Zaterdag 22 juni & zondag 23 juni: Scottsdale (AZ) – Phoenix (AZ) – San Diego (CA) – Londen – Schiphol – Den Bosch
Jeetje, wat een nacht weer… Dit warme weer is echt niets voor ons. De airco heeft goed hard aangestaan, maar gaat tijdens het slapen altijd uit (het geeft herrie plus de tocht die het geeft over je lichaam is niet prettig). Rond half vier worden we beide wakker. Martijn heeft weer last van benauwdheid. De airco gaat weer aan, maar helpt niet echt. Hij heeft last van zuchten die hem in de weg zitten. Na een half uur geeft hij het op en om mij niet tot last te zijn, kleed hij zich aan en gaat buiten de kamer bij de lift zitten. Ze hebben daar een verzameling aan boeken en tijdschriften liggen. Ondertussen heeft hij wel slaappillen genomen, maar deze dienen natuurlijk nog in te werken. Vaak duurt dit een uur. Als hij na drie kwartier weer terug op de kamer is, word ik weer wakker. Al heb ik meer gedut als geslapen in die drie kwartier. De pillen beginnen zijn werk te doen, hij gaat liggen en binnen twee minuten is hij weg. Hij wel… Al val ik ook redelijk snel weer in slaap.
Dan gaat om half 9 de wekker. Ik voel me redelijk uitgeslapen, maar Martijn geeft aan dat hij toch nog wel moe is. Ach, wellicht lukt het dan ook beter om de lange vlucht naar huis te kunnen slapen. Lekker moe het vliegtuig in. Maarja, we vliegen pas om 17.00 uur, dus zullen we de dag nog door moeten komen.
We kleden ons aan en lopen naar het ontbijt. De laatste voor deze vakantie. Een beetje jammer dat ze hier ook alles naar onze zin hebben, aangezien we ook nog een lunch op de planning hebben staan. Te veel ontbijten is dan natuurlijk zonde. Als we na het ontbijt weer terug op de kamer zijn, doet Martijn toch nog even zijn ogen dicht. We hoeven pas om 12.00 uur te checken, dus kunnen rustig aan doen. Ik neem ondertussen een douche. Oh, wat zijn die douches van de Sleep Inn toch altijd heerlijk. Het is een douchecabine in plaats van dat je in zo’n bad moet stappen en zo heerlijk ruim ook. Afgelopen weken zoveel verschillende douches gehad. Bij twee kon Martijn gewoon óók onder staan, dat maken we niet veel mee. En bij één kon ik er zelfs niet onder staan. Dat de douchekoppen laag hangen in Amerika zijn we gewend, maar zó laag.. dat hadden we nog niet meegemaakt.
Nadat ik weer fris en fruitig ben, kijk ik nog een aflevering GTST en op de achtergrond heb ik de livebeelden van Maarten van der Weijden aan staan. Inmiddels is hij net aangekomen in Workum. Top prestatie! Hopelijk lukt het hem nu wel, alle elf steden. Dan wordt Martijn wakker en springt hij ook even onder douche. Stappen we beide mooi fris en fruitig het vliegtuig in. We pakken onze koffers in (heerlijk dat we dat gisterenavond al gedaan hebben, scheelt zoveel… ). Martijn komt uiteindelijk uit op 23.2 kilogram en ik op nog geen 19. Iets voor twaalf checken we uit. De planning is om rond 14.00 uur bij Alamo de auto in te leveren, wat ons nu dus nog een goed twee uur de tijd geeft om wat te ondernemen. Zoals al gezegd: lunch. We stellen de Tom Tom in op Tilted Kilt in downtown Phoenix. Circa een half uurtje rijden. Onderweg is het vrij rustig op de weg. Geen last van werkverkeer natuurlijk, nu het zaterdag is.
Tegenover Tilted Kilt kunnen we de auto parkeren op een parkeerterrein. Kost voor de zaterdag 10 dollar. En dat terwijl we er eigenlijk maar een paar uur zijn. Naja ach, het is niet anders. Geen zin om geheel downtown af te rijden om te kijken of het nog goedkoper kan.
We lopen Tilted Kilt binnen en worden door een prachtige jongedame naar een tafeltje gebracht. Tilted Kilt is wat ze noemen een zogenaamde ‘Breastorant’. Het gaat vooral om de dames hier. Maar verder is het gewoon een restaurant als ieder ander. Ook veel televisies aan de muur wat sport uitzend en lekker eten en drinken serveert. We besluiten geen sandwich of iets dergelijks te nemen, omdat we een beetje bang zijn dat deze mega groot zijn. Dat is nou ook weer niet de bedoeling. We nemen twee voorgerechten om te delen: mozzarella sticks en totchos. Maar als Marley, zo heet onze prachtige serveerster, ons eten komt brengen, zien we dat we het met alleen de totchos ook wel afgekund hadden. Jeetje, wat een bak van dingen.
