omdat het ontbijt ‘pas’ om 6.30 uur is, geeft ons de tijd om nog even heerlijk te gaan douchen. Al is de badkamer ook niet je-van-het.
Dan lopen we naar de receptie, waar ook het ontbijt geserveerd wordt. Het is niet zo uitgebreid zoals we kennen van andere choicehotels, maar het volstaat: er kan toast worden geroosterd en er is wat yoghurt. Verder ook nog wat ei en worstjes. Helaas geen bagels en geen creamcheese. Martijn vertelt de dame achter de receptie dat het bed enorm doorgezakt is en we eigenlijk een andere kamer willen. Ze vertelt ons dat ze momenteel geen lege schone kamer hebben, maar vanmiddag zeker wel. Mooi.
Als we verzadigd zijn van ons ontbijt, lopen we terug naar de kamer. We hebben nog genoeg tijd, aangezien we ons pas om half 10 bij Ken’s tour hoeven te melden. De ogen gaan dus weer even dicht. Maar niet te lang, want nu we van kamer gaan wisselen, moeten we onze koffers natuurlijk weer inpakken. Uiteindelijk zitten we om half 9 helemaal ingepakt klaar. We besluiten om richting de Walmart te gaan, iets buiten Page en dan vanaf daar naar Ken’s tour te rijden. Dan zijn we in ieder geval onderweg.
Bij de Walmart kopen we een nieuwe borstel voor Martijn, wat anti maagzuur pillen en het tasje met flessenhouder welke we een paar dagen geleden gezien hebben. Nergens zijn we (voor ons) goede flessenhouder tegengekomen, dus dan maar deze van de Walmart mét tasje. Verder lopen we langzaam richting de kassa’s, aangezien uitgebreid shoppen er niet in zit. Dan rijden we richting Ken’s Tours, ten oosten van Page. Als we net de afslag van de Hwy 98 oprijden, zien we in de verte politieauto’s aankomen. Een stuk of vier. De auto voor me begint langzamer te rijden en zet zijn auto aan de kant stil. Wij rijden er langs, maar zie dan dat de politieauto’s ineens stil gaan staan. Ik bedenk me ineens ‘volgens mij moeten wij nu ook aan de kant gaan staan, aangezien iets voor ons van alles gebeurd’. Er komt namelijk ook een auto uit de bermen rijden en twee politiemannen rennen daar naar toe. Ohjeetje toch, een heuze achtervolging!
We aanschouwen het tafereel op een afstandje en dan gaat de auto achter ons langzaam er naar toe rijden. Wij besluiten om maar langzaam erachteraan te rijden. Bij de auto in de bermen staat een man te praten met de twee politieagenten. Het lijkt redelijk rustig, maar iets verderop zie ik een politieauto in de bermen naar een andere auto rijden. Vervolgens rijdt deze auto dus ook weer weg. Nog niet iedereen is ‘gepakt’ dus. Spannend hoor.
Als we de parkeerplaats bij Ken’s Tour oprijden (offroad overigens, sorry huurauto… mag eigenlijk niet hè 
) zien we behoorlijk veel auto’s staan. Tja, een tour door één van de Antelope Canyons is natuurlijk mega populair. Gelukkig hebben wij al thuis gereserveerd.
We ‘checken in’ en de dame achter de balie geeft aan dat we in groep 2 zitten en dat we om kwart voor 10 binnen in de wachtruimte moeten plaatsnemen. We lopen het bijbehorende winkeltje nog even door en zien dan twee hangers met een soort van ‘dophouder’ eraan. Deze dophouders kennen we van The Voice of Holland. Die hebben ze ooit met een keycord uitgedeeld en dat werkte prima. Ik ga twee flessen water halen uit de auto, maar als we dan het flesje aan de hanger bevestigen, blijkt dat de dop te klein is. Normaal zijn de doppen ook wat groter, maar bij deze vrij goedkope van de walmart zijn het maar simpele kleine dopjes. Hm, was een leuk idee, maar helaas. Gelukkig past het water ook gewoon in onze broekzakken (aan de zijkant )
Dan lopen we naar de ‘wachtruimte’ en horen af en toe wat Nederlands om ons heen. Om tien voor tien worden we buiten geroepen. Er zijn een groep of 12 te verdelen. Wij zoeken onze gids met G2 op. Hij heet Eric en komt uit Arizona. Ondanks dat de tours al vroeg op de dag beginnen (rond 6 uur), wordt dit zijn eerste tour van vandaag. Als iedereen zich verzameld heeft bij zijn groep, geeft Eric wat informatie over de Canyon. Onze groep is met tien personen. Een stelletje uit Duitsland, een stelletje uit Azië (Vietnam en Korea – alhoewel de Koreaanse man al jaren in Brooklyn, New York woont) en een gezin met een jochie van een jaar drie en een meisje van nog geen één. Dit meisje hangt heerlijk bij papa in zo’n draagzak. Geen idee waar ze vandaan komen overigens. Eric legt uit dat we zo dadelijk een stukje gaan lopen en dan afdalen naar het beginpunt van de Lower Canyon. Vanuit beneden loop je dan weer langzaam, met soms een trappetje, naar boven. Af en toe zullen de gangen wat smal zijn, maar dat geeft niet. Dat is alleen maar leuk. In de verte zien we al een paar groepen naar de ingang lopen. Jeetje, wat een eind zeg. Gelukkig is het niet zo warm he (nou, dus wel!) Verder vertelt hij dat we genoeg tijd krijgen om foto’s te maken. Hij zal voor iedereen de tijd nemen en er is vooral geen haast.
