Zaterdag 1 juni: Sedona (AZ) – Page (AZ)
Uiteraard worden we weer voordat de wekker gaat wakker. Gelukkig niet om 4 uur, maar ditmaal om 6 uur. We genieten weer van de reacties op onze weblog en zien ook de reactie van Roland. Hij rijdt vandaag vanaf Tropic, via Bryce Canyon, Marble Canyon en Sunset Crater naar Flagstaff. Ik grap nog dat we elkaar dan wellicht tegenkomen en geef wat informatie over onze auto door: “als je een blauwe Ford Escape met het kenteken beginnend met CLY ziet, ogen open houden!”
We hebben bij dit motel geen ontbijt erbij zitten, maar ernaast zit Mesa Grill Sedona waar je ook kunt ontbijten. We zien alleen dat deze pas om 7 uur opent. We surfen wat op het internet en komen dan uit bij Coffee Pot Restaurant met maar liefst 101 aan omelet keuzes. Oeh, dat klinkt goed. Geopend vanaf 6 dus dat is mooi. We kleden ons snel aan, pakken de koffers in en nadat we onze kleine koelboxje weer gevuld hebben met ijs, staan we voor de receptie om uit te checken. Ow, ook de receptie opent pas om 7 uur. Gelukkig is dat niet zo heel lang meer, maar handig is het niet. Inmiddels verzamelen meer mensen met ons bij de receptie en om exact 7 uur mogen we naar binnen. We checken uit en rijden dan ook nog even richting het vliegveld. Even snel een kijkje nemen. Daar zit ook Mesa Grill welke nu natuurlijk ook gewoon geopend is, maar nee… we hebben zin in één van die 101 omeletten. Iets verderop stoppen we nog even voor een foto en rijden dan in een goed vijf minuten naar Coffee Pot.
Martijn bestelt een omelet met ham, paprika, ui en kaas en ik ga voor één met avocado, champignons, spinazie en kaas. Uiteraard mogen we ook nog een side erbij kiezen en als eerste noemt de serveerster ‘hashbrowns’ op en vervolgens nog meer, maar ik ben al gestopt met luisteren. Ik ga uiteraard voor de hashbrowns, d’oh! Uiteindelijk zijn het maar simpele aardappelen, maar de manier waarop het klaar gemaakt is, vind ik gewoon echt verrukkelijk. De rest smaakt ook erg lekker.
En om 8 uur zitten we weer in de auto. De planning voor vandaag is om eerst naar Winslow te rijden, voor de bekende hoek ‘Standin on a Corner’ (uit de bekende tekst van het liedje ‘Take it Easy’ van The Eagles: “Well, I’m a standing on a corner in Winslow, Arizona and such a fine sight to see. It’s a girl, my Lord, in a flatbed Ford slowin’ down to take a look at me.”), daarna weer terug over dezelfde weg voor een stop bij Meteor Crater Natural Landmark en dan door naar Sunset Crater Volcano National Monument en Wupatki National Monument.
Net nadat we Sedona uit zijn, rijden we over een prachtige brug. Net na die brug kunnen we parkeren op een parkeerplaats en lopen dan een klein stukje naar beneden. Wat een uitzicht zeg.
Na een minuut of tien rijden we weer verder over de wederom prachtige weg. Iets verderop stoppen we bij Oak Creek Vista. Vanaf hier kun je goed zien hoe de kronkelweg zich naar boven toe manoeuvreert.
Dan zijn we bijna bij Flagstaff. Ik heb in mijn aantekeningen geschreven dat we vooral niet de snelweg op moeten, maar rechtdoor zodat we in het centrum van Flagstaff uitkomen. Vanaf hier kun je namelijk nog een stukje over de Route 66 rijden. Maar dat is lastiger gevonden dan gedacht. We rijden wel door Flagstaff, maar doordat onze Tom Tom ons steeds naar de snelweg stuurt, is het lastig vinden waar het nu precies is. Uiteraard staat het wel aangegeven met borden, maar die staan dan weer tussen de vele andere borden, waardoor je niet altijd op tijd ziet dat je ergens af moet. Naja ach, dan maar door naar Winslow. Ofja, voor onderweg heb ik nog twee kleine stops gepland: Twin Arrows Trading Post bij afslag 219 en Meteor City Trading Post bij afslag 239.
Als eerste rijden we langs de ‘tweeling pijlen’. Deze trading post begon zijn bestaan als Padre Canyon Trading Post, maar werd later omgedoopt. Helaas is deze al een tijd gesloten en zijn de gebouwen in slechte staat. Recentelijk zijn wel de twee pijlen gerestaureerd. We zijn uiteraard de enige en parkeren de auto vrijwel op de weg.
