Donderdag 30 mei: Schiphol – Dallas (TX) – Phoenix (AZ)
De wekker staat op 6.00 uur, maar ruim voor die tijd worden we beide wakker. We kleden ons aan, pakken de koffers weer in en lopen kwart voor 7 naar beneden. Er staat een behoorlijke rij om uit te checken en er is ook maar één balie geopend. Lekker handig, ze weten toch dat er mensen zijn die de shuttle hebben gereserveerd, dan zou je denken dat ze weten dat er genoeg mensen zijn rond dit tijdstip om uit te checken. Vier voor 7 is Martijn aan de beurt en vervolgens worden er nog twee balies geopend. Ja, nu wel hè?
Als we zijn uitgecheckt, lopen we naar buiten. Het shuttlebusje staat er al en als hij tot de nok toe gevuld is (nou, niet overdrijven Lin… Een man of vijf moeten staan in het busje), rijden we weer terug naar Schiphol. Na een minuut of tien staan we in de aankomsthal. We bekijken op de welbekende televisieschermen waar we onze bagage af mogen leveren: balie 27. Als we daar aankomen, blijkt de balie nog niet open te zijn. Er heeft zich al wel een kleine rij verzameld, dus gaan we daar ook maar in staan. Om 7.25 uur gaat de balie open. Of althans, het drop-off gedeelte. De grondstewardess vraagt ons of we onze bagage ook al geactiveerd hebben bij de gele zuilen. Ehm, nee… we waren niet echt op de hoogte dat dit ook moest. Goed, weer uit de rij en we checken de bagage in. Gelukkig wijst dit zich redelijk vanzelf, dus staan we binnen een paar minuten weer in de rij. Ofja, rij… Die is inmiddels weg en mogen we meteen doorlopen naar de bagagedrop. Het is dus geen balie waar je de koffers af geeft, maar een soort hok waar je de koffer in mag zetten en dan zelf het label uitprinten en om het handvat van de koffer doen. Grappig zeg. Jaren geleden hebben we dit al eens ooit eerder gedaan, maar ik kon me niet zo goed herinneren meer hoe dat toen ging.
Nu de koffers weg zijn en we alleen overblijven met een trolley, rugzak en de nieuwe fototas (jaja, nog steeds bij ons!) lopen we naar de security check. Ook hier geen rij en we mogen zelfs alles in de tas laten zitten. De laptop hoeft er niet uit en zelfs mijn riem (met metaal) hoeft niet af. Easy-peasy… Doordat ook Martijn niets uit de trolley hoeft te halen, wordt deze na de scan apart genomen. Tja, we weten al exact wat het is: het Tom Tom matje. Deze bevat een behoorlijk stuk metaal. Maar nadat we deze hebben laten zien, morgen we ook weer verder.
Volgende stop is: de marechaussee. Via de zelfscan staan we een minuut of tien later aan ‘de andere kant van de douane’. Op naar het ontbijt! De Mac Donalds zit er meteen naast en we bestellen beide het Londen Menu (ofwel ons standaard Mac ontbijtje met een EggMcMuffin en een croissantje. Alleen van de prijzen wordt je niet vrolijk zeg. Bijna het dubbele meer dan normaal). Ik ga alvast een plekje uitzoeken en chat naar Bianca dat we door de douane zijn. Sjon en Bianca kennen we via het Florida Forum (en facebook) en we kwamen erachter dat zij op vrijwel exact dezelfde tijd ook naar Amerika zouden vliegen. Alleen zij vliegen naar Houston en wij naar Dallas. Leuk om elkaar dan toch ook even live te kunnen zien. Ook zij zijn door de douane heen en laat me weten dat ze Martijn al zien staan (ja, zo’n lange man valt niet te missen hè), maar ik zie haar nergens. Als Martijn met het eten aankomt, staat Bianca ook naast me: haaaaai!
We zoeken een plaatsje met zijn vieren op en kletsen over van alles en nog wat. Toch raar, je kent elkaar niet ‘in real life’, maar toch eigenlijk weer wel. Na ruim anderhalf uur kletsen, lopen we met zijn vieren naar de gate. Wij moeten bij Gate G5 zijn en zij bij G9. We nemen afscheid en wensen elkaar een goede vlucht.
