Woensdag 19 juni: Las Cruces (NM) – Tombstone (AZ)
Als we om iets over 7 de ogen open doen, kleden we ons aan en gaan dan naar het ontbijt. We worden weer van al onze gemakken voorzien. Eenmaal terug op de kamer maken we nog even een internetrondje en krijgen we van Miranda (van kattenpension Tommie.nl) nog wat foto’s toegestuurd van onze poezenkindjes. Ach wat lief!
Dan pakken we onze spullen in en haalt Martijn zo’n bagagetrolley zodat we alle spullen gemakkelijk naar de auto kunnen brengen. Altijd fijn als hotels dat hebben. Vandaag staat op zich niet veel op de planning. Alleen het park Chiricahua National Monument. Hiervoor moeten we eerst bijna drie-en-een-half uur rijden, maar we zijn beide goed uitgeslapen, dus dat moet geen probleem zijn.
Nadat we uitgecheckt zijn, rijden we eerst nog naar de Walmart. Mijn lenzenvloeistof is bijna op en die heb ik eigenlijk toch wel echt nodig. We nemen meteen ons complete boodschappenlijst mee wat we allemaal nog mee naar huis willen nemen. Uit ervaring weten we dat als we dit tot op de laatste dag wachten, bij de laatste keer shoppen Walmart, dat dan niet alles op voorraad hoeft te zijn. Naast mijn lenzenvloeistof hebben we ook nog wat slaappillen, maagtabletten en ziplocks nodig. En omdat we gelezen hebben dat bij onze cabin in Tombstone een veranda met een bank zit, nemen we meteen een flesje wijn mee zodat we die buiten met dit zwoele weer kunnen opdrinken. We lopen vrijwel direct juist naar alle spullen, alsof we dagelijks boodschappen doen bij de Walmart. Uiteindelijk blijft er ook nog wat steken in ons karretje voor onze pluizenbollen: een pot van een halve kilo kattensnoepjes. Thuis kopen we altijd van die kleine zakjes, maar dit schiet tenminste op hahaha…
Eenmaal terug in de auto gaat de Tom Tom op het adres van Chiricahua. We rijden de I-10 op en pas na 264 kilometer hoeven we daar af. De snelweg is erg rustig en de cruise kan vrijwel de hele tijd aan. De milemarkers tellen hier af, zodat je exact weet waar de statengrens is. Wel zo gemakkelijk. Over een mijl of 60 gaan we de statengrens over naar Arizona. Martijn merkt op dat we bij exit 20 (dus ook bij milemarker 20) mooi een stopje kunnen plannen. Er zit daar een travelstop met een tankstation en verschillende eetgelegenheden. Maar dat duurt dus nog wel even. Onderweg worden we heerlijk vermaakt met de muziek van de jaren 90: Euro Dance. Ongegeneerd mee blèren met nummers als What is Love, Mr. Vain en It’s my life. Dat houdt de rit wel spannend. De interstate 10 is erg erg lang en heel saai. Ondertussen worden we steeds gewaarschuwd met borden langs de weg wat je moet doen als je in een zandstorm terecht komt. Blijkbaar is dat hier wel een dingetje. Zo nu en dan zien we in de verte ook van die kleine zandtwisters. Dat wil zeggen, met het blote oog zien we dat niet echt, maar met onze zonnebril wel. Je ziet in de verte ook totaal geen mooie blauwe lucht, maar het is vooral erg heiig.
Vervolgens rijden we reclameborden voorbij, voor het dorpje wat bij de afslag zit. Er wordt reclame gemaakt voor het kopen van T-shirts, vuurwerk, juwelen en potten. Het ene bord schreeuwt nog harder dan de andere. En dan merkt Martijn ineens op ‘hey, dit is exit 20… hier hadden we eraf gemoeten’. Woops! De volgende exit is bij nummer 15. Daar draaien we om en rijden terug naar exit 20. De auto heeft echt wel iets van vocht nodig en onze innerlijke geest eigenlijk ook wel. We rijden daar graag 10 extra mijlen voor. Martijn tankt de auto vol, terwijl ik ondertussen de ruiten weer af doe. Ik poets meteen de achterkant van de auto, want die was best wel goor. Nu kun je tenminste zien dat hij blauw is.