Smaken doet het in ieder geval erg goed. Als we ons eten op hebben, vragen we of we de cola light mee mogen nemen in een ‘to go cup’, want deze heeft ze natuurlijk nét weer bijgevuld (heerlijk hoor, die Amerikaanse service met gratis refills… maar ik houd daardoor altijd zoveel drinken over). Als ze de rekening komt brengen, vraag ik of ze met Martijn op de foto wil. Uiteraard wil ze dat. Sterker nog, dat is bijna de bedoeling hier 
Eenmaal buiten lopen we nog wat door downtown Phoenix. Het ziet er erg gezellig uit allemaal, al is het erg rustig. Blijkbaar is het nog te vroeg voor wat reuring. Maar aan de vele barretjes te zien, zouden wij ons hier prima ’s avonds kunnen vermaken. Toch maar een keer een paar overnachtingen in Downtown Phoenix plannen.
Rond 14.00 uur zijn we terug bij onze auto en zien we een stelletje net aan komen rijden. Aangezien wij betaald hebben voor de gehele dag (kon op zaterdag niet anders), geven wij ons bonnetje aan hun. Zonde om zo weg te gooien, toch? In een goed zes minuten rijden we naar de Car Rental Return van Alamo. We parkeren de auto en meteen komt er een mannetje naar ons toe om alles te controleren en hem af te scannen. Sinds gisterenavond zijn we een deel van de auto kwijt. Ofja, net achter de linker zijspiegel ontbreekt een zwart onderdeel. Een kapje. Geen idee hoe we die kwijt zijn geraakt. Niets wijst erop dat we iets geraakt hebben. Wellicht heeft deze iemand gewoon eraf gehaald? Geen idee. Maar het is allemaal geen probleem, want we zijn tenslotte All-Inclusive verzekerd. Ook geven we door dat de auto binnenkort nieuwe olie moet hebben. Ook dit kwam gisteren ineens als melding.
Het wordt allemaal genoteerd en wij beginnen met het pakken van de koffers. Dat gaat vrij snel, want vrijwel alles is natuurlijk al opgeborgen in de koffers. Net voordat we willen vertrekken krijgen we nog een compliment van de man: jullie hebben heerlijk veel gereden. Zo hoort het! De teller stond begin van de vakantie op 5853 mijl en we leveren de auto nu in met 9967 mijl op de teller. Dat is omgerekend 6621 kilometer. Mwoah, dat is behoorlijk wat inderdaad. Jammer dat we nét de 10.000 mijl niet gehaald hebben op de teller.
Met de lift gaan we een verdieping naar boven. Daar staat de bus al klaar om ons naar het vliegveld te brengen. Al staan er met ons nog veel meer mensen. Het past nét niet. We besluiten om de volgende bus maar te pakken. Zo hutjemutje op elkaar is ook niets. In nog geen twee minuten komt de volgende bus al aanrijden. Top. Als we bij terminal 4 uitstappen, geven we de buschauffeur onze vier overgebleven flesjes water. Lekker koud, dat vindt hij vast niet erg met dit warme weer. Eenmaal binnen in de vertrekhal bekijken we waar we moeten zijn. Iets verderop zit American Airlines en via een zuil printen we twee bagagelabels voor de koffer.
Dan leveren we onze koffers in en gaan we even op een bankje zitten om onze eigen twee flesjes water op te drinken.
Dan lopen we richting onze gate. Maar uiteraard eerst door de bagagecheck. Er zijn maar twee rijen geopend en het duurt een minuut of twintig voor we er doorheen zijn. Uiteraard wordt de bak waar onze Tom Tom mat in ligt er weer uitgehaald voor een check. Ook hebben we daar nog wat repen van Cambridge in liggen. Ze worden gecontroleerd met een strookje op drugs, maar dat wordt al snel goed bevonden. Ofcourse, d’oh Als we bij de gate aankomen, nemen we plaats op een bankje. Het boarden zal in een half uur beginnen. Er is gratis wifi op het vliegveld, dus we vermaken ons prima.