We nemen plaats bij G5 en na een goed half uur beginnen ze met boarden. Uiteraard eerst de priority (groep 1 en 2) en daarna 3 en 4. Wij zitten in groep 6 om te mogen boarden, dus wachten netjes (wel vooraan) op een stoel. Daarna is groep 5 en uiteindelijk mogen wij ook boarden. We zitten bijna achterin. Het grootste deel van het vliegtuig is een 3-4-3 verdeling, maar achterin konden we ook kiezen voor maar twee stoelen in plaats van drie. Erg fijn, want zo heb je zeker niemand naast je. Het enige nadeel is, omdat voor ons wél drie stoelen staan, dat je stoel nét niet gelijk staat aan die voor je. Scheelt een centimeter of tien. Zo dus ook je TV-scherm en tafeltje. Maar het is te overzien.
Vijf over 11 beginnen we met taxiën en 11.22 uur gaan we de lucht in. Dag Nederland! Nog maar 9.5 uur en dan landen we aan de andere kant van de oceaan. Niet dat we er dan al zijn, want in Dallas stappen we over om vervolgens verder te vliegen naar Phoenix. Maar dat mag geen naam hebben. Al vrij snel komt de crew langs met wat drinken en we nemen beide een biertje.
Zo vroeg al? Ja joh, waarom ook niet. Vakantie moet je vieren. We scrollen wat door ons persoonlijk entertainmentschermpje en ik begin – eigenlijk traditiegetrouw – met wat afleveringen van Friends. Martijn begint met de film Overlord. Na een uur komen ze langs met wat eten. Iets voor me hoor ik de steward vragen of men kip met rijst of pasta wil. Martijn besluit voor de kip te gaan en ik voor de pasta. Maar net voor ons wordt het laatste kipgerecht afgegeven. Ja, dat is dan wel weer een nadeeltje als je vrijwel achteraan zit: je hebt dan vaak geen keuze meer qua eten. Ach, Martijn lust gelukkig ook gewoon pasta. Ik vind het in ieder geval weer prima smaken.
Nadat we alles opgegeten hebben en ze de ‘rommel’ weer opgehaald hebben, ga ik weer verder met wat afleveringen Friends. Na een aflevering of twee wil ik eigenlijk even een plaspauze inlassen, maar nét als ik op wil staan, gaat het lampje ‘riemen vast’ aan en beginnen we wat te schudden. Tuurlijk joh, die turbulentie helpt prima voor mijn blaas. Na een minuut of tien lijkt het weer rustig en ook Martijn sluit aan in de rij voor het toilet. Maar na nog geen minuut begint het weer te schudden. En als je staat, lijkt het ook nog eens wat erger. Het cabinepersoneel gaat gewoon rustig verder, dus zo erg zal het allemaal niet zijn. Martijn en ik besluiten toch om weer terug te gaan zitten, want dit schiet ook niet op. En uiteraard, als we nét zitten, is de turbulentie alweer over en lopen we weer terug naar het toilet. We blijven bezig zo hè. Maar het lucht wel op!
De laatste afleveringen Friends wordt bekeken door mij en Martijn is inmiddels begonnen met de film Mortal Engines. Daarna pak ik de laptop en begin alvast aan de dag van vandaag. Ondertussen worden er ijsjes uitgedeeld. Dat gaat er zeker wel in.
Daarna begin ik met de film A Star is Born. Deze film heb ik inmiddels al een keer of vier (of was het al vijf) gezien in de bios, maar blijft gewoon een geweldige film. Als ik de film een minuut of tien aan heb, realiseer ik ineens dat de film helemaal geen leuk einde heeft en dat ik zekers te weten tranen ga laten. Is dat wel zo handig, zo in een vliegtuig met veel mensen? Ik besluit om de film nog iets langer te bekijken en wil dan na een half uur ofzo stoppen. Maarja, deze film verdient het helemaal niet om half te bekijken en zo zit ik na ruim twee uur mee te snikken met het einde. Martijn is inmiddels begonnen met zijn derde film Instant Family. Nadat ik mijn tranen weggepoetst heb, besluit ik om de vijf afleveringen van How I met your Mother te gaan bekijken. Deze serie hadden we tot vorig jaar nog nooit gezien. Pas afgelopen jaar alle negen de seizoenen gebinged thuis via Netflix.
Na de vijf afleveringen zie ik dat we nog maar een goed twee uur hoeven te vliegen. En niet veel later deelt de cabinecrew pizza’s uit. Oh, wat ruikt dat lekker zeg! Uiteraard hebben wij achterin geen keuze meer, maar ik ben helemaal in mijn nopjes met de spinazie-geitenkaas pizza.