Iets voor 10-en lopen we met z’n alle richting de ingang. Het lijkt een behoorlijk eind, maar uiteindelijk zijn we er binnen vijf minuten. Bij de ingang wachten we ook weer een tijdje, want dat afdalen gaat natuurlijk niet zo snel en zeker niet als iedereen beneden ook foto’s wil gaan maken. Het lijkt een beetje op de Efteling zo: wachten in de wachtrij. Eric verzoekt ons allen om geen foto’s te maken tijdens het afdalen op de trappen. Dat kan gevaarlijk zijn en hij wil niet dat iemand zich bezeerd. Niet alleen jezelf, maar als je per ongeluk je telefoon laat vallen, is dat natuurlijk niet zo prettig voor degene die eronder staat.
Kwart over tien exact staan wij beneden. Jeetje, het is meteen al prachtig! Eric vraagt aan iedereen om de telefoon of camera te geven, zodat hij deze op de juiste instellingen kan zetten. Hij rommelt wat met de iso en witbalans en dan zien we inderdaad dat we daar betere foto’s met mooiere kleuren kunnen maken. Dank je wel Eric! Tja, hij ziet dagelijks verschillende mobieltjes. Hij weet de instellingen wel te vinden ja. We lopen een stukje de canyon in en dan vraagt Eric om de fototoestel (aka telefoon) weer af te geven, zodat hij foto’s van iedereen kan maken. Wat leuk, zo staan Martijn en ik er ook nog eens samen op We lopen weer verder en het ene uitzicht is nog mooier dan het andere. De camera maakt overuren! We worden vaak samen op de foto gezet en doordat we wat langzaamaan doen, is de groep voor ons vaak ook weer weg, zodat we ook foto’s zónder mensen erop kunnen maken.
We plaatsen op de Weblog maar een selectie van de Foto’s. Op onze Facebook-pagina vind je er een stuk meer, we konden niet echt kiezen 
Mocht je nog geen lid zijn dan is het maar 1 klik…
Na exact een uur, om kwart over 11, lopen we de canyon weer uit. Echt, wat een machtig mooi stukje natuur is dit. Zelf vinden we de Lower leuker dan de Upper. Vooral omdat het hier niet zo druk is. Dat wil zeggen, na het middaguur is het in de Lower natuurlijk ook gewoon spitsuur, maar bij de Upper ga je er door heen en daarna weer dezelfde weg terug. Hierdoor krijg je énorm veel mensen door de canyon. Er zijn dan ook vijf organisaties die een tour door de Upper aanbieden. Door de Lower zijn er maar twee. Dat maakt het in de Upper natuurlijk ook drukker. Hier bij de Lower heb je, als je gewoon lekker rustig aan doet, geen last van een groep mensen voor je. Dat maakt de ervaring wel leuker. Maarja, de Upper heeft weer dat prachtige licht wat er invalt tijdens het middaguur. Dat is natuurlijk toch ook wel erg mooi. En dan heb je ook nog Canyon X, maar daar hebben wij dus nog geen ervaring mee. Wellicht de volgende keer.
We geven Eric een riante fooi en lopen dan weer naar binnen. Daar zien we dat ze ook ijsjes verkopen. Ja, een ijsje, daar zijn we wel aan toe! Martijn neemt een Cornetto XXL en ik ga voor een snicker ijsje.