We maken wat foto’s van de pijlen en lopen dan naar het vervallen gebouw. Ik zie dat je ook naar binnen kunt en zien dan dat het daar écht vervallen is. Wat een puinhoop. Overal liggen graffitibussen. In een ander kamertje zie ik een matras liggen. Blijkbaar is dit gebouw een keer gekraakt geweest ofzo. Het ziet er allemaal best creepy uit.
We vervolgen onze weg weer en als we dan bij afslag 239 zijn, zien we dat we er niet af kunnen. Door wegwerkzaamheden is de afrit gesloten. Naja, jammer dan… rijden we gewoon maar door. Bij Winslow gaan we de snelweg af en niet veel later zien we inderdaad de bekende hoek. We parkeren de auto en lopen dan terug. Uiteraard zijn we niet de enige, maar had het drukker verwacht, dus dat is mooi. We maken de nodige foto’s en uiteraard poseer ik ook even met het standbeeld.
Inmiddels hebben we wel weer zin in een kop koffie en bestellen twee kleine cappuccino’s. De koffie smaakt prima, maar de hoeveelheid zijn we niet gewend van de Amerikanen. Klein is hier dan ook echt klein. Het bekertje heeft op zich wel een goed formaat, maar er zit bijna geen koffie in joh. De tent heeft ‘free wifi’ dus dat is dan wel weer leuk. Inmiddels zien we ook een reactie van Roland. Hij heeft een foto geplaatst van zijn grote bak: een rode GMC. Goed, gaan we die in de gaten houden. Alsof de kans groot is dat we hem ook daadwerkelijk gaan zien.
Na onze koffiepauze vervolgen we onze weg weer terug richting Flagstaff. Bij afslag 233 gaan we eraf, aangezien we een bezoekje aan Meteor Crater NL op het programma hebben staan. Het is een mijl of 6 rijden naar het Visitor Center. Onderweg komen we wilde koeien met kalfjes tegen. Ofja wild. Ze hebben hier gewoon de ruimte om te grazen en worden vrij gelaten door de eigenaar.
Als we bij Meteor Crater zijn betalen we 18 dollar per persoon om binnen te mogen en lezen eerst wat informatie over het ontstaan van de krater. In eerste instantie dachten ze dat het een vulkaan was geweest, maar de heer Barringer heeft na 27 jaar onderzoek geconcludeerd dat het toch echt een meteoriet is geweest. Dan lopen we naar buiten en zien we de enorme krater wat de meteoriet heeft veroorzaakt. We lopen een stukje naar beneden over het aangelegde pad en als we op een uitham staan om goed naar de krater te kijken waait het echt ontzettend!
Er staan ook verschillende telescopen op verschillende punten afgesteld. Eén daarvan staat afgesteld op een ‘astronaut welke een vlag in het midden van de krater heeft gepland’. Het is met het blote oog maar moeilijk te zien, maar door de telescoop en de camerazoom prima.
Dan lopen we ook nog een stukje naar boven en hebben dan een weids overzicht over het gehele landschap. Mooi hoor.
We lopen weer terug naar de auto en stellen de Tom Tom in op Sunset Crater Volcano NM. Een goed uur rijden, geeft hij aan. Net voordat we de snelweg weer oprijden, tanken we de auto weer vol. Maar dan, na een goed kwartier rijden, belanden we in een file. Eerst rijden we langzaam, maar dan staan we ineens echt stil. We zien iets verderop iets in brand staan. Een auto? Verder zien we heel veel knipperende lichten. We blijven echt ontzettend lang stil staan.
Er stappen wat mensen uit en ook ik stap maar even uit de auto. Het is net te ver om te zien wat er nu echt aan de hand is. Wel hoor ik een bekend geluid: het miauwen van een poes. Wij staan stil op een soort van brug en met mij kijken wat mensen over de railing. In eerste instantie horen we de poes wel, maar zien we niets. Ach goss. Zou hij vast zitten? Een man naast me vertelt ons dat het vast een wilde poes is en hij hier gewoon thuis hoort. Maar de miauw klinkt zo wanhopig. Dan laat de poes zich zien. Dat is toch geen wilde poes joh? Dat is gewoon een raskat! Volgens mij een Heilige Birmaan. Met wat kleine tranen in mijn ogen kijk ik naar het beestje. Ja, wat moeten we hier nu mee. Je kunt niet zomaar naar beneden toe. En wat dan? Een kat los meenemen naar de grote stad om daar bij een opvang af te geven ofzo? Nee, dat gaat helemaal niet. Ik probeer er wat foto’s van te maken en zie als ik terugkijk op het schermpje dat één van zijn ogen ontzettend ontstoken is.
