Dinsdag 18 juni: Albuquerque (NM) – Las Cruces (NM)
Ons lichaam weet blijkbaar dat we vroeg op moeten staan, want om half 5 openen de ogen al. Nadat we de reacties op onze blog gelezen hebben en een rondje op het internet (facebook ) hebben gemaakt, proberen we toch nog even wat slaap mee te pakken. Om 6 uur gaat de wekker, kleden ons aan en lopen iets voor half 7 naar het ontbijt. Daar blijkt het toch al druk te zijn. Gelukkig is er nog een plekje voor ons vrij.
Na het ontbijt pakken we onze koffers en om kwart over 7 zitten we al in de auto. Het is iets langer dan twee uur rijden naar VLA, ofwel Very Large Array. Vrijwel meteen rijden we de I-25 op en komen we in een file terecht. Och ja natuurlijk, het is gewoon doordeweeks en midden in de stad heb je wel met spits te maken. De twee linkerbanen staan vrijwel stil. De twee rechtse rijden wat langzaam door. De meest rechtse, waar ik op rij, rijdt nog het hardst door. Al rij ik niet al te hard door. Toch fijn om links van je allerlei auto’s voorbij te kunnen rijden. Ineens schiet een auto van links voor me en moet ik vol in de remmen. En bedankt he! Op een spreekwoordelijke haar na raak ik hem net niet. Vervolgens schuift hij nog een baan op, naar de afrit waarbij hij gewoon weer bijna iemand raakt. Jeetje joh, rij toch eens fatsoenlijker en hou er rekening mee dat er ook andere weggebruikers zijn.
Niet veel later is de file voorbij, kan de cruise control aan. Martijn naast me besluit om toch nog even de ogen dicht te doen, zodat hij straks wakkerder is om het stuur over te nemen van me. Heel lief zet hij Nick & Simon voor me op, zodat ik niet helemaal alleen aan het rijden ben. Het is vooral een vrij saaie lange weg naar het zuiden. Na ruim een uur mogen we de snelweg verlaten en rijden we de highway 60 naar het westen op. Inmiddels staat het wijzertje van de benzinevoorraad iets onder een kwart en gooien we de auto weer vol. Benzineprijs is hier momenteel 2,449 per gallon.
Vervolgens rijden we bijna een uur op de hele saaie NM-60. Af en toe kom je een langzamere auto voor je tegen welke je inhaalt, maar verder is het vooral rijden in niemandsland. Rond half 10 arriveren we bij VLA radiotelescoop.
We parkeren de auto en lopen het gebouwtje naar binnen. We lezen wat informatie en bekijken een film over het ontstaan van dit project. Dan lopen we naar de giftshop. Daar betalen we 6 dollar per persoon aan entree en krijgen we uitleg dat echt alles, maar dan ook alles uit gezet moet worden. De smartphone moet niet alleen op de vliegtuigmodes, maar hij moet – eigenlijk – ook uit. Wil je een foto maken, dan mag hij weer aangezet worden om vervolgens de telefoon weer uit te zetten. Wij vinden dit persoonlijk iets wat onzinnig. Als hij op vliegtuigmodes staat, dan geeft hij toch al geen signalen af? Verder vraagt de dame achter de toonbank om ook onze fitbits uit te zetten. Maar ehm, hoe? Dit hebben wij nog nooit gedaan. We drukken wat knoppen in, maar hij gaat niet uit. Vervolgens zegt de dame ‘ach, laat ze maar aan dan. Dat is akkoord’. Dus zo’n vaart zal het niet lopen als we hem aan hebben staan. We krijgen een sticker welke we zichtbaar op onze shirt moeten plakken en een foldertje met een plattegrond waarop de wandelroute is aangegeven.
We lopen naar buiten en komen als eerste uit bij de Solar Radio Telescope. Hoe meer je deze op de zon richt hoe meer de meter uitslaat. Grappig hoor 
.
| Het observatorium bestaat uit 27 onafhankelijke antennes, waarvan iedere antenne een diameter van 25 meter heeft en 209 ton weegt. Deze staan opgesteld als de drie benen van een Y (die alle 21 kilometer lang zijn). Door rails te gebruiken, kunnen de antennes verplaatst worden naar verschillende locaties. Hierdoor kunnen astronomen ze in verschillende patronen plaatsen die bekend staan als configuraties. De antennes kunnen worden gegroepeerd binnen een gebied van niet meer dan 0,6 mijl breed, of verspreid over een diameter van 22 mijl. Elke configuratie biedt unieke voordelen voor astronomen en een andere visuele ervaring voor bezoekers. |
We lopen verder en staan vlakbij de grote VLA antenne. Indrukwekkend hoor. Soms draaien alle antennes tegelijk een stukje verder. Magisch.
