Vrijdag 21 oktober: Key West – Fort Lauderdale
We beginnen de dag standaard met het bij lezen van de reacties op onze blog. Heel erg leuk al die reacties! Er zit ook een reactie van Hannie bij, dat er wel 40 katten in het huis van Hemingway op Key West rondlopen. Wat leuk! Hadden we dit maar eerder geweten, dan hadden we zeker een bezoekje gebracht aan dit huis. Maar waarom kan dat niet alsnog dan? We hoeven tenslotte pas om 11.00 uur uit te checken. En aangezien het pas 8 uur is en Hemingway vanaf 9 uur geopend is, lijkt dit ons geen probleem. Snel kleden we ons aan en rijden met onze huurfietsjes naar Dennys. Vooruit, we proberen het nog één keer. Dit keer gaan we de yoghurt wel goed bestellen zodat we niet te veel betalen.
Martijn neemt een Banana Pecan Pancake Breakfast en ik kies uit de ‘maak je eigen grand slam’ twee hartige tarwepannenkoeken, eiwit, hashbrowns en natuurlijk de yoghurt. Je mag vier producten kiezen uit het standaard rijtje. Elk product meer kost 99 cent. Kies je ééntje uit de rij van premium producten, betaal je 49 cent. De yoghurt staat bij de premiumproducten en aangezien ik maar drie van de vier producten heb van de normale grand slam, zal ik dus voor de yoghurt maar 49 cent hoeven te betalen!
Het ontbijt smaakt ons wederom heerlijk. Dan krijgen we de rekening. Voor de yoghurt is 1,49 dollar gerekend. Uh?? Uiteraard gaan we weer navraag doen. Rekenen we het dan toch weer verkeerd? De dame van de bediening kijkt nog eens goed naar het bonnetje en geeft ons gelijk. Het bonnetje klopt inderdaad niet. We krijgen een creatief gecorrigeerd bonnetje. De computer kan alleen geen yoghurt voor 49 cent aanslaan, maar wel van elk product een paar cent af, zodat het totaal uiteindelijk een dollar in mindering is gebracht. Wat een gedoe voor één dollar, maarja… We blijven tenslotte Hollanders.
Na het ontbijt fietsen we naar Whitehead Street. Hier staat het huis van Hemingway gevestigd. Ernest Hemingway was een Amerikaanse schrijver die de Nobelprijs voor de Literatuur won in 1954. Hij heeft van 1931 tot 1939 in dit huis op Key West gewoond. Nu is het huis vooral populair omdat er dus ontzettend veel katten rondlopen. En niet zomaar katten, maar katten met 6 tenen! We kopen twee kaartjes en moeten dan een tien minuten wachten voordat de volgende tour van een half uur begint. Dat wachten vinden wij helemaal niet erg. Zo kunnen we alvast wat katten aaien. Sommige zijn wat schuw, maar de meeste zijn ontzettend aanhankelijk en willen heerlijk gekroeld worden. We zien al snel een paar katten met zes tenen. Ziet er grappig uit.
Dan begint de tour. We beginnen in de woonkamer en via eetkamer gaan we naar boven. De katten lopen en liggen overal. Vooral degene op het bed is ontzettend lief. Hij ligt erg lekker te slapen, heel herkenbaar op zijn rug met de poten omhoog en vervolgens wordt hij wakker en is hij er vandoor. Waarschijnlijk geschrokken van zoveel personen om hem heen, hahaha…
Het huis van Hemingway is erg mooi, maar eerlijk gezegd geven de meeste mensen meer aandacht aan de katten dan men luistert naar het verhaal. Voor kattenliefhebbers die in Key West zijn, sla vooral dit huis niet over!
Na de tour is het iets na half 11. We hebben dus nog even tijd en fietsen dan wederom naar het zuidelijkste puntje van Amerika. Nu kunnen we weer wat foto’s maken van Het Punt met mooi weer. Dan snel weer terug naar het hotel. We leggen de koffers in de auto en checken dan exact om 11 uur uit. Iets na 11-en zijn we op weg naar Fort Lauderdale.