Dan beginnen ze rond half 5 met boarden en ondanks dat we in groep 6 zijn ingedeeld, zijn we snel aan de beurt. We zitten op rij 21 E en F, maar er zit al een mevrouw op mijn stoel. Ze kijkt wat verbaast en vraagt op welke stoel ze dan zit. Op 21F mevrouw. Oh, ik zit op 21A,… sorry hoor. Ach ja. Op stoel 21 D zit een oudere dame. Hopelijk hoeven we niet veel naar het toilet, want dat is ook weer zo sneu om haar steeds lastig te vallen. Al kunnen we het ons niet voorstellen, de vlucht duurt immers maar een goed uur. Dat lukt me wel om op te houden. Om éxact 17.00 uur gaan we taxiën en om 17.11 uur gaan we de lucht in. Dag Phoenix… Dag Arizona…
American Airlines heeft op deze vlucht gratis wifi tot beschikking. Dat wil zeggen, voor alleen het entertainment gedeelte. Je kunt zo via de telefoon een filmpje of serie kijken. En hartstikke handig, ze hebben ook nog eens voor je telefoon een leuk standaardje in de stoel gemaakt. Ik kijk een aflevering van Friends, terwijl Martijn wat in de tijdschriften van American Airlines leest. Ondertussen worden er pretzels en drinken uitgedeeld. Nog voordat ik mijn water op heb, gaan we alweer landen. Zo’n uurtje is snel voorbij.
Uiteraard moeten we nog even wachten voordat de slurf goed en wel aan het vliegtuig vast zit. Ondertussen zijn ze ook al de koffers aan het uitladen. En kijk nou toch, onze beide koffers zijn meegekomen. Top!
We stappen het vliegtuig uit en bekijken op de schermen naar welke gate we nu naar toe moeten. Naar gate 51. Dat is een stukje lopen en als we bij de gate aankomen, is het nog vrij rustig.
We nemen plaats op een paar loungebanken en sluiten de laptop aan op het stroomnetwerk. Altijd handig als deze geheel opgeladen mee het vliegtuig in gaat. Ik maak alvast een beginnetje aan het verslag en dan wordt ‘Kloen’ ineens opgeroepen. Martijn meldt zich bij de balie. Er is niets ernstigs aan de hand, maar ze willen alleen een bagagecheck doen. Dat wil zeggen, ze willen de nummers van onze koffers controleren. Bij het labelen van de koffers in Phoenix hebben we een controlenummer gekregen, wat je ten alle tijden bij je paspoort moet houden. Dat is voor bijvoorbeeld als je koffer kwijt bent, dan kunnen ze met dat nummer traceren waar je koffer is. Wij zijn vanuit het vliegtuig meteen naar de gate gelopen en zijn geen security- of bagagecheck gepasseerd. Dus willen ze nu verifiëren of de personen van de koffers ook daadwerkelijk mee op de vlucht gaan. Nou, dat gaan we hoor. Present! Weten we meteen dat de koffers in ieder geval ook meegaan naar Londen.
Dan om kwart over 8 gaan we boarden. We zijn ingedeeld in groep 4. Het instappen gaat vrij vlot, al is er wel even een rij in de slurf.
Dit keer zit er niemand verkeerd op onze zitplaats. We zitten op rij 31 J en K. Ik naast het raam en Martijn in het midden. Naast ons komt een jonge dame zitten. Is weer eens wat anders als de oudere dame van net.
Tien over 9 ’s avonds gaan we de lucht in. Al vrij snel komen ze langs met wat pretzels. Martijn en ik bestellen er beide een biertje bij.
Een goed uur later delen ze het avondeten uit. We kunnen kiezen uit pasta met basilicum of chicken curry. Martijn neemt de curry en ik de pasta. De curry is volgens Martijn alleen wat droog. Hm, jammer… Mijn pasta smaakt prima!
Als we het eten op hebben, nemen we beide van die slaappillen van de walmart. Hopelijk lukt het ons om in ieder geval nog wat slaap mee te pikken. Als ons eten op is en de spullen opgehaald zijn, doen we de ogen dicht. Altijd lastig om de juiste houding proberen te vinden. Blijkbaar hebben we toch even kunnen slapen. Althans, veel weg kunnen dommelen, want als we wakker worden hoeven we nog maar twee-en-een-half uur. De cabine is nog donker en onze buurvrouw slaapt ook nog. Oef, nu gaan we iets vervelends doen… haar wakker maken, want ik moet toch écht even gaan plassen.
Half wakker kijk ik een aflevering van Fuller House en een uur voor landing krijgen we ons ontbijt. Al is het in Londen en Nederland natuurlijk gewoon al middag. We kunnen kiezen uit een burrito met kalkoen en ei, of een burrito met romige champignons en spinazie. Wij kiezen voor deze laatste. De inhoud van de burrito smaakt lekker, maar de omhulsel zelf is echt te triest voor woorden. Het is één kleffe boel.