Bij het tankstation zit een Subway. Daar hebben we op zich best zin in, maar we willen eigenlijk ook wel weer onderweg zijn. Een broodje van de Subway eet je ook niet tijdens het rijden op, dus besluiten we het toch niet te doen. We kopen wel wat Pringles en Mountain Dew Kickstart en als we deze af willen rekenen, zien we een paar kleine warme wraps liggen. Oh, dat klinkt wel goed om nu te eten. Dat is makkelijk in de hand te houden. En dan zijn we weer onderweg naar Chiricahua. Nog maar een goed anderhalf uur.
Twintig mijl verder (32 kilometer) zijn we bij de statengrens en rijden we Arizona weer in. Aan de andere kant staat het bord van New Mexico. Wij hebben tot nu toe alleen borden gezien die helemaal volgeplakt zijn met stickers. Deze is helemaal ‘leeg’. Bij de eerstvolgende exit draaien we dus weer om. Bij het bord van New Mexico kunnen we mooi ook nog even parkeren. Altijd fijn om uitgebreid foto’s van het welkomstbord te kunnen maken.
Als we uit gefotografeerd zijn, rijden we New Mexico dus weer in en bij de eerstvolgende exit draaien we weer om. Maar jeetje, wat is dát nou weer voor een exit. Dat lijkt wel een spookstad joh. Allemaal verlaten houten huizen. Snel maar weer de snelweg op en rijden Arizona weer in. Daarmee gaat de klok een uur naar achteren en is het dus ineens twaalf uur in plaats van één.
Vervolgens vertelt onze Tom dat we bij exit 366, Bowie eraf moeten, maar in de beschrijving van ontdek-amerika.nl staat dat we bij Willcox eraf moeten. Hm… we besluiten onze Tom toch te volgen en rijden dan ineens in een landschap met allerlei vruchtbomen. Zou dit wel goed zijn? We stoppen en pakken onze roadmap erbij. Daar zien we dat deze weg inderdaad ook richting Chiricahua gaat, alleen is dit met een onverhard pad. Ach ja, kan best 
Het pad heet de Apache Pass en voert ons langs Fort Bowie National Historic Site.
Dat ziet er ook leuk uit zeg. Tenminste, op de foto’s bij de parkeerplaats. Om bij het Fort te komen, dien je eerst nog circa 150 meter te wandelen. Daar hebben we nu geen tijd voor, maar anders was dat volgens mij best een leuke stop geweest. We rijden weer verder en na een minuut of 40 rijden we het park in. Het park is gratis, dus kunnen zo langs de ‘controlehokjes’ rijden. We rijden als eerste naar het visitor center.
Maar daar worden we niet veel wijzer. We nemen een plattegrond daar mee. Ons plan is om alleen helemaal naar het uiterste puntje te rijden en niet te gaan wandelen.
De rit naar Massai Point is erg mooi. Veel rotsen (of eigenlijk rotspilaren) om ons heen, maar vooral ook leuke smalle wegen naar de top toe. Het is niet echt een berg, maar meer grote heuvels. Vanaf het visitor center zijn campers (en auto’s langer dan 8,84 meter) niet meer toegestaan verder te rijden doordat het zulke smalle wegen zijn.
Dan komen we uit bij Massai Point en zien we al een paar spires (rotspilaren). We lopen het pad van de Massai Nature trail op en zien dan ineens honderden van die spires. Wauw, dat ziet er echt gaaf uit. Erg indrukwekkend! Het is niet te omschrijven wat het nu precies is. Het heeft wel iets wat van Bryce Canyon NP, maar toch is het weer totaal iets anders. Het is echt prachtig!
We besluiten om het park niet verder te ontdekken, want we willen eigenlijk ook wel op tijd in Tombstone zijn. Terug naar beneden stoppen we nog even bij het visitor center voor een natje en rijden dan naar Tombstone. Volgens onze Tom een goed anderhalf uur. Als we een goed uur onderweg zijn, komen we op de highway 191 richting het zuiden een bord tegen met ‘Border controle’. Verrek, we zitten nu natuurlijk erg dicht in de buurt van Mexico. Maar wij worden niet gecontroleerd en mogen gewoon doorrijden. Rijdt je de andere kant op, dan is het een ander verhaal. Iedere auto dient te stoppen en gecontroleerd te worden.
