Dag 12: Mesa Verde NP, 4 Corners Monument, The Valley of the Gods Road, Moki Dugway, Muley Point en Goosenecks SP

Print Friendly, PDF & Email

Maandag 10 juni: Durango (CO) – Monument Valley (AZ)


Kwart voor 6 gaat de wekker. Laten we nog maar een keer snoozen. Maar iets over 6 staan we dan toch echt op. Snel de kleren aan en richting de ontbijtruimte. We eten ‘the usual’ en eenmaal terug op de kamer pakken we onze spullen, checkt Martijn uit terwijl ik ijs in de ziplocks bijvul en zijn dan om 7.20 uur onderweg naar onze eerst stop van vandaag: Mesa Verde National Park.

Het enige Nationale Park in Amerika waar het niet gaat om de natuur, maar om de geschiedenis van de vroegere bewoners. Ongeveer vijftienhonderd tot dertienhonderd jaar geleden vestigde een groep Indianen zich op een dichtbegroeide hoogvlakte in het zuidwesten van de staat Colorado. De naam van dit gebied, Mesa Verde, betekent ‘groene tafel’. In het zuiden van dit gebied liggen veel ravijnen, waar de Indianen op beschutte plekken rotswoningen hebben gebouwd. Omstreeks het einde van de 13e eeuw lieten ze hun nederzettingen om nog onopgehelderde redenen in de steek, waarbij ze veel van hun persoonlijke bezittingen achterlieten. De rotsnederzettingen en de andere vroege sporen van menselijke bewoning in dit gebied, behoren tot meest omvangrijke en best bewaarde archeologische vondsten in heel Amerika. Sommige van de oude nederzettingen mogen onder begeleiding van een Park Ranger worden bezocht.

Bron: ontdek-amerika.nl

Oorspronkelijk stond dit park helemaal niet op onze planning, maarja… je rijdt er toch langs, dan doen we hem ook maar even aan. Maar eigenlijk kan dat helemaal niet, dat ‘even’. Het is een immens groot park waar je de tijd voor moet nemen. Minstens een volledige dag! Je kunt bij het visitor center tickets halen voor een rondleiding bij Balcony House, Cliff Palace en Long House. Door tijdgebrek besluiten wij dit niet te doen. Op onze planning staat eigenlijk alleen Step House bij Wetherill Mesa, zodat we in ieder geval iets gezien hebben van de rotswoningen. Waarschijnlijk worden we voor gek verklaard om dit park op ‘zijn Chinees’ aan te doen, maar het is niet anders. We willen alleen een indruk krijgen wat voor park het is en dan kunnen we hem de volgende keer wél uitgebreid bezoeken. Je moet wat te wensen overlaten he.

20190610_080417

In drie kwartier zijn we bij het Visitor Center, maar omdat we geen tickets nodig hebben, is ons bezoek kort. Snel door naar Wetherill Mesa, wat helemaal achterin het park ligt. Dat zal ongeveer een uur rijden zijn. De weg is erg bochtig, maar qua uitzicht valt het tegen. Het zijn meer heuvels dan bergen waar we overheen rijden. Als we iets over de helft van de weg zijn, komen we uit bij Far View Terrace. We besluiten hier een koffie- en plasstop te houden. We bestellen een cappuccino, maar eigenlijk is het gewoon een bak koffie met wat melk. Waar is het schuim? Naja ach, smaken doet hij wel. Er is wifi aanwezig, dus we blijven uiteindelijk langer zitten dan de planning is.

We vervolgen onze weg naar Wetherill Mesa. De parkeerplaats is vrij vol, maar kunnen gelukkig nog een plekje vinden. Voor ons staat een behoorlijk groep welke er net vandoor gaat richting Long House. We lezen wat informatie over wat we in de omgeving kunnen bezichtigen. Voor Long House heb je dus tickets nodig en de Step House is een ‘self guided’ tour. De wandeling zal ongeveer een uur duren. We halen wat water uit de auto, maken weer een plasstop en beginnen dan aan de wandeling naar Step House. We worden toegezongen door het tjirpen van de krekels. Iets verderop veranderd het geluid, een soort tikkend geluid. Wat is dat dan? We staren wat naar de bosjes en dan zie ik ineens een krekel. Zou dit geluid dan betekenen dat ze aan het eten zijn? Ik ben erg gefascineerd in tegenstelling tot Martijn. Hij wil graag doorlopen, maar ik wil dat beestje gewoon goed op de foto krijgen. Maar dat lukt totaal niet (Edit: toch wel!)

20190610_102805_cr

Dan zijn we bij Step House. Het is eigenlijk een soort vervallen huis. We lopen een ladder op, kijken wat rond en lopen dan weer terug naar de auto. Wellicht als je uitgebreid de achtergrond informatie erbij leest, het een stuk interessanter is. Maar dit vinden wij eigenlijk best saai. Het zal vast interessant zijn hoor hoe die mensen zo geleefd hebben, maar ergens interesseert het ons niet. Dit is gewoon niet ons ding.