Dan lopen we de giftshop weer binnen en kopen beide een shirt. Even dacht ik voor de paarse te gaan, maar nee… dit keer ga ik voor een bordeaux rode. Iets na 11-en rijden we het terrein van VLA af.
Onze Tom staat op het adres van Valley of Fires. Met een S op het einde, dus niet verwarren met de versie zonder S bij Las Vegas in de buurt. Ook weer twee uur reistijd. Martijn heeft het stuur inmiddels van mij overgenomen, zodat ik alvast wat dingen op de laptop kan uitwerken. Er is tenslotte toch niets te zien voor je of naast je. Het is vooral heel lang recht vooruit rijden. Met een enkele heuvel.
Na anderhalf uur geeft Martijn aan dat zijn ogen dicht beginnen te vallen. Ondanks dat de airco goed hard staat, voelen we de zon toch branden zo achter het glas. Ik kan me voorstellen dat dit erg vermoeiend werkt. Ik heb het laatste half uur ook even mijn ogen dicht gedaan, dus ben ik weer wakker genoeg om het stuur over te nemen.
Om 13.00 uur arriveren we bij Valley of Fires.
| Het Valley of Fires recreatiegebied ligt direct naast de Malpais Lava Flow. Ongeveer 5.000 jaar geleden barstte Little Black Peak uit en vloeide 44 mijl het Tularosa Basin in en vulde deze met gesmolten rotsen. De resulterende lavastroom is vier tot zes mijl breed, 160 voet dik en beslaat 125 vierkante mijl. De lavastroom wordt beschouwd als een van de jongste lavastromen in de continentale Verenigde Staten. |
We rijden eerst door naar het visitor center, maar dat stelt niet zo veel voor. We kletsen wat met de enige man in het gebouw over waar we vandaag vandaan gekomen zijn en waar we nog naar toe gaan. Helaas heeft hij geen plattegrond van dit park, maar er is ook maar één wandeling en dat wijst zich allemaal vanzelf. Prima. In het park heb je ook verschillende picknick zitjes. Voordat we gaan wandelen, lunchen we hier met wat pretzels en hummus. Lekker hoor. Iets na half 2 beginnen we aan onze wandeling door het lavagebied. Het ziet er erg apart uit zo, dat zwarte gesteente.
En wát een herrie zeg. Een bepaalde soort kever maakt de hele tijd zoomgeluiden. Alsof je in de tandarts stoel zit. Het zijn denk ik wel honderden van die kevers, dus kun je voorstellen wat voor geluid dat geeft.
Dan ga ik even op het oude lava staan en roept Martijn ineens: de vloer is lava! Argh,… snel loop ik weer terug naar het pad. Oh wacht, de vloer wás lava! Niets aan de hand.
Ruim een half uur later zijn we rond.
Onze Tom gaat op het adres van White Sands National Monument. Dat ligt nét na Alamogordo, op een goed anderhalf uur rijden van Valley of Fires. Ik begin gewoon weer met rijden en zie wel hoe ver ik kom. Bij Tularosa tanken we de auto weer vol… Ja, zo’n dagje met kilometers dan heeft de auto natuurlijk ook genoeg dorst. Zelf nemen we een blikje Mountain Dew Kickstart voor de nodige cafeïne.
Rond kwart voor vier arriveren we bij White Sands NM. We bekijken eerst een film over het park in het Visitor Center.
| De duinen van White Sands National Monument bestaan niet, zoals de naam doet vermoeden, uit zand, maar uit puur gypsum (gipskristallen). De duinen beslaan in totaal een oppervlakte van ongeveer 710 km2, het is daarmee het grootste gypsumveld ter wereld. Ongeveer 40% daarvan bevindt zich binnen de grenzen van het park, de overige 60% valt onder een gebied dat militair terrein is.