De planning is om vandaag wat meer van The Keys zelf te zien. Het is een behoorlijk lang stuk rijden, dus af en toe een tussenstop is welkom. We hebben wat tussenstops voorbereid en als eerste staat de Tom Tom ingesteld op de Bat Tower. Deze toren staat op de Lower Suger Loaf Key en is gebouwd in 1929 door Richter C. Perky, een ontroerendgoed-speculant. Hij wilde met de toren vleermuizen lokken, die volgens hem het eiland zouden bevrijden van de agressieve muggenpopulatie, zodat hij er een luxe vakantieoord kon bouwen. Helaas lieten de vleermuizen zich niet zien. Na een half uurtje bereiken we de afslag, maar we zien niet waar we heen moeten. Tom Tom zegt links, maar daar zijn alleen wat winkels. Als we omdraaien blijkt dat we een afslag te ver zijn gereden. De inrit is bijna niet op te merken, maar we zitten op de goede weg. We rijden de weg helemaal af en dan zien we ineens exact dezelfde toren zoals hij ook in de boeken staat. Hij staat er erg verlaten bij. Het geeft een mysterieuze sfeer zo, wat een rust.
Na 5 minuten rijden we weer verder. Onze volgende stop is The National Key Deer Refuge op Big Pine Key. De ideale plek om key-witstaartherten te zien. Na 20 minuten rijden we het park op. We rijden helemaal naar achteren en parkeren daar de auto. Je kunt daar door middel van een kleine wandeling naar een goede spotplaats. Maar we komen niet verder dan drie stappen. Door het slechte weer van een paar dagen eerder zijn de paden ondergelopen. De paden welke nog wel zichtbaar zijn, zijn modderig en glad. Dat gaan we maar niet doen. We rijden weer terug en stoppen dan bij de Watson Trail. Dit pad is wel toegankelijk, maar het lijkt wel of er een paar dagen eerder vuur is geweest daar. Alle bomen zijn zwart geblakerd en de brandlucht ruikt nog erg vers. We vermoeden dus dat we hier ook geen herten zullen zijn, aangezien die natuurlijk weg zijn gelopen voor het vuur. Ze hebben hier tenslotte niets meer te zoeken in dit gedeelte. Geen lekkere blaadjes om te eten.
Naast de Watson Trail ligt de Blue Hole, een ondergelopen groeve te midden van de Bossen. Erg toepasselijk dus, aangezien dit dus wel ondergelopen hoort te zijn. Gelukkig kun je daar nog wel op wat uitkijkplaatsen staan, maar op deze plaatsen kun je vooral alleen op het water kijken. Ik hoor andere toeristen wel over een alligator in het water, maar ik zie hem niet. We besluiten niet verder meer te zoeken naar herten in het park.
De volgende stop op de Tom Tom is Bahia Honda State Park. Dit ligt op nog geen 10 minuten rijden van National Deer Key Refuge. We betalen entree en rijden dan als eerste in zuidelijke richting, naar Calusa Beach. Er liggen een tiental mensen heerlijk te zonnen, maar echt mooi vinden we het strand niet. Ook het strand er tegenover, Logger Head Beach vinden we niet zo heel erg mooi. Dan rijden we naar de andere kant van het eiland, naar Sandspur Beach. Dit vinden we wel een mooi stukje strand. Niet zoveel zeewier en schelpen op de kant.
Inmiddels is het al half 3 en op de planning staat ‘lunchen bij Morada Bay Café’. Op dinsdag was het dicht voor diner, dus hopen nu daar terecht te kunnen voor de lunch. Volgens Tom Tom is het ongeveer een uur rijden naar Islamorada. Pfoe, een late lunch dus! We beseffen dat we hierdoor de andere tussenstops welke we gepland hadden niet meer kunnen doen. Die bewaren we voor de volgende keer. Na een uur rijden komen we aan bij Morada Bay Café.
We hebben goede honger gekregen. Als we op het strand zijn, zien we een meisje van de bediening en Martijn vraagt of het vrije zit is of… Hij wordt meteen afgekapt en het meisje zegt dat ze er zo aankomt. Maar na een minuut of 5 wachten is er nog niemand. We besluiten om gewoon maar ergens te gaan zitten. Dan zien we het meisje weer naar buiten komen, maar ze negeert ons volledig. Ze loopt van tafel naar tafel. Brengt de ene de rekening, de ander wat drinken. Maar ons negeert ze volledig. Dan komt er een andere dame en vraagt ons of we al geholpen worden. Nee dus. Ze spreekt het andere meisje aan maar vervolgens komt er nog steeds niemand. We weten dat het vakantie is en dat we ons eigenlijk relaxt moeten gedragen, maar het feit dat we en echt honger hebben en dat we toch redelijk op tijd in Fort Lauderdale willen zijn, maakt het ons humeur er niet prettiger op. We raken zelfs wat geïrriteerd. Dan eindelijk na 10 minuten wachten vraagt de dame aan ons wat we willen drinken en geeft ze ons een menukaart. Martijn bestelt de tomatensalade en ik de warme geitenkaassalade. Daarbij nemen we ook nog een tonijnrol om te delen.
