Maandag 17 juni: Albuquerque (NM)
Na een fijne nacht worden we om half 8 wakker. Rustig kleden we ons aan en gaan we ontbijten. Hier zijn gelukkig al onze favorieten weer aanwezig. Alhoewel, in plaats van yoghurt hebben ze griekse yoghurt. Eigenlijk nog lekkerder ook. En de gebakken omelet is ook erg lekker. Er zit iets van tomaatjes in ofzo.
Eenmaal terug op de kamer gaan we bedenken wat we eigenlijk gaan bekijken in Albuquerque. Ik heb wel wat dingen op papier staan, maar eigenlijk hebben we daar niet zoveel zin in. Dat zijn voornamelijk wat musea en dierenparken. Ook staat er op mijn papiertje de Sandia Peak Aerial Tramway. Dat is natuurlijk wél helemaal ons ding. Maar het restaurant wat boven op de berg zit, is nog steeds in onderhoud. En verder is er niet veel te beleven boven, zoals we de verschillende reviews lezen. Een ritje met deze tramway kost 25 dollar per persoon. Dat vinden we eigenlijk best wel veel voor ‘even’ naar de top. Je kunt ook met de auto, via de Turquoise Trail, maar dan ben je weer een tijdje onderweg.
Goed, wat gaan we dán doen? In de buurt ligt een luchtballonnen museum, is dat iets wellicht? Ook zien we dat er hier in de buurt een pretparkje ligt. Cliff’s Amusument Park. Deze had ik uiteraard thuis ook al gezien, maar kost 31 dollar per persoon en voor het aanbod aan achtbanen, vonden we dat niet de moeite waard. Plus, de planning is om iets van Albuquerque te zien, niet alleen het pretpark. Dan ziet Martijn dat er voor het pretpark een korting van 10 dollar per persoon geldt doordeweeks. Hm,… 21 dollar is nog aan de hoge kant, maarja… voor de tramway zouden we op zich ook 25 dollar over hebben áls er wat te doen was. Oorspronkelijk stond deze vakantie in het teken van ‘no themeparks’, maarja… Toch gaan we dat vandaag doen! 
Pas open vanaf 11.00 uur, dus geeft ons nog genoeg tijd om wat te internetten. Iets na 11-en rijden we naar Cliff’s. Dat is toch maar liefst 4 minuten rijden. Totaal onvoorbereid lopen we het park binnen.
Normaal gesproken heb ik een papiertje bij waarop ik opgeschreven heb wat voor achtbanen er zijn. We hebben vanochtend niet eens meer gekeken wat het aanbod eigenlijk is. Het enige dat we weten is de houten achtbaan: New Mexico Rattler. Daar lopen we dan ook als eerste heen.
Er is totaal geen wachtrij en stappen dus ook voor in. De baan is redelijk soepel. Eigenlijk zoals een houten achtbaan hoort te zijn. De armen kunnen alleen niet omhoog, zo soepel is hij ook weer niet. We besluiten na de rit om meteen een ritje achterin te doen. Maar daar krijgen we best spijt van. Jeetje, wát is hij daar ruw zeg. Je vliegt alle kanten op en die zijn niet echt subtiel te noemen. Oké, genoeg Rattler voor nu. We proberen wat foto’s van de baan te maken en zijn vooral benieuwd hoe onze nieuwe Lumix dat doet. Onze spiegelreflex hebben wij destijds speciaal voor dit soort gevallen gekocht: achtbaan foto’s. Onze Nikon is erg snel, waardoor je de snelle achtbanen goed op de foto kan zetten. Deze vakantie hadden we oorspronkelijk geen pretpark op de planning staan, dus tot nu toe hebben we onze spiegelreflex niet gemist. Maarja, nu we dus tóch in een pretpark zijn… De foto’s lijken op het eerste gezicht echt super goed gelukt! Hopelijk blijkt dit op een wat groter scherm ook goed zichtbaar te zijn. Anyway, oordeel zelf maar!
Dan lopen we weer verder. Tijdens de wandeling naar Rattler, zagen we dat er ook een Galaxy stond. Dat zijn van die echte kermisbanen. Maar een credit is een credit. Na twee beurten mogen we instappen. En wat we niet hadden verwacht, maar deze baan is ontzettend soepel! Top baantje.
Iets verderop staat een starflyer. Of eigenlijk een ‘nep’ starflyer. Hij is niet van de officiële fabrikant ‘Funtime’, maar leuk is hij zeker.
Vanuit de starflyer zien we dat er nóg een achtbaan in het park is. Geen grote, want hij staat in het kiddie gedeelte, maarja… een achtbaan is een achtbaan. Het is een compact spinning coaster.
Nadat we deze spannende rit hebben overleefd, gaan we heerlijk in de schaduw op een bankje zitten met een heerlijke koude cola voor mij en voor Martijn een heerlijke koude Dr Pepper.
Dan pik ik nog wat verkoeling mee bij The Big Flush. Ofwel, met een bootje door een waterglijbaan. Ik word er alleen niet heel nat van. Jammer, want het is behoorlijk warm.
