Zondag 16 juni: Santa Fé (NM) – Albuquerque (NM)
Na een fijne nacht worden we een half uur voor de wekker wakker. Dat vinden we acceptabel en nadat we de reacties op onze blog (blijft leuk 
Dank jullie wel) hebben gelezen, lopen we naar het ontbijt. Nog steeds geen bagels helaas, maar wel weer een vers geklopt ei met kaas.
Eenmaal terug op de kamer doen we rustig aan. Als eerste staat Meow Wolf op de planning en deze is pas geopend vanaf 10.00 uur. Omdat deze maar een paar kilometer van ons hotel af zit (in dezelfde straat), is het logischer om eerst Meow te gaan en daarna door naar het historisch centrum van Santa Fé. Martijn gaat nog even goed nadenken over het leven met zijn ogen dicht, terwijl ik op de plattegrond uitzoek wat we allemaal in het historische centrum willen zien. Als Martijn uitgedacht is, boeken we nog onze laatste hotelovernachting van deze vakantie. Inmiddels zijn er weer punten bijgeschreven, dus hebben we genoeg punten om een Sleep Inn á 8000 punten in Phoenix te boeken. Is dat ook weer geregeld.
Dan pakken we de koffers en iets na tienen zijn we uitgecheckt. We rijden naar Meow Wolf en als we de parkeerplaats oprijden, zien we dat het al best druk is. Gelukkig kunnen we nog net een plaatsje gevonden krijgen.
We hebben van te voren geen kaarten gereserveerd, maar dit is geen enkel probleem. We betalen 29 dollar per persoon (plus 1 dollar voor zo’n 3-D brilletje. Deze is niet verplicht, maar kan het avontuur nog een extra dimensie geven). Dan lopen we naar binnen en worden al meteen geconfronteerd met ehm… tja, wat eigenlijk? Het is gewoon niet te omschrijven wat Meow Wolf nou is. We lopen eerst in een soort woonkamer waarbij je via de open haard naar een andere ruimte kan. Deze slaan we over en lopen naar de keuken. Ineens opent de koelkast zich en komt er een meisje uit. Hoe raar is dat?! Wij lopen via de koelkast weer naar een andere kamer… vervolgens lopen we naar boven en via de kledingkast van één van de slaapkamers komen we weer uit in een andere kamer….
Daarna is het helemaal surrealistisch. Ineens zijn we in een soort droom van iemand die net iets te veel van die ‘champignons’ gerookt heeft. Het is gewoon één grote trip. Elke ruimte is weer verbonden met iets anders en elke ruimte heeft wel weer van die geheime doorgangen.
Ook zijn er veel interactieve dingen te doen. Je kunt bijvoorbeeld op de ribben van één of ander beest slaan en dan maakt het muziek, of je kunt op knoppen duwen zodat je rare figuren krijgt, of van een kleine glijbaan af zodra je het deurtje van een wasmachine open doet.
Niets is te gek…. En dan denk je, ‘we zullen nu toch wel alle ruimtes gehad hebben’. Nee dus, dan kom je weer ergens uit waar je nog niet geweest bent. Jeetje, wat is dit groot zeg! Op een gegeven moment komen we uit in een kamer met heerlijke banken en lekkere loungemuziek. We gaan er even bij zitten en zien dan dat ze hier ook wifi hebben. Ha! Maar lang blijven we niet zitten, het is veel te leuk om rond te lopen.
Na ruim anderhalf uur zijn we er klaar mee, maar waar is de uitgang? Dat is ook nog even een uitdaging. Maar gelukkig vinden we hem. Het is echt té moeilijk om te omschrijven wat het nu precies is, maar wij vonden dit multidimensionale mysteriehuis echt erg tof!
Dan rijden we naar het historisch centrum van Santa Fé. Het is even zoeken waar we kunnen parkeren, maar die is op zich snel gevonden. Een parkeerplaats vinden op dat terrein is een ander verhaal. Het is behoorlijk druk, maar zien uiteindelijk iemand wegrijden zodat we zijn plaatsje snel kunnen innemen. Er zijn meer kapers op de kust tenslotte. Als we de auto hebben geparkeerd en 4 dollar hebben betaald (het is 2 dollar per uur), lopen we naar de Plaza. Daar is het vrij druk en we gaan even op het randje van de fontein zitten. We hebben wat honger gekregen en nuttigen hier onze cambridge reep. Uitgebreid lunchen is zonde van de tijd. Na onze ‘lunch’ slenteren we wat straten af, zetten de St. Francis Cathedral, Loretto Capel en San Miguel Mission op de foto en vinden het dan wel weer welletjes.