Uiteindelijk waagt de man zich er toch aan om via de zijkant naar beneden te lopen, maar de poes schiet weg de struiken in. Nee, de poes zit duidelijk niet op ons te wachten. Toch een verwilderde kat dan? Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen, maar we kunnen er gewoon niets aan doen. Echt te zielig. Ondertussen staan we alweer drie kwartier stil. Ik loop nog even naar de rechterbaan en zie dat voor ons een auto of tien staan en daarvoor een auto van een wegwerker welke ons allemaal tegenhoud om te rijden. We wachten maar rustig af…
En dan eindelijk, na 55 minuten mogen we weer gaan rijden. Jeetje zeg, dat wordt tijd. Bij afslag 207 gaan we eraf en komen dan uit op highway 89. Na een goed 10 mijl rijden slaan we af naar Sunset Crater. Op datzelfde moment slaat in tegengestelde richting een rode GMC af. Ach welnee, dat zal Roland toch niet zijn? Ik vraag Martijn of hij even achterom wil kijken of hij wellicht de persoon achter het stuur herkent: “hij heeft een pet op en dat heeft Roland natuurlijk ook altijd. Maar ik zie het niet zo goed”. Bij het huisje om te betalen laten we onze Annual parkenpas zien. Martijn kijkt nog even achterom, maar ziet het nog steeds niet goed. Een paar meter verder is het visitor center en daar parkeren we de auto. Wellicht dat de rode GMC ook even daar gaat parkeren, dan kunnen we het beter zien. We stappen uit en de GMC rijdt inderdaad ook het parkeerterrein van het visitor center op… Ohhh ja hoor! Hij zit al te zwaaien. Echt, hóé toevallig is dat?! Je verzint het niet… De kans is echt mega klein om elkaar tegen te komen en dan kom je elkaar ook nog gewoon tegen doordat je tegelijkertijd het park in rijdt. Niet eens dat je de auto op een parkeerterrein ziet staan. Echt geweldig dit.
Onze eerste kennismaking met Roland gaat echt ‘way back’. In 2004 zijn wij lid geworden van het Alles Amerika Forum en daar was hij toen ook al lid. Ik meen dat het 2005 was dat wij hem voor het eerst hebben ontmoet bij de Alles Amerika Forum meeting in Zaltbommel, bij American Roadhouse. Later volgde vele andere meetings. En dan ontmoet je elkaar weer op Amerikaanse bodem waarbij de kans echt te klein is dat het gebeurd. Maar zie hier, het kan 
We overleggen even wat de plannen zijn en we besluiten om met z’n drieën de Lava Flow Trail te gaan lopen. Deze ligt iets verderop, dus wij rijden achter hem aan. In eerste instantie lopen we verkeerd, want we komen terecht op de Lenox Crater trail. Deze is iets langer, dus draaien we om zodat we op de Lava Flow Trail uitkomen.
Tijdens de wandeling praten we nog even bij over de verschillende plannen welke we nog op onze reis gaan doen en wat hij allemaal gezien heeft. We gaan nu natuurlijk voornamelijk zijn route rijden. Hij is ook in Phoenix begonnen, maar rijdt zijn rondje met de klok mee en wij juist tegen de klok in.
Na een half uurtje nemen we afscheid, aangezien ons plan is om naar Wupatki te rijden en hij richting Flagstaff gaat. Goh zeg, dat was toch even leuk, zo’n spontane mini meeting. Iets verderop stoppen we nog even bij Cinder Hills Overlook en stellen dan de Tom Tom in op Wupatki en hij geeft aan dat dit een uur rijden is. Oh, echt ja? Jeetje, dan wordt het wel erg laat voordat we daar zijn. Het is bijna 16.00 uur en het visitor center is maar tot 5 geopend.
Maar blijkbaar heeft de Tom Tom de ingang aan de westkant ingesteld, want na een goed twintig minuten rijden, zijn we al bij het visitor center. Deze ligt aan de oostkant van het park. Dat is mooi, hebben we in ieder geval nog wat tijd om iets te bekijken. We laten onze Annual parkenpas ook hier zien en krijgen dan een leenboekje van ze mee. Hier bij het visitor center kun je naar één van de vier verschillende Pueblo’s lopen: Wupatki Pueblo. We lopen een klein rondje en vinden het wel goed zo.
We hebben genoeg gezien vandaag en besluiten de andere Pueblo’s niet te gaan bezoeken en door te rijden naar Page. Wellicht dat we daar nog een bezoekje brengen aan Horseshoe Bend, aangezien we daar langskomen, maar verder is het genoeg voor vandaag.