Daarna lopen we weer naar de auto en rijden we naar Horseshoe Bend. Inmiddels staat de zon hoog aan de hemel en dan heb je bij Horseshoe het minste last van schaduw.
We betalen 10 dollar entree (dat is dit jaar pas ingegaan) en kunnen dan gelukkig de auto nog net parkeren. Het is behoorlijk druk en ze zijn nog steeds bezig om meer parkeerplaatsen te creëren. Dat is wel weer een beetje jammer dat Amerika zo bekend is met het toerisme tegenwoordig. In de beginjaren dat Martijn en ik naar Amerika op vakantie gingen, was het nog niet zo druk bij de bezienswaardigheden. Nu is het overal gewoon druk.
Eerst moeten we een behoorlijk stijl pad naar boven lopen en als we dan boven zijn, ziet Martijn dat de accu van onze camera leeg is. Ja potjandossie. De reserveaccu ligt natuurlijk nog in de auto. Martijn besluit om de accu te gaan halen en loopt dus weer naar beneden. Ik blijf boven op hem wachten. Als hij weer terug is, vervolgen we onze weg. Vanaf hier zie je de rand van Horseshoe Bend liggen, maar dat is nog wel een behoorlijk eindje weg. Het loopt geleidelijk naar beneden, maar alles wat je naar beneden loopt, zullen we straks ook weer naar boven moeten lopen.
Als we bij de rand aankomen, lopen we naar het hek. Sinds ons laatste bezoek in 2015 is er een hek bij gebouwd, want er gebeuren nogal eens ongelukken daar. Men gaat dan precies op het randje staan, selfie en…. Toedeledokie, gezellig naar beneden vallen. Maar veel laten zich niet tegenhouden door dat hek. Men klimt gewoon naast het hek op de rotsen. Nou, ons niet gezien hoor. Vanaf het hek zie ik ook een mooi uitzicht. Horseshoe Bend is eigenlijk een hoefijzervormige bocht in de Colorado River en dat ziet er prachtig uit.
Na een kwartier zijn we uitgekeken en lopen we weer de weg terug omhoog. Het laatste stukje is het zwaarst en rusten daarom bovenaan nog even uit. Dan vervolgen we de weg weer naar beneden. Na een korte toiletstop rijden we terug naar ons hotel. In mijn roadbook heb ik van alles geschreven wat er nog meer te doen is hier in Page. Ons eerste idee was om naar Lake Powell te gaan en daar een bootje te huren. Of anders met een boottocht mee te varen. Maar eigenlijk hebben we gewoon zin om rustig aan te doen en te gaan relaxen.
Maar eerst lopen we naar de receptie om te vragen of we van kamer kunnen switchen. Het meisje achter de receptie vertelt ons dat het gelukt is en dat ze zelfs de koffers al naar onze nieuwe kamer hebben gebracht. Nou, dat is nog eens attent. Onze nummer kamer wordt 214 en als we binnenlopen zien we meteen dat deze een stuk beter eruit ziet. Geen vloerbedekking maar laminaat. Nou, dat scheelt echt de hélft qua look dan met dat ‘vieze’ tapijt. Die andere kamer was in 2015 nog prima, maar nu doet hij gewoon echt vervallen aan. De nieuwe kamer voelt meteen gewoon een stuk beter. We gaan op bed liggen en dat ligt ook veel beter. Fijn!
Inmiddels hebben we wat honger gekregen en Martijn oppert het plan om bij Dam Bar & Grill (waar we in 2015 gedineerd hebben) te lunchen en wat biertjes te doen. Dat laat ik me geen tweede keer zeggen. Bij Dam Bar & Grill kunnen we er ook voor kiezen om buiten te zitten en dat doen we dan ook. Net voordat we naar buiten lopen, zien we aan de muur een bord hangen met alle bieren van de tap. We zien dat ze ook een ‘flight’ aanbieden. Dan mag je vier verschillende biertjes kiezen en worden dan geserveerd in proefglaasjes van 5 fl oz (147 ml). Dat lijkt ons wel wat en we kiezen beide voor: Shock Top, Lumber Yard Damber, Sierra Nevada Summerfest en Historic Ocean Front Property Mexican Lager. Daarbij kiezen we de quesadilla en de tortilla chips met spinazie artisjokken dip. Het smaakt ons prima.
Na de lunch lopen we naar de Dollar Tree en koop daar uiteindelijk wat slippers. En dat voor maar 1 dollar (exclusief de tax van 10 cent). Het zijn dan ook hele simpele en of ze de vakantie overleven geen idee, maar voor die dollar maakt het me niet uit. Mijn eigen slippers zijn namelijk net voor de vakantie kapot gegaan en ik wil eigenlijk nog wel even wat zwemmen bij het hotel. Het is tenslotte nog maar vier uur, dus dat kan nog prima.
Eenmaal terug op onze kamer kleed ik me om, maar dat gaat niet helemaal zoals ik wil. Er breekt een haakje af, waardoor mijn bandje los schiet. Tuurlijk joh, net nu ik wil gaan zwemmen en ik het ongelooflijk warm heb. Maar gelukkig heb ik een naaisetje mét veiligheidsspelden bij me. Daarmee lukt het me om het bandje weer vast te maken. Bij het zwembad is niemand te bekennen en wij gaan heerlijk half in het zonnetje, half in de schaduw zitten. Ik wil het zwembad in, maar jee zeg. Dát is koud! Ach, als je er eenmaal doorheen bent…. Dan is het nog steeds erg koud… brrr. Maar ik zet door, ik zal en moet zwemmen!
Martijn blijft veilig op de kant. Na een half uur zijn we uitgezwommen en merken we dat het een beetje begint te regen. Uh, ik zie helemaal geen regenwolken joh. Of zou dat kleine beetje grijs dan regen zijn? Dat zal dan wel, aangezien het nóg harder gaat regenen. Snel vluchten we naar de kamer, maar net voordat we bij onze ‘voordeur’ zijn, is het alweer gestopt met regenen hahaha…
Ik pak de laptop erbij en ga buiten aan ons reisverslag van vandaag beginnen. Martijn blijft binnen op bed liggen en bekijkt de binnenkant van zijn ogen. Na een goed drie kwartier is Martijn weer wakker en ben ik halverwege het verslag. Ik heb buiten meer zitten genieten van het geluid van de vogels (geeft zo’n heerlijk rustig gevoel) dan dat ik me bezig heb gehouden met het verslag. Ach, een middagje van relaxen is een middagje van relaxen. Toch?!
Dan sluit ik even mijn ogen en zoekt Martijn de vele en vele foto’s uit van vandaag. Het is lastig om een selectie te maken van zo iets prachtigs. Nadat ik ook weer uit coma ontwaakt ben (alhoewel, ik heb meer zitten dutten dan slapen), bekijk ik de omgeving op googlemaps om ergens te kunnen eten. We komen uit bij een strombolli’s. Een pizza hebben we beide wel zin in. In nog geen vijf minuten lopen we er heen en bestellen dan voor de verandering eens een cola’tje light. Ofja, Pepsi Cola (eigenlijk bleh, maar vooruit… ). Verder gaat Martijn voor de Tuscany. Dat is met verse pesto, geroosterde knoflook, spinazie, tomaatjes, feta, parmezaan en mozzarella kaas. Ik ga voor Griekse pizza. Dat is met zwarte olijven, tomaat, knoflook, rode uit, oregano, feta kaas, mozzarella en een vleugje olijfolie. Ik kan kiezen tussen 10”, 14” of 16”. Nou laten we 10 maar doen, groot zat. We zitten heerlijk buiten. Al merk je, nu de zon bijna onder is, dat het toch wel iets wat aan het afkoelen is. Lekker eigenlijk!
Als ons eten gebracht wordt, lijkt mijn pizza in eerste instantie wat aan de kleine kant. Had ik dan toch voor 14” moeten kiezen? Maar al snel blijkt dat het een prima formaatje is. Ik krijg het nog maar net op. Ook Martijns Calzone is erg lekker, maar laat de buitenste harde korsten liggen. Genoeg is genoeg. We lopen weer terug naar ons hotel en tik ik het verslag af.
Morgen rijden we naar Bryce Canyon. Ook dit park hebben we in 2015 bezocht, maar op het begin hadden we toen wat slecht weer (veel mist). Dus gaat dit park in de herkansing. Niet dat we het gehele park hoeven te zien, maar een bezoekje met mooi weer zou leuk zijn. Wellicht dat we ook een trail gaan lopen. Op mijn planning staat de Navajo Trail gecombineerd met de Queen Garden Trail, maar de Navajo Trail is al een tijdje gesloten. Waarschijnlijk is dat morgen nog steeds het geval. Ach, dan houden we het alleen bij de Queen Garden Trail.
Aantal gereden mijlen: 24 (39 km
Weertype: warm, circa 29 graden