Na een goed anderhalf uur zijn we weer terug bij de auto. Al loop ik nog even naar het overdekte winkelcentrum, omdat ik daar een toilet gezien heb. Maar als ik de deur open wil doen, blijkt hier een code op te zitten. Tja, die heb ik niet. Maar dan komt er een meisje aan met in haar beide handen een grote beker fris. Iets wat onhandig drukt ze de code in en daarna op enter. Maar de deur gaat niet open. Ze kijkt me aan en vraagt of ik wellicht de code even in wil toetsen. Tuurlijk vrouwke… wat is de code? Dat is drie, vijf, vier en dan enter. En vervolgens gaat de deur inderdaad open. Ze bedankt me en ik loop maar met haar mee naar binnen. Zo, opgelost.
Eenmaal terug in de auto heeft Martijn de laptop er al bij gepakt. Hij chauffeert zodat ik naast hem al wat op ‘papier’ kan tikken. Naar Kasha-Katuwe Tent Rocks is het iets korter dan een uur rijden. We verlaten Santa Fé en via de I-25 rijden we naar Kasha-Katuwe. Bij afslag 264 gaan we eraf. Iets voor half 3 zijn we bij de ingang.
Met onze Nationale Parkenpas mogen we weer naar binnen. Wel vertelt de dame dat het park om 17.00 uur sluit en dat men vanaf half 4 de trails langzaam dicht gooien. Er loopt dan een ranger rond die je dan verzoekt om weer terug naar de parkeerplaats te gaan. Check. Dat zou ons wel moeten lukken. Zó lang zijn we toch niet van plan om te gaan hiken.
We besluiten om de Cave Loop te lopen en een stukje van de Slot Canyon Trail. De Cave Loop is een rondje van bijna 2 kilometer. Prima te doen dus. De Slot Canyon Trail is een verlenging van de Cave Loop Trail. Na ongeveer 800 meter op de Cave Loop begint deze trail. Deze is echter geen rondje, maar je loopt dan ongeveer 1,6 kilometer heen en daarna weer dezelfde weg terug. Iets na de helft van die trail begint de ‘Steep Climb’, ofwel steil naar boven. Daar hebben we geen zin in, dus besluiten we tot aan dat punt te lopen en dan om te draaien.
Maar we beginnen de wandeling eerst op de Cave Loop Trail. Het is hier zo’n tien graden warmer als in Santa Fé. We tikken de dertig gewoon weer aan. Jeetje, wat warm. De hoedjes gaan dan ook weer mee, zodat ons bolletje goed beschermd wordt tegen de zon. Het eerste gedeelte is ook vrij veel in het open. Wel wat bebossing naast het pad, maar de zon staat gewoon boven ons te stralen. Dan verdwijnt hij voor even achter de wolken. Jeetje, je voelt meteen hoe veel lekkerder dat is. Dan zijn we op het begin van de Slot Canyon Trail. Je wandelt daar een stuk meer, zoals de naam al doet vermoeden, door een Slot Canyon. Een soort Antelope Canyon in Page dus. Het is echt prachtig lopen!
Het valt ons op dat het ook niet zo druk (meer?) is. Het is niet rustig in het park, maar zeker niet te druk. Af en toe moeten we door hele smalle gleuven of op wat rotsen klimmen. Op een gegeven moment denken we bij de ‘Steep Climb’ te zijn, al lijkt het redelijk geleidelijk omhoog te gaan, dat lijkt ons niet ‘steep’. Toch nog maar een stukje verder dan? Het lijkt wel alsof we door Meow Wolf lopen. Toch benieuwd wat er na elke bocht weer te zien is.
Maar dan zien we toch wel een behoorlijke steile klim over rotsen. Nee, dat gaan we niet doen. Inmiddels is het ook 15.20 uur, dus zullen ze zo wel beginnen met het terugsturen van de wandelaars. We draaien om en lopen de geweldige wandeling weer terug. Als we dan weer op het punt zijn waar de Cave Loop weer begint, lopen we weer verder de loop op en nog niet terug naar de parkeerplaats. Op deze Cave Loop kun je namelijk een Tent Rock met een grot erin zien. Het is alleen wel even wat – geleidelijk – omhoog klimmen. Maar de Tent Rock met een gat erin ziet er leuk uit.
Vanaf daar is verder lopen over de trail korter naar de parkeerplaats dan weer terug. Als we bijna bij de parkeerplaatsen zijn, komen we uit bij een paar Tent Rocks waar je tussendoor loopt. Erg tof.
