Vrijdag 7 juni: Moab (UT)
Eindelijk worden we eens gewekt door onze wekker. Maar dat is eigenlijk helemaal niet zo prettig. We liggen nog zo lekker. Maar nee, sterk zijn nu. We willen de Delicate Arch niet met hete temperaturen lopen, dus we zullen wel moeten. We kleden ons aan en pakken al onze spullen al bij elkaar. De planning is om niet meer na het ontbijt terug te keren naar de kamer.
Bij het ontbijt verloopt het eigenlijk net zoals gisteren en zitten we om kwart over 7 in de auto. De thermometer vertelt ons dat het 18 graden is. Ah, dat is fijn. Als we Arches inrijden, hoeven we onze Annual Parkenpas niet te laten zien, aangezien de controleerhokken nog gesloten zijn. Dan zijn we op weg naar Wolfe Ranch. Vanaf hier begint de trail naar Delicate Arch. We zien de temperatuur iets wat omhoog gaan. Nee toch? Maar gelukkig springt hij weer naar 18 graden als we geparkeerd zijn bij Wolfe Ranch. De parkeerplaats is redelijk vol, al kunnen er nog best een auto of 15 parkeren. We nemen ons water mee en om kwart voor 8 beginnen we aan onze wandeling.
Er is behoorlijk bewolkt en dat is erg prettig. De wandeling loopt het eerste stuk voorspoedig, maar dan komen we uit bij de grote rots die we helemaal omhoog moeten klimmen.
Pfff, en dat is best zwaar. We willen niet weten hoe dit is mét die hete temperaturen. Af en toe stoppen we op de rots, want het is echt behoorlijk steil. Als we bijna boven zijn, vertelt een mevrouw ons dat we het zwaarste gedeelte gehad hebben. Mooi.
Na deze zware klim is het nog wel een stuk lopen. Af en toe komt het zonnetje tevoorschijn door de wolken en dan voel je meteen de warmte. Gelukkig verdwijnt hij ook weer snel achter de wolken. Vervolgens komen we uit bij een stuk waar je over een dunne richel moet lopen. Je kunt er gemakkelijk met z’n tweeën naast elkaar lopen hoor, maar toch… Breed is het niet.
En dan eindelijk, na exact 55 minuten, staan we oog in oog met de Delicate Arch. Je ziet hem zo vaak op plaatjes afgebeeld, maar nu zien we hem gewoon eindelijk in het echt. Dat is toch best een momentje. Het is al wel druk. Op de rand zitten allemaal mensen, terwijl er voor de Arch een rij staat met mensen die mét de Arch op de foto wil.
Ja tuurlijk joh, daardoor is het voor ons weer moeilijk om de Arch zonder mensen op de foto te krijgen. Maar heel af en toe lukt het. We lopen wat rond en dan horen we ineens ‘ohhhhhh noooo’. Iemands waterkannetje valt naar beneden. Ach joh, het is maar water. Maar blijkbaar is het een dure, want de man wil het kannetje toch terug hebben. Hij loopt via de linkerkant van de Arch naar beneden en we zien hem later beneden staan. Veel mensen beginnen te juichen.
We blijven een half uur genieten van de Arch. Ondertussen hebben we wel tot vier keer toe applaus gehoord. Telkens als iemand een waterflesje liet vallen en iemand anders houdt hem tegen, horen we applaus. Als dat al zo vaak in een half uur gebeurd, dan zal het ook vaak genoeg wel fout gaan. Gelukkig zijn het maar waterflesjes. Je moet er toch niet aan denken dat je als persoon naar beneden kukelt.
Dan lopen we de wandeling weer terug naar de auto. Uiteraard gaat dit een stuk makkelijker en in 40 minuten zijn we weer terug bij de parkeerplaats. Eenmaal in de auto zien we dat de temperatuur inmiddels is opgelopen naar 25 graden. Wat fijn dat wij hem gewoon met lagere temperaturen hebben gelopen.
Snel naar ons volgende stop: Dead Horse Point State Park. Dit ligt iets voor de ingang van Canyonlands National Park. Als we bijna uit het park zijn, zien we de enorm lange rij auto’s welke Arches in willen. Jeetje, het is nog maar half 11 en nu al zo druk.
Ineen tien minuten zijn we bij de afslag van Dead Horse Point en Canyonlands. We zien dat we nog maar een kwart aan benzine hebben. Hm, wellicht is het verstandig dat we eerst tanken. Maarja, dan moeten we dus weer terug naar Moab zelf. Beetje zonde van de tijd. Maarja, better safe than sorry, toch? Maar als we richting Moab willen afslaan, zien we aan onze linkerkant ook een benzinepomp zitten. Oh, dat is natuurlijk net zo handig.
We tanken de auto weer vol en ook denken we aan onszelf: wat chips en Mountain Dew Kickstart. Zo lekker!
Dan rijden we US-313 weer op, de afslag richting Canyonlands en Dead Horse Point. We worden meteen gewaarschuwd dat er wegwerkzaamheden zijn richting Dead Horse Point. Naja, dan is dat maar zo.
Dan slaan we linksaf, naar Dead Horse Point SP en al snel worden we tegengehouden. Er is maar één rijbaan beschikbaar, dus moeten we even wachten op de Pilot Follow Car. Maar het duurt erg lang. Er komen ook steeds vrachtwagens voorbij. Ze hebben het er maar druk mee. Na een kwartier zien we de Pilot Car aankomen. Eindelijk zijn wij aan de beurt. We rijden achter hem aan en onderweg zien we veel mannen aan het werk. Respect hoor, dat jullie met dit weer zo hard werken.
