Dinsdag 4 juni: Bryce Canyon (UT) – Torrey (UT)
Hoe krijg ik het voor elkaar. Nu de wekker op 5 uur staat, word ik alsnóg voordat deze afgaat wakker. Martijn volgt niet veel later met wakker worden. We kleden ons aan en zitten om half 6 al in de auto. De zon komt ‘pas’ op om 6.08 uur, maar buiten begint het toch al wat licht te worden. De planning is om naar Sunset Point te rijden. Dat klinkt niet als de juiste plaats, aangezien je ook Sunrise Point hebt, maar van diverse fora en sites lees ik dat je bij Sunset Point een betere plek hebt. Dit omdat hoodoo’s dan dichter bij je staan. In eerste instantie rijden we verkeerd (het is nog vroeg hè), maar daardoor zien we wel twee hertjes langs de weg staan. Ohja, hier leeft natuurlijk wildlife, dus Linda.. niet zo hard rijden!
We parkeren de auto bij Sunset Point en lopen dan het kleine stukje naar het Amphitheater. Oef, wat is het koud. Waarom hebben we de jassen ook niet aangetrokken? Helemaal niet gerealiseerd dat het wel eens koud kan zijn zo op de vroege ochtend.
Er staan nog maar vijf andere mensen te wachten op de zon. Een stelletje heeft de Go Pro opgezet, zodat ze een timelapse kunnen maken. Ohja, dat is een leuk idee! Alleen onze Go Pro ligt natuurlijk nog in de trolley, in de hotelkamer dus. Naja ach, dan houden we het maar bij wat foto’s maken. Iets verderop zien we het uitzichtpunt van Sunrise en daar is het een stuk drukker. Uiteindelijk verzamelen zich bij ons nog een tiental mensen. Vele met een spiegelreflex camera natuurlijk. Och, wat missen we hem nu toch. Alhoewel mijn smartphone toch ook zéker wel goede foto’s maakt.
Jeetje zeg, wat is het koud! Nou, schiet op zon… dan kunnen we terug naar de warme auto. Het wordt steeds lichter en lichter. Je ziet in de verte al waar de zon op gaat komen. Als het 6.08 uur is, dan zien we de zon uiteraard nog niet. In de verte staan wat bergen en daar zal hij ook overheen moeten komen. Na nog eens een minuut of tien zien we eindelijk de eerste zonnestraaltjes. Oh, dat is zeker mooi ja! Wel lastig fotograferen, zo tegen de zon in. Maar achter ons bevinden ook nog wat hoodoo’s en daar schijnt de zon prachtig op.
Na een kwartier zijn we er klaar mee en rijden we naar Inspiration Point. Nu we toch weer in het park zijn, kunnen we de punten welke we gisteren niet meer gedaan hebben alsnog bezoeken natuurlijk. Ondertussen zien we op de thermometer van de auto dat het 2 graden is. Ja, dat is bést koud ja. Het is niet ver rijden naar Inspiration Point en als we de trail naar het uitzichtpunt willen maken, roepen twee mannen welke op de terugweg zijn ‘you missed it’. Nou, nee hoor.. Ofja… alleen op dit punt hebben we hem gemist ja. Maar de zonsopgang zelf niet hoor 😉 Maar om hem dat nu uit te gaan leggen…
Het is een klein stukje naar boven, maar wil je het échte punt zien, zul je nog een behoorlijk eind naar boven moeten. Nou, laten we dat maar doen dan. Buiten adem komen we bij Upper Inspiration Point. Vanaf hier heb je ook een goed zicht op de zonsopgang, maar bij Sunset is hij nog steeds mooier.
Dan rijden we naar Sunrise en zien meteen al dat je hier inderdaad géén goede blik hebt op de hoodoo’s. Alhoewel, als je op zij kijkt, zie je ook wel wat hoodoo’s in rode gloed staan nu.