Als de landing is ingezet blijf ik maar naar buiten staren. Hallo Amerika! Daar zijn we weer… En dan zie ik ineens Six Flags! Gaaf zeg. Wat een prachtige achtbanen hebben ze daar toch. Toch maar weer eens een keer een rondje Texas plannen.
Iets na 2-en plaatselijke tijd (in Nederland is het dus iets na 2100 uur) landen we op Dallas Airport. Omdat we achterin zitten, duurt het natuurlijk een tijdje voordat we uit kunnen stappen. Maar het gaat redelijk vlot.
Bij de immigrations mogen we meteen naar een zuil toe waar we zelf onze paspoort in mogen scannen. Er wordt een foto gemaakt en vingerafdrukken genomen. Alleen komt er geen printje uit ons apparaatje. Uh, hoe kan dat nou? We vermoeden dat onze tijd op was en één van de medewerkers wijst ons naar een andere zuil. Mogen we het hele kunstje weer opnieuw doen. Ach, uiteindelijk neemt dat maar een goed drie minuten in beslag. Dan worden onze gegevens wél geprint en dit keer beide geen kruis op. Dat is ook eens een keer prettig. We mogen meteen door naar meneer van de immigrations. Totaal geen rij, dat is fijn zeg. De man bekijkt onze paspoorten, vraagt hoe lang we in Amerika blijven. De tweede vraag is of we er voor vakantie zijn en dan mogen we doorlopen. Jeetje, zó snel is het nog nooit gegaan zeg. Dan komen we uit bij de bagagebanden. Als je een overstap hebt in Amerika, dien je eerst je bagage op te halen, om vervolgens na de douane weer in te leveren. Maarja, als het zo voorspoedig gaat bij de immigrations, dan zijn de koffers natuurlijk nog niet gearriveerd. Daar wachten we een behoorlijke poos. Ineens zie ik een koffer met dezelfde kofferriem als wij hebben, namelijk van kattenpension Tommie! Hoe toevallig is dat. Ik probeer te achterhalen van wie de koffer is, maar zie de eigenaresse te laat en ze loopt al richting de uitgang. Dat is nou jammer zeg, had haar wel even gedag willen zeggen. Uiteindelijk na een goed half uur wachten bij de band zijn we herenigd met onze koffers. Snel door naar de douane… Of uh? Daar zit helemaal niemand. We mogen gewoon met z’n allen doorlopen. Tja, dat is ook prima natuurlijk. We leveren onze koffers weer in en belanden dan weer bij de security check. Hm, er staat dat we geen flessen water mee mogen nemen. Op Schiphol hebben we twee flessen spa rood gekocht, waarvan we er eentje in het vliegtuig opgedronken hebben. Deze tweede mogen we dus niet meenemen. Das ook wat zeg. Ook hebben we de twee kleine flesjes water welke we in het vliegtuig gekregen hebben meegenomen. Jammer, maar helaas… die gooien we maar weg dan. Ons betaalde flesje drinken we uiteraard nog wel even leeg. Daar zijn we Hollanders voor, toch?
Dan mogen we onze spullen in de bakken leggen. Hier moet de laptop en de hele rambam er wel uit. En als we beide er doorheen zijn, zien we één van onze bakken aan de andere kant liggen. Ofwel, extra controle. Goh, zou het weer ons Tom Tom matje zijn? De rij voor deze extra controle is alleen wel behoorlijk. Er is maar één medewerker om alles te controleren en ze is ook niet één van de snelste. Naja ach, we hebben de tijd. Als ze de bak met onze spullen pakt, blijkt het inderdaad ons Tom Tom matje te zijn. Verder is alles prima en we mogen weer verder. In het vliegtuig hadden we al gezien dat we naar Gate C moeten, dus lopen naar de skytrain welke ons naar de overige gates brengt, aangezien we nu op D zijn. Als we boven staan, zien we nergens een scherm staan om te kunnen controleren of we wel naar C moeten. Beneden hingen die schermen er wel. Goed, maar weer naar beneden om te kijken. En het is maar goed ook dat we het nakeken, want we moeten naar A! Degene welke we in het vliegtuig zagen, was een vlucht eerder naar Phoenix. Hahaha, hadden we toch bijna bij het verkeerde vliegtuig gestaan. Ach ja.
Goed, op naar gate A. Met de skytrain is het een paar minuten rijden. Dan staan we op gate A en lopen we naar nummer 36. We zien op de informatieborden dat ze over een tien minuten beginnen met boarden. Mooi op tijd dus.