Dan zijn we bij het toegangshokje en betalen hier 20 dollar. Onze Annual Parkenpas is hier niet geldig, het betreft tenslotte een State Park en die zijn niet inbegrepen bij onze pas. Iets verderop parkeren we bij het Visitor Center. Nadat we een toiletstop hebben gemaakt, lopen we even naar de rand om te kijken naar het uitzicht. Dat ziet er al mooi uit. We hebben uitzicht op de solar evaporation ponds (een soort zwembad om zout te winnen).
Eenmaal terug in de auto rijden we naar Dead Horse Point overlook. Je kunt ook een wandeling langs de rand maken naar verschillende uitzichtpunten, maar na onze zware wandeling van net, lijkt ons dat niet verstandig.
Dead Horse Point ziet er mooi uit. Het lijkt een beetje op Horseshoe Bend in Page, al is het ook weer totaal iets anders natuurlijk. Maar het idee is het zelfde: een rivier met een kronkeling.
Dan horen we ineens: “Zo, jullie zijn ook ver van huis”. Blijkbaar heeft de dame naast ons horen praten, aangezien ze ons in het Nederlands aanspreekt. Ze zijn voor twee weken op vakantie hier in Amerika. Ze zijn in Salt Lake City begonnen en eindigen bij Page. We wensen elkaar een fijne vakantie en dan rijden we naar Canyonlands.
Uiteraard hebben we weer wat vertraging doordat er werkzaamheden zijn. Iets na 1-en rijden we het park binnen. Als eerste rijden we naar het Visitor Center, maar we zien niet veel van de informatie. Er blijkt internet te zijn en dan is het toch altijd weer leuk om weer even bij te lezen. Daarna rijden we het park verder in. Onze eerste stop is bij Shefer Canyon Overlook. Wauw, dat ziet er al meteen spectaculair uit. Beneden zien we een weg lopen. Dit blijkt een onverhard 4-wheel drive weg te zijn. Dat lijkt me gaaf zeg. Maar daar mogen we met onze normale SUV niet komen. Het ziet er ook uit als een behoorlijk lange weg. Daar hebben we natuurlijk sowieso helemaal geen tijd voor.
Dan rijden we door tot aan Mesa Arch. Het is een kleine wandeling er naar toe met af en toe wat hoogteverschillen, maar dat mag eigenlijk geen naam hebben. Zeker niet na de wandeling van vanochtend. Ook dit is weer een mooie boog. Zeker als je door de boog heen kijkt, dan heb je prachtig uitzicht op de kloven van Canyonlands. Het is gelukkig ook een stuk minder druk dan bij Delicate Arch.
We lopen weer terug naar de auto en onze volgende stop is bij Green River Overlook. In de verte zie je wat canyons. Het lijkt een beetje op Grand Canyon zo.
Al sta je bij dit laatste park dichter bij de rand, volgens mij. Als we weer terug zijn in de auto, eten we een reep van Cambridge. Dat stilt de honger wel even. Vervolgens rijden we naar Unheaval Dome. Dan zien we weer een mannetje met een stopbord in de hand. Hier zijn toch geen wegwerkzaamheden? Althans, dat staat nergens aangegeven. Dan zien we dat het een politieagent is en dat we langzamer moeten rijden. En vervolgens zien we een SUV en een camper in de kreukels liggen. Ohjee toch. Dat ziet er niet best uit. Het lijkt erop dat de SUV is doorgeschoten in de bocht. Zowel de SUV als de Camper zijn voor helemaal ingedeukt.
Bij Unheaval Dome zien we dat we vooral veel moeten wandelen om iets te zien. Daar hebben we helemaal geen zin in. We stappen de auto weer in en als we dan weer bij het ongeluk zijn, worden we gemaand om te stoppen. De afsleepdienst is inmiddels gearriveerd en ze maken de SUV als eerste wegsleepgereed. Na een vijftal minuten mogen we langzaam onze weg weer vervolgen.
Onze volgende stop is bij Buck Canyon Overlook en ook daar zien we in de verte een canyon. Maar het mooiste uitzicht hebben we toch wel bij Grand View Point Overlook. Daar zie je de canyon echt duidelijk.
Inmiddels is het 16.00 uur en we vinden het wel welletjes geweest. We besluiten om terug naar het hotel te gaan en om kwart over 4 rijden we het park uit.
Eenmaal terug op de kamer relaxen we wat. Martijn zoekt de filmpjes van onze Go Pro uit, welke gemaakt zijn bij onze tocht met de Moab Jett en ik kijk ondertussen een aflevering van GTST. Om 19.00 uur vinden we het tijd worden om te gaan eten. Ditmaal wordt het Zax in het centrum van Moab. Je kunt hier zo heerlijk buiten boven zitten. We krijgen een tafel aan het ‘raam’ (het is open, dus echt een raam kun je het niet noemen) en Martijn bestelt de Nothin’ But Meat pizza en ik ga voor de Steak Penne Pasta. We bestellen er ook een glas Blue Moon bij. Dat blijft toch ons favoriete witbier.
Het smaakt ons weer voortreffelijk en als we terug op de kamer zijn, begin ik maar eens aan het verslag. Martijn kijkt ondertussen Friends op TV. Want tja… er is áltijd wel ergens Friends op!
Morgen staat er weer een rijdag op het programma. Via Colorado National Monument en de Million Dollar Highway rijden we naar Durango. In totaal toch ruim 6 uur rijden. Dat wordt wederom vroeg op dus!
Aantal gereden mijlen: 157 (253 km)
Weertype: wederom lekker warm