Beneden zien we wat mensen lopen op de Queen’s Garden Trail. Het pad ziet er erg tof uit, je loopt dan als het waren tussen de hoodoo’s. Goed, onthouden we voor de volgende keer. Dan is het wellicht handiger om wat vroeger dan 14.00 uur het park in te gaan, zodat we genoeg tijd hebben voor een wandeling.
Snel stappen we de auto weer in en rijden terug naar het hotel. Inmiddels wordt het ontbijt ook geserveerd, dus kunnen we mooi aanschuiven. Op zich is het allemaal vrij standaard, al hebben ze wel behoorlijk veel. Maar ik ontdek dat ik van een gewone bagel met creamcheese het meest blij word. Na een half uur zijn we weer terug op de kamer. Martijn bekijkt nog even de binnenkant van zijn ogen, terwijl ik wat surf op het internet op de laptop. Als Martijn weer ontwaakt is, pakken we de koffers in en zijn we weer op weg.
Als eerste staat een wandeling bij Mossy Cave Trail op de planning. Deze ligt iets verderop langs de Scenic Byway UT-12. Deze Scenic Byway loopt van Panguitch (bij Bryce) tot aan Torrey (waar we vannacht slapen). Als we bij de parkeerplaats komen, zien we dat het erg druk is. Geen één parkeerplaats meer vrij. Iets verderop staat een camper geparkeerd aan een zij-parkeerplaats. Wij parkeren hem daar dan maar gewoon voor. Geen idee of dit mag, maar we zien vaker dat mensen op de raarste plekken geparkeerd staan.
Deze trail is niet zo erg lang. Je loopt eerst langs een riviertje en een goed tien minuten later staan we bij een tweede brug waarbij we moeten kiezen voor: naar rechts voor de waterval, naar links voor de Mossy Cave.
We kiezen als eerste voor de waterval, maar als we twee stappen gelopen hebben, zien we vanuit de rand dat je niet heel mooi bij de waterval kan komen via deze bovenkant. Wel zien we beneden mensen lopen die naar de onderkant van de waterval lopen. Dat ziet er beter uit.
We besluiten om naar Mossy Cave te lopen. Dit is een behoorlijk klim, maar in een goed drie minuten staan we boven. Het stelt niet veel voor, maar we kunnen hem dan toch afvinken.
We lopen weer naar beneden en lopen dan onder de brug door naar de waterval. Ja, vanaf hier is hij erg leuk.
We lopen weer terug naar de auto en willen de Tom Tom dan instellen op onze volgende stop. Maar onze Tommie kent hem niet. Via Martijns telefoon, waarop Maps.me geïnstalleerd staat, wordt hij wel gevonden. Goed, gebruiken we die toch en Powell Point Vista wordt ingesteld. Ruim een half uur later staan we bij een uitzichtpunt wat op de foto’s toch mooier lijkt dan hij in het echt is.
Alhoewel, zo ‘lelijk’ is het uitzicht ook weer niet. We maken wat foto’s en rijden dan weer verder. Via maps.me wordt Head of the Rocks Overlook ingesteld. Onderweg rijden we over de prachtige UT-12. Echt, deze weg is echt prachtig!
Dan komen we bij de Head of the Rocks Overlook. Wow… die is werkelijk echt schitterend! Wat een uitzicht zeg! Hier kan ik echt uren naar kijken.
Maarja, die tijd hebben we helaas niet. Iets verderop ligt ‘Kiva Koffeehouse’. Voor vele een mooie tussenstop voor koffie, maar helaas zit er dat voor ons niet in. Het koffiehuis is geopend van woensdag tot en met maandag. Dinsdags gesloten. Goh, en laat het nu toevallig dinsdag zijn vandaag. Jammer. We maken wel even een stop daar voor het uitzicht, maar nu we Head of the Rocks gezien hebben, valt deze een beetje tegen.