Om iets na 4-en zijn we weer terug bij de auto. We rijden het park uit en zien dat je er inmiddels ook niet meer in mag. Dit is wederom een park wat Linda & Martijn erg leuk vinden. De Tom Tom gaat op ons adres in Albuquerque. Een goed uur rijden geeft hij aan. Onderweg is het gelukkig niet druk en om tien over vijf zijn we bij ons hotel: Comfort Suites. Doordat een mevrouw voor ons problemen heeft met het inchecken, duurt het vrij lang voordat wij aan de beurt zijn. Geduld is een schone zaak… Dan zijn we aan de beurt en mogen we kiezen of we op de eerste of tweede verdieping willen. We zien dat ze een lift hebben, dus kiezen voor de hoogste verdieping en krijgen kamernummer 312. Zoals gebruikelijk lopen we eerst zonder koffers naar de kamer om alles te checken. De kamer ziet er weer picobello uit. Als je binnenkomt heb je eerst een aparte ruimte met een (slaap)bank inclusief TV. Daarna loop je langs de badkamer en dan weer een andere kamer met een Kingbed. Top.
We halen de koffers op en bedenken dan waar we willen eten. Nu onze laatste week is ingegaan is het goed afwegen waar we nog willen eten. De laatste twee nachten staan eigenlijk al vast. Op mijn wishlist staat het liefst elke vakantie een carpaccio van Brio, maar deze keten heeft alleen in Phoenix een vestiging. Dus… het was óf de allereerste dag, óf de allerlaatste dag bij Brio eten. Dus dat wordt de laatste dag. Dan hebben we nog een Yard House op onze wensenlijstje. Deze vinden we alleen in Tucson (en Phoenix, maar die is al gevuld dus 
). Goed,… nog maar vier avonden over dus. Hier om de hoek zit een Denny’s en een Cracker Barrel. Als we één van die twee kiezen, hoeven we vanavond niet meer weg met de auto. Ook wel eens lekker. Denny’s deze vakantie al gehad, dus… wordt het Cracker Barrel vanavond. Het is nog maar half 6, dus dat vinden we wat aan de vroege kant.
Maar uiteindelijk begint om half 7 toch de maag wat te protesteren. We lopen dus naar Cracker Barrel en zien daar echt mega veel oudere mensen buiten zitten. Alsof er een bus met bejaarden afgedropt is. We lopen naar binnen en daar blijkt een wachttijd van 25 minuten te zijn. Naja ach, er zit een winkeltje bij, dus we vermaken onszelf wel. Uiteindelijk wachten we 35 minuten… Pfff, honger! En dan komt het besef ineens: het is vandaag vaderdag! Natuurlijk, daarom is het zo druk. Als we beter om ons heen kijken, zien we inderdaad ook veel gezinnen met een oudere man (de opa). Hadden we dus tóch beter vroeger kunnen gaan eten. Wellicht was er dan ook wel een wachttijd, maar dan hadden we nu in ieder geval al wat gegeten. Ach ja…
Als we zitten bestellen we beide de Chicken Tenderloins. Dat zijn zes kipfiletjes, gemarineerd en gegrild. Of krokant gebakken. Martijn kiest voor deze laatste en ik voor de gegrilde versie. Daarbij mogen we maar liefst drie bijgerechten kiezen. Jeetje, dat is nogal wat. Uiteraard duurt het ook weer een tijdje voordat het eten geserveerd wordt. Maar Cracker Barrel heeft gelukkig een leuk spelletje op tafel staan waarmee ik me goed bezig kan houden: 15 gaatjes met maar 14 pinnen erin. Eén gaatje is dus over. Daardoor kun je door middel van het ene pinnetje over het andere te doen, mag je het ene pinnetje eruit halen. De truc is om maar één pin over te houden. Maar tot drie keer toe houd ik er twee over. Argh!
Vervolgens komt ons eten, maar Martijns ‘krokant gebakken kipfiletjes’ lijken ook gewoon gegrild. We hebben té veel honger om hier iets over te zeggen. Gewoon gegrild smaakt het Martijn ook goed.
Vrijwel alles gaat op. Alleen die ‘biscuits’ blijven over. Droge meuk… Pas om kwart over acht lopen we de deur van Cracker Barrel weer uit. Dat zijn we eigenlijk niet gewend, ruim anderhalf uur later pas. Meestal sta je binnen een half uur weer buiten.
Morgen staat een dagje ABQ op de planning. Een rustig dagje dus, met niet te veel rijden.
Aantal gereden mijlen: 95 (153 km)
Weertype: bewolkt en warm
*** BONUS-VIDEO’S ***