Uiteraard zitten we weer in één van de laatste groepen, maar het loopt allemaal erg vlotjes. Alhoewel, voor de jongeman iets voor ons wil het niet zo vlotjes gaan. Blijkbaar is zijn handbagage te groot en mag hij niet met de vlucht mee. Hij begint te vloeken en tieren en claimt dat hij écht met deze vlucht mee moet, want hij heeft morgen een hersenoperatie. Oké,… ehm… als je echt zo’n belangrijke operatie hebt, dan boek je toch geen vlucht één dag van te voren? Of denk ik nu weer te simpel?
Wij mogen in ieder geval wel instappen en nemen plaats op de stoelen 28A en 28B. Dit vliegtuig betreft een 3-3 indeling en naast ons komt een meneer te zitten. Wel merken we meteen dat in dit kleinere vliegtuigje de beenruimte een stuk meer is. Toch raar. Martijn zit een stuk minder krap dan met de intercontinentale vlucht. Wel heeft dit vliegtuig geen eigen schermpjes. Dat is dan weer jammer. Ach ja, het is maar voor een goed twee-en-een-half-uur. Mooi op tijd beginnen we te taxiën en rijden dan ook over het stukje snelweg heen, welke dwars door het vliegveld ligt. Hier hebben we in 2012 overheen gereden. Goh, wat was dat toen schrikken zeg. Ineens zie je zowel links als rechts van je allemaal vliegtuigen.
Om kwart voor vijf zijn we weer in de lucht. Niet veel later worden er wat pretzels uitgedeeld en ik tik ons verslag weer een stukje verder. Als ik naar buiten kijk, heeft het ‘niets landschap’ plaats gemaakt voor prachtige bergen. Geen hoge bergen, aangezien er geen sneeuw op ligt, maar ze zijn zeker wel de moeite waard.
Niet veel later vliegen we over Phoenix. Ruim twee uur vliegen, maar de klok lijkt maar een kwartier vooruit gegaan te zijn. Je stijgt op om kwart voor vijf en land in Phoenix iets over vijf.
Ook hier duurt het weer even voordat we het vliegtuig uit zijn. We lopen nu rechtstreeks door naar de bagageclaim. Onze koffers komen op band 1. Jeetje, dat is helemaal de andere kant joh. Wel goed voor onze stappen zo. Zeker omdat de fitbit steeds de plaatselijke tijd aanhoudt, dus het wordt maar geen ‘nieuwe dag’. En ja hoor, ik voel hem trillen. Ik heb de 10.000 stappen gehaald vandaag. Best knap toch, als je vrijwel de gehele dag in een vliegtuig zit.
We moeten weer even wachten totdat we herenigd zijn met onze koffers en lopen dan naar buiten, naar de shuttlebus welke ons naar Rental Car Center brengt. De bus staat al mooi klaar en niet veel later dan dat wij ingestapt zijn, is hij onderweg naar onze huurauto. Als we uitstappen bij het center, zien we echt een prachtig georganiseerd gebouw.
Omdat we dit keer (voor ons de aller eerste keer zelfs) gekozen hebben voor ‘skip the line’, hoeven we niet naar de Alamo balie, maar mogen we meteen doorlopen naar de garage. Een dame bekijkt onze papieren en wijst ons de weg naar de Midsize SUV’s. We mogen kiezen uit een tiental auto’s. Er staat van alles tussen: Hyundai Tucson, Nissan Rogue, Mitsubishi Eclipse Cross, Mitsubishi Outlander. Omdat ik eigenlijk het liefst in een Amerikaan rij, kiezen we voor de Ford Escape. Ook nog eens in een prachtige kleur blauw. We checken of er een achteruitrijcamera in zit: yep, check! Zit er Sirius XM op? Yes, check!