20190610_103113

20190610_103145

20190610_103547

Als we bijna bij de auto zijn, zien we ineens een coyote lopen. Hij is te ver weg voor onze smartphone om een foto te maken. Snel pakken we onze andere camera erbij, maar we zijn te laat. De coyote is al verdwenen. Eenmaal terug bij de auto rijden we snel weer terug naar US-160. Of snel… het duurt een uur voordat we weer bij het begin van het park zijn. Ondertussen is Martijn iets wat duizelig geworden. Op de één of andere manier geeft dit park met zijn vele bochten iets meer stoornis aan zijn evenwichtsorgaan. Al helpt de verkoudheid van hem ook niet echt mee.

We rijden de US-160 weer op. Volgende stop: de 4-Corners Monument. Hier komen de staten Colorado, Utah, Arizona en New Mexico bij elkaar. Van deze vier hoeven we alleen New Mexico nog. Onderweg merken we beide dat onze blazen weer staan te roepen. Maar dit gebied is zo verlaten als wat. Zelfs langs de kant is het geen doen om even je behoefte te doen. Er staat geen bosje waar je achter kan staan ofzo. En áls er dan een bosje staat, dan komt hij net tot aan de knieën. Dan zien we een visitor center van Colorado, maar deze blijkt gesloten. Nou zeg! Dan rijden we maar verder. Rond kwart voor één zijn we bij The 4-Corners Monument. Officieel zijn we al in New Mexico, maar we tellen hem toch nog niet. Pas over een paar dagen, als we er overnachten, wordt hij meegeteld.

20190610_124841

20190610_133229

Deze 4-statenpunt ligt in het Indianenreservaat en dat is te merken ook. Als eerste betalen we 5 dollar per persoon en als we dan wederom een toiletstop maken, kotsen we het bijna uit. Mijn god wát een stank! Ook de toiletten zelf zijn echt te goor voor worden. Maarja, we moeten beide enorm. We houden het gewoon écht niet meer.

Dan lopen we naar het monument. Er heeft zich een rij verzameld om op het exacte punt te gaan staan voor een foto. Uiteraard gaan wij ook in de rij staan. Er staat een bordje waarop staat dat je maximaal maar 3 foto’s mag maken. Maar ehm, wie controleert dat? Er is verder geen opzichter.

20190610_125838

Na een minuut of vijf zijn wij aan de beurt. We maken een paar foto’s en dan is het moment alweer over. Goh, we hebben even op de vier staten gelijk gestaan.

20190610_130554

20190610_13062120190610_130610

Er omheen is het gevuld met allerlei kraampjes. Uiteraard, het is commercieel of het is het niet. Nou, dit is ultra commercieel! Vrijwel elk kraampje is gevuld met dezelfde souvenirs. Veel kettingen, beschilderde potjes of T-shirts. Het lijkt een beetje op de Foodcourt in de mall maar we krijgen helaas geen gratis samples Rolling on the floor laughing

20190610_131124

We lopen een rondje en dan zijn we er klaar mee. Het was best leuk om even in het midden te staan, maar de rest er omheen is echt té erg voor woorden. Ik denk dan ook dat we hier nooit meer terug zullen komen. Daar is de 10 dollar die we ervoor betaald hebben eigenlijk niet voor waard.

De volgende stop op ons programma is de Valley of the Gods road. Dit is ruim een uur rijden. Inmiddels hebben we van chauffeur gewisseld, zodat ik een begin kan maken aan ons verslag. Bij Aneth tanken we de auto weer vol en bij Bluff maken we een tussenstop bij Twin Rocks, want het is inmiddels alweer tijd om de blaas te legen. Toch raar, zó veel water drinken we nu ook weer niet, maar toch moeten we bijna elk uur.

20190610_151357

We besluiten om ook maar weer eens een koffiepauze in te lassen. Wellicht maken ze hier beter cappuccino dan in Mesa Verde. We zien ook een heerlijk appelgebak in de vitrine liggen. Laten we die delen, hebben we meteen geluncht. Het is alleen wel even bekijken hoe we dat gaan bestellen. Er zit een dame servetten te vouwen, maar zij is blijkbaar niet van de ‘ik wijs u naar de plaats toe’. Dan vraagt een dame wat lijkt op de schoonmaakster wat we komen doen. We willen graag koffie drinken. En ze wijst ons naar een tafel met de mededeling dat ze het door zal geven. Ja, maar we willen er ook iets te eten bij, maar ze is al weg. Martijn loopt er achteraan om te vertellen dat we er ook een appelgebakje erbij willen hebben. Dan komt er een jongeman koffie brengen, maar geen appelgebak. Zucht… Maar gelukkig, een ander meisje komt het al brengen.