De Tom Tom wordt weer ingesteld en geeft aan dat het 2 uur rijden is, maar er staat ook een plusje bij. Uh? Gaat de tijd een uur naar voren ja? Dat is toch niet in Page? Bij het hotel straks maar eens navragen. Omdat het toch nog een tijdje rijden is, pak ik de laptop erbij en begin ik aan het verslag van vandaag. Scheelt straks weer tijd.
Onderweg tanken we de auto weer vol. Niet dat hij leeg is, maar we vinden hem hier vrij goedkoop. Onder de drie dollar. We vervolgen onze weg en besluiten om niet naar Horseshoe Bend te gaan, maar meteen door naar ons hotel. We hebben honger en willen het eigenlijk niet zo laat maken. Horseshoe Bend is overdag, als de zon op zijn hoogst staat, eigenlijk toch wel het mooist. Dan is er geen schaduw te bekennen van de rotsen. Niet veel later rijden we er langs en zien dat het mega druk is. Tegenwoordig betaal je daar ook nog entree voor om te mogen parkeren. Snel maar door naar ons hotel: Rodeway Inn. Hier hebben we in 2015 ook met mijn ouders geslapen. Beviel toen prima, dus slapen er deze vakantie weer. Destijds maar één nacht, deze keer twee.
Als we bij de receptie staan, zien we dat de klok inderdaad NIET naar voren is gegaan. Zie je nou wel, stomme Tom Tom. Het is gewoon bijna 19.00 uur en niet bijna 20.00 uur. We checken in en krijgen kamernummer 218. Hm, deze ligt schuin boven de mindervalide kamer. Volgens mijn beleving sliepen we daar in 2015 ook al. Wij kregen toen in eerste instantie twee kamers op de eerste verdieping toegewezen, maar vroegen toen om minimaal één kamer op de begane grond, zodat we niet met de koffers hoefden te slepen. Mijn ouders kregen toen de mindervalide kamer, vandaar dat ik nog weet dat wij daar schuin boven sliepen. We parkeren de auto aan de achterkant en lopen eerst naar de kamer. De kamer is erg eenvoudig en gedateerd, maar het volstaat. Ik log in op de wifi en pak meteen ons reisverslag van 2015 erbij. Ik citeer: “Dan lopen we naar boven om onze kamer te bekijken, kamer 218”. Nou echt, serieus! Is het vandaag de dag van de toeval? Ik vind het echt té grappig.
We halen de koffers en lopen dan naar het restaurant een paar deuren verder. Tijdens de rit hierheen zagen we een restaurant met buiten een BBQ: Big John’s Texas BBQ. Net zo iets als wat we in Jerome hebben zien staan. Daar hebben we erg veel zin in. Je kunt binnen of buiten plaatsnemen, maar buiten zit je dan wel aan lange tafels, dus met andere aan tafel. Niet dat we dat niet erg vinden, maar het is behoorlijk druk. We kiezen dus maar voor een tafel binnen.
Omdat het op loopafstand is, bestellen we er een biertje bij: de Grand Canyon Amber Ale. Een brouwerij uit Williams. De naam Grand Canyon is dan inderdaad erg logisch.
Ook gaan we beide voor The Sampler. Dat is: beef brisket, pulled pork, kruidige worst en twee baby back varkensribs, geserveerd met cowboy bonen en een salade (aardappel of koolsla). Het wordt allemaal geserveerd op een simpel bordje, maar dat geeft wel wat sfeer. Lekker lokaal zo ook. Het smaakt echt voortreffelijk. Het lijkt in eerste instantie op een ‘normale portie’, maar we krijgen het maar met moeite op. Ons buikje is weer gevuld.
Daarna lopen we naar tegenover, naar de Dollar Tree. Maar helaas, deze is nét gesloten. Via verschillende andere winkeltjes lopen we weer terug naar ons motel. We halen de rest van de spullen uit de auto en gaan dan voor onze deur, buiten aan een tafeltje zitten met een flikje Blue Moon en de laptop. Ik tik mijn verslag af, Martijn zoekt daarna de foto’s uit en dan kan de dag weer afgesloten worden. Het was wederom een heerlijke dag, met veel gezien en gedaan… en vooral met leuke toevalligheden. Het enige minpuntje was het ongeluk op de snelweg waardoor we een uur stil hebben gestaan.
Morgen gaan we een (georganiseerde) tour doen om de Lower Antelope Canyon te bekijken. In 2015 hebben we de Upper gedaan, dit keer dus de Lower. Zin in!
Aantal gereden mijlen: 310 (499 km)
Weertype: wederom lekker warm, maar gelukkig niet te heet. Tussen de 25 en 30 graden.