Dan wordt de daling ingezet en om 14.02 uur staan we weer op Europese bodem.
Als we uitgestapt zijn, kijken we op de schermen of we al kunnen zien waar onze volgende vlucht vandaan vliegt. Maar zoals altijd op Heathrow, dat wordt pas op het allerlaatst bekend gemaakt. We vervolgen onze weg en via de security/bagage check staan we in terminal 5. Ook bekend terrein voor ons. Omdat we een overstap hebben van 2.5 uur besluiten we om eens rustig aan te gaan doen en ergens wat te gaan eten. We lopen wat rond, maar komen uiteindelijk toch weer uit waar we eigenlijk altijd eten: bij de Giraffe. We bestellen beide een biertje (want het is nog vakantie) en Martijn gaat voor de Thai Duck Stir Fry en ik neem de Chicken Teriyaki Bowl.
Ondertussen videochat ik wat met mijn ouders. Zij hebben onze katten al opgehaald bij het pension en komen daarna naar Schiphol om ons daar op te pikken. Toch leuk om onze ‘kinders’ al op beeld te zien. Al snappen ze er niet veel van, volgens mij.
Na het eten lopen we naar beneden. Op de borden staat aangegeven dat over een minuut of tien bekend gemaakt wordt waar onze gate is. Dit blijkt A12 te zijn.
Vrijwel om de hoek waar we zitten. We verplaatsen ons naar de gate en niet veel later mogen we instappen. Dit keer zitten we op stoelen 19 A en B en ook nu zit er weer iemand naast ons. Ditmaal is het een jongeman.
Als we goed en wel zitten, wordt er medegedeeld dat we het tijdslot hebben gemist om te vertrekken. We zullen dus een goed half uur later kunnen vertrekken.
Als we om half 7 gaan taxiën, staan er een boel vliegtuigen voor ons die ook de lucht in willen. Eerst gaat een vliegtuig van British Airways, dan is FinnAir aan de buurt en nadat het vliegtuig van Turkish Airlines de lucht is gegaan, mogen wij dan toch eindelijk en zitten we om 18.54 uur in de lucht.
Het is een korte vlucht en geen entertainment zoals een schermpje aan boord. Dus veelal sluiten we nog even de ogen. Een half uur later zien we de Nederlandse kust. Jeuh! En vijf minuten later zijn we geland op de polderbaan. Dat wordt eerst nog een half uur taxiën naar de gate dus…
Iets voor 21.00 uur stappen we uit het vliegtuig. Jeetje, we zijn gewoon weer in Nederland… We lopen richting de marechaussee. Daar is het redelijk druk. We gaan via de selfscan en dan lopen we weer op tussen de winkels, op weg naar de bagagebanden. Als we daar aankomen, zien we dat alle bagage van de vlucht al gelost zijn. Jeetje, hebben we dan zo lang over dat stukje gedaan? Martijn pakt zijn koffer van de band en… uh, waar is de mijne? We zien nérgens een rode koffer. Er staan ook een paar koffers langs de band, maar ook daar zit hij niet tussen. Jeetje zeg, is mijn koffer gewoon niet meegekomen. Dat hebben we op al die jaren reizen nog nooit meegemaakt. Gelukkig is het op de terugweg. Op de heenweg lijkt het me een stuk lastiger. We lopen naar Aviapartners, wat gewoon tegen de bagageband aan zit waar onze koffers afgedropt zijn (bagageband 2) en maken melding van mijn vermiste koffer. Ik vul een formulier en daarna noteert de dame nog wat informatie van de koffer zoals hoe hij eruit zag en wat onze vluchten zijn geweest. We krijgen ook het vermissingsrapport mee en ervaring leert dat de koffer binnen 48 uur weer teruggevonden is. Dan maken ze een afspraak met me om de koffer weer thuis af te kunnen leveren. Dus dat is nu even afwachten (Edit: maandag-middag zijn we gebeld dat de koffer gevonden is en dat ze deze op dinsdag kunnen afleveren)
Vervolgens lopen we de aankomsthal in en daar wachten mijn ouders op ons. Veel van onze verhalen hoeven we niet meer te vertellen (super handig, zo’n blog ) maar er is nog genoeg om bij te kletsen. De auto staat geparkeerd op P1 en dan rijden we terug richting Den Bosch. Wel met een behoorlijke vertraging. Op de A2 zijn maar twee rijstroken beschikbaar in verband met wegwerkzaamheden. Pas na 11-en komen we thuis en kunnen we eindelijk weer knuffelen met onze kindjes!
Aantal gereden mijlen: 25 (40 km)
Weertype: warm en zonnig
|