Maandag 3 juni: Page (AZ) – Bryce Canyon (UT)
De luiken gaan wederom open voordat de wekker gaat. Op zich is dat natuurlijk prima, zo kun je lekker rustig aan doen in de ochtend. Het is gelukkig geen 4 uur meer, maar iets over 6. Prima tijd, toch? Ineens zie ik iets vliegen bij het raam. Oh, een motje… en nog één en nog één. Jeetje, een hele invasie joh. Hoe komen die nou weer ineens binnen? Ze vliegen heel stressvol tegen het raam aan. Ik besluit ze te gaan redden. Linda to the rescue! Met een plastic bekertje in mijn ene hand en een stuk papier in de andere, laat ik ze één voor één buiten weer vrij. Maar dan zie ik er nog één. Jeetje zeg, ik blijf bezig. En later, als ik op het toilet zit, zie ik er daar ook weer eentje. Rustig aan doen is er deze ochtend dus niet meer bij.
Na een korte inspectie blijkt dat ik alle motjes heb gered. Jeuh! We kleden ons aan en lopen dan naar het ontbijt. Daar hoor ik veel Nederlands om mij heen. Hm, laat ik mijn mond maar houden. Ik voel me er toch altijd een beetje ongemakkelijk bij; op vakantie tussen de Nederlanders. Ze zijn met een man of tien en zo te horen zijn ze erop uit met de motor. Op één van de T-shirts staat “motorreisusa.com”. Aha, dat zal de reisleider zijn. Het ontbijt is uiteraard hetzelfde als gisterochtend, dus zijn we redelijk snel klaar.
Eenmaal terug op de kamer, pakken we onze spullen en zijn we nog voor 9 uur onderweg. Als eerste stoppen we bij de Glen Canyon Dam. Deze dan is 216 meter hoog (178 meter boven de rivier) en 475 meter lang. Aan de voet is de dam 91 meter dik en aan de top acht meter. Best indrukwekkend om te zien dus.
Eerst nog voor de dam en daarna parkeren we de auto bij het Visitor Center. We lezen wat informatie over de werking van de dam en buiten maken we nog wat foto’s.
Je kunt hier ook een tour doen zodat je over de dam (en waarschijnlijk ook in de dam) loopt, maar we besluiten dit niet te doen. Na een half uur vervolgen we onze weg weer.
Iets verderop stoppen we bij Wahweap Overlook waarbij je een prachtig uitzicht hebt over Wahweap Bay.
We vervolgen onze weg en niet veel later rijden we de staat Utah in. Uiteraard worden we verwelkomt met een groot bord en we kunnen de auto ervoor parkeren. Dat maakt wat beter foto’s van het bord, dan al rijdend. Doordat we de staat Utah ingereden zijn, is de klok ook een uur naar voren gegaan. Ofwel, we zijn een uurtje kwijt.
Dan rijden we wegwerkzaamheden tegemoet. Er is maar één rijbaan beschikbaar en moeten stoppen totdat de auto’s van de andere kant voorbij zijn. Maar we zien een hele tijd geen auto voorbij komen. Het duurt een goed twintig minuten voordat de stoet met voorop de volgauto aan komt rijden. Als wij eenmaal achter deze volgauto aanrijden snappen we waarom het zo lang duurde. Het is echt een heel stuk met maar één rijbaan.
Daarna rijden we Kanab in en zien een Mac Donalds verderop. Een kleine break is welkom. Martijn neemt een ijskoffie en ik ga voor een simpele cappuccino. Het duurt alleen wel een tijdje voordat we aan de beurt zijn. Voor een Mac Donalds vestiging in zo’n belangrijke plaats, is het maar een kleine. Er is ook maar één kassa geopend. Nadat wij onze bestelling hebben doorgegeven, is er een enorme rij achter ons verzameld. Dat moet toch beter kunnen. Maar helaas, er opent geen kassa bij. Heerlijk buiten in het zonnetje drinken wij onze (ijs) koffie op.
We wisselen van chauffeur en vervolgen onze weg naar Bryce Canyon.
Hoe dichter we bij het park in de buurt komen, hoe slechter het weer wordt. Dat wil zeggen, het zonnetje blijft schijnen, maar we zien in de verte enorme regenbuien. Och nee, het zal toch niet? In 2015 reden we helemaal naar het eind van het park met regen en eenmaal bij het uitzichtpunt, stonden we daar met de paraplu in de hand naar veel mist te kijken. Dus we hopen eigenlijk dat we dit jaar een herkansing krijgen en gewoon met wat zon naar dat uitzichtpunt kunnen. Maar dat ziet er dus niet goed uit.
Dan slaan we af naar rechts, de UT-12 op. Het is inmiddels ook zachtjes gaan regenen. Zucht.
Na een minuut of twintig rijden we UT-63 op, de weg naar Bryce, het dorpje. En uiteraard ook naar het park zelf. We slapen vanavond in het Best Western Plus Ruby’s Inn, maar deze rijden we voorbij. Eerst het park bekijken. Het is tenslotte nog maar 14.00 uur. Te vroeg om in te kunnen checken.