20190610_144643

De cappuccino is inderdaad een stuk beter als bij Mesa Verde, maar het is nog steeds niet de kwaliteit wat het zou moeten hebben. Ons appelgebak smaakt overigens erg lekker. Inmiddels moet Martijn wederom naar het toilet, ditmaal voor… juist. Maar de toiletten zijn gesloten voor schoonmaak. Een van de dames geeft ons te kennen dat er in het gebouw ernaast, bij het winkeltje, ook een toilet is. Dus Martijn vraagt waar hij mag betalen. Oh, daarvoor heb je een bonnetje nodig. Nou, geef dat bonnetje dan. Maar de dame achter de balie is niet van de bonnetjes. Dat moet aan de balie ertegenover gebeuren. Ehm,… oke… Dus Martijn draait zich om en vraagt aan het meisje wat daar staat om een bonnetje. Krijgt hij als antwoord: heb je hier gegeten dan? Mijn god… JA! Maar ook zij is niet van de bonnetjes. Dat is weer iemand anders en ze vraagt zich hardop af waar die persoon is. We zuchten diep. Wij willen gewoon betalen en weg. En dat Martijn naar het toilet moet helpt natuurlijk ook niet. Het ene meisje zegt tegen het andere meisje dat ze dan toch zelf maar even een bonnetje moet maken. Vervolgens wordt het bonnetje overhandigd aan Martijn en zonder dat Martijn stappen hoeft te zetten draait hij zich om en geeft het bonnetje lichtelijk geïrriteerd, of zeg maar gerust duidelijk geïrriteerd, af aan de dame van de andere balie. Echt serieus, hoe moeilijk kun je het maken? Annoyed

Er zijn een man of zeven aan personeel, maar iedereen doet wat anders en ze willen het liefst niets anders doen wat in hun hokje past. Van klantvriendelijkheid hebben ze duidelijk niet gehoord. Ze lijken allemaal ook niet ouder dan 20. Uiteraard geven we hiervoor geen tip. Geen service, geen tip. Dan lopen we naar het winkeltje ernaast en als alles gelukt is, vergeten bijna een foto te maken van de rots waarvoor deze stop bekend is.

We vervolgen onze weg en na 20 minuten komen we bij Valley of the Gods Road. Het is een 17 mijl lange gravelweg met onderweg verschillende rotsformaties.

20190610_153600

20190610_153835

Het lijkt sterk op het landschap van Monument Valley. Maar omdat het een minder bekende plek is, rijdt het ook een stuk rustiger. Als eerste rijden we langs de Seven Sailors.

20190610_154206

En daarna langs de Setting Hen Butte. Grappig. Je herkent inderdaad een zittende kip.

P1010401

Ook de Rooster Butte is zichtbaar, maar de haan zien we er nog niet echt in. Het is erg leuk rijden zo, maar het geeft wel erg veel vertraging. Wij zijn niet de enige op deze weg, maar druk is het zeker niet. De auto’s die we zien zijn nog op één hand te tellen. Dan rijden we langs Battleship Rock.

P1010396

Na een uur en een kwartier zijn we bijna bij het einde van deze weg. Dan zien we de Lady in a Tub een stuk beter en ook zien we de haan in de verte nu wél goed.

P1010438

20190610_161616

We slaan rechts af de UT-261 op. Deze weg is 33 mijl lang en komt uit bij Natural Bridges National Monument. Maar dat gaan we niet bezoeken. Het gaat vooral om het eerste stukje, de Moki Dugway.

P1010465

Dit stukje onderdeel van de UT-261 is onverhard en zo’n 3 mijl lang met alleen maar haarspeldbochten. Niet te hard rijden dus. Het is echt super gaaf om hierover te rijden.

20190610_170709

20190610_170635

Op het einde van de Moki Dugway, na een minuut of 10, slaan we de Muley Point Road in. Je kunt helemaal naar achteren rijden en bij Muley Point schijn je een prachtig uitzicht te hebben. Ook deze weg is niet verhard, maar het is eerder zand dan gravel. Na een minuut of tien komen we eerst uit bij Muley Point East. We stappen uit om wat foto’s te maken. Met ons is er nog één persoon die foto’s aan het maken is. Het uitzicht is echt adembenemend.

20190610_173129

In de verte zien we Monument Valley al. Maar de voorgrond is eigenlijk nog prachtiger. Wauw… Dan rijden we verder tot aan het eind van deze weg: Muley Point. Echt, wat een geweldig uitzicht. Ik wil eigenlijk niet weg, maar het is al bijna 18.00 uur en we hebben nog één stop op de planning staan.