Eigenlijk vinden we het zo wel weer goed voor vandaag qua pretpark. We willen tenslotte ook nog wel iets van ABQ zelf zien. We besluiten om nog één ritje met de Rattler te doen. Dit keer in het midden. Als we naar boven gaan, zie ik dat de Taco Bell, net buiten het park, een prachtig uitzicht heeft op deze achtbaan. Hm… Vervolgens gaan we met een sneltreinvaart weer naar beneden en schudden we alle kanten op. Ohja, deze is helemaal niet subtiel. Alleen voorin is hij acceptabel, maar we zijn er klaar mee en lopen naar de uitgang.
Met de auto rijden we een blokje om en staan dan bij de Taco Bell. Ja, leuk plekkie hier. Inmiddels is het half 2, dus eigenlijk is iets te eten ook niet zo gek. Na een paar foto’s lopen we de Taco Bell in en bestellen we beide een Shredded Chicken Burrito. Het smaakt ons prima en het vult de maag goed op.
Na de lunch rijden we naar Old Town en parkeren de auto ergens langs Central Ave. Het is even zoeken waar we kunnen betalen, want de betaalpalen waar we staan geparkeerd zijn buiten gebruik. Ook hier is het 2 dollar per uur. Met de ervaring van gisteren in Santa Fé besluiten we om vandaag maar voor een uur te betalen. Dan lopen we San Felipe Street in, naar Old Town Plaza. Maar wat is dat nou? Er is helemaal niemand joh! Waar is al de gezelligheid? Het lijkt wel alsof iedereen siësta heeft. Maar dat hebben ze toch niet in Amerika?
De winkels zijn wel gewoon open, maar er zijn gewoon geen mensen… We lopen een rondje, maar echt nergens bruist het. Ondertussen zien we in de verte ook donkere wolken naderen. Zou dat het euvel zijn?
Binnen een half uur zitten we alweer in de auto. Nee, dat was geen succes. Waarschijnlijk met wat meer reuring zou het veel gezelliger geweest zijn. Maar nu was het vooral erg saai. Snel maar weer door. We besluiten om maar met de auto over Central Ave te rijden, richting Downtown. Dat is een gedeelte van de Route 66. We rijden tot aan 66 Diner en komen onderweg inderdaad wat borden tegen wat je aan de Route 66 herinnert.
Dan parkeren we de auto bij 66 Diner en lopen we naar binnen.
We hebben eigenlijk wel zin in een shake. Martijn bestelt The Elvis, dat is pindakaas met banaan. Ik ga voor de chocolade met aardbei.
Ze smaken beide erg lekker. Goede shake, het is alleen wel erg veel! Je krijgt een klein glas, maar de metalen beker waarin het gemaakt is, krijg je er ook nog bij. Nadat we ons glas op hebben, besluiten we om de rest in een ‘to go cup’ mee te nemen.
Onderweg naar het hotel is het vrij druk op de I-25. De spits is natuurlijk begonnen, maar iets na half 5 rijden we het parkeerterrein van Comfort Suites weer op. Heerlijk, zo vroeg op de avond ‘thuis’. Rond half 7 vertrekken we naar Outback Steakhouse wat op een minuut of vier rijden vandaan ligt.
We bestellen beide de sirloin. Martijn neemt daar zoete aardappel en broccoli met kaas bij. Ik ga voor de blauwe kaas met pecannoten salade en aardappelpuree. Het smaakt ons echt weer prima. Op de zoete aardappel van Martijn zit ook nog wat bruine suiker en kaneel. Oef, dat smaakt echt ontzettend lekker, maar gezond zal het niet zijn.
We rijden weer terug naar huis en ik merk dat ik wat last van mijn maag begin te krijgen. Het was vandaag ook wel erg veel ‘prik’. Eerst een halve liter cola light bij Cliffs en nu weer een halve liter cola zero bij de Outback. Tussendoor ook nog een vrij ‘zware’ milkshake…. Mijn maag protesteert een beetje. Morgen staat Applebees weer op de planning (zit bij ons hotel in Las Cruces), wellicht doe ik er verstandig aan om gewoon voor een watertje te kiezen, óf voor een biertje. Daar zit ook wel iets van koolzuur in, maar niet zoveel als in cola. Eenmaal terug op de kamer neem ik wat maagtabletten en dat lijkt te werken.
Morgen staan we weer vroeg op. Ik heb gewoon te veel op de planning staan, maarja… In het verslag van Michelly.nl zag ik een leuke stop bij The Very Large Array. En laatst las ik dat ook bij de facebookverslagen van Roland, dat we deze eigenlijk toch wel willen bezoeken. Hij stond eigenlijk niet oorspronkelijk op de planning, maar we zijn te nieuwsgierig naar deze plek. Het is ietsjes omrijden, vandaar dan maar lekker vroeg op pad. Verder staat Valley of Fires en White Sands National Monument ook nog op de planning. Drukke, maar wel een leuke dag dus. Althans, daar gaan we maar vanuit, want in nog geenéén van deze parken zijn we geweest 
Aantal gereden mijlen: 25 (40 km)
Weertype: warm, bewolkt en een paar drupjes