We laden al onze bagage in en rijden er mee naar de uitgang. Daar laten we onze papieren weer zien, samen met onze rijbewijzen en creditcard. Blijkbaar is ze nieuw, want ze vraagt aan de dame achter haar wat ze nu precies allemaal moet doen. Alles is goed en dan rijden we ineens echt in Amerika. Iets verderop rijden we de snelweg op. Argh, nu is het helemaal echt. We zijn er! We zijn in Amerika! Dan stuiten we op een file. Ohja, tuurlijk. Het is hier natuurlijk gewoon avondspits. De aller linkse baan is een zogenaamde ‘diamant’ weg. Ofwel, een carpoolstrook. Met twee of meerdere personen in de auto, mag je daar gebruik van maken. Nou, laten wij toevallig met z’n tweetjes in de auto zitten. Het is even schuiven tussen de auto’s naar links, maar als we eenmaal op de carpoolstrook zitten, kunnen we rechts van ons de file een behoorlijk eind voorbij rijden. Na een kwartier nemen we afslag 60 en niet veel later staan we voor ons eerste hotel: Comfort Inn. Leuk detail voor de kenners: we slapen in het plaatsje ‘Chandler’. De échte fan weet nu waarop ik doel 
We checken in, maar dat gaat niet helemaal van een leien dakje. Het meisje achter de balie wil dat we het adres van ons opschrijven, maar volgens ons kan ze die ook gewoon zien bij ons Choice Hotels account. Maar het moet allemaal op de moeilijkere manier. Uiteindelijk lukt het wel, maar als we dan vragen of de punten ook op ons account kan, wordt daar weer moeilijk over gedaan. We hebben dit hotel namelijk via Expedia geboekt en niet via Choice zelf. Dus of we dan ook punten mogen innen, is haar niet bekend. In onze beleving hebben we wel eens vaker via een andere weg een choicehotel geboekt en ook gewoon punten kunnen sparen. Ach, we vragen het morgen nog wel een keer na het ontbijt. Uiteindelijk zijn we ingecheckt en krijgen we kamer 328 toegewezen. Een prima kamer! We laten de spullen nog in de koffer, want we zijn eigenlijk hard op zoek naar eten! Volgens ons lichaam is het echt midden in de nacht, na 3-en, maar toch hebben we gewoon super honger. Je zou zeggen dat we dan al over onze honger heen zijn en willen slapen. Ja, ook dát geeft ons lichaam aan, maarja… Iets verderop zit een Denny’s. Daar hebben we eigenlijk wel zin in. Snel rijden we er heen. Martijn gaat voor de Bourbon Chicken Skillet en ik voor de Slow Cooked Pot Roast (nou ma, nu kies je zeker wél mijn bordje in plaats van die van Martijn 😉 ).
Het smaakt prima, al krijgen we het met moeite op. Hoe honger we ook hadden, hoe snel we nu gevuld zijn.
Na het eten staat alleen nog ‘water kopen’ op het programma. We stellen de Tom Tom in op de dichtstbijzijnde Walmart, maar als we op bestemming aankomen, zien we alleen een Sam’s Club. Hm, dat kan niet goed zijn. Gelukkig heb ik nog twee adressen van andere Walmarts in de buurt. We rijden naar de Walmart Neighbourhood store, maar ook daar geen Walmart te bekennen. Ofja, hij zát er wel, maar is helemaal leeg. Het pand is weer in de verhuur. Al zien we nog wel alle schappen in de winkel staan. Leeg uiteraard.
We hebben nog één optie in ons roadbook staan en gelukkig, daar is wél een Walmart. Vrijwel meteen lopen we tegen het water aan: 40 flesjes voor nog geen 4 dollar. Check! Iets verderop zien we de alcoholrij staan, maar waar we naar op zoek zijn (Lime-a-rita’s) zien we niet liggen. Hm, jammer… Ook kijken we of we wellicht een flessenhouder tegenkomen. De onze zat namelijk aan de cameratas en tja,… die hebben we dus niet meer in ons bezit. Daarover gesproken… Op de app zagen we dat onze aangifte niet verder behandeld wordt. Ze gaan dus niet achter de camerabeelden aan. Ach ja… Nu is het dus ‘fingers crossed’ dat hij alsnog afgeleverd wordt bij de politie of Arriva.
Maar we vinden geen flessenhouder bij de Walmart. Wel één of ander outdoortasje met een flessenhouder eraan. We onthouden hem even, maar willen liever gewoon alleen zo’n houder. We rekenen de 40 flesjes af en rijden dan weer terug naar het hotel. Inmiddels is het donker geworden en voelt ons lichaam meer slaapdronken. Gelukkig is het hotel niet ver rijden. Eenmaal op de kamer tik ik het verslag snel af en zoekt Martijn de foto’s uit.
Niet lang daarna zullen we gaan slapen, gok ik zo. Ben bang dat de jetlag morgen toeslaat, dus laten we het maar niet te laat maken vannacht.
Aantal mijlen gereden: 25 (40 km)
Weertype: warm, 33 graden