Het duinenveld ligt geheel in de Tularosa Basin. In de omliggende gebergten komt veel gypsum voor; gedurende miljoenen jaren is er veel gypsum door regen- en smeltwater opgelost en meegevoerd naar dit laaggelegen basin. Van daaruit kon er geen verdere afvloeiïng van het water plaatsvinden. De hete zon en droge wind zorgden ervoor dat het water verdampte; de mineralen bleven achter en kristalliseerden, zodat uiteindelijk alleen het pure, witte gypsum overbleef. De harde wind, vrijwel altijd vanuit het zuidwesten, verplaatste de gipskristallen naar het noordoosten. Daar hebben zich dus de duinen gevormd, waaraan het park haar bekendheid te danken heeft. Het duinenveld verandert ook nu nog steeds, de meest actieve duinen kunnen per jaar ongeveer een meter in noordoostelijke richting opschuiven. Er zijn echter ook stabiele duinen, die nauwelijks meer veranderen. |
We stappen de auto weer in en rijden dan via de Dunes Drive helemaal naar het einde. Vanaf daar heb je een loop waar je kunt rijden. Na een kilometer of 5 houdt de verharde weg op en rijdt je als het waren op het ‘witte zand’.
Het is vrij hard, dus goed te doen. Net na het Amphitheater stappen we even uit en lopen we over het zand. Oh, dit is ook best hard zeg. Je kunt er goed op lopen. We hadden het veel zachter verwacht. We lopen maar een klein stukje, want het is veel te warm om een echte trail te lopen. Acht-en-dertig graden, geeft de thermometer in de auto aan. Hoppa! Het ‘zand’ zelf is daarentegen niet heel warm. Iets wat je bij normaal zand op het strand dan wel hebt.
We stappen de auto weer in en ietsjes verder lopen we weer even de duinen in. Oef, dit zand is wel wat lossig. Dat is meteen een stuk vermoeiender. Toch maar weer de auto in. We rijden weer terug richting het Visitor Center en bij Interdune Boardwark stappen we weer even uit om over de boardwalk te lopen. Maar jeetje zeg, wat is het warm.
We besluiten om maar snel weer naar de airco in de auto te gaan en naar ons hotel in Las Cruces te rijden. Ondertussen hebben we eigenlijk wel honger gekregen en het is nog een goed uur naar Las Cruces. Bijna zit onze roadtrip voor vandaag erop.
Dan rijden we Las Cruces in. Via de I-25 en I-10 komen we uit in de wijk Mesilla, bij ons hotel Comfort Inn & Suites. We checken in en krijgen kamer 214. Als we de deur openen zien we een enorm grote kamer. Alweer! Tja, dat krijg je als je de king suites boekt in plaats van de normale king-kamer 
Maar we vinden hem vooral ook in de breedte erg groot. Wat een ruimte zeg. Heerlijk.
Tegenover ons hotel zit een Italiaan, maar we hadden ons al voorgenomen om naar de Applebees te gaan. Deze zit iets verder weg, maar nog prima op loopafstand. Volgens Googlemaps is het 11 minuten lopen. Het is eigenlijk aan de andere kant van de I-10. Buiten is het belachelijk warm. Dat wordt een groot glas bier. Dat hebben we wel verdiend, na al die warmte van vandaag. Dan zijn we bij Applebees, in 9 minuten. Ha! Wat nou 11, google! We bestellen beide dus, zoals gezegd, een grote Blue Moon en daarbij gaat Martijn voor de Signature Bourbon Street Steak en ik ga voor de 8 oz Top Sirloin en kies daarbij eens een keer niet voor een groente of salade. Nee, ik ga voor de aardappelpuree én mac ’n cheese. Al blijkt al snel dat het eigenlijk gewoon penne pasta met kaas en bacon is. Wel erg lekker, aangezien je me voor pasta met kaas altijd wel wakker kan maken… Niet letterlijk overigens 
Als het eten – echt tot het laatste hapje – helemaal op is, bestellen we een cocktail na. Martijn bestelt de Blue Hawaiian Long Island Iced Tea en ik ga voor de White Peach Sangria. Het smaakt echt té verrukkelijk.
Dan lopen we weer terug naar ‘huis’. De TV gaat aan, op American Ninja Warrior en ik duik achter de laptop om de dag van vandaag compleet te maken. Morgen hebben we op zich een lange tocht voor de boeg om naar Chiricahua NM te raken (circa drie-en-een-half uur rijden), maar we rijden Arizona weer in en dat betekent dat de klok een uurtje naar achteren gaat. We gaan dus een uur winnen. Fijn! En daarna staat Tombstone ook nog op het programma. Maar daar gaan we ook slapen, dus we hebben niet al te veel haast morgen.
Aantal gereden mijlen: 414 (666 km)
Weertype: hot hot hot. De 38 graden aangetikt!