Dan rijden we Tombstone binnen en al snel zijn we bij ‘Katie’s Cozy Cabins’. In onze mail kregen we door dat we cabin 1 hebben en de sleutel onder de deurmat ligt. Maar onder deurmat nummer 1 ligt niets. Hm. Dan kijken we naar Cabin 2 en daar staat op het bord ‘Linda Klien’. Bijna goed! ?
Oke, cabin nummer 2 is dus voor ons. Daar ligt inderdaad wél een sleutel onder de deurmat. We maken onze cabin open en zien een leuk en gezellig huisje. Links een keukentje, rechts een bank. En achterin een slaapkamer met een stapelbed en een douche.
Boven is ons bed. Uiteraard gaan we die meteen keuren, maar merken al gelijk dat dit wel even een uitdaging gaat worden. Het dak loopt in een punt en zelfs ik kan niet normaal staan. Hoe gaan we dat in godsnaam doen als we ‘s nachts naar het toilet moeten? En het bed joh, daar past Martijn écht niet in.
Ach ja, lekker romantisch, zullen we maar zeggen. Al is het wel óntzettend warm daar boven. De airco staat wel aan, maar daar voel je alleen beneden iets van. De verdieping hoger krijgt totaal niets mee van deze koelte. Pfoe…
Het is nog vrij vroeg, maar lopen toch het ‘centrum’ van Tombstone in. Dat ligt op nog geen vijf minuten lopen van onze cabin af. Maar het is vrij rustig. Sterker nog, er is niets te doen joh! Dan zien we dat de bekende ‘gun fight’ maar tot half 4 is. Aha, het commerciële is gewoon over nu. Ook niet erg, maar helemaal niets te doen is ook weer niet onze bedoeling. Gelukkig zijn er wel wat kroegen open. De gun fight begint in ieder geval morgenochtend om 11 uur weer. Mooi, gaan we die morgen gewoon zien.
We lopen de straat wat af en komen uit bij Big Nose Kate’s Saloon. Voor eten is het eigenlijk nog wat vroeg, maar honger hebben we al wel. We besluiten gewoon om alleen voorgerecht te nemen. Wellicht hebben we dan straks ook gewoon nog wél zin in wat wijn met iets erbij in onze cabin. We bestellen de ‘sampler’ (uienringen, kippenvlees zonder botten, gefrituurde courgette en chips met salsa). En zoals het hoort in een saloon, bestellen we er ook een grote pul bier.
Ze hebben hier Summer Ale van Sam Adams. Top! Het smaakt ons zeker goed en nadat ons voorgerecht en bier op is, bestellen we nog een biertje. Met nadruk op ‘tje’ dus. Een Shock Top dit keer. Dat is naast Blue Moon onze andere favoriete witbiertje. Alleen dit tweede biertje gaat iets moeilijker naar binnen. Jaja, twee van die volle pullen is behoorlijk wat. Wij zijn ook geen 18 meer he 
Rond kwart over 7 lopen we weer terug, met een omweg, naar onze cabin. We lopen langs de Tombstone Brewery, maar nee…. Even geen bier meer voor ons. We zitten tot de nok toe gevuld. Terug in de cabin sluit Martijn de HDMI kabel aan op de TV. Toch leuk, in je eigen huisje naar GTST kunnen kijken 
Dan zien we dat de bank een slaapbank is. Is het wellicht een idee om deze bank dan om te bouwen? Zodat we niet boven in de hitte hoeven te slapen? Hier beneden is het zo lekker koel. We bouwen de bank om en dat ziet er prima uit. Sorry bed boven, hoe romantisch ook… wij slapen vannacht lekker beneden. Is ook veel makkelijker met ’s nachts naar het toilet gaan.
Dan gaan we nog even heerlijk buiten zitten met onze fles wijn. Wat is het heerlijk zwoel weer. Buiten brandt de sfeerverlichting. Het lijkt nu écht vakantie zo….
Aantal gereden mijlen: 312 (502 km)
Weertype: warm!