Woensdag 29 mei: Den Bosch – Schiphol
De dag die te boeken in gaat als ‘de dag die niet verliep zoals gepland’. Maar daarover later meer…
Omdat we gisteren eigenlijk al vrijwel de gehele koffer ingepakt hebben, maken we gebruik van de term ‘uitslapen’. Voor zover dat gaat met twee van die poezenbeesten. Zij zijn gewend dat ze rond een uur of 7 eten krijgen. Maar ze laten ons redelijk met rust. Fijn.
Als we hebben ontbeten, pakken we de laatste spullen nog in de koffer, ruimen de kamer op en checken dan in bij American Airlines. De stoelen hadden we al – gratis – vast kunnen leggen, maar inchecken kunnen we pas 24 uur van te voren. Op de planning in mijn roadbook staat dat we de katten rond 14.00 uur wegbrengen naar het pension en dan de bus van 15.11 uur nemen naar het station van Den Bosch. Maar om 12 uur zitten we al in de auto, met de poezenbeesten, onderweg naar Miranda van Kattenpension Tommie in Velddriel. Dat is altijd wel weer het mindere deel van ‘op vakantie gaan’. Gelukkig weten we dat ‘tante Miranda’ altijd goed voor ze zorgt. Zo te zien krijgen de katjes ook gezelschap. Tibbe voelt zich al meteen op zijn gemak, maar Lizzie moet nog even ‘de kat uit de boom kijken’ en blijft veilig op het bovenste plankje observeren.
Eenmaal thuis ruimen we de laatste rommeltjes op en nemen we de bus van 13.39 uur. Dat is zo’n anderhalf uur voor op schema. Mooi! We zijn liever wat vroeger in het hotel, dan dat we midden in de avondspits moeten afreizen.
De bus komt mooi op tijd en met al onze koffers gaan we helemaal achterin zitten. Zo, nu zijn we écht op weg. Op het station van Den Bosch stappen we weer uit en zien op het informatiebord dat de trein naar Schiphol om 14.08 uur vertrekt. Dat geeft ons nog vijf minuten de tijd om naar het juiste perron te lopen. Dat moet lukken.
Als we de roltrap bij perron af zijn en we een stukje verder als de gehele meute willen lopen, merk ik ineens op dat er geen cameratas op Martijns rug hangt. Ik roep dan ook ineens: “Tijn! Waar is de cameratas?!” Wel GVD! Die ligt nog in de bus dus! Martijn sprint weer terug naar het busstation, terwijl ik met de twee koffers en trolley achterblijf op het perron. Na een paar (hele lange) minuten appt Martijn dat de bus er niet meer staat en dat hij naar ‘verloren spullen’ gaat. Ik probeer ondertussen met de drie koffers ook naar hem toe te komen. Beetje onhandig is het wel, maar ik móét gewoon naar hem toe.
Op het kantoor van ‘verloren spullen’ weet de dame achter de balie Martijn te vertellen dat ze nog niets heeft binnengekregen. Met onze chipkaart kan ze zien in welke bus we zijn geweest en belt de chauffeur op en hij vertelt haar dat hij om 14.32 uur weer terug bij het station is. Dan kunnen we kijken of het nog in de bus ligt. Na twintig minuten komt de bus voorrijden, maar nee… er ligt niets meer in de bus. Die is dus gewoon door iemand meegenomen! Hoe asociaal! Als je iets vindt wat niet van jou is, dan geef je hem toch af aan de chauffeur? Maar nee, deze heer of dame vond het blijkbaar leuk om het gewoon zelf maar te houden. Daar kan ik dan zo kwaad om worden hè.
We lopen weer terug naar het kantoortje van Arriva. We geven onze gegevens af en de dame vertelt ons dat als we aangifte bij de politie doen, we wellicht kunnen vragen of er naar de camerabeelden gekeken kan worden. Want dat is gelukkig wel tegenwoordig het geval: de bus is uitgerust met een paar camera’s… Er is maar één persoon bij Arriva die deze camerabeelden mag uitlezen en ook pas alleen ná aangiften. Tja, er zit niets anders op om dat maar te doen dan. We lopen terug naar het station. De trein naar Schiphol komt pas een goed twintig minuten later. Dat geeft Martijn mooi de tijd om online aangifte te doen. Jeetje zeg, ik krijg gewoon weer flashbacks van zes jaar geleden, toen onze laptop én camera gestolen is op station Antwerpen. Maar dat was echt een doelbewuste jatactie. Dit is gewoon dommigheid van ons en daarná is hij pas gestolen. Niet dat het minder erg maakt, want hij is nu gewoon weg. Alles bij elkaar toch een waarde van 2000 euro ofzo. Echt, zo zonde… Tja, wat nu? Want zonder camera op vakantie is geen optie voor ons. Ja, uiteraard hebben we een camera op onze smartphone zitten, maar dat is toch niet helemaal de kwaliteit die we verwachten van een camera. Je neemt tenslotte niet voor niets een zware spiegelreflex mee om vervolgens ook tevreden te zijn met alleen de foto’s van een smartphone.
Ondertussen komt onze trein voorrijden. Exact een uur later: om 15.08 uur. We nemen plaats in een tussenportaaltje en gaan dan bedenken wat onze plan van aanpak is. Nu een dure spiegelreflexcamera kopen is eigenlijk geen optie. Dat is gewoon écht te duur. Op verschillende Amerika fora waarvan we lid zijn kwam Martijn de ‘Panasonic Lumix FZ300’ tegen. Dit is een bridge-camera. Maar goed, waar gaan we die halen? Bij de Media Markt is hij niet op voorraad. Kamera Express dan? Daar hebben ze hem wel op voorraad, maar daarvoor moeten we Amsterdam in en aangezien de winkel om 18.00 uur gaan we dat niet halen als we eerst naar Schiphol, dan naar het NH hotel gaan voor de koffers te droppen en dan terug naar de stad. Dan zie ik dat bij Station Zuid ook een Kamera Express zit. We besluiten dus om daar maar uit te stappen. Dan maar even met de koffers zeulen. Een goed tien minuten wandelen staan we voor de winkel.
We schaften van alles aan, want het is natuurlijk niet alleen de camera. Een tasje erbij, een extra accu, een sling band zodat we hem niet pijnlijk om onze nek hoeven te dragen, een SD kaartje en een UV filter. Martijn vraagt of er ook iets van combinatiekorting geregeld kan worden en krijgen uiteindelijk zo’n 14 euro ‘bundelkorting’. Dat is toch aardig. We blijven hierdoor onder de 450 euro voor alles. Dat klinkt in ieder geval beter dan dat we nu zo’n 1500 euro aan een spiegelreflex met alles erop en eraan hadden uit moeten geven.
We lopen weer terug naar Station Zuid en nemen dan de trein van 16.52 uur naar Schiphol. Dat is maar één halte verder. Waren we mooi voor op ons schema en ineens… is die weg. We zijn zelfs een kwartier later dan mijn allereerste oorspronkelijke planning. Ach ja, er zijn ergere dingen op de wereld. Het is maar een kwartier en het is gelukkig maar een klein stukje, dus echt reizen in de spits valt ook wel mee. We lopen naar buiten en zoeken het perron voor de ‘hotel shuttles’ op. Onze bus naar het NH hotel blijkt nét weg te zijn en moeten een goed 25 minuten wachten. Gelukkig is het prachtig weer. Om 17.25 uur komt de shuttle voorrijden. Hij wacht een minuut of vijf en dan rijden we naar het hotel. In een goed tien minuten zijn we bij het NH hotel. We checken in en krijgen kamernummer 2320 toegewezen. Ik denk het nummer te herkennen en als ik later op onze weblog van september 2018 heb gekeken, blijkt mijn vermoeden te kloppen: hier hebben we vorige keer ook geslapen! Dat is toevallig. Wellicht is dit de ‘agenten tarief kamer’? Doordat ik reisagent ben, mag ik hier met agententarief slapen. Wellicht hebben ze voor deze tarieven wel eigen kamers gereserveerd. Geen idee. Maar toevallig is het wel.
Ik plof op bed neer en Martijn gaat meteen met ons nieuwe aanwinst aan de slag. We zullen natuurlijk de camera weer helemaal moeten ontdekken. Waar zit dit knopje, waar is dit knopje voor, wat voor technische snufjes heeft ‘ie allemaal… Na een kwartier is hij uitgespeeld, want onze magen beginnen te knorren. We lopen naar beneden en bekijken als eerste de Greenhouse, maar dat ziet er nog erg leeg en ongezellig uit. Dan maar gewoon bij de bar zelf. Martijn gaat voor gekookte witte asperges met ambachtelijke beenham geserveerd met nieuw aardappeltjes, ei, geklaarde boter en bieslook. Zoals een aspergegerecht hoort te zijn.
Ik ga voor wat simpels: kipsaté met friet. Uiteraard nemen we er een biertje bij. Dat hebben we wel verdiend naar zo’n enerverende dag.
Het smaakt allemaal prima. Na het eten zien we iets verderop in het hotel nog een echte bar (The Point Bar) en we besluiten om de laptop en tablet te halen.
We nemen plaats aan een tafeltje en onder het genot van een La Chouffe begin ik aan het reisverslag en Martijn download de gebruiksaanwijzing van onze nieuwe camera, zodat hij alles mooi op onze wensen kan afstellen.
Ondanks dat de dag niet helemaal verliep zoals we eigenlijk bedoeld hadden, genieten we wel van onze vakantie. We kunnen er nu toch niets meer aan doen, dus kunnen we maar beter positief blijven. De shuttle naar Schiphol morgen is ook al gereserveerd (7.00 uur, pfff goeiemorgen!).