Vrijdag 31 mei: Phoenix (AZ) – Sedona (AZ)
Hoe moe we gisteravond ook waren, hoe vroeg we vandaag wakker worden. Om vier uur gaan de luiken open en willen ze niet meer dicht. Lang leve de jetlag. Martijn zet op de tablet de download voor twee afleveringen GTST aan en we lezen dan de reacties op onze weblog. Echt, wat een feestje is dat! Erg leuk om te lezen. Ik schrijf de blog in eerste instantie voor mijzelf; ik schrijf de dag van me af en het is leuk om later terug te kunnen lezen (daarom bevat het af en toe ook iets te veel detail, sorry 
) Maar het is natuurlijk ook leuk te lezen dat er positief gereageerd wordt op het “meereizen”. Dus dank jullie wel, medereizigers!
We proberen toch nog even de ogen te sluiten, maar om vijf uur besluiten we onze poging te staken. Het lukt gewoon niet meer. Inmiddels zijn de twee afleveringen van GTST binnen, dus mijn ochtendje is gevuld. Martijn surft ondertussen wat op de laptop. Na de soap en een heerlijke douche lopen we naar het ontbijt. Ondanks dat het vroeg is, zijn er toch al wat mensen aan het ontbijten. Ik begin met mijn gebruikelijke ontbijt: een bagel met creamcheese. Martijn roostert wat brood en neemt daarna zijn ‘lievelings’ ontbijt: aardbei/bananen yoghurt met frootloops.
We laten het ons heerlijk smaken. Het valt ons ook op dat de koffie hier echt erg goed smaakt. Dat zijn we niet gewend van de Amerikanen. Al vinden wij dat dit de laatste jaren gelukkig positief veranderd is.
Na het ontbijt plannen we ons plan van aanpak. We willen eigenlijk toch nog wel even naar een Bass Pro shop om te kijken of ze wellicht daar een flessenhouder hebben. Na een zoektocht op het internet blijkt er maar één vesting van Bass Pro in geheel Arizona te zitten. Gelukkig wel in Phoenix. De winkel opent alleen pas om 9 uur en dat is het nog lang niet! Goed, wat dan? Om vroeg wakker te zijn en dan nutteloos op de kamer te gaan zitten vinden we ook zonde. Dan zien we dat er bij de Bass Pro ook een Walmart zit. We bedachten ons tijdens het ontbijt dat we (ofja, vooral ik) vergeten zijn om een paar ziplockzakjes mee te nemen met wat paperclips. De laatste jaren is mijn systeem om per dag de bonnetjes uit te zoeken, zodat dit gemakkelijker thuis te ordenen is en ik sneller onze uitgave in kaart heb gebracht. Jaja, verder ben ik helemaal geen controlefreak of een gestructureerd iemand hoor. Ik vind het alleen fijn om te weten hoe onze uitgaves zijn geweest. Maarja, ik ben mijn spullekes vergeten (wat op zich best raar is voor iemand die gestructureerd beweert te zijn. Laten we het erop houden dat ik gewoon toe was aan vakantie 😉 ) en loopt het dus nu allemaal in de soep. Althans, als de Walmart niet bestond. Daar zullen ze vást wel ziplocks en paperclips hebben. We bedenken nog wat boodschappen voor ons lijstje en pakken dan onze spullen om vervolgens uit te checken. Martijn vraagt nog even na hoe het nu zit met die choicepunten, maar helaas. Als je via Expedia hebt geboekt, dan heb je pech. Goed, weten we dat ook weer.
We stellen de Tom Tom in op de Walmart in Mesa. Twintig minuten rijden geeft hij aan. Maar uiteindelijk rijden we er iets langer op. Het is wat drukkig op de weg. Geen file gelukkig, maar wel genoeg drukte om wat vertraging op te lopen. Bij de Walmart pakken we een karretje en struinen dan weer wat gangen af. We slagen bijna overal voor en nemen zelfs nog wat extra spullen mee, zoals ‘flikjes’ (blikjes in de vorm van een flesje) Blue Moon en Lime-a-rita’s. Jaja, hier hebben ze het wel. Ook kopen we een fles ruitenwisservloeistof, aangezien we de melding kregen dat deze bijna op was. Nou zijn dat gelukkig niet de kosten (2.50 dollar).