Bij het welkomstbord van Bryce Canyon NP wordt natuurlijk ook weer een foto gemaakt. Een stelletje vraagt of Martijn een foto van ze wil maken, zodat hij daarna een foto van ons kan maken. Uiteraard wil Martijn dat doen voor ze.
Dan rijden we het park in, laten bij de entree ons Nationale parkenpas zien en rijden dan naar het Visitor Center. Daar zien we dat de Navajo Loop Trail nog steeds gesloten is. Je kunt wel de Queen’s Garden Trail doen, maar dan zul je weer terug moeten en niet via de Navajo Loop Trail kunnen. Misschien dat we dat dan gaan doen.
Als we weer in de auto zitten, rijden we uiteraard als eerste helemaal naar achteren. De uitzichtpunten liggen allemaal aan de linkerkant van de weg, dus deze zijn het beste te bekijken op de terugweg. Inmiddels is het gestopt met regenen. Zou het dan eindelijk?
Dan arriveren we bij Rainbow Point. Het druppelt nog maar een héél klein beetje. En ja hoor, we hebben gewoon normaal uitzicht. Jeuh!
Ter vergelijking, dit zagen we in 2015:
We gaan daar op een overdekt bankje zitten en peuzelen onze Cambridge Reep op. Ondertussen halen we wat herinneringen op. “Weet je nog, toen… toen we hier onder het afdakje aan het schuilen waren en in de verte allemaal bliksemschichten waren?” Nu is het gelukkig beter weer. Alhoewel, fris is het wel. We hebben beide ons vestje nodig. Na onze lunch lopen we nog naar Yovimpa Point.
Onze volgende stop is bij Natural Bridge. Ook hier hebben we prachtige herinneringen aan. Iets met een selfie. Toch ma?
Daarna stoppen we bij Farview Point en lopen we vanaf daar ook nog even naar Piracy Point. Maar deze twee uitzichtpunten maken niet zoveel indruk.
Snel maar weer door. De planning is om alleen de uitzichtpunten in het Amphitheater nog aan te doen en besluiten om de Queen’s Garden Trail maar niet te doen. Het is erg fris en inmiddels is het ook alweer 16.00 uur. Voor deze wandeling ben je toch zeker twee á twee-en-een-half uur bezig.
We rijden naar Bryce Point. Wat een prachtig uitzichtpunt is dat! Wauw!
Daarna stoppen we bij Paria View, maar dat maakt minder indruk als Bryce Point.
Dan besluiten we dat het wel welletjes is geweest vandaag. Het licht wordt inmiddels ook minder mooi. Morgen willen we vroeg op staan voor de zonsopkomst en dan kunnen we ook Inspiration Point, Sunset Point en Sunrise Point bekijken. We zijn een beetje Bryce moe nu, voor zover dit bestaat. In mijn beleving zijn de uitzichtpunten in dit Amphitheater namelijk het mooist. Bewaren we dat mooi voor morgen.
We rijden het park uit, tanken de auto weer vol en parkeren dan de auto tegenover de benzinepomp bij het hotel. We checken in en krijgen kamernummer 7249 toegewezen. Dit motel bestaat uit meerdere gebouwen en onze kamer ligt in het Ponderosa gebouw. We parkeren de auto bij de trap en gaan eerst de kamer bekijken.
Het is een vrij standaard kamer, maar doordat we twee Queenbedden hebben, is het wel een enorm grote kamer.
We halen de koffers op en lopen dan naar het hoofdgebouw. Hier heb je een winkeltje, een restaurant en een zwembad. Het is inmiddels weer tijd voor ons avondprakje en lopen naar Cowboy’s Buffet & Steak Room. Je kunt kiezen voor het buffet (á 22 dollar) of gewoon a la carte. Wij kiezen voor deze laatste optie en gaan beide voor Rustler’s Ribs. Martijn met wat frietjes erbij en ik met aardappelpuree. Ondanks dat we niet voor het buffet gaan, morgen we wel gebruik maken van het saladebuffet. Lekker!
Het duurt alleen wel erg lang voordat onze ribs voor onze neus staat, maar het was wel het wachten waard. Mijn god, wat zijn deze mals! Je kunt het bot er gewoon schoon uittrekken.
Het lijkt op Martijns bord nu een beetje als ‘frietje stoofvlees’. Het smaakt echt verrukkelijk!
Om ons heen horen we wederom enorm veel Nederlands. Op zich ook niet raar, aangezien Bryce Canyon echt enorm in trek is.
Na het eten lopen we nog een rondje door het hoofdgebouw en daarna via de achterkant naar buiten, zodat we de rest van het terrein zien. Vrijwel alle gebouwen zien er hetzelfde uit, behalve Aspen Lodge. Dat ziet er toch een beetje als een bouwval uit. Eenmaal terug op de kamer begin ik aan het verslag, terwijl Martijn naar Jurassic Park 3 kijkt op één of andere Amerikaanse zender.
Morgen staat er weer een rijdag op de planning. Eerst hopen we de zonsopgang in Bryce zelf te zien (volgens google is zonsopkomst om 6.08 uur, dus dat wordt weer vroeg de luiken open) en daarna via de bekende scenic route UT-12 naar Torrey.
Aantal gereden mijlen: 119 (320 km)
Weertype: fris, rond de 17 graden. Bewolkt met af en toe een zonnetje