20190610_174806

20190610_174858

We rijden dus maar weer dezelfde weg terug. Eerst terug de Muley Point Road en daarna het stuk bij Moky Dugway weer. We genieten enorm. Dit is veel meer ons ding dan ‘huizen’ kijken bij Mesa Verde of commerciële ‘crap’ bij de 4-Corners. Bijna drie kwartier later zijn we bij onze laatste stop van onze planning: Goosenecks State Park. Dit kun je vergelijken met de Horseshoe Bend in Page. Ook een rivier wat in een canyon ligt met zigzag bochten. Geen hoefijzer bocht, maar bochten als zwanenhalzen. Je kunt zo te zien ook kamperen in dit State Park, maar wij zijn er maar een minuut of vijf om een foto te maken. Het is jammer dat de zon al zo laag staat, want daardoor worden de foto’s niet zo mooi.

20190610_184358

20190610_184439

Dan rijden we richting ons hotel: The View, in het Monument Valley Park. Onderweg passeren we ook nog het bekende punt: Forrest Gump, maar hier besluiten we morgen (na het rijden van Monument Valley) voor terug te komen. De zon staat er verkeerd op en daardoor krijgen we niet de foto’s die we willen maken.

20190610_191006

Als we het Park van Monument Valley inrijden, betalen we 20 dollar entree en hier krijgen we vandaag en morgen toegang voor. Dat is mooi, aangezien we in het park slapen vannacht. Zo toch onhandig zijn dat we vanaf 00.00 uur illegaal zouden zijn We parkeren de auto bij The View bij de Lobby en checken dan in.

20190610_193115

We krijgen kamer 106, op de begane grond. Jammer, had graag op de tweede verdieping gezeten. Dan heb je namelijk niemand boven je. We lopen eerst naar de kamer om te keuren. Het ruikt echt ontzettend schoon! Alsof er een bak met zeep is omgevallen. Jeetje, heerlijk fris! Uiteraard meteen het balkon op en we zien dan de prachtige rotsen waar Monument Valley zo om bekend is. Het is alleen wel jammer dat de meest linkse niet volledig te zien is. Daarvoor staat het restaurant in de weg. Jeetje, betaal je bijna 300 euro voor één nacht, heb je nóg niet HET uitzicht wat je wilt hebben.

20190610_195721-cr

20190610_201230

Dan halen we de koffers op en als deze in de kamer geïnstalleerd zijn, lopen we buiten helemaal naar het einde van dit hotel. Kamernummer 130 is de laatste in de gang en zien dat je vanaf daar echt een prachtig en volledig uitzicht hebt op de rotsen. Die kamers zullen dan nóg wel een stukje duurder zijn? Dan lopen we naar het restaurant, want we hebben inmiddels erge honger gekregen. Uiteraard maken we onderweg nog wat foto’s van de rotsen.

20190610_200819-cr

20190610_200856

We bestellen beide een biertje. In dit indianenreservaat schenken ze geen alcohol, dus doen we het met de alcoholvrije variant: O’Douls. En dan de Amber versie. Mmmm! Je proeft eigenlijk geen verschil met een biertje mét alcohol. Daarbij bestelt Martijn de Arizona Fried Chicken (John Wayne’s Favorite) en ik ga voor Armanda Ortega Favorite: langzaam gegaarde rund op een meeltortilla met franse frietjes erbij. Daarbij mogen we één keer gebruik maken van de soep en saladebar.

20190610_202443

Dan komt ons eten en dat zijn geen kleine bordjes. Mijn tortilla is echt mega! De helft van de tortilla zou meer dan genoeg zijn geweest. Tjees! Ik krijg het dan ook niet op.

20190610_203857

20190610_203902

De smaak is echt prima, maar jeetje zeg. Wat zonde om weg te gooien. Mee te nemen naar de kamer heeft ook geen zin. Ik ga dat toch niet meer op eten vandaag of morgen… Ondertussen is het ‘blauwe uurtje’ begonnen buiten. Dat geeft een mooi effect op de foto’s. We lopen nog het winkeltje van The View in en dan terug naar de kamer. Onderweg zien we dat de mega oude film Stagecoach met John Wayne (1939) op de muur van het hotel afgespeeld wordt. Dat is grappig!

20190610_212021

Eenmaal terug op de kamer checkt Martijn hoe hij morgenochtend de Go Pro neer wil zetten. De planning is om de zonsopgang te bekijken vanaf ons balkon en met de Go Pro dan een timelapse te maken. Hopelijk is het een mooie zonsopkomst, aangezien dit ook niet altijd het geval is. We staan in ieder geval vroeg op. We kunnen altijd weer even terug ons bed in daarna Winking smile

Aantal gereden mijlen: 288 (463 km)
Weertype: zonnig, graad of 30

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *