Vrijdag 14 juni: Farmington (NM) – Santa Fé (NM)
Om 6.00 uur gaat die verdomde wekker. Jeetje, wat liggen we nog lekker. Maar we hebben een lange afstand te overbruggen vandaag, dus ik wil niet later dan 8 uur weg. Goed, nog dan. Na een minuut of twintig sluimeren stappen we toch maar uit bed, kleden ons aan en lopen naar het ontbijt. Maar jeetje, wederom ligt er niet zo veel. De bak met ei is vrijwel leeg. Hoezo dat dan? Het is nog maar 6.40 uur en het ontbijt is nog maar tien minuten aan de gang. Het kan nu toch al niet op zijn? Ook de koffie en de jus is op. Een vrouw in de ontbijtzaal spreekt Martijn aan en zegt hem dat om 6 uur de werklui zijn geweest om te ontbijten en zij hebben alles op gemaakt. Nou, lekker dan. In dit hotel slapen de hele week wat werklui en blijkbaar hebben zij de afspraak dat zij om 6 uur al mogen ontbijten. Ja, allemaal leuk en aardig, maar de gewone gast mag hier natuurlijk niet het dupe van worden. Gelukkig wordt het langzaam weer wat bijgevuld en kunnen we van ons standaard ochtendmaal genieten.
Eenmaal terug op de kamer pakken we onze spullen bij een en checken we uit. Het is gelukt, voor 8 uur zitten we in de auto. De Tom Tom gaat op het adres van Taos en geeft aan dat het iets langer dan vier uur rijden is. Uh? Via Googlemaps is het 3,5 uur. We geven de auto wat vloeistof en beginnen dan aan onze roadtrip. In de verte zien we een stuk of vier luchtballonnen. Nee, het zijn er zes… Of nee, negen!
Normaal staat Albuquerque bekend om zijn ‘ballooning’, maar blijkbaar ook aan deze kant van New Mexico is het hip. Al zal het wel gewoon iets toeristisch zijn, aangezien het geen week van de luchtballonnen is. Dat is meestal in oktober. Althans, in Albuquerque. We rijden via Dulce en Chama, wat zo zijn momenten heeft van mooie uitzichten over heuvels en later zelfs door de bergen. Het is prachtig rijden, maar zie onderweg wel vaak een prairie dog langs de kant staan. Oh, als die maar niet onder de auto terecht komt…
Dan na exact twee uur rijden wisselen we van chauffeur. Aan de eindtijd te zien heb ik er bijna een uur van afgesnoept. Toch raar, we rijden niet eens via een snelweg. Dan na ruim een uur rijden, zijn we bij de Rio Grande Gorge Bridge. We parkeren de auto bij een rustplaats en lopen dan naar de brug toe. De brug is een ijzeren boogconstructie die op een hoogte van 172 meter de Rio Grande River overbrugt. We lopen naar het midden van de brug en zien dan een prachtig uitzicht op de kloof en de rivier.
Op de brug staan ook telefoonpalen welke gebruikt dient te worden als je het even niet meer zit zitten. Blijkbaar zijn deze nodig. Je kijkt echt ontzettend diep de kloof in. Als je er vanaf springt, weet je in ieder geval zeker dat je het niet overleefd.
We lopen weer terug naar de auto en rijden dan naar het Visitor Center van Taos. Wellicht dat ze hier een gedetailleerde kaart of folder hebben van de Enchanted Circle. Maar helaas, wel veel prullaria én wifi! Dan rijden we weer ietsjes terug, naar Taos Pueblo. Dit is een nog actieve indianen gemeenschap. De woningen worden al meer dan 1000 jaar continu bewoond. De Pueblo is volledig gemaakt van adobe (aarde vermengt met water en stro). Deze werd vervolgens in vormen gegoten of tot zongedroogde bakstenen verwerkt. De muren zijn vaak een paar meter dik. De Pueblo zijn eigenlijk veel individuele woningen, naast elkaar en in lagen gebouwd. Met gemeenschappelijke muren, maar zonder verbindingsdeuren. Er wonen ongeveer 150 mensen fulltime in de Pueblo.
Als we de auto geparkeerd hebben, lopen we naar de kassa. Jaja, je dient hier entree voor te betalen en wel 16 dollar per persoon. Tot een paar jaar geleden moest je ook nog voor je cameragebruik betalen, maar dit zit nu bij de prijs in. We lopen het terrein op en zien eigenlijk alleen maar commerciële prut. Bijna elke Pueblo is ‘verbouwd’ tot een koffie-, ijs-, of prullariatent.
We lopen snel een rondje en gaan nergens naar binnen. Alleen de kerk bekijken we van binnen. Na twintig minuten zitten we alweer in de auto. Nee, dit hadden we best kunnen missen. Niet ons ding. Als we wegrijden, zien we een hondengezin: papa, mamma en twee puppy’s. Zo lief. Ik doe het raampje open van de auto zodat ik beter foto’s van ze kan maken, maar de papa hond komt met een boos gezicht op me af. Oops,… rustig maar hoor, ik doe jullie kinders niets.
Het volgende op onze planning is een rondje om de Wheeler Peak (4011 meter) van het Sangre de Cristo gebergte. Ofwel, de Enchanted Circle. Deze schilderachtige route is 134 kilometer en loopt door historische steden, langs meren en beken en in de buurt van skigebieden. Als eerste plannen we een stop bij de Sint-Antoniuskerk in Questa. Het is even zoeken, maar we krijgen hem uiteindelijk gevonden. De kerk is prachtig in Mexicaans stijl.
Helaas is hij niet open om binnenin te kijken. We rijden weer verder en rijden het plaatsje Red River in. We hebben eigenlijk wel zin in een kop koffie. Dit stadje ziet er erg leuk uit. Het is een combi van een western stadje en een skioord. We parkeren de auto en zien dan dat er ook een brouwerij zit: Red River Brewery Company. Logische naam 
Tja, één biertje moet kunnen, toch?
We nemen plaats aan de bar buiten. Martijn bestelt een wit biertje (de Greenie Peak Wheat) en ik ga voor een blonde (Lazy Bear Blonde). Die is tenslotte het lichtst hier met 5%. We bestellen er ook wat te eten bij: gefrituurde kaasblokjes. Het gaat er goed in.
Heerlijk, even een uitgebreide stop, zo na een lange roadtrip. Het is tenslotte al 14.00 uur, dus zijn al zes uur onderweg. Wel met tussenstops gelukkig.
Na een uur vervolgen we onze weg over de Enchanted Circle en stoppen dan bij de Vietnam Veterans Memorial State Park. Dit was het eerste belangrijke gedenkteken van Vietnam in de Verenigde Staten. Het is momenteel het enige park van de staat dat uitsluitend is gewijd aan veteranen van de oorlog in Vietnam.
Het monument stond oorspronkelijk bekend als de Vietnam Veteranen Vrede en Broederschapskapel en is ontstaan uit een veldslag bij Con Thien, Zuid-Vietnam, waarbij 17 mannen het leven lieten. Onder de mannen was David Westphall, zoon van Victor en Jeanne Westphall.
Dan stellen we de Tom Tom in op ons hotel in Santa Fé. Bijna twee-en-een-half-uur rijden. Als we nét onderweg zijn, zien we twee prairie dogs op de weg zitten. De ene vlucht weg, maar de ander blijft gewoon op de weg staan! Redelijk vol in de remmen proberen we het beestje te ontwijken, maar ik zie hem onder de auto verdwijnen. Nee toch?? Nee! Voorzichtig rijden we weer verder en zien we door de achterruit het beestje onder de auto vandaan komen en naar de kant toe huppelt. Godzijdank, hij leeft nog! Maar ik hoorde toch zeker een ‘pok’. Wat zou dat dan geweest zijn? Niet dat hij nu zijn hoofd gestoten heeft en alsnog langs de kant dood gaat omdat hij een soort van hersenbloeding heeft ofzo? Nee, dat zal niet. We houden het gewoon op een happy end! Hij leeft!