Iets verderop op het strand zien we een hele familie staan bij een soort van altaar. Het lijkt erop dat ze een ‘wedding-rehearsal’ hebben. Een dag voor je huwelijk dus alles letterlijk doornemen. Wie waar gaat staan en wanneer wat komt enzo. Zelf heb ik dit eigenlijk nooit zo begrepen. Bedoel, het is juist toch leuk als alles spontaan komt. Moet alles echt zo perfect in de puntjes geregeld zijn? Wat maakt het toch uit dat tante Truus iets wat links gaat staan en dat neef Jantje iets anders zegt wat de bedoeling is. Maar hier in Amerika is het een gewoonte. En uiteraard respecteren we die gewoonte. Maar ik ben toch heel blij dat wijzelf niet zo’n rehearsel hebben hoeven doen.
Dan krijgen we wat chipjes en dipsaus op tafel, maar de dipsaus is meer soep dan echt een sausje. Erg waterig. En vijf minuten later hebben we eindelijk ons eten voor onze neus. Eerlijk toegegeven, het smaakt wel erg lekker. Maar qua prijs kwaliteitsverhouding is het wat aan de dure kant. De twee salades zijn erg summier en dat voor 12 dollar per salade!
Na een uur zijn we weer op weg naar Fort Lauderdale. Tom Tom geeft aan dat we nog 2.5 uur moeten rijden. Onderweg gaat het lampje van de benzine branden. Snel even tanken, maar niet te veel want morgen moeten we de auto – als het even kan – leeg inleveren bij Alamo. We hebben tenslotte de “Gold” optie erbij genomen.
Iets over zeven komen we aan bij ons laatste hotel van de vakantie: Sheraton Beach Resort Fort Lauderdale. Dit hotel hebben we ‘gewonnen’ via Priceline. Een luxe hotel voor weinig. Altijd prettig! We rijden de auto voor het hotel en een medewerker vraagt: Valet or Self-Parking. Uiteraard kiezen we voor zelf parkeren, al scheelt het niet heel veel qua kosten. Valet parkeren kost 25 dollar en zelf parkeren 19 dollar. De medewerker helpt met het uitpakken van de koffers en stalt ze op een trolley. Hij rijdt er mee naar binnen en hij legt aan ons uit waar de auto mogen parkeren. Dit kan in de parkeergarage tegenover het hotel. We mogen de auto op de tweede verdieping of hoger parkeren. De eerste verdieping is namelijk alleen voor de Valet Parking. Via de vierde verdieping kunnen we met de Skywalk weer naar het hotel. We checken in en krijgen kamer 384 toegewezen. Dit betreft een kamer in het andere gebouw en lopen dus weer via de Skywalk naar de andere kant. Een bellboy loopt met de trolley mee naar onze kamer. Hij zet de koffers in de kamer en als hij de kamer verlaat wil Martijn hem een hand geven met een tip, maar hij is al weg.
De kamer zelf ziet er prima uit. We vinden het alleen wel jammer dat we niet in het andere gebouw zit, aangezien dat gebouw aan het strand ligt. Maar aan de andere kant, het is nu toch al donker en morgen moeten we vroeg weg. Dus echt veel plezier hadden we toch niet kunnen hebben van het strand. We beginnen meteen met onze koffers te herorganiseren. Wat een troep verzamel je toch in drie weken tijd. Veel spullen en folders kunnen weg. We bedenken waar we wat indoen, aangezien we natuurlijk ook wat aankopen hebben gedaan. De breekbare spullen gaan in de trolley en de andere spullen gaan in de sporttas welke we van thuis – leeg – hebben meegenomen. Zo ga je met twee stuks handbagage op vakantie, neem je er drie stuks mee naar huis. Dat wil zeggen, we hebben nu een trolley en een sporttas als handbagage en een rugzak als laptop/fototas mee. Na een half uur zijn we klaar en wegen we de koffers. Net onder de 23 kilo. Prima dus!
Dan lopen we weer terug naar de lobby. Internetten op de kamer kost ons 10 dollar, maar in de lobby hebben ze ook pc’s staan en daar kun je gratis gebruik maken van het internet. Dus doen we dat. We kunnen 24 van te voren inchecken bij Continental Airlines, dus doen we dat ook meteen. We hebben ook wat honger gekregen en gaan een hapje eten bij het hotelrestaurant ‘Dos Caminos’. Dit betreft een Mexicaan. We bestellen beide een quesadilla. Martijn met gegrilde kip en ik met gegrilde garnalen. Het smaakt prima.
Vrijwel meteen na het eten gaat ons lichtje uit. Morgen lange reisdag, dus slaap kunnen we goed gebruiken.