De volgende stop is de Lower Calf Creek Falls Trail. Volgens de site ontdek-amerika (waar ik de meeste informatie vandaan heb) is het 4,5 kilometer lopen en niet veel hoogteverschillen. Oh, dat is nog geen 5 kilometer. Een uurtje dus. Er staat alleen wel bij dat de wandeling erg zwaar kan zijn omdat je bijna nergens schaduw hebt. Ach, we zetten gewoon onze hoed op, voorraadje water mee en gaan. Normaal betaal je 5 dollar parkeergeld welke je in cash in een envelopje moet stoppen, maar de Annual Parkenpas is ook geldig, zo lezen wij. We leggen onze pas voor op het dashboard en beginnen dan om exact 13.00 uur aan onze wandeling. Eerst lopen we over het bijbehorende kampeerterrein, maar al snel beginnen we met de officiële trail. Het is inderdaad erg warm onderweg. We kunnen ons gewoon niet meer voorstellen hoe het vanochtend was, met die kou. Onderweg komen we palen met getallen tegen. Als we drie kwartier verder zijn en we net paalnummer 7 zijn gepasseerd, vragen we aan twee retourkomers hoe ver het nog is. Het blijkt tot nummer 14 te gaan. W0t? Dan zijn we nu dus pas op de helft?
Amai… De wandeling is dus best zwaar ja. Onderweg stoppen we regelmatig om een slokje te drinken en even bij te komen. Heel af en toe lukt dat in wat schaduw. Bijna elke keer als er iemand terug komt lopen, krijg je te horen dat het zeker de moeite waard is. Dus we zetten door! En dan eindelijk, om half 3 (na anderhalf uur wandelen dus!) zien we de waterval. Wauw! Er is niets gelogen aan het feit dat het de moeite waard is. Dit overtreft echt alles. Het water valt via een verticale klif vrijwel recht naar beneden en komt terecht in een poel die aan drie zijden wordt omsloten door Navajo Sandstone rotswanden. Op de gesteente rondom de waterval zie je veel kleurrijke algen. Dat maakt de kleur van de rotsen erg mooi en bijzonder.
We blijven een tijdje zitten op een rots en lunchen met een reep van Cambridge. Jee zeg, wat zijn we gezond bezig! Uiteraard worden de nodige foto’s gemaakt. Gelukkig blijft iedereen die er is (net niet op één hand te tellen) op afstand, zodat iedereen de gelegenheid heeft om mooie foto’s te maken.
Na een half uurtje beginnen we weer aan onze terugtocht van anderhalf uur. Nu het wat later op de dag is, is er iets meer schaduw ontstaan. Dat geeft iets wat verlichting tijdens de wandeling, maar we vinden hem ook op de terugweg nog steeds zwaar hoor. Al is deze toch écht de moeite waard, dat zeker wel. Maar we dachten met 2,5 uur wel klaar te zijn. Helaas… dat worden er dus zo’n 3,5 uur. Uurtje langer dan ingecalculeerd. Het is wel goed voor het lichaam. Althans, ik voel de kilo’s er gewoon afvliegen. Uh huh. Het zal zo niet werken, maar zolang ik dat maar denk, toch? Martijn heeft in ieder geval drie uur lang naar mijn achterwerk mogen kijken en hij vertelt me dat hij deze met de minuut dunner ziet worden. Ohhh, dat is lief 😛
En dan eindelijk, om kwart over 4, zijn we weer terug bij de campground. Er staat een kraan met drinkwater en we vullen onze flesjes weer bij. Tevens maak ik mijn hoed wat nat. Oh, wat is dát lekker zeg. Een gekoeld hoofd. Om exact half 5 zijn we weer terug bij de auto. Even bij komen hoor.
Dan rijden we weer verder, het volgende (en laatste) op de planning is een stukje rijden over de Burr Trail. Deze weg is in totaal ruim 67 mijl (108 km) lang. Ongeveer 50 mijl daarvan is geasfalteerd. De overige 17 mijl, ongeveer in het midden van de route, is onverhard. Maar wij zijn niet van plan om tot dit stuk te rijden. De weg begint in het kleine plaatsje Boulder, waar we een stop bij een benzinepomp maken voor wat chips en sprite in te slaan. Na zo’n heftige wandeling hebben we even behoefte aan wat suikers en zouten.
Dan rijden we de Burr Trail op en rijden door een gebied met veel lage ronde heuvels, die bestaan uit lichtgekleurd Navajo Sandstone. Na een mijl of tien bereiken we een punt waar we heel fotogeniek de canyon in kunnen kijken. Daarna rijden we deze canyon in en komen bij ons eindpunt van deze route: Long Canyon Slot a.k.a. Singing Canyon. Dit ligt op zo’n 11 mijl vanaf Boulder. Het is een kleine wandeling door de canyon. Deze ‘singing canyon’ is vooral bekend om zijn akoestiek en wordt gevormd door 24 meter hoge muren met rode, paarse en roze kleuren. Erg leuke stop. Een ‘hidden gem’ heet zo iets, geloof ik 
Dan stappen we de auto weer in en stellen we de Tom Tom op ons hotel in Torrey: Capitol Reef Resort. Deze ligt nét voor het gelijknamige Nationale Park. Het is zo’n anderhalf uur rijden, dus de laptop wordt er weer bij gepakt, zodat ik een begin kan maken aan het verslag. Maar dat is nog niet zo makkelijk. Het is een vrij bochtige weg. Pas als we de UT-12 weer op zijn, kan ik beginnen met tikken.
Iets over 19.00 uur zijn we bij ons hotel (of motel eigenlijk). We checken in en krijgen kamernummer 237. Dit is in het gebouw ernaast. Het lijkt alsof het maar één laag heeft, maar daaronder zitten nog kamers verstopt. Wij zitten op de tweede verdieping, maar kunnen dus wel de auto voor de deur parkeren. Zit je op de eerste verdieping, zal je met de trap naar beneden moeten.
Het ziet er echt aan de buitenkant niet uit. Soort CSI uiterlijk, maar als we de deur openen, zien we een prachtige grote kamer! Wat heerlijk. Ook kun je vanuit hier het balkonnetje op. Oh, vanavond maar eens kijken of we op het balkon wat lime-a-rita’s kunnen drinken. Dat klinkt wel relaxt.
In het hoofdgebouw zit The Pioneer Kitchen. We gaan vandaar eens voor wat lichters in plaats van weer een zware maaltijd zoals Pulled Pork of Ribs. Ik ga voor de zeebaars met mango-salsa en als bijgerecht kies ik voor de broccoli en Martijn kiest voor de Chicken Pot Pie, ook met broccoli.
Niet alleen een lichte maaltijd, maar ook nog eens gezond. Wel neemt Martijn er een biertje bij en ik een rosé. Een beetje beloning mag wel, na zo’n heftige wandeling van vanmiddag.
Het smaakt prima en na het eten lopen we nog even naar de lama’s. Jaja, bij dit motel kun je een heuse lama-excursie maken. Je loopt dan een paar uur of een gehele dag met een lama een wandeling.
Daarna lopen we nog naar de cabins en tipi’s. Wat ziet er dat allemaal gaaf uit. Dit is echt een super resort! We nemen even plaats bij het kampvuur, maar niet te lang. Ik heb nog wat ‘werk’ te doen: het verslag van vandaag moet nog af hè. Later zien we op de plattegrond van dit resort dat ze ook nog verderop huifkarren hebben als onderkomen. Echt, wát een geweldig resort!
We doen nog een drankje op het balkon en dan gaan toch de luiken dicht. Best vermoeiende dag geweest vandaag. Morgen gelukkig wat rustiger programma dus we mogen uitslapen 
Aantal gereden mijlen: 158 (254 km)
Weertype: begon koud, maar helder. Daarna warm! Van 2 tot 30 graden.