Niet veel later slaan we nét voor Taos de NM-585 in en komen dan uit bij het Visitor Center. Daar slaan we weer links af en dan is het nog een goed anderhalf uur. Ik maak alvast een begin aan ons verslag van vandaag. Wel zo efficiënt. Iets voor zessen rijden we het parkeerterrein van Econo Lodge op. Hier slapen we twee nachten. We checken in een krijgen kamernummer 203. Op de eerste verdieping dus. Helaas geen lift aanwezig, dus dat wordt weer even tillen met de koffers. Gelukkig reizen wij niet zo zwaar, dat scheelt. Wel lopen we twee keer, want én de koffers én onze handbagage met koelbox gaat niet samen. De kamer is behoorlijk groot. Top. Het is alleen erg jammer dat er vloerbedekking in ligt, want hierdoor krijgen we steeds schokken als we de klink van de deur aanraken. Of zelfs als we elkaar aanraken hahaha… De vonk springt nog steeds over bij ons 
Ze hebben hier een Guest Laundry en daar mogen wij tot 20.00 uur gebruik van maken. Snel pakken we onze vieze was bij één, trekken we onze spijkerbroek aan zodat ook de broeken die we nu aan hebben in de was kunnen en lopen dan met de tas naar beneden. We wisselen bij de receptie wat dollars voor quarters en zien dan bij de wasmachine dat deze 3 dollar kost. Jeetje, dat is vrij aan de prijs. Normaal betaal je 1,25 dollar voor een wasje. Het drogen daarvan kost daarentegen maar 25 cent. Na een drie kwartier loopt Martijn weer naar beneden om de was in de droger te doen. Twee seconden later krijg ik een whatsapp bericht van hem. De droger duurt maar 6 minuten met een kwartje. Aha. Hij gooit er nog wat kwartjes bij en geeft dan 27 minuten aan. Dat zou genoeg moeten zijn om onze was droog te krijgen.
Ondertussen bekijken we de menukaart van Olive Garden. Deze zit schuin tegenover het hotel. Chili’s zit direct tegenover ons hotel. Maarja, daar hebben we gisteren al gegeten. Zou raar zijn als we daar wederom gaan eten, toch? Hm, of toch niet? Nu we niet meer met de auto weg hoeven, kunnen we bij Chili’s die heerlijke cocktails proeven die we gisteren op de menukaart zagen. Sorry Olive Garden, het wordt tóch weer Chili’s vandaag. Na een half uur lopen we naar beneden om de was op te halen. Toch raar dat het hier in een half uur kurk droog is en thuis na 2 uur alleen wat strijkdroog. Maar energiezuinig zal deze niet zijn.
Dan steken we de straat over en beslissen dat het vandaag ‘F*ck it Friday’ is. Ofwel, laten we vandaag niet op de calorieën letten. We maken het ‘Sizzle to the Table’ vandaag en kiezen beide voor tortilla’s met rund en kip. Alleen voor mij met Corn-tortilla’s, Martijn kiest voor de normale bloem-tortilla’s. Scheelt voor mij toch weer 170 calorieën (hm, toch een klein beetje letten op de kilo’tjes? 
) Daarbij kiezen we beide voor een heerlijk koud wit biertje: Blue Moon! Het smaakt ons te lekker, maar krijgen het – hoe onverwacht ook – niet op.
Als de serveerster langs komt om onze borden op te halen vraagt ze of we zin hebben in een toetje. Hm, de nagerechten zien er echt té lekker uit, maar dat gaat echt niet meer passen. Een vloeibaar toetje gaat er altijd wel in natuurlijk. Zeker nu we niet meer hoeven te rijden. Martijn bestelt de Grand Coconut Margarita en ik ga voor de Cuervo Blue Margarita, dat is met Blue Curacao. Heerlijk.
Als we de cocktails op hebben, lopen we weer terug naar ons hotel. We maken het vandaag niet te laat, aangezien we beide bést wel ‘op’ zijn. Morgen staat een rondje Jemez Mountain op het programma, nadat we naar Bandelier National Monument zijn geweest.
Aantal gereden mijlen: 378 (608 km)
Weertype: warm met af en toe wat bewolking