Als we de spullen in de auto geladen hebben, gaan we op onderzoek uit hoe je in vredesnaam de motorkap omhoog krijgt. Gelukkig is dat te lezen in de gebruiksaanwijzing van de auto. Daarna rijden we naar de winkel tegenover: Bass Pro Shop. Wat een prachtige winkel is dat toch. Perry Sport 2 punt 0. Of zeg maar gerust 10 punt 0.
We lopen naar het campinggedeelte, maar na een zoektocht kunnen we niets vinden naar onze zin. Helaas.
Volgende stop: Rock Springs Café. Welke voornamelijk bekend is voor de heerlijke taarten. En dat gaat er eigenlijk wel in: koffie met gebak. Het is een uurtje rijden en onderweg rijden we door een prachtig gebied. Het is een vrij droog gebied, maar de rotsen maken het een prachtig gezicht. Soms zelfs met een enkele cactussen.
Als we bij Rock Springs Café zijn, parkeren we de auto en lopen naar binnen via het winkeltje. Achterin kun je de taarten kopen (voor ‘to go’) en zowel links als rechts kun je naar een café. We vragen wat het verschil precies is en de man vertelt ons dat rechts het café zit en links de bar. Hm, volgens onze begrippen is dit hetzelfde. De man vertelt ons ook dat je bij beide hetzelfde eten en drinken kan krijgen. Het maakt dus niets uit waar je gaat zitten. Uiteindelijk nemen we plaats aan een tafeltje in de bar. We bestellen koffie en Martijn neemt daar de Banana Cream taart bij en ik ga voor de Bourbon Pecan.
Het smaakt echt voortreffelijk. Mijn taartje smaakt wel enorm zoet. Niet gek als je de noten karamelliseert met bourbon. Het zal vást niet gezond zijn. Als we ons taartje op hebben en een plaspauze hebben gedaan, rijden we naar onze volgende stop: Watson Lake Park in Prescott. Ook weer op een goed uur rijden. Dit meer is helderblauw en heeft een wateroppervlakte van ongeveer 150 hectare. Langs de oever en het water liggen talrijke kleine ronde rotsen: de Granite Dells. De combinatie van het water en de rotsen maakt het erg fotogeniek.
We betalen 3 dollar entree en rijden dan helemaal naar achteren. Ofja ‘helemaal’. Zo ver is het niet. We lopen wat rond over de rotsen en het uitzicht is echt adembenemend.
We lopen een klein stukje over het officiële wandelpad, maar zien al snel dat we niet verder willen lopen. Hoe verder je loopt, hoe minder het uitzicht wordt. Je kunt het gehele meer rond, maar dat vinden we toch wat te gortig. Het is ook niet warm ofzo hè. Al voelt het nu – met net 1 graden onder de 30 – niet zo warm aan als in Phoenix. Daar was het 33 graden toen we vanochtend daar vertrokken. Als we uitgekeken zijn, rijden we nog even naar een ander gedeelte van het park, waar de boten (vooral kanoboten) te water gelaten kunnen worden. Vanaf hier heb je ook een mooi uitzicht, nu je zo dicht op het water staat.
Dan verlaten we Watson Lake Park en rijden we naar het dorpje Jerome. Dit rijden we via de Scenic Byway 89A en de weg is echt prachtig! Haarspeldbochten wisselen elkaar af en kijk je de diepte in.
Dan zijn we bij Jerome. Het is even zoeken naar een parkeerplekje, maar uiteindelijk vinden we er één. We wandelen wat door de hoofdstraat en lopen wat winkeltjes in.
Vervolgens lopen we langs Bobby D’s BBQ en wát een geur komt daar vanaf. Damn, wat lekker! We hebben een klein beetje spijt dat we net in de auto een reep van Cambridge genuttigd hebben, want hier lunchen zou toch zeker wel een aanrader zijn. Maar aan de andere kant, we hebben die repen niet voor niets meegenomen. Uiteindelijk ga ik pas ná deze vakantie echt weer beginnen met het Cambridge dieet, maar om onszelf nu helemaal vol te gaan proppen is ook weer zo onnodig. Maarja, ondertussen loopt het water wel uit onze mond. Snel maar weer naar de auto.
Oorspronkelijk heb ik Tuzigoot National Monument nog in mijn roadbook staan om te bezoeken, maar eigenlijk hebben we meer zin om naar Sedona te gaan. We blijven tenslotte daar maar één nacht en als we ook nog wat van dat plaatsje zelf willen zien, kunnen we maar beter nu daar heen gaan. Morgen staat ook alweer veel te veel op de planning, waardoor er geen uitgebreid bezoek aan Sedona in past.
Na een goed drie kwartier rijden Sedona in. Als eerste rijden we naar Crescent Moon Ranch Park, betalen 11 dollar entree en parkeren dan de auto. Het is een stukje lopen, maar komen dan uit bij een plek wat vooral bij gezinnen met kinderen, of bij de jeugd erg in trek is. Je kunt hier namelijk heerlijk zwemmen in een beekje. Wijzelf houden het bij wat wandelen en hebben een prachtig uitzicht op Cathedral Rock.
Daarna rijden we naar de Chapel of the Holy Cross. Deze ligt aan de andere kant van Sedona. Maar als we daar aankomen, is het hek dicht. Open tot maar 5 uur. Jeetje, het is net tien over 5.
Gewoon nét te laat dus. Vanaf het hek heb je wel een mooi uitzicht op de kapel, dus maken we daar maar een foto van.
Dan zoeken we het adres op van Oak Creek Brewery and Grill. Het plan was eigenlijk om vanaf ons hotel er naar toe te lopen, maar het is te warm om een tocht van een uur naar beneden te maken en daarna ook weer een uur terug naar boven. We besluiten dus om er maar met de auto heen te gaan en het maar bij één biertje te houden.
De brouwerij ligt in een prachtig ‘Mexicaans’ winkelcentrumpje en gaan bij het restaurant buiten zitten. We bestellen beide de Horseshoe Hefeweizen en Martijn neemt daarbij een half portie Red Rock Baby Back Ribs bij. Ik ga voor de Bourbon BBQ Pork Chop. Het smaakt ons echt voortreffelijk. Zowel de ribs als mijn varkenskotelet zijn echt ontzettend mals.
Daarna rijden we naar ons hotel. Wat bijna een uur lopen is, is maar een goed vijf minuten rijden met de auto.
Eenmaal boven bij ons hotel ‘Sky Ranch Lodge’ (ons hotel ligt naast het vliegveld, wat uitkijkt op de valley wat Sedona heet), checken we in en krijgen kamernummer 228. Helaas niet met de view op het dorp, maar wel een prachtige kamer.
De jongeman bij de receptie vertelde ons dat de zon over een goed kwartier onder zou gaan, dus snel brengen we de koffers naar de kamer en lopen dan naar het uitzichtpunt waar vandaan je een mooi beeld hebt op de zonsondergang. Maar de zon staat nog best hoog. Martijn zoekt op wanneer de zon exact ondergaat en dit blijkt iets na half 8 te zijn en niet om 7 uur, zoals de jongeman ons vertelde. We wachten een half uur en staan dan op om naar het hek te lopen om van de zonsondergang te genieten. Maar ik blijf wat haken aan de stoel. Gevolg: drie hele kleine gaatjes in mijn nieuwe broek. Naja zeg! Hopelijk worden dat geen grotere gaatjes.
De zonsondergang valt iets wat tegen. Als de zon nou bij die grote rotsen tegenover ons zou zakken, dan zou dat een stuk indrukwekkender zijn. Maar helaas, hij zakt bijna helemaal aan de linkse kant.
Het geeft wel wat mooi licht, maar toch. Het is het nét niet. We lopen weer terug naar de kamer en ik begin aan het verslag. Dat ‘moet’ tenslotte ook nog gebeuren. Uiteraard maak ik het wel zo prettig mogelijk voor mezelf en neem er een ‘lima-a-rita on the side’ bij 
Aantal gereden mijlen: 208 (334 km)
Weertype: veel zon! Tussen